Dagblaðið Vísir - DV - 19.09.2014, Side 29

Helgarblað 19.–22. september 2014 Fólk Viðtal 29
Hafnarfirði en flutti til Reykjavíkur
þegar hann var 11 ára. „Við fluttum
mikið og bjuggum auk þess í Garða-
bæ eða Garðahreppi eins og það hét
þá, Seltjarnarnesi, Kópavogi, Ólafs-
vík og á Akureyri. Mamma og pabbi
skildu á fermingarárinu mínu og við
bræðurnir fylgdum allir mömmu,“
segir hann en albræðurnir eru fjórir,
Hafsteinn er elstur, svo Sigurjón,
næstur er Egill og svo Gunnar Smári.
Hálfbróðir þeirra er svo Kristján
Rúnar Kristjánsson.
Faðir hans var alkóhólisti en
sjúkdómurinn hefur herjað á stór-
an hluta fjölskyldunnar. „Þessi fjöl-
skyldusjúkdómur hefur fáum hlíft
en það er mikið lán að allir alkarnir
í minni kynslóð eru edrú í dag. Við
höfum gætt vel hver að öðrum. Við
erum miklir vinir þegar á reynir, eins
og kom í ljós þegar ég slasaðist.“
Laus við fíknina
Hann segir að honum hafi ekki lit-
ist á blikuna á bráðadeildinni þegar
hann heyrði læknana tala um að
þeir yrðu að koma í hann deyfingu.
„Ég sagðist vera alkóhólisti en lækn-
irinn horfði bara á mig og sagðist
ekki hlusta á þessa vitleysu. Hann
spurði mig hversu oft ég hefði fallið
og hversu lengi ég hefði verið edrú.
Ég svaraði því; að ég hefði verið edrú
í 18 ár og að ég hefði aldrei fallið. Þá
spurði hann mig hvað væri eiginlega
að mér, það væri ekkert annað í stöð-
unni. Ég hlýddi læknunum. Ég var
meðvitaður um hættuna sem þessu
fylgdi en ég á góða að sem studdu
mig. Þetta var miklu auðveldara
viðureignar en ég hélt. Ég er laus við
fíknina enda veit ég að ég myndi ekki
valda einu af þeim hlutverkum sem
ég hef tekið að mér í dag ef ég félli.“
Hann segir líf sitt hafa markast
af alkóhólisma. „Pabbi var alki. Í þá
daga var það flóknara. Úrræðin voru
fá. Alkóhólisminn hefur fylgt mér allt
mitt líf en síðustu árin ber ég þess já-
kvæðari merki. Mér finnst fínt hlut-
skipti að vera óvirkur alkóhólisti. Ég
á góða félaga sem búa við það sama
og mér þykir afskaplega vænt um
það samfélag.“
Vonleysi og vonbrigði
Hann segir ástæðuna fyrir því hann
hætti að drekka einfaldlega þá að
hann hafi drukkið of mikið. „Ég réð
ekki við hvenær ég hætti og hversu
mikið ég drakk. Þetta snerist mest
um vonbrigði, að geta ekki staðið við
það sem ég hafði sagt og það sem ég
vildi gera. Ég fór á mis við ýmislegt,
var ekki maður til að njóta þess betra
í lífinu. Það er ekkert þess virði að
prófa að fara þangað aftur.
Sumir halda að við alkarnir séum
í stöðugri baráttu við áfengið en það
er ekki svo. Batinn snýst um að verða
frjáls frá fíkninni. Maður vill ekki
vonleysið og vonbrigðin sem fylgja
neyslu. Ég hef engan áhuga á því,“
segir hann og neitar því aðspurður
að hafa velt fyrir sér hvort hann færi
betur með áfengi í dag en áður. „Ég
vil ekki vera vera hófdrykkjumaður,
af hverju ætti ég að vilja það? Mér
líður svo vel. Þótt það séu 18 ár síðan
ég drakk síðast man ég hvernig það
breytir hugsun og hugarfari, jafnvel
þótt maður drekki lítið. Ég hef ekki
áhuga á því. Þótt ég mæti í kokteil-
boð eru alltaf áfengislausir drykkir í
boði og ég get bara keyrt heim og far-
ið þegar mér hentar. Það frelsi er dá-
samlegt.“
Skóla „dropout“
Sigurjón viðurkennir að uppvöxtur
á brotnu heimili hafi ekki alltaf ver-
ið dans á rósum. Að sama skapi játar
hann því að hafa verið erfiður ung-
lingur. „Mamma var dugleg en þetta
var oft basl. Alltaf fengum við þó að
borða þótt stundum hafi verið tví-
sýnt um það hvað
væri í matinn. Hún
vann um árabil í
Brauðgerð Jóns Sím-
onarsonar á Bræðra-
borgarstíg og það
hjálpaði að vinna hjá
fyrirtæki sem bjó til
mat.
Ég teikaði bíla, var
óþekkur í skóla og oft
rekinn úr tímum. Ég
held samt að ég hafi
aldrei verið illur og
frekar málsvari þeirra
sem minna máttu sín
en hitt.“
Skólaganga hans
hefur ekki verið upp
á marga fiska. „Ég er
„dropout“ úr Stýri-
mannaskólanum.
