Morgunblaðið - 30.07.2015, Qupperneq 87

MINNINGAR 87
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 30. JÚLÍ 2015
✝ Þórólfur Ingv-arsson fæddist
16. apríl 1944.
Hann lést á Sjúkra-
húsinu á Akureyri
20. júlí 2015.
Hann var sonur
hjónanna Ingvars
Þórólfssonar, húsa-
smiðs og útgerð-
armanns í Vest-
mannaeyjum, f. að
Króki í Gaulverja-
bæjarhreppi 27. mars 1896, d.
13. apríl 1975, og Þórunnar
Friðriksdóttur, húsfreyju, f. að
Rauðhálsi í Dyrhólahreppi 28.
apríl 1901, d. 13. júlí 1972.
Systkini Þórólfs voru Þór-
hildur, f. 25. nóvember 1922, d.
8. ágúst 2000, Þórunn, f. 6. des-
ember 1923, d. 6. október 2013,
Friðrik, f. 2. apríl 1926, d. 17.
janúar 2004, Hulda, f. 10. maí
1927, d. 28. apríl 2000, Vigfús,
f. 1. nóvember 1928, Hafsteinn,
f. 12. október 1932, d. 29. jan-
úar 2014, Hafdís, f. 2. mars
1935, d. 26. janúar 1997, Ingi, f.
22. apríl 1937, Jóna, f. 25. júní
1939.
Þórólfur kvæntist 19. októ-
ber 1963 Jónheiði Pálmeyju
Þorsteinsdóttur frá Akureyri, f.
31. október 1944, dóttir Rann-
veigar Jónsdóttur, f. 13. nóv-
3) Elva Eir, f. 16. apríl 1975,
eiginmaður Björn Gestsson, f.
12. október 1972. Börn þeirra
eru Júlíus, f. 9. september 1994,
sambýliskona Arna Margrét
Ólafsdóttir, þeirra barn Lára
Eir. Gestur, f. 10. júlí. Katla
Eir, f. 15. júní.
Þórólfur ólst upp og bjó í
Vestmannaeyjum til tvítugs er
hann flutti til Akureyrar. Hann
nam rennismíði hjá Vélsmiðj-
unni Magna í Vestmannaeyjum.
Eftir að Þórólfur flutti til Ak-
ureyrar vann hann hjá Vél-
smiðjunni Atla en megnið af
starfsævinni var hann til sjós en
starfaði inn á milli hjá Slippn-
um á Akureyri. Eftir fertugt fór
Þórólfur aftur í nám og nam
vélstjórn í Verkmenntaskól-
anum á Akureyri. Þórólfur
hætti á sjó 65 ára gamall og hóf
þá aftur störf í Slippnum. Þór-
ólfur lauk starfsævi sinni hjá
Áveitunni á Akureyri þar sem
hann starfaði allt þar til hann
veiktist í desember 2014.
Þórólfur var mikill söng-
maður og þegar hann flutti til
Akureyrar gekk hann í Karla-
kórinn Geysi. Þegar hann var
til sjós gerði hann hlé á karla-
kórsstarfinu. Um tíma söng
hann einnig með Kirkjukór Ak-
ureyrarkirkju. Þegar Þórólfur
hætti á sjó gekk hann aftur til
liðs við Karlakór Akureyrar-
Geysi og söng með þeim allt þar
til hann veiktist, hann var einn-
ig meðlimur í kvartett kórsins.
Útför Þórólfs fór fram frá
Akureyrarkirkju 28. júlí 2015.
ember 1902, d. 15.
febrúar 1994, og
Þorsteins Gunn-
laugs Halldórs-
sonar, f. 24. febr-
úar 1886, d. 19.
febrúar 1972.
Börn Jónheiðar
og Þórólfs eru:
1) Ingunn, f.
19.maí 1963, börn
hennar eru: Jón-
heiður Pálmey
Halldórsdóttir, f. 11. apríl 1980.
Hennar börn eru Emilíana,
hennar barn er Matthías Ísak,
Amos Esra, Thea Lív, Nóel
Bent, Leon Ismael. Þórólfur
Ævar Barkarson, f. 22. febrúar
1983. Hans börn Natalía Sól og
Amanda Líf. Amanda Eir Indr-
iðadóttir, f. 18. júní 1989, kær-
asti Chinonso Emmanuel.
