Són - 01.01.2007, Síða 77

„NÚ HEYRI’ EG MINNAR ÞJÓÐAR ÞÚSUND ÁR“ 77
en þó að allt sé straumur, hrannir hvikar,
á heimsins sæ til fulls ei glatast neitt
og lífsins vínglóð dylst í dauðans bikar.
Lífið er skammvinnt og því fær enginn breytt en þó að „allt sé straum-
ur“ og háð takmörkum tímans, mun ekkert að eilífu glatast. Þó að
dauðinn komi fram leynist í bikar hans „lífsins vínglóð“; hann gefur
fyrirheit um líf. Ljóðmælandi finnur í djúpi hjarta síns að allt er af
einum stofni. Nú krýpur hann fyrir heitri sólinni og kyssir mold ætt-
jarðarinnar af lotningu: „Ég kyssi mjúkt þá moldu, sem mig ól“. Sjötta
sonnetta hefst á sömu orðum, og ljóðmælandi fer að tala um örlög sín
sem Ísland skapaði honum. Hann biður þess að nú varpi „Íslands
sumarsól / þeim síðsta geisla á lífs míns bláa haf“. Þegar hann deyr vill
hann fá hinstu kveðju frá sólinni. Síðan vill hann liggja í hléi við græn-
an hól, með hrískjarr og blóm yfir sér. Alltaf skal hvelfast yfir gröf hans
„hið bláa himinfang og síung sól“. Sjöunda sonnetta hefst á sömu
hendingu, þegar ljóðmælandi er að virða fyrir sér náttúruna. Rjúpan
er komin í sumarkjól og heiðin kveður við af ástarsöngvum. Vorsins
mál ómar, um ást og gleði, daginn og augnablikið. Liðnar þrautir eru
að baki og ljóðmælandi lætur alla vorsins hljóma „í sælum draumi
drekka sína sál“. Í áttundu sonnettu drekka sál hans „in dökku
fjallavötn á lygnum kvöldum“ og jörð og himinn eru „sveipuð svör-
tum tjöldum“. Hann sér gegnum tímans tál og finnst hann einnig hafa
reynt það á sama stað fyrir ótal öldum. Það eru „innstu völd“ lífsins
sem leiðbeina honum. Hann skynjar tímaleysi, því tíminn er eilífur:
Í sælli leiðslu vil ég vaka og dreyma,
að fortíð, nútíð, framtíð – allt er hjóm,
því tíðin sjálf er eilíft augnablik.
Hann leggur sig síðan niður í „lyngklætt hamravik“ og finnst hann
ávallt hafa átt heima í hlýjum faðmi náttúrunnar. Níunda sonnetta
hefst eins: „Mér finnst ég ávallt hafa átt þar heima“. Honum hefur
alltaf liðið vel í náttúrunni þar sem „vorið kyssir móa og grundir“ og
þar vill hann „dulinn dvelja allar stundir, / er dagsins hinztu bros um
tinda sveima“. Hljóð rökkurkvöldin heilla.22 Þar er huggun að finna:
22 Dæmi um það eru í sonnettu II: „Mig kalla ljósrauð kvöld, mitt land, til þín“, III:
„en ég vil aftur sitja um sumarnótt, / í rökkurkyrrð við fossins hvíta fall“, VIII: „Í
sælum draumi drekka mína sál, / in dökku fjallavötn á lygnum kvöldum“, IX: „í
hug og taugum lægði brim og storma / við regnþung ský er rökkva tók í hlíð“ og
XIV: „ég aleinn sitja vil í hárri hlíð / um hljóðar nætur, undir stjarna sveimi“.