Vestfirska fréttablaðið - 15.12.1984, Side 46

46
Þegar blaðamaður Vf.
kom til Isafjarðar í
sumar, sá hann að það
var búið að byggja
reisulegt hús á veginn
inn í Skóg og vegur-
inn hafði verið sveigð-
ur til hliðar. Blaða-
maður varð að vonum
forvitinn um hvaða
hús þetta væri. I ljós
kom að þetta hét
Bræðratunga og átti
að verða þjálfunar- og
þjónustumiðstöð fyrir
fatlaða á Vestfjörðum.
Til að forvitnast nánar
um þessa starfsemi
ákváðum við að
spjalla við forstöðu-
manninn, Sigurjón
Inga Hilaríusson og
byrjuðum við að
spyrja um menntun
hans.
Ég er kennari og kenndi
ein 20 ár í Kópavogi. Þá fór
ég í framhaldsnám í sér-
kennslufræðum í Kennara-
háskólanum og síðan til
Noregs og var þar í fjögur ár
í námi og lauk þar embætt-
isprófi í kennslufræði og
uppeldisfræði. Nú, síðan
kom ég heim og starfaði í
hálft ár við að skipuleggja
þjálfunarskóla ríkisins í
Kópavogi, en var síðan kall-
aður út aftur vegna þess að
ég hafði lofað að starfa v-ið
skóla úti í Noregi ef á þyrfti
að halda. Sá skóli heitir
Emma Hjorthskóli og er
stærsti skóli fyrir þroska-
hefta í Noregi. Þar hef ég
unnið við kennslu og leið-
beiningarstörf fyrir kennara
og annað starfsfólk.
— Hvað varð svo til þess að
þú komst hingað til ísafjarð-
ar?
Ég er fæddur norður í
Jökulfjörðum, á Hesteyri og
ólst þar upp til 14 ára aldurs,
en þá fluttist ég þaðan með
fjölskyldu minni þar sem sú
byggð var að leggjast í eyði
vegna þess að þá hafði síld-
arbræðslustöð sem Kveld-
úlfur hafði rekið í mörg ár
verið lögð niður og flutt að
Krossanesi í Eyjafirði. Ég
fluttist með foreldrum mín-
um til Hnífsdals og síðan til
ísafjarðar. Ég held að aðal-
orsakir þess að ég kom aftur
hingað hafi verið draumur-
inn um æskuslóðirnar og svo
það að ég hafði kynnst störf-
um og hugsjónum Kristjáns
Jónssonar, nú hafnsögu-
manns, að málefnum van-
gefinna. Hann hafði m.a.
beðið mig að koma hingað til
ísafjarðar þegar verið var að
ræða það innan styrktarfé-
lags vangefinna á Vestfjörð-
um að hér þyrfti að byggja
heimili fyrir vangefna.
Ef allir í heim-
inum væru að
innræti eins og
mongólítar, þá
væru engar
styrjaldir til
Sigurjón Ingi Hilaríusson, forstöðumaður Bræðratungu,
þjálfunar- og þjónustumiðstöðvar fyrir fatlaða, tekinn
tali um málefni vangefinna og fleira.
Hvenær var það svo sem þú
kemur hingað til að starfa í
Bræðratungu?
Það var í febrúar síðast-
liðnum þegar bygging
Bræðratungu var komin
töluvert áleiðis og ég bjó þá í
Bræðratungu, meðan verið
var að byggja og mála og
ganga frá húsinu.
VERKEFNI SVÆÐIS-
STJÓRNAR UM MÁL-
EFNI FATLAÐRA
— Hvert er verkefni svæðis-
stjórnarinnar?
Það er að sjá um málefni
fatlaðra á á öllum Vestfjörð-
um og vera málsvari þeirra í
einu og öllu. Það er ekki lítið
verkefni og það hlýtur að
þurfa að ræða bæði fag og
viðhorf til þessara mála. Ég
veit að þarna er ágætisfólk
innan um sem vill vel, en
einhverra hluta vegna þá
brýst það ekki út úr skelinni
og gerir það verk sem það á
að gera, hvað sem veldur.
Svæðisstjórn um málefni
fatlaðra þarf að breyta al-
gerlega um stefnu í þessum
málum ef að á að nást sá ár-
angur sem þarf að nást í
málum vangefinna og þeirra
vssttirska
rRETTABLADID
Bræðratunga og Tunga. Séð frá
Skíðavegi.
sem fatlaðir eru. Dæmi um
vinnubrögð svæðisstjórnar
er að þar má ekki ræða fag.
Þegar við tölum um að ræða
fag, þá á ég við að ræða
fræðilega um hlutina. Ég er
t.d. aldrei boðaður á fundi.
Aldrei. Ég var boðaður á
einn fund, þegar sýnt var að
ég ætlaði að hætta, ég var
boðaður á fyrstu tvo eða þrjá
fundina og síðan ekki meir.
Mín þekking, reynsla og
viðhorf eru sjálfsagt ekki sú
hugmyndafræði sem sumir
svæðisstjórnarmenn kunna
að meta. Það lofar ekki góðu
þegar maður með margra
ára háskólamenntun og
starfsreynslu í faginu má
ekki einu sinni sitja fundi þar
sem þessi mál eru til um-
fjöllunar.
— Heldurðu að ennþá séu
þau sjónarmið ríkjandi að
vangefna eigi að loka inni á
stofnunum, þar sem þeir eru
hafðir í geymslu og farið vel
með þá, frekar en að það eigi
að hjálpa þeim að bjarga sér í
mannlegu samfélagi?
Já, þetta sjónarmið er
ennþá ríkjandi, en ég held að
það sé ekki ríkjandi hjá þeim
sem sitja í Svæðisstjórn, en
almennt séð þá held ég að
þetta viðhorf sé allt, allt of
mikið ríkjandi. Við skulum
hafa það í huga að þessir
einstaklingar sem við köllum
vangefna, sem er einn ang-
inn af þeim sem við köllum
fatlaða, að þetta eru engir
aumingjar. Þetta eru ein-
staklingar sem eiga meiri
hjartahlýju og manneskju-
legra viðmót en fjöldinn.
Ég tel mig í hópi þeirra
manna sem tala máli þessara
einstaklinga, en það er oft
vanþakklátt og misskilið
þegar menn ætla að tala máli
þessara einstaklinga sem
geta ekki talað máli sínu
sjálfir. Þá er eins og fólk
misskilji hlutina og haldi að
maður sé að gera kröfur fyrir
sig, en það er ekki. Heldur er
verið að gera þá sjálfsögðu
kröfu að þessir einstaklingar
sem að hafa hlotið þann dóm
að vera vangefnir eða fatl-
aðir, hvort sem það er lík-
amlega eða andlega, að þeir
séu virtir sem samfélags-
þegnar. Einstaklingar með
hvatir og þarfir eins og aðrir.
EINN DAGUR I
BRÆÐRATUNGU
— Geturðu kannski sagt mér
hvernig einn dagur í lífi
heimilismanna í Bræðra-
tungu gengur fyrir sig?
Ef við tökum einn dag
fyrir þá fara flestir á fætur
klukkan 8 og þá byrjar hin
raunverulega þjálfun, vegna
þess að sumir þurfa þjálfun í
að klæða sig, þurfa þjálfun í