2) Anna Júlíana, f. 8. maí
1966, eiginmaður Gunnar Rún-
ar Guðnason, f. 30. mars 1959.
Börn þeirra eru Hreinn Logi, f.
24. október 1984, sambýliskona
Dagný Elísa Halldórsdóttir.
Ingvar Leví, f. 25. maí 1989,
sambýliskona Linda Þuríður
Helgadóttir. Gunnar Jarl, f. 27.
maí 1991, sambýliskona Ingi-
björg Hulda Jónsdóttir. Jón-
heiður, f. 23. febrúar 1997, kær-
asti Helgi Höskuldsson.
Elsku pabbi minn. Það er laug-
ardagsmorgunn, ég er nýkomin á
fætur og mér er litið út um
gluggann. Þegar ég leiði hugann
að atburðum síðustu daga finnst
mér sem himnarnir gráti með
hjarta mínu því úti er úrhellis-
rigning. Það er hins vegar svo að
alltaf styttir upp um síðir og ég
veit að nú ert þú kominn í dýrðina
hjá Drottni. Ég veit líka að elsku
tengdasonur þinn og mágur minn
fór á ykkar fund í gærkvöldi og ég
veit að nú hafið þið báðir fengið
lausn frá þrautum ykkar og fyrir
það er ég þakklát.
Hann pabbi var einstakur og
litríkur persónuleiki. Þegar ég
horfi til barnæskunnar þá var
pabbi stór og stæðilegur, taustur
og öruggur fyrir mig sem litla
stelpu. Að vera sjómannsdóttir
gefur feðginasambandinu óneit-
anlega öðruvísi blæ. Ég man þeg-
ar pabbi var að koma í land,
hvernig spenningurinn byggðist
upp jafnt og þétt áður en hann
kom. Svo fannst mér oft eins og
tíminn sem pabbi var í landi væri
svo ótrúlega fljótur að líða og þá
var hann farinn aftur.
Þegar pabbi tók sér frí á sjón-
um og fór í nám í vélstjórn var
góður tími. Pabbi var mjög metn-
aðarfullur gagnvart náminu sínu.
Það er ekki svo langt síðan að
hann var að rifja þennan tíma upp
með mér og vildi þá meina að ég
hafi aldrei stundað námið eins vel
og þegar hann var líka í námi. En
þannig var hann pabbi, ég var allt-
af eins og hann, að hans mati og
það var sama hvað það var, það
var honum að þakka eða ég hafði
það frá honum. Ég skaut nú
reyndar yfirleitt á hann til baka
og dró úr mikilvægi hans. Svona
var bara sambandið á milli okkar
pabba og þennan leik lékum við
endalaust fram og til baka. Ég
veit samt að pabbi vissi að ég var
stolt af því að vera dóttir hans og
æ oftar segi ég sjálf „nú er ég eins
og pabbi“. Við vorum stundum
sögð svo smámunasöm og ná-
kvæm og þegar við vorum rétt að
byrja þá voru aðrir hættir að
nenna að fylgjast með. Við pabbi
gátum endalaust rætt öll heimsins
mál fram og til baka, við vorum
kannski ekki alltaf sammála en
það gat þá bara verið þeim mun
skemmtilegra að kryfja málin. Við
pabbi deildum sama afmælisdegi
og kannski vorum við lík þess
vegna, kannski var það bara í gen-
unum. En hvað sem því líður verð-
ur tómlegt hér eftir að eiga af-
mæli án hans og blómanna frá
honum.
Síðustu sex ár vann pabbi í
landi og fengum við fjölskyldan að
njóta nærveru hans meira.
Mamma og pabbi áttu líka góð ár
saman, þau keyptu sér hjólhýsi og
voru dugleg að nota það og svo
fóru þau í sólarlandaferðir m.a.
með eldri borgurum. Rúmri viku
áður en pabbi dó fórum við fjöl-
skyldan með honum á ættarmót
til Vestmannaeyja. Það var ómet-
anlegt fyrir pabba að komast í síð-
asta skipti á æskuslóðirnar og
hitta yndislega ættingja. Það var
ekki síður ómetanlegt fyrir mig og
fjölskyldu mína.
