Dagblaðið Vísir - DV - 17.01.2014, Side 36

Helgarblað 17.–20. janúar 201436 Fólk Viðtal
Á
einum degi ákvað ég að fara
í guðfræði. Það var ekki eitt­
hvað sem lá alltaf fyrir en ef
ég lít til baka og hugsa um
allt það sem mig langaði til
að gera þegar ég var ung þá var það
einhvers konar beinagrind að prests­
skap,“ segir Hildur Eir Bolladóttir
prestur í Akureyrarkirkju sem ákvað
22 ára að feta í fótspor svo margra í
fjölskyldu sinni og læra til prests.
Í æsku dreymdi Hildi um að verða
leikkona, rithöfundur og stjórnmála­
maður. „Um þetta þrennt snýst prest­
mennskan á margan hátt. Þú þarft
að geta komið fram, geta lesið fólk
og vera forvitin um fólk. Pólitík og
trú eiga margt sameiginlegt en hvort
tveggja snýr að lönguninni til að bæta
samfélagið. Eða á að vera það. Svo
skrifa prestar mikið svo rithöfundar­
draumarnir fá einnig að njóta sín þar.“
Stjórnmálamaður eða
rithöfundur
Hildur Eir ólst upp á prestsetrinu
Laufási við Eyjafjörð. Hún er yngst í
hópi sex systkina og dóttir séra Bolla
Gústavssonar heitins og Matthildar
Jónsdóttur. Þegar hún komst á ung­
lingsaldur fluttist fjölskyldan í Skaga­
fjörð þegar faðir hennar varð vígslu­
biskup á Hólum í Hjaltadal. Tvö
systkina Hildar, þau Bolli Pétur og
Jóna Hrönn, eru einnig prestar en
Hildur segist ekki hafa fengið neina
sérstaka hvatningu frá fjölskyldunni
að leggja fagið fyrir sig. „Ég held að
mamma og pabbi hafi verið viss um
að Jóna yrði prestur enda sýndi hún
starfi pabba mikinn áhuga og ég
held líka að þau hafi séð þetta fyrir
með Bolla en ég held að þau hafi ver­
ið sannfærð um að ég færi aðra leið.
Pabbi sagði alltaf að ég yrði stjórn­
málamaður og mamma hélt að ég
yrði bókmenntafræðingur eða rit­
höfundur. Annars voru þau ekkert að
reyna að stýra manni í þessu,“ segir
Hildur og bætir við að fjölskyldan hafi
orðið ánægð þegar hún sagði þeim frá
ákvörðun sinni.
Kjaftfor og opin
Hildur Eir hefur vakið athygli fyrir
hispurslausa framkomu en hún hef­
ur vanið sig á að kalla hlutina sínum
réttu nöfnum. Hún segir það til kom­
ið vegna áhuga síns á fólki og löngun­
ar til að hjálpa öðrum að tala opin­
skátt um tilfinningar sínar. „Þetta er
mér að einhverju leyti eiginlegt en
líka meðvitað. Ég ákvað að svona ætl­
aði ég að gera þetta. Ég var alin upp af
dásamlegum foreldrum en þau voru
fullorðin og í rauninni þriðja kynslóð
frá mér. Þetta er kynslóðin sem talar
lítið um viðkvæm mál eins og kynlíf,
þunglyndi, kvíða og alkóhólisma og
fleira enda alin upp í tíðaranda sem
afhjúpaði ekki sjálfan sig. Foreldrar
mínir voru mjög ástríkir en kannski
ekki opnir fyrir því að tala um óþægi­
lega hluti, ég man til dæmis að
maður var alltaf sendur fram
ef eitthvað kynlíf sást á sjón­
varpsskjánum. Ég var í svo­
lítilli uppreisn sem ung­
lingur; reif heilmikið kjaft
og var stundum að takast
á við pabba um alls konar
hluti sem honum fannst
ekki viðeigandi að ræða
enda var hann afar sóma­
kær maður og mátti ekki
vamm sitt vita. Það hef­
ur kannski mótað mig.
Á vissan hátt voru
mamma og pabbi eins
og amma mín og afi.
Og ég eins og ungling­
ur sem ætlaði að fræða
ömmu og afa um nýja
tíma.“
Andstyggilegur
sjúkdómur
Séra Bolli, faðir
Hildar, lést árið
2008 eftir erfið
veikindi en
hann veiktist af
heilabilun ar­
sjúkdómnum
Levy rúmlega
sextugur að
aldri. „Pabbi var
náttúrulega stór
áhrifavaldur
í mínu lífi.
