Glóðafeykir - 01.05.1967, Blaðsíða 28

28
GLÓÐAFEYKIR
nefnd æ síðan. Var Stefán Vagnsson sá, er gælunafnið gaf — og þótti
vel hafa tekizt, sem vænta mátti.
Stefán Vagnsson frá Hjaltastöðum var ritari sýslunefndar 1932 og
aftur 1939 og síðan óslitið til 1962, er hann varð að láta af því starfi
sem öðrum fyrir sjúkleika sakir. Hann lézt hinn 1. nóv. 1964.
Stefán Vagnsson þarf ekki að kynna fyrir Skagfirðingum. Hann
var, sem vitað er, manna snjallastur við yrkingar, enda landskunnur
hagyrðingur. En auk þess að vera sjálfur skáld, var hann gæddur
þeim sjaldgæfa hæfileika að geta magnað andrúmsloftið þannig, að
þeir, sem með honum voru og störfuðu urðu einnig ,,skáld". Munu
fáir verið hafa sýslunefndarmenn á ritaraárum hans, þeir er eigi
brugðu undir sig bragafótum, ef svo bar undir.
Stefán Vagnsson var góður og umhyggjusamur fóstri Leirgerðar.
Hann lagði til meginefnið — allt hið óbundna, mikið af hinu
bundna. Hann skrifaði hana. Hann varðveitti liana. Honum er til-
vera hennar raunverulega að þakka — eða kenna.
Hér hefur upphaf Leirgerðar.
Arið 1932 var Stefán Vagnsson sýslunefndarritari í stað Guðm.
Davíðssonar hreppstj. á Hraunum, sem hafði verið það bæði fyrir
og eftir það ár.
Á þessum fundi urðu talsverðar umræður um reikninga sýslu-
vegasjóðs, og þótti sumum nefndarmönnum ýmsir liðir þeirra all-
háir, svo sem hestlán, járn undir hesta, grjótkeyrsla að ræsum, og
auk þess hafði verkstjórinn, Lúðvíg R. Ivemp á Illugastöðum, leigt
sér herbergi á Sauðárkrók, er hann var í „bardúsi" fyrir vegagerð-
ina, svo sem reikningsfærslu, útborgun o. fl. Sr. Hallgrími Thorla-
cius í Glaumbæ var alltaf heldur lítið um sýsluvegi, enda þeir fjár-
frekir meðan heita mátti að sýslan væri óveguð. Komst hann svo að
orði, „að menn leggðu í vegina unz þeir væru búnir að rýja sig inn
að skyrtunni og þannig spásseruðu þeir eftir hinum nýju vegum.“
Sumir kenndu oddvita sýslunefndar um eyðslu þessa, þar sem
hann hefði haft stjórn sýsluvegasjóðs með höndum, en hann kenndi
Ivemp um, þar sem liann hefði vitað hvað átti að fara í hvern veg.
Undir þessum umræðum laut ritarinn eitt sinn að sýslumanni og
sagði: „Þá kenndi Adam Evu um, en Eva höggorminum, stendur í
biblíunni.“ „Þetta er rétt hjá þér, Stefán,“ segir sýslumaður. „Eg
er Adam, sýslunefndin er Eva og Kemp er höggormurinn."
Út af þessu öllu orti ritarinn eftirfylgjandi erindi.