Nú þegar ég hef lokið skrifum
mínum hefur stytt upp og birt úti
og það gefur mér fyrirheit um
bjartari tíma en minninguna um
minn yndislega og góða pabba
mun fylgja mér í gegnum lífið um
ókomna tíð.
Elsku pabbi, við eigum fyrir-
heit um endurfundi á himninum.
Þar til næst, Guð geymi þig. Elska
þig alltaf, þín dóttir,
Elva Eir.
Sú var lenskan í Vestmanna-
eyjum að menn voru gjarnan
kenndir við húsin er þeir bjuggu í.
Þau báru yfirleitt nöfn þeirra
sveitabæja þaðan sem menn
fluttu. Þórólfur var einn þeirra
sem ávallt þekktist af heimili sínu,
Birtingarholti.
Það var auðvellt að laðast að
Þórólfi. Hann var glaðvær og
gamansamur, mikill sjálfstæðis-
maður og trúmaður.
Hann kvæntist systur tengda-
móður minnar og var ég því ná-
tengdur Þórólfi. Gamansemin
kom oft í ljós hjá honum. Hann
var með stærri mönnum en konan
hans talsvert lægri. Þá talaði hann
um að hafa verið sendur í fjöl-
skylduna sérstaklega til að bæta
hana þar sem á vantaði. Ekki fór
hann nánar út í þá sálma en eitt-
hvað var hæft í þessu mannbæt-
andi hlutskipti því dæturnar eru
afbragðs fljóð.
Hann lærði renni- og vélsmíði í
Vélsmiðjunni Magna í Vest-
mannaeyjum og vann eftir það við
Vélsmiðjuna Atla á Akureyri sem
og vélstjóri á sjó við góðan orðstír.
Það þjakaði Þórólf lengi vel
samviskubitið vegna ofdrykkju
sem hann glímdi við. Fá úrræði
reyndust honum haldgóð. Hann
hafði lesið í Biblíunni það sem Páll
postuli sagði við Korintumenn
hverjir mundu ekki erfa Guðs rík-
ið og hann tók það til sín. En Páll
segir: „Villist ekki. Hvorki munu
saurlífismenn né skurðgoðadýrk-
endur, hórkarlar né kynvillingar,
þjófar né ásælnir, drykkjumenn,
lastmálir né ræningjar Guðs ríki
erfa.“ Þessi upptalning sat í hon-
um af því hann var „drykkjumað-
ur“.
Fyrir 35 árum fór hann í með-
ferð að Staðarfelli. Hann skalf all-
ur og nötraði vegna langvarandi
drykkju. Hann gat ekki haldið á
vatnsglasi án þess að skvettist úr.
Þá kraup hann við stól og bað
Jesú að lækna sig og frelsa. Hon-
um fannst herbergið fyllast af
nærveru Frelsarans. Þegar hann
stóð upp sáu menn augljósa
breytingu á honum. Bjartara yf-
irbragð og enginn skjálfti. Gerði
hann gangskör í því að fylgja Jesú
Kristi í anda og sannleika. Hann
hafði vitað um hann og trúað því
að hann væri sá sem frelsaði synd-
uga menn en nú varð alger um-
breyting á. Hann lét niðurdýfast
og gekk til liðs við Hvítasunnu-
söfnuðinn á Akureyri. Stundum
féll hann og oft glímdi hann en
hann gafst ekki upp og sætti sig
aldrei við fall eða tap á göngunni
með Kristi.
Orðræða hans var sú að Jesús
gæfi honum líf og bata. Við sem
fylgdumst með honum um árabil
gátum greint vel að Orð Jesú urðu
Þórólfi veganesti og hönd Drott-
ins leiddi hann áfram veg lífsins.
Við lok ævinnar getum við hæg-
lega sagt að hann er maður sem
Jesús Kristur fékk að endur-
skapa.