Skólaganga var aldrei
neitt val í lífi mínu sem
unglingur. Ég var 17
ára þegar ég fór vestur
á Ólafsvík til að fara á
sjó. Við bræðurnir fór-
um ungir á okkar veg-
um út í lífið. Við urð-
um að bjarga okkur.“
Aðspurður segir hann
stutta skólagöngu ekki
hafa háð honum. „Ég er
ágætur í stærðfræði og
hef átt til dæmis auð-
velt með að skrifa um
efnahagsmál. Það sem
mér finnst vanta er að
ég er ekki nógu góður
í tungumálum. Það hefur helst háð
mér. Stundum finnst mér merkilegt
að ég skuli hafa gegnt þeim störfum
sem ég hef gegnt, ekki menntaðri en
þetta. En það er kannski bara minni-
máttarkennd. Ég er allavega stoltur
af mér að hafa náð að sinna þeim
störfum sem mér hefur verið falið.
En alla skortir eitthvað,“ segir hann
og brosir.
Var ekki til staðar
Sigurjón á þrjú börn. Hjördís Rut er
elst svo Kristján og yngstur er Janus.
Hann var aðeins 21 árs þegar frum-
burðurinn fæddist og viðurkenn-
ir fúslega að hafa ekki verið tilbúinn
fyrir föðurhlutverkið. „Ég kynntist
Hjördísi ekki fyrr en hún var orðin
18 ára. Ég brást henni gjörsamlega,“
segir hann og kemst í tilfinningalegt
uppnám. Þegar hann hefur jafnað
sig brosir hann og segist eiga erfiðast
með að ræða þetta. „Þegar ég sendi
henni afmælis- og jólagjafir skrif-
aði ég aldrei undir: frá pabba. Mér
fannst ég ekki verðskulda að vera
kallaður pabbi. En við erum stór-
vinir í dag. Hún hefur fyrirgefið mér
þetta. Samband okkar er miklu betra
og merkilegra en ég á skilið og miklu
heilsteyptara en ég sáði til. Sem segir
meira um hana en mig.“
Hann segir það Hjördísi að
þakka að þau hafi tekið upp sam-
band. „Mamma hringdi í mig einn
daginn og sagðist hafa verið að tala
við Hjördísi og hún hefði talað mik-
ið um mig. Þá tók ég upp símann og
hringdi. Ég veit ekki hvað þetta var,
frestunarárátta, kjarkleysi eða hvað.
Ótti við höfnun? Ég veit ekki. Ég get
ekki skilið sjálfan mig að hafa hag-
að mér svona. Þegar Hlédís Sveins-
dóttir á Akranesi steig fram með
umfjöllun um afskiptalausa feður
rifjaðist margt upp. Ég finn svo til
með þessum mönnum. Þetta er ótrú-
lega vondur staður til að vera á. Þetta
er það versta í minni fortíð. Hún er
búin að fyrirgefa mér, en sjálfur get
ég það ekki,“ segir hann alvarlegur í
bragði. „Þegar ég rifja þetta upp dá-
ist ég að því hvað hún geymir góðan
mann. Samband okkar er mjög gott.
Hún kallar mig aldrei neitt annað en
pabba og börnin hennar kalla mig
afa. Við erum tveir pabbarnir, hún
á annan sem stóð vaktina á með-
an mig vantaði. Ég er þakklátur fyrir
það. Hann reyndist henni vel þegar
ég var ekki til staðar.“
Sonurinn fyrirmynd
Hjördís Rut hefur fetað í fótspor
föður síns og starfaði lengi vel sem
blaðamaður og ritstjóri. „Það var
eigingirni í mér. Mig vantaði góða
blaðamenn sem voru ekki á hverju
strái þegar Fréttablaðið var nýlega
orðið til. Eitt kvöldið fór ég að hugsa
að hún væri ekkert ólík mér, með
svipað skapferli, svo ég hringdi í
hana. Hún sagði fyrst nei en svo varð
hún blaðamaður og hefur gengið
mjög vel,“ segir hann en Hjördís Rut
býr nú í Svíþjóð ásamt eiginmanni
sínum og börnum þar sem hún er í
námi. Þar býr einnig Kristján bróðir
hennar. Janus er því sá eini sem býr
hér á landi.
Sigurjón viðurkennir að hafa
ekki alltaf verið til staðar fyrir strák-
ana heldur. „Sem alkóhólisti brást ég
börnunum mínum eins og öðru fólki,
eins og pabbi minn brást okkur. Virk-
ur alkóhólisti stendur ekki alltaf sína
plikt og ég gerði það ekki gagnvart
þeim. En sem betur fer eru öll börn-
in mín fyrirmyndarfólk í alla staði,
heilsteyptir og góðir einstaklingar.
Öll börnin mín eru miklir föðurbetr-
ungar. Kristján er mikil fyrirmynd í
mínu lífi. Hann er flottur á velli, góð-
ur í hópi og nægjusamur. Og Janus,
hann er svo skemmtilegur og mik-
ill fagmaður og einn sá þrautseigasti
sem ég hef kynnst. Þegar maður er
orðinn sextugur snýst lífið um þetta;
kynslóðirnar sem á eftir koma.“
Kunni öll trixin
Eiginkona Sigurjóns er Kristborg Há-
konardóttir. Þau þekktust í æsku en
hittust svo aftur áratugum seinna.
„Við áttum heima á sömu hæð á
Seljavegi 33. Ég var mjög skotinn í
henni en þar sem hún var langtum
eldri en ég, heilum sex mánuðum,
sem var talsverður munur þá, fannst
henni lítið til mín koma og ekkert
„Ég sagðist vera
alkóhólisti en
læknirinn horfði bara
á mig og sagðist ekki
hlusta á þessa vitleysu
„Mér
fannst
ég ekki verð-
skulda að vera
kallaður pabbi
m
y
n
d
S
ig
tr
y
g
g
u
r
a
r
i
Þekktust í æsku Sigurjón og Kristborg bjuggu í sama húsinu sem börn.