Ekki bara sem
prestur heldur
sem mann­
eskja og ekki
síst eftir að
hann varð veik­
ur. Hann var
góður penni
og predikari
en ég tek líka undir
það sem Bjarni Karls­
son mágur minn sagði;
að pabbi hafi flutt sína
áhrifaríkustu predikun
eftir að hann var orðinn
veikur. Það er svo skrít­
ið að, eins og þessi sjúk­
dómur er vægðarlaus og
andstyggilegur og tekur
alla getu af fólki, þá sá
maður í augnaráði hans
mann sem var sáttur og
óendanlega þakklátur.
Hann sagði alltaf „mér
er ekki vandara um en
öðrum að veikjast,“ sem
hefur verið mér lær­
dómur og hvatning til
að verða ekki bitur út í
þau erfiðu verkefni sem
ég hef fengið í lífinu.
Það þurfa allir að glíma
við eitthvað. Þótt mað­
ur gefi mikið af sér, lifi
lífinu fallega og reyni
að vera góð manneskja
þá breytir það ekki því
að maður þarf að takast
á við erfiðleika. Guð hef­
ur aldrei lofað manni öðru.
Sumum finnst það ósann­
gjarnt en pabbi kenndi mér
að það borgar sig ekki að
dvelja of lengi við slíkar
hugsanir þótt þær
séu vissu­
lega
mjög mannlegar. Ef maður festist þar
í sorginni þá verður maður bara bitur
og það er vont að vera bitur.“
Prúða prestsdóttirin
Eftir að hafa verið á heimavist í
Varmahlíðarskóla hélt Hildur Eir
aftur norður og settist á skólabekk
í Menntaskólanum á Akureyri. „Ég
hef alltaf verið gömul sál, svolítið
kotroskin. Mér lá á að verða fullorðin
og fannst ekkert sérstaklega gam­
an að vera barn. Ég áleit að það yrði
miklu meira gaman að verða full­
orðin því mig langaði að láta taka
mark á mér og hafa vigt í samræð­
um fullorðna fólksins. Stundum
skáldaði ég eitthvað upp og átti
til dæmis skólasögur áður en
ég byrjaði í skóla. Það var alltaf
eins og ég væri að hlaupa til
að ná eldri systkinum mín­
um, til að verða nær þeim
í aldri og samferða þeim á
lífsgöngunni.
Gelgjan kom svo
í Varmahlíð og þar
blómstraði villingur­
inn í mér. Ég gerði upp­
reisn og var mjög upp­
tekin af að vera ekki
prúða prestsdóttirin.
Ég vildi ekki vera
eitthvað öðruvísi af
því að pabbi væri
prestur og var mik­
ið í því að rífa kjaft
við kennarana og
ögra þeim,“ segir
hún en bætir við að
hún hafi þó ekki átt
í útistöðum við for­
eldra sína. „Þau voru
hins vegar orðin svo­
lítið þreytt á því að fá
endalausar hringingar
frá skólanum um að ég
hefði skrópað og farið út á
Sauðár krók í leyfisleysi eða
verið með kjaft.
Þau voru hissa því þetta
var nýtt fyrir þeim, að ég væri í
þessari uppreisn, þau orðin þetta
fullorðin, búin að ala upp fimm börn
og þurftu endilega að lenda í svona
löguðu á gamalsaldri. Ég man alltaf
síðasta skiptið sem skólastjórinn í
Varmahlíð hringdi heim til að til­
kynna óforbetranlega ósvífni mína,
ég heyrði að pabba þótti þetta mjög
leitt en svo dæsti hann í lok símtals­
ins og sagði „jæja eru þið ekki alveg
að fara að losna við hana?“ Þá var
komið að útskrift úr 10. bekk, ég held
að pabbi hafi hugsað að þetta myndi
ganga yfir sem það og gerði.“
Bisk í MA
Hildur Eir naut sín í menntaskól­
anum en þaðan eru margir hennar
Villingurinn
sem Varð prestur
Indíana Ása Hreinsdóttir
indiana@dv.is
Fátt virtist benda til þess að Hildur Eir Bolladóttir fetaði
í fótspor föður síns og systkina og gerast prestur þegar hún var
villtur unglingur í Varmahlíð. Eftir enn villtari ár í Menntaskól-
anum á Akureyri ákvað hún þó að drífa sig suður í guðfræðina.
Indíana Ása Hreinsdóttir ræddi við séra Hildi Eir um uppreisn-
ina á unglingsárunum, erfiðan föðurmissi, áráttu- og þrá-
hyggjuröskun og ástina sem hún fann á barnum í Sjallanum.
„Fyrst eftir að hann
lést fannst mér
ég muna alltof mikið
eftir honum í veikindun-
um sem voru náttúrlega
mjög erfið.
Séra Hildur Eir Hildur
Eir hefur vakið athygli fyrir
hispurslausa framkomu en
sjálf segist hún tilheyra
kynslóð sem tekur sig ekki of
hátíðlega. MyndIr BjArnI EIríKSSon