Í dag kveðjum við Þórólf og
þökkum honum samfylgdina í
þessu jarðneska lífi þjáninga og
þrauta en um leið fögnum við því
að hann fær nú að dveljast í örm-
um Jesú í Guðs ríkinu þar sem
dauðinn ríkir ekki heldur réttlæti,
friður og fögnuður í heilögum
anda.
Síðasti sálmurinn sem hann
söng fylgir hér og á erindi við
hvern þann sem vill ganga veg
Drottins:
Allan veginn er hann með mér,
einskis meira þarfnast ég.
Gæsku hans ég get ei efað,
gyllir hún minn stig og veg.
Æðri frið og öruggleika
öllum gefur hann í sér,
enda hvað sem upp á kemur,
örugg borg er Jesús mér.
(Fanny Crosby – Á.E.)
Snorri Óskarsson.
Þórólfur
Ingvarsson
HINSTA KVEÐJA
Kæri Þórólfur. Við
kveðjum þig nú með djúp-
um söknuði og þakklæti
fyrir að hafa fengið að vera
vinir þínir í öll þessi ár.
Sé ég fjöld af förnum dögum,
finn mér skylt að þakka að nýju
góðhug þinn og alúð alla,
endalausa tryggð og hlýju.
(Guðmundur Böðvarsson)
Jónheiði, dætrunum og
fjölskyldunni allri sendum
við innilegar samúðar-
kveðjur. Megi góðar minn-
ingar veita styrk á þessum
erfiðu tímamótum.
Ingibjörg (Inga) og
Hafsteinn.
✝ Jóna MálfríðurSigurðardóttir
fæddist 12. apríl
1931 á Litla Hálsi í
Grafningi. Hún
lést á hjúkr-
unarheimilinu
Droplaugarstöðum
að kvöldi laug-
ardagsins 4. júlí
2015.
Foreldrar henn-
ar voru Málfríður
Jónsdóttir, f. 6.1. 1893, d. 6.11.
1957 og Sigurður Guðmunds-
son, f. 23.12. 1879, d. 25.6.
1937. Systkini hennar voru 1)
Sigurást Sólveig, f. 25.10. 1913,
d. 16. 12. 1994, 2) Lilja Jó-
hanna, f. 1.7. 1915, d. 10.8.
1995, 3) Aðalheiður, f. 26.6.
1918, d. 4. 9. 1998, 4) Haraldur,
f. 22.7. 1921, d. 28.6. 1991, 5)
Ingibjörg, f. 31.7. 1923, d. 7.5.
1939, 6) Petrún Gunnþórunn, f.
hann húsvörður hjá Landspít-
alanum. Dóttir Jónu og kjör-
dóttir Reynis er Sólveig Ingi-
björg, f. 23.11. 1954, maki Leó
Jóhannesson. Börn þeirra: a)
Reynir, f. 20.8.1979, maki Katr-
ín Rós Baldursdóttir. Synir
þeirra: Leó Ernir og Maron
Birnir. b) Bjarnfríður, f. 2.6.
1985, maki Mikael Marinó Ri-
vera, dóttir þeirra: Karmen
Sólveig.
Jóna lauk prófi frá Hús-
mæðraskólanum á Laugum
vorið 1951. Á yngri árum starf-
aði hún við almenn verkakonu-
störf, lengst af hjá Bæj-
arútgerð Reykjavíkur þar sem
hún var fiskimatsmaður, en á
árunum 1963-1968 vann hún á
Ljósmyndastofunni Myndiðn.
Haustið 1968 réðst hún til
starfa hjá Fræðslumyndasafni
ríkisins og síðar Náms-
gagnastofnun þar sem hún var
við almenn skrifstofustörf allt
til starfsloka árið 2001. Þá
gegndi hún ýmsum trún-
aðarstörfum fyrir stéttarfélag
sitt SFR.
Útför Jónu verður gerð í
kyrrþey.
25.5. 1925, d. 14. 5.
1927, 7) Sigurður,
f. 16.12. 1926, d.
6.2. 1984, 8) Pet-
rún Gunnþórunn,
f. 12.3. 1931, 9)
Bjarkey f. 17.12.
1932, d. 1.1. 2012,
10. Guðni Ársæll,
f. 23.11. 1934.
Hálfsystkin sam-
feðra voru 1) Þor-
steinn Kristján, f.
