Dagblaðið Vísir - DV - 19.12.2008, Blaðsíða 36

Lífsreynslusaga Vilhjálms Þórs Vilhjálmssonar, Meðan hjartað slær, skráð af Sigurði Þór Sal-
varssyni blaðamanni, kom út í haust hjá bókaútgáfunni Hólum. Vilhjálmur, sem starfar sem rakari, hefur orð-
ið fyrir fleiri áföllum á lífsleiðinni en almennt gerist. Í bókinni segir hann meðal annars frá hetjulegri baráttu
Ástu Lovísu, dóttur sinnar, við krabbamein, baráttu sem vakti þjóðarathygli gegnum bloggsíðu Ástu. DV birt-
ir hér brot úr bókinni með góðfúslegu leyfi höfundar og útgefanda.
föstudagur 19. desember 200836 Helgarblað
Haustið 1960 um líkt leyti og Cass-
ius Clay, síðar Muhammad Ali varð
ólympíumeistari í boxi og Vilhjálm-
ur Einarsson varð fimmti í þrístökki
á sömu Ólympíuleikum suður í Róm,
var komið að þeim tímamótum í lífi
mínu að hefja skólagöngu. Og ekki
var langt fyrir mig að fara því Kópa-
vogsskólinn var rétt handan við
Digranesveginn.
Ég var ekki alveg læs þegar ég
byrjaði í skólanum enda lítt gefinn
fyrir bækur og inniveru; vildi miklu
heldur vera úti að leika mér. Og
hverju sem um er að kenna þá varð
skólagangan mér í raun þrautaganga
hin mesta og ég náði eiginlega aldrei
almennilega takti við það sem fór
fram innan veggja skólans.
Svaraði fyrir mig
Það sem gerði illt verra í mínu tilfelli
var að kennarinn sem ég fékk í fyrsta
bekk og hafði til ellefu ára aldurs, var
að mínu viti gjörsamlega óhæfur til
að uppfræða börn eða umgangast
þau yfirhöfuð. Bæði var hann drykk-
felldur og iðulega ölvaður í tímum,
en verra var þó að hann veigraði sér
ekki við því að dangla duglega í okk-
ur krakkana ef því var að skipta. Mest
voru það þó við strákarnir sem feng-
um að finna fyrir honum.
Og kannski varð ég meira fyr-
ir barðinu á honum en aðrir því ég
var með þeim ósköpum gerður að
hafa munninn fyrir neðan nefið og
svaraði fyrir mig fullum hálsi ef mér
fannst ég órétti beittur. Þetta fór ekki
vel í kennarann eða kennara yfirleitt
og má segja að erjur við kennara hafi
einkennt skólagöngu mína í barna-
og gagnfræðaskóla einsog grunn-
skólar kölluðust í þá daga.
Reyndar er það svo að ég hef allt-
af kunnað að svara fyrir mig og það
verið mín bardagalist gegnum tíðina
fremur en líkamlegur styrkur. En ég
hef reynt að temja mér að fara kurt-
eislega með þessi vopn og aldrei ver-
ið vísvitandi ruddalegur í orðbragði
við fólk þótt stundum hafi ég látið
einhver orð falla sem betur hefðu
verið ósögð.
Ég reyndi að segja mömmu frá
því hvernig kennarinn kom fram við
okkur og það voru örugglega fleiri
krakkar sem kvörtuðu undan hon-
um. En einhverra hluta vegna vildi
fólk ekki trúa því að kennari gæti
hagað sér svona og á okkur var ekk-
ert hlustað. Hann fékk því að halda
áfram kennslu óáreittur öll þessi ár.
Skiljanlega fór mér ekki mikið
fram í námi við þessar aðstæður en
það var einfaldlega afgreitt með því
að ég ætti bara erfitt með að læra;
væri bara tossi einsog það var kall-
að. Og þann stimpil hafði ég á mér
lengi vel.
Laminn af kennaranum
Þegar ég var níu ára gerðist það að nýr
strákur kom inn í bekkinn. Og það æxl-
aðist svo að hann var látinn sitja við
hliðina á mér, sem mér fannst ákveð-
in upphefð.
Nokkru eftir þetta eru krakkarnir á
borðinu fyrir aftan mig og nýja strák-
inn eitthvað að pískra saman í tíma
en kennarinn bregst við með því að
segja mér að þegja. Ég sagðist ekkert
hafa verið að masa en það eina sem
ég hafði upp úr því var að kennarinn
ákvað að stía mér og nýja stráknum
sundur. Þetta þótti mér auðvitað mik-
ið óréttlæti því við höfðum ekki unnið
til neinnar refsingar.
Reglan var sú á þessum árum að
fyrir hverja kennslustund röðuðu börn
sér upp fyrir framan kennslustofuna
tvö og tvö einsog þau sátu í stofunni
og leiddust síðan inn þegar kennarinn
kom og opnaði. Sumir kennarar létu
krakkana meira að segja hneigja sig
fyrir sér um leið og þeir gengu inn.
Þar sem kennarinn var búinn að
stía mér og nýja stráknum sundur
tók ég mér stöðu aleinn aftast í röð-
inni þegar næsti tími byrjaði. Kenn-
arinn skipaði mér að standa við hlið-
ina á stráknum en ég var þver fyrir
eftir það sem á undan var gengið og
neitaði þar sem við sætum ekki leng-
ur saman.
Eftir nokkurt stapp fauk svo í
kennarann að það endaði með því að
hann slæmdi til mín hendi og sló mig
í andlitið. Mér brá vitanlega mjög við
þetta og viðbrögð mín voru kannski
ekki þau réttu, því ég svaraði bara í
sömu mynt og kýldi til baka. Kennar-
inn brást við með því að henda mér
og mínu hafurtaski út úr stofunni
með þeim orðum að ég skyldi hypja
mig burt.
Og með það fór ég, hágrátandi
auðvitað. En á leiðinni út ganginn
mætti ég Frímanni Jónssyni skóla-
stjóra. Frímann sem var mikill öðl-
ingsmaður, sá augljóslega að eitt-
hvað var að og bað mig koma með
sér. Kennarinn sá þetta og kom þá
strax á eftir okkur og var allur hinn
smeðjulegasti.
- Villi minn, ætlarðu ekki að koma
í tíma vinur, sagði hann blíðlega eins-
og við værum mestu mátar.
- Ég fer aldrei aftur í þennan and-
skotans skóla, ansaði ég öskuvondur.
Frímann vildi skiljanlega fá frek-
ari skýringar á þessu öllu og fór með
mig inn á skrifstofu til sín þar sem ég
sagði honum hvað hafði gerst. Ég veit
ekki hvort hann trúði frásögn minni
fullkomlega en hann áttaði sig samt
á að eitthvað alvarlegt hafði komið
uppá í samskiptum mínum og kenn-
arans og að sökin væri kannski ekki
að öllu mín.
Bókarkafli
Kennaraofbeldi
og dótturmissir
Glaðbeittir Vilhjálmur Þór
og sigurður Þór salvarsson
sem skráði sögu Vilhjálms.