Vestfirska fréttablaðið - 15.12.1984, Síða 5

vestíirska
rRETTÁBLADtD
„Senn nálgast jóla lífsglöð læti.“ Þessa hendingu gaf að
líta á jólakorti, sem ég sá hérna um daginn. Ekki veit ég
hvaðan hending þessi er runnin, en hún tjáir vel þær
tilfinningar, sem eru ofarlega í huga á aðventutíð; eft-
irvæntingu og tilhlökkun eftir jólunum, þessari björtu
hátíð skammdegisins.
Við sjáum þessa eftirvæntingu í augum barnanna þar
sem þau nota nýfengna þekkingu í reikningslist til að
telja hversu mörg af kertum aðventukransins hafi verið
tendruð, eða þá til að lesa af hinu hægt brennandi
aðventukerti, hversu margir dagar lifa enn af jólaföstu.
Jólaalmanakið gefur einnig upplýsingar um þetta atriði,
en oft vill það verða, að fleiri dagar eru „opnaðir“ og
þar með taldir liðnir heldur en önnur almanök segja til
um.
Innihald jólaalmanaksins freistar lítilla handa, ef til vill
ekki síst fyrir það að það er eins og forsmekkur jólanna
sjálfra. Og hver dagur jólaföstunnar ber með sér ofur-
htla jólagleði, þar sem er glaðningur í sokk eða skó í
gluggasillu.
Hinir fullorðnu hlakka einnig til jólanna, því að ilmur
jólabernskunnar er sérstæður ilmur, sem á jólum kallar
fram kærar minningar, og stundum á jólaföstu er eins
og þessum ilmi liðinna jóla bregði fyrir og minni jafnt á
þau sem og þau jól, sem framundan eru.
Þó er ekki ólíklegt að þeir séu til, er kvíði jólunum.
Jólaundirbúningurinn er tímafrekur og oft erfiður, það
er í mörg horn að líta, og margt sem þarf að vera „búið“
þegar jólin ganga í garð.
Og víst er um það, að á þessum jólum, ekki síður en á
öðrum, verði mörg heimili, þar sem eru lítil efni til að
standa undir kostnaðarsömu jólahaldi. Börnin verða að
fá gjafir, sem standast samanburð við gjafir vinanna, og
það er margt, sem þarf að „kaupa inn til jólanna.“
En þrátt fyrir allt búa jólin yfir þeim töframætti, að þá er
þau ganga í garð er eins og áhyggjurnar hverfi um
stund, og helgi þeirra ríki ein. Þá er allt erfiðið við
undirbúning jólanna ekki unnið fyrir gýg.
En hvenær ganga jólin í garð? Sjálfsagt er það einstak-
lingsbundið. Ef til vill hefjast jól barnanna þegar þau
opna jólapakkana sína. Jól sumra ganga í garð þegar
lestur jólakveðja í útvarpi hefst, og jól enn annarra þá
hringt er til helgra tíða á kvöldi aðfangadags.
Og í hverju er helgi jólanna fólgin? Er hún fólgin í
skrjáfi umbúðapappírs, þegar jólapakkarnir eru opn-
aðir, í greniilmi jólatrésins, í samhringingu kirkju-
klukknanna sem hringja inn helga hátíð?
\
Vissulega er helgi jólanna fólgin í öllu þessu og fjöl-
mörgu fleiru. Við þörfnumst alls þessa ytri umbúnaðar
til að skynja boðskap jólanna. Jafnframt er þessi ytri
umbúnaður tjáning á gleðinni yfir því, að okkur er
frelsari fæddur. Því eru jólin hátíð „lífsglaðra láta.“
Nú hefur vísindamönnum tekist að sanna að sá kraftur,
sem í efnisheiminum býr, sé aðeins einn, en ekki fleiri,
eins og áður hafði verið talið. En að baki þessum eina
krafti alheimsins býr annar kraftur, annað afl, og það
miklum mun máttugra. Þetta afl er sá Guð er himnana
skóp. Og þessi Guð er ekki ópersónulegt afl, eða lífs-
kraftur, heldur góður og kærleiksríkur Guð, sem lætur
sér annt um okkur öll. Það sem gerðist á hinum fyrstu
jólum er tjáning á kærleika Guðs, kærleika, sem er svo
mikill, að „hann gaf sinn einkason, til þess að hver sem á
hann trúir, glatist ekki heldur hafi eilíft líf“ (Jóh. 3:16).
Á hinum fyrstu jólum gerðist undur: Guð varð maður.
Jesús Kristur er Immanúel, „Guð með okkur.“
Þetta er ástæða þess, að við fögnum á jólunum. En ef
gleði jólanna, „lífsglöðu lætin“, eru ekki sprottin af
þessari rót, þá er hætt við að sú gleði verði skammvinn.
Því sú gleði, sem ekki á sér aðra rót en gamlar minningar
og einhverja sérstaka „stemningu,“ hún fylgir okkur
ekki út í strit hversdagsleikans, sem bíður að baki jól-
anna. Slík gleði fylgir okkur ekki heldur inn fyrir dyr
sjúkrahússins, þegar sjúkdóma ber að garði, og hún
hverfur á braut þá er sorgin ber að dyrum.
Fögnuður jólanna er sú vissa, að við eigum í Kristi
frelsara, sem leysir okkur undan lífi í ótta og áhyggjum,
og því er fögnuður jólanna ekki bundinn nokkrum
björtum dögum í dimmu skammdegi, heldur fögnuður
alls lífs okkar.