9.3. 1902, látinn, 2) Þórlaug
Marsibil, f. 17.11. 1903, látin, 3)
Guðmundur f. 14. 6. 1905, lát-
inn, 4) Áslaug, f. 15. 8. 1907,
látin, 5) Bergþóra, f. 10.1.
1910, látin.
Jóna giftist 1961 Gesti Reyni
Guðjónssyni, f. 21.4. 1926, d.
27.5. 1977. Gestur Reynir starf-
aði um langt árabil sem vefari
hjá Álafossi og síðar Últímu en
síðari hluta starfsævinnar var
Þegar ég fyrst hitti Jónu bar
ég augum stóra konu og alvar-
lega til augna að mér fannst.
Að vísu má vera að þessi sýn
mín hafi að því leyti til verið
ýkt að ég var með kvíðahnút í
maganum, að dirfast að ætla að
eiga einkadóttur hennar upp
frá því. Kvíðinn reyndist
ástæðulaus. Því von bráðar
breiddist út bros og einlæg vin-
átta allar götur síðan. Reynir
maður hennar stóð henni þá við
hlið og rétti mér höndina glað-
beittur. Mér varð strax rórra
þegar ég fann handtakið sem
var hlýtt og þétt. Það reyndist
hjálparhönd tilvonandi tengda-
föður. Honum entist þó ekki
aldur til að sjá okkur Sólveigu
verða lögboðin hjón því ári síð-
ar varð hann bráðkvaddur
vegna heilablóðfalls. Það var
mikill missir og mestur fyrir
Jónu sem syrgði mann sinn æ
síðan. Reyndar hafði sorgin áð-
ur knúð dyra hjá Jónu. Þá var
hún aðeins sex ára gömul send
í fóstur, í burtu frá móður og
níu systkinum, pabbi hennar þá
nýlega dáinn og heimilið leyst
upp að þeirra tíma sið. Fóst-
urfaðir hennar, Sæmundur
Gíslason, bjó henni heimili með
aldraðri móður sinni að Ölfus-
vatni í Grafningi, bar Jóna
þeim ávallt vel söguna. Sjálf-
sagt hefur það hjálpað að móðir
hennar og systkini voru ekki
svo langt undan. Það var heil-
næm stund fyrir okkur sem
yngri vorum að verða vitni að
síðasta endurfundi systkinanna
frá Litla-Hálsi í október síðast-
liðnum. Að vísu hafði þá kvarn-
ast úr hópnum, aðeins eftir
yngsti bróðirinn, Guðni læknir,
og tvær aldraðar systur, Jóna
og Petrún, sem er búsett í Am-
eríku. Var þó von bráðar sem
allur systkinaskarinn væri þar
samankominn við hlátrasköll
þvílík að lá við háskalegum
bakföllum. Mikið gátu þau
hlegið, mikið brosað mildilega
og væntumþykjan svo gegnheil
að við fengum tár í augun.
Mildi Jónu var viðbrugðið.
Jafn mikið sem hún sem barn
kann að hafa farið á mis við
þann kærleik og blíðu sem nán-
ustu einir geta veitt, þá sparaði
hún ekki faðminn þar sem
börnin voru. Svo rammt kvað
að blíðuhótum ömmunnar og
langömmunnar, að dótturinni
þótti nóg um enda engum hollt
að vera ofdekraður. Þá setti sú
gamla á sig svip og sagði sem
svo: Hana, leyfðu mér þetta!
Og víst var ást hennar til
barnanna endurgoldin. Það
fann hún svo vel og naut til síð-
ustu stundar.
Þó að Jóna setti fjölskylduna
ofar öllu þá lét hún sig margt
varða þar fyrir utan. Hún hafði
róttækar skoðanir um þjóð-
félagsmál, þótti gaman að ræða
málin og átti stundum snarpar
snerrur við undirritaðan.
Strengir okkar slógu þó ágæt-
lega í takt, einkum þegar kom
að málefnum sögu, náttúru og
tungu. Hún hafði það fyrir sið
að leggja fyrir mig gátur um ís-
lenskt mál og ágerðist með ár-
unum. Korteri fyrir andlát
spurði hún: Leó! hvort er rétt-
ara að segja: mér þykir þetta
gott, eða mér finnst þetta gott?
