Dagblaðið Vísir - DV - 08.08.2008, Side 36

föstudagur 8. ágúst 200836 Helgarblað DV
V
ið höfum horft á hann á
sviði í söngleikjum eins og
Grease, Eurovision og á tón-
leikum svo eitthvað sé nefnt.
Hann nýtur sín í sviðsljós-
inu, hefur einstaka útgeisl-
un og stjarna hans skín
skært. Enda er hljómsveitin
hans Í svörtum fötum komin aftur á fullt og kom
fram „Aldrei naktari“ eins og þeir orðuðu það á
Þjóðhátíð í Vestmanneyjum. Þeim fannst þeir
standa naktir á sviðinu því á laugardagskvöld-
inu léku þeir eingöngu tónlist eftir sjálfa sig,
nokkuð sem þeir hafa hikað við að gera til þessa.
„Okkur hefur oft skort kjark til þess á böllum en
núna kom í ljós að hræðslan var óþörf. Tónlist
okkar var gríðarlega vel tekið. Það voru yfir 7000
manns í dalnum og fólkið söng lögin okkar og
stemningin var ógleymanleg.“
Jónsi trommari
Jón Jósep Snæbjörnsson, eða Jónsi í Svörtum
fötum, á sér tvær fyrirmyndir í tónlistinni. Það
eru Freddy Mercury og Vilhjálmur Vilhjálms-
son. „Maður verður að hafa íslenska fyrirmynd
til að halda tungunni við og til að hafa einhverja
stefnu. Villi Vill var einn okkar sterkasti söngv-
ari. Hann var íslenski tenórinn sem fór að syngja
popp. Tónninn hár og bjartur og minnir á sveita-
strákinn sem söng við mjaltir og varð atvinnu-
söngvari. Ég hlustaði fyrst á hann þegar ég var
7 ára. Og ég get sungið plötuna hans „Hana nú“
fram og til baka.
Ég ætlaði fyrst að læra á gítar, svo píanó og
síðar bassa. En mamma mín, hin hálf norska
Liv Gunnhildur Stefánsdóttir, barði í borðið og
sagði mér að velja og að ég þyrfti að borga fyr-
ir tónlistarnámið sjálfur. Ég tók því námið al-
varlega fyrir vikið. Lærði á trommur í nokkur
ár á Akureyri. Var í blásarasveit niðri í Tónó og
í smókingnum hans pabba að spila slagverk í
Sinfóníuhljómsveit Norðurlands. Það er frábært
tónlistarlíf fyrir norðan. Og möguleikarnir á að
spila voru svo miklir.
En ég var trommari með „sóló artista“ hugs-
un. Sem er ekki gott, það er eins og að láta
íþróttaálfinn prjóna peysu. Og það er ekki kúl að
syngja og spila á trommur. Svo árið 1998 þegar
við Rósa, konan mín, fluttum suður ákvað ég að
taka ekki trommusettið með. Ég seldi tromm-
urnar og fékk mér míkrófón.“
Rósu kynntist Jónsi í Sinfóníuhljómsveit
Norðurlands þar sem hún lék á fiðlu. Þau voru
líka saman í Menntaskólanum á Akureyri og
hafa verið saman síðan þau voru 17 ára gömul.
Sonur þeirra Trausti er að læra á fiðlu. „Rósa er
miklu menntaðri í tónlist en ég og það er mjög
gott að hafa hana sér við hlið.“
Björgunarhringurinn
Jónsi gengur með hvítagullsskartgrip um
hálsinn sem hann kallar björgunarhringinn
sinn. Þetta er hringur með nöfnum Rósu og
sonanna Trausta og Ara. „Þau halda mér á floti
í lífinu og eru minn björgunarhringur svo ég vil
hafa þau um hálsinn.“
Jónsi komst ungur í sviðsljósið. „Ég var að
vinna á leikskólanum Drafnarborg fyrsta vet-
urinn okkar í Reykjavík og lærði söng í FÍH. Og
þá komst ég inn í söngleikinn Carmen Negra í
Íslensku óperunni. Þar voru engar smá stjörn-
ur: Bergþór Pálsson, Garðar Thor Cortes, Bubbi
Morthens, Gunni Þórðar, Gulli Briem... Þetta
var stjörnum hlaðinn söngleikur. Í kjölfarið á
þessu datt ég inn í Abba show á Broadway og
var í þeirri sýningu í 3 ár. Meðfram þessu próf-
aði ég að fara í HÍ í viðskiptafræði. Ég kláraði
það nú ekki. Ég byrjaði vel um haustið en svo
var ég kominn í hljómsveit sem hafði brjálæð-
islega mikið að gera. Í svörtum fötum var með
30 „gigg“ á mánuði og annirnar fóru í klessu.
Eitt „gigg“ hjá okkur er eins og 3-4 eróbikktím-
ar um miðja nótt og maður var ekki upplagður í
kennslustund morguninn eftir.
Ég hef gefið viðskiptafræðina upp á bátinn í
bili, en ég græddi mikið á að fara í Háskólann.
