Dagblaðið Vísir - DV - 23.05.2008, Side 29

DV Umræða
FÖSTUDAGUR 23. MAl 2008 29

MYNDIN
Þokuslæða Dulúðugt útsýni var frá Sólfarinu við Sæbraut þegar þokan lagðist yfir. Skúturnar liðu hjá enda nægilegt skyggni til siglinga.
DV-MYND Sigurður
Plúsinn fá strætóbílstjórar
sem i gær mótmæltu
tímaáætlun sem stuðlarað
ofsaakstri vagnstjóra.
SPURNINGIN
VERÐA PALESTÍNU-
MENNIRNIRÞÁ EKKI
AÐ FARAí STURTU?
„Nei, það er
kannski ekki
alveg ástæða
þess til að líkja
því saman. Þeir
eru ekki
söluvara," segir
Árni Johnsen
alþingismaður,
en á Alþingi á
miðvikudaginn
sagði Árni að
bera mætti
saman að innflutt grænmeti sem
pakkað er I íslenskar pakkningar, sé
sambærilegt við það að Klnverji
skolaði sig með Islensku vatni og væri
þá orðinn (slendingur.
Um reiða konu
og flóttafólk
Ég er ekki ein um að vera kát með
hertu konuna í þætti Þorsteins Guð-
mundssonar, Svalbarða, sem sýnd-
ur er á SkjáEinum um þessar mund-
ir og verður vonandi sem lengst.
Þarna birtist þessi ofsalega mann-
eskja á skjánum, holdtekja óánægju
og gremju enda segir hún farir sínar
og okkar hinna alls ekki sléttar. Hún
er rífandi reið með hvernig allt veltist
og hún spyr hvað þetta eigi eiginlega
að þýða og hvað eigi eiginlega að gera
til þess að breyta þessu eða hinu sem
henni blöskrar svo mjög að hálsinn
á henni þrengist allur og strekkist og
andlitið verður einsog ein makalaus
birting af Ópinu, því ffæga málverki
eftir Edvard Munk.
Nema hvað, maður bíður spennt-
ur eftir því hvað sú reiða segir hverju
sinni og ef hana vantar, sem er trú-
lega vegna þess að hún er svo mið-
ur sín að hún getur ekki talað, saknar
maður reiðilestranna. Hvers vegna?
Iú, vegna þess að kellingin frá Sval-
barða talar ekki tungum tveim og
sitt með hvorri; áhorfandinn skil-
ur hana því að hún á uppruna sinn
í klungrinu innan í honum og hún
talar sama tungumál og hann; rödd-
in er auðvitað ýkt vegna þess að það
er háttur leikkonunnar, Ágústu Evu,
en ýkjumar hafa tilgang einsog fyrri
daginn því sú reiða talar um það sem
brennur á okkur öllum.
VIGDÍS
GRÍMSDOTTIR
rithöfundur skrifar
„...en ýkjurnar hafa
tilgang einsog fyrri
daginn því sú reiða
talarumþaðsem
brennur á okkur öllum.
Margir spyrja sig þeirrar spurn-
ingar þessa dagana hvers vegna við
ættum að taka á móti landlausum
flóttamönnum og veita þeim öryggi
og heimilisfang á meðan við erum
ekki fær um að rækta eigin garð svo
vel grói. Um þetta er rætt í heitustu
pottunum og þeir fara mikinn sem
segja að við ættum FYRST að hlú að
okkar fátæka fólki ÁÐUR en við för-
um að sinna palestínskum konum
og krökkum sem alið hafa aldur sinn
í Irak.
Auðvitað er þetta hin dýpsta
spuming en svarið er kannski ein-
falt þegar grannt er skoðað; það ætti
nefnilega enginn sem búsettur er
hér á landi að þurfa fátæktarhjálp,
hver einasti maður ætti að hafa nóg
fýrir sig að leggja, húsnæði, atvinnu
og mat - því það er sjálfsagður rétt-
ur hans. Það er skömm að því að
svo skuli ekki vera og sú skömm er
kjörinna stjómvalda. (Hér er sem ég
heyri kellingu frá Svalbarða hækka
róm og þenja rödd.) Við ættum því
alls ekki að bera hlutina saman og
segja: - fyrst að rækta garðinn og svo
að horfa yfir girðinguna - þegar það
er einfaldlega svo vel hægt að gera
hvort tveggja samtímis og gott betur.
Við ættum að krefjast þess að
stjórnvöld eyddu misréttinu á ís-
landi og við ættum á sama tíma að
sjá sóma okkar í því að bera ábyrgð
í heiminum, vegna þess að okkur
kemur hann við. Það dugar ekki að
vera staðfastur einn daginn og fullur
aftieitunar þann næsta. Við bemm
ábyrgð hvert á öðru og við erum alls
staðar, við erum líka fólkið frá land-
inu sem íslensk stjórnvöld tóku vilj-
ug þátt í að bombardera.
Við emm hluti heimsins en ekki
einangraður smákoppur í Norður-
höfum.
Höfum þetta í huga þar sem við
sitjum og skeggræðum í hlýjunni.
Sandkassinn
EINS 0G ÉG sagði frá í sandkassa
síðasta helgarblaðs var dá-
samlegt að alast upp úti á landi.
Þar ríkti frelsið og kyrrðin. Allir
þekktu og vissu allt um alla. Mað-
ur var farinn að vinna ábyrgðar-
störf í samfélaginu áður en mal-
biksdrengir í höfuðborginni vom
hættir að pissa undir. Maður fór
út að morgni og kom heim að
kvöldi. Þegar ég lauk grunnskóla
hafði ég meiri og dýrmætari
starfsreynslu en margir borgar-
búar munu öðlast á allri ævinni.
NÚ ÞEGAR ég er fluttur á malbik-
ið sakna ég óneitanlega heima-
haganna. Netið kemur mér þar til
hjálpar en með
því get ég fylgst
með „fréttum"
sem allajafna
þykja ekki frétt-
ir. Ykkur rekur
kannski í roga-
stans þegar þið
lesið þetta en
sannleikurinn
er sá að aðeins tvö ár skildu að
gamla sveitasímann og internetið
í minni heimasveit; Kópaskeri við
Öxarfjörð.
ARIÐ 1987 tengdist Pétur Þor-
steinsson, fýrstur fslendinga, inter-
netinu. Það gerði hann í bílskúrn-
um heima hjá sér og stofnaði í
kjölfarið fslenska menntanetið.
Þetta var tveimur árum eftír að
sveitasíminn lagðist af en sveitin
heima var sú síðasta á landinu til
að hætta notkun hans. Það finnst
mér merkilegt og vonandi ein-
hverjum sem Ies þetta líka. Það er
því sérlega gaman að nota netíð til
að fá fféttír úr sveitínni heima.
A HELSTU fféttasíðu byggðarlags-
ins koma stundum fréttír sem
eru alveg dásamlegar. Slóðin
er 123.is/kopasker. Fréttir sem
þar birtast ná allajafna ekki í
stóru miðlana. Gott dæmi er
stórfrétt sem ég las á síðunni í
síðustu viku.
Þar auglýsti
einn íbúinn
eftír lopapeysu
sem hann
hafði glatað og
saknaði mikið.
Með fréttinni
var mynd af
honum í peys-
unni góðu, á góðri stund. Það
eru þessir hlutir sem gera það að
verloim að ég sakna heimahag-
anna. Smæðin heillar.
mjjjjiþoo)
, * JL „rt
-hvað er að frétta?