Var fátt um svör, enda vissi ég
ekki betur en tengdamóðir mín
væri sofandi. Blessuð sé minn-
ing mætrar konu.
Leó Jóhannesson.
Elsku amma mín, Jóna Mál-
fríður Sigurðardóttir, hefur
kvatt okkur.
Amma var minn helsti stuðn-
ingsmaður í gegnum ævina. Við
vorum miklar vinkonur alveg
frá fyrstu tíð. Þegar ég var lítil
þótti mér mikið gaman og gott
að kíkja í bæjarferð til ömmu,
og voru ófáar ferðir farnar á
tjörnina, á kaffihús og á KFC
þar sem amma lét sig hafa það
að fá sér einn legg þrátt fyrir
að leggja fæð á kjúklingakjöt.
Þegar ég hugsa um ömmu
koma orðin góðmennska og
gjafmildi upp í huga mér.
Amma var sú allra gjafmildasta
manneskja sem hægt er að
hugsa sér, og snéri það ekki
eingöngu að fólkinu hennar.
Hún mátti ekkert aumt sjá, og
gaf ósjaldan aur til þeirra sem
minna máttu sín. Ef barn fædd-
ist í fjölskyldunni okkar eða
nánasta umhverfi var það
fyrsta sem hún sagði að hún
þyrfti að kaupa eitthvað fallegt,
sem hún svo gerði. Við amma
hittumst í hverri viku síðustu
ár, og í hvert skipti spurði hún
mig hvort okkur vantaði ekki
eitthvað, og tók hún af mér lof-
orð um að láta sig vita ef eitt-
hvað vantaði.
Dóttur minni, Karmen Sól-
veigu, þótti undurvænt um
langömmu sína. Það sama átti
við um ömmu, hún sá ekki sól-
ina fyrir stelpunni sinni. Þær
voru góðar vinkonur og Kar-
men Sólveig naut þess að sitja
hjá ömmu, leika sér, hlusta á
sögur og þiggja súkkulaðibita
eða brjóstsykursmola. Ömmu
þótti langömmubörnin þrjú þau
allra fallegustu, gáfuðustu og
skemmtilegustu börn sem
höfðu fæðst, og sagðist hún að
sjálfsögðu alls ekki vera hlut-
dræg.
Amma var mjög frændrækin,
og fjölskyldan skipti hana
miklu máli. Þegar við mamma
mín fórum í mæðgnaferð til
Petu frænku, systur ömmu, til
New Jersey var það ömmu
mikils virði. Því miður komst
amma ekki með okkur, en hún
naut þess í gegnum okkur,
hlustaði á sögur úr ferðinni og
skoðaði myndir.
Húmorinn hennar ömmu var
alltaf á sínum stað, alveg fram
að síðustu stundu. Þegar við
mamma sátum hjá henni síð-
asta daginn ásamt fleira fólki
spurði hún hvort það væri ekki
mögulegt að fá sér eins og einn
vindling, og brosti þá um leið
sínu blíðasta.
Elsku amma mín, þakka þér
fyrir allt.
Bjarnfríður Leósdóttir
Þú veist að tímans köldu fjötra
enginn flýr,
enginn frá hans löngu glímu
aftur snýr.
Því skaltu fanga þessa stund
því fegurðin í henni býr.
Líttu sérhvert sólarlag,
sem þitt hinsta væri það.
Því morgni eftir orðinn dag
enginn gengur vísum að.
(Bragi Valdimar Skúlason)
Með söknuði í hjarta kveð ég
ömmu Jónu eins og hún var
alltaf kölluð. Jóna var mikill öð-
lingur sem vildi fólkinu sínu
allt það besta og það sýndi hún
alla tíð í orði og á borði.
Að leiðarlokum vil ég þakka
henni af heilum hug fyrir allar
samverustundirnar, þakka allt
sem hún gerði fyrir mig og fyr-
ir stelpurnar mínar.
Þín verður sárt saknað um
alla ókomna tíð.
Mikael Rivera.
Jóna Málfríður
Sigurðardóttir