Páll Skúlason rektor
byrjaði skólaárið
á því að ræða
um gagnrýna
hugsun við
nýnema.
Ekki ganga
að neinu
sem gefnu –
alltaf spyrja:
Af hverju?
Og í
þjóð-
hag-
fræð-
inni
lærð-
um
við
um
kenningar eins og „There is no such thing as a
free lunch“. Þó ekki hafi verið annað þá græddi
ég heilmikið á þessu tvennu.
Um tíma var ég fjárhalds-bókhalds-tölvu-
kerfisfræðingur, sem er flott nafn fyrir þjónustu-
fulltrúa, en hugurinn var alltaf í tónlistinni.
Svo að í staðinn fyrir að verða viðskiptafræð-
ingur ákvað ég að leggja alla áherslu á tónlistar-
ferilinn og gaf mig allan í það.“
Gullplötur og góðæri
„Hljómsveitin fór á mikið flug. Við fengum
allt í hendur sem okkur langaði til að fá og vel
það. Gátum lifað af því að spila, gáfum út fjórar
plötur og fengum 3 gullplötur! Við áttum yndis-
leg samskipti við fólkið sem líkaði vel við tónlist-
ina okkar – (Ég kann ekki við orðið aðdáendur.
Þá finnst mér talað niður til fólks.)
En sumarið 2006 fundum við að það gæti
reynst gott að hvíla hljómsveitina. Það var ekkert
ósætti, við bara fundum að það er gott að kæla
dísilvélarnar. Vildum hægja á okkur og finna
fyrir spilahungri aftur. Spilahungrið fór í gang
hjá mér aftur eftir korter en eftir hálfan mánuð
hjá öðrum. En þetta hlé gerði okkur gott því við
stöndum nær kjarna okkar nú. Erum rokkskot-
in popphljómsveit og viljum að það sé gaman –
og að við séum að færa fólki á öllum aldri gleði.
Núna viljum við gera hlutina betur, viljum velja
„giggin“ úr og vera með ljós og fá góðan hljóm
út úr græjunum. Metnaður hljómsveitarinnar
hefur aukist og við ætlum að spila áfram, en ekki
30 sinnum í mánuði eins og hér áður.“
Sveittur í Grease
„Ég hef haft svo gaman af tónlistar-
lífinu. En ekkert stendur
eins upp úr og fyrsta
stóra leikverkið. Ég
fékk aðalhlutverk-
iðí Grease í Borgar-
leikhúsinu og þetta
var meiriháttar tími.
Yfir 30.000 manns
sáu sýninguna og
þetta var æðislegt. Allt
hjálpaðist að, það var
heitt sumar í Reykjavík,
loftræstingin biluð í Borg-
arleikhúsinu, steikjandi hiti,
það var keyrt um á bíl á sviðinu,
ég fékk að stökkva 4 metra upp í
loftið. Leðurbuxurnar mínar voru
farnar að lykta svo af svita, fólk þekkti
mig á lyktinni áður en ég gekk fyrir horn
– ótrúlegt „tvist“. Ég á eftir að segja barna-
börnunum frá þessum tíma.
En ég lenti í smá klemmu þegar ég var að
leika í Grease því ég kom þar inn sem popp-
ari, Gunni Helga leikstýrði mér og útskýrði fljótt
fyrir mér muninn á poppara og leikara. Sem
söngvari í hljómsveit er maður að stýra, (mað-
ur getur stoppað og skipað fólki að vera kátt en
það er skilyrðislaus krafa að það sé stuð á böll-
um hjá okkur) en leikari í sýningu er sagnamað-
ur. Mér líkaði það hlutverk líka vel. Það voru 25
aðrir á sviðinu, en ekki bara fjórir strákar með
mér í bandi sem þekkja mig út og inn og skilja
látbragðið mitt. Þetta var lærdómsríkt og krefj-
andi. Og margt var í gangi á þessum tíma.
Við „súkkulaðiparið“: Jónsi og Birgitta Hauk-
dal, fórum í gegnum Eurovision ár eftir ár og
tækifærin sem komu upp í hendurnar á manni
á sama tíma voru slík að þetta varð rússíbana-
reið . Ég hélt að ferillinn myndi þynnast út og
verða óspennandi og starfið jafnvel leiðinlegt,
en það hefur ekki gerst enn. Mér nægir að
heyra tónlist, semja tónlist og fá að flytja hana
og skemmta fólki. Þá er ég ánægður.“
Ekkert einkalíf
„Ef þú velur þér þetta starf sættirðu þig
við að einkalífið verður lítið sem ekki neitt
og vinnuálagið verður mikið. Og að fá
mikla athygli getur tekið frá manni of-
boðslega mikla orku. En ef maður get-
ur ekki sætt þig við þennan fylgikvilla
þá getur maður heldur ekki fylgt eftir
þessum draumi að verða tónlistar-
maður. Og mér finnst athygli ekki
leiðinleg!“
Þú hefur verið opinskár og gef-
ið mikið af þér. Hefur athyglin
aldrei gengið of nærri þér?
„Það eru þrennt í heimin-
um sem eru mér heilagt: Það
eru börnin mín tvö og konan
mín. Og það er „trist“ að ég er
að spilla möguleika þeirra á að
hafa einkalíf út af fyrir sig, kon-
an mín valdi sér ekki að lenda
milli tannanna á fólki og börnin mín ekki
heldur. Og ég bregst ókvæða við ef þau verða
fyrir truflunum. Það er eina þversögnin í þessu
öllu saman hjá mér. Ég óska þess að þau þurfi
ekki að lifa í skugga af mér eða samsíða mér í
einhverjum óþægindum. En það hefur því mið-
ur verið svo. Það hefur verið bankað upp á
eða hringt í konuna mína að nóttu til. Og
hlutum hefur verið hent í íbúðina mína
og leiðinlegir hlutir sagðir við annan son
minn.
Mér er alveg sama þó ég sé kallaður öll-
um illum nöfnum. Það má segja við mig að ég
sé leiðinlegur, ljótur og fólk getur velt sér upp
úr kynhneigð minni og stjórnmálaskoðunum
en ég vil ekki að þetta sé sagt fyrir framan fjöl-
skyldu mína. Ég get nefnt sem dæmi að þekkt-
ur sjónvarpsmaður kom fram á opinberri hátíð
og fór að tala um flugþjónastarfið mitt og hvað
það hefði „letjandi áhrif“ á hommasögurnar um
mig. Þetta er örugglega fyndinn brandari en á
ekki heima á opinberum vettvangi. Og þetta er
ekki umræða sem maður vill eiga við börnin
sín sem spyrja út í kjaftasögur um pabba sinn.
Sonur minn á ekki að þurfa að svara fyrir mig.
Ég dreifi ekki sögum um aðra opinberlega. En
ég þarf að passa að koma mér ekki í þessa stöðu
og þversögnin í mér er náttúrlega að ég hef gert
það. Eina leiðin til að takast á við svona er að
hafa húmor fyrir því og vita sjálfur hver maður
er. Ég kom út úr skápnum „físískt“ í skemmtiat-
riði sem var pantað á árshátíð Icelandair og það
var bara mjög skemmtilegt.
En þeir sem angra mann gera sér ekki grein
fyrir að það eru tveir Jónsar: Jónsi poppari og
svo Jónsi fjölskyldumaður. Ég get ekki átt mín-
ar prívatstundir í Smáralind, það er ljóst, en við
reynum að vera saman í útlöndum. Höfum farið
í slíkar ferðir og það er draumur í dós sem við
þurfum að gera aftur.“
Þarf að minna á sig
„Varðandi hvort það sé erfitt að vera
svona op- inber þá má kannski
segja að ég hef ekki
þann hemil á mér
sem ég þarf til að
vernda
einkalífið. En gleymum því heldur ekki að
skemmtikraftar eins og ég hafa megintekjur sín-
ar af því að koma út á meðal fólks og skemmta
því og við getum ekki falið okkur þess á milli og
vonað að fólk gleymi okkur ekki á meðan. Við
þurfum að minna á okkur. Stundum segjum við
í bransanum: „Hvað gerist ef síminn hættir að
hringja?“ Ef fólk gleymir þér ertu jafn illa sett-
ur og trúarbrögð sem fólk er hætt að iðka. Þetta
er ekki valkostur að vera alveg prívat. En ég fæ
í leiðinni tækifæri til að hafa áhrif, hugsanlega
vera góð fyrirmynd og fá fólk til að brosa – ef það
brosir ekki að því hvað ég er gáfaður þá bara að
því hvað ég er vitlaus.
Tónlistarfólk hafði svo mikil áhrif á mig þeg-
ar ég var yngri svo ég veit að það er ábyrgðar-
hluti að vera fyrirmynd. Ef einhver hlustar á mig
þegar ég segi krökkum að nota tannþráð og fara
í háskóla þá er það fínt. Því segi ég þetta við alla
krakka. Gagnrýnin hugsun og „There is no such
thing as a free lunch“ – þetta lærði ég í háskóla
og það borgaði sig.“
Óskabiskupinn
„Umræðan um þekkt fólk er bara komin á
undarlegt stig. Við ættum ekki að vera ræða það
fram og til baka hvort einstaklingur er samkyn-
hneigður eða ekki. Ef fólk vill velta fyrir sér ein-
hverju eins og samkynhneigð ætti það frekar að
ræða um afstöðu þjóðkirkjunn-
ar til giftingar samkyn-
hneigðra. Húsbílar eru
blessaðir af prest-
um! Já, prestar
skvetta vígðu
vatni á húsbíla
– en þeir vilja
sumir ekki
Helgarviðtalið
SiGríður ArnArdÓttir sirryarnar@gmail.com
Með björgunarhringinn um hálsinn
Jónsi gengur alltaf með hvítagullsskart-
grip um hálsinn með nöfnum konu
sinnar og sona.