Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1968, Page 89

MÚLAÞING
87
því það sagði mér Guðmundur sonur hans, að Weywadt verzl-
unarstjóri hefði oft hlaupið undir bagga á vorin og lánað
honum krónur úr reikningi. Fór Einar þá suður í Skaftafells-
sýslu og keypti kindur í skarðið fyrir það sem misfórst, og á
þann hátt hélt hann fé sínu við. Eftir að Sigurður komst upp
stundaði hann sjó og dró í búið. Einnig stundaði Einar vinnu
hjá verzluninni þegar til féllst. Vorið 1867 varð stór fellir á
fé hér í þessu byggðarlagi. Voru þá harðindi rnikil. Sagðist
Guðmundur sonur Einars lengst muna það þegar skepnurnar
voru að hrekjast og veltast dauðvona undir görðum og hús-
veggjum en engin björg til. Mátti þá heita að Einar kollfelldi
fénað sinn og náði hann búi sínu ekki upp eftir það.
Þeir feðgar áttu bát og héldu honum til fiskjar. Var mest
lifað á því sem aflaðist. Eitt haust var mjög mikill ýsuafli í
Berufirðinum. Stundaði Einar þá sjóinn við annan mann. Þá
var Guðmundur sonur hans á níunda ári. Einar átti eitt hross
og var aflinn fluttur á því heim frá sjó. Gert var út inn hjá
Eyfreyjunesi (nú Framnes), en það er norður við Berufjörð.
Tvær ferðir var hann oft látinn fara á dag og teyma drógina.
Þetta munu vera um 10 km fram og til baka. Lúinn og das-
aður kvaðst hann þá hafa verið orðinn á kvöldin.
Eins og áður segir var Einar verkmaður góður að hverju
sem hann gekk og ástundunarsamur um sitt heimili, var og
mikill frískleikamaður og göngugarpur hinn mesti. Eitt sinn
á útmánuðum gekk hann að heiman frá sér í Stekkjarhjáleigu
og suður á Mýrar í Hornafirði á einum degi, mig minnir suður
að Eskey. Öll vötn voru á haldi og auð jörð nema heiðar og
því gott gangfæri. Hann stanzaði á tveimur bæjum á leiðinni,
Starmýri og Þinganesi. Þetta mun ekki vera undir 100 km
vega’engd.
Lát þeirra feðga
Lát þeirra feðga Einars og Sigurðar bar að með stuttu
miliibili. Var tæpt misseri á milli þeirra. Sigurður lézt i nóv-
ember 1870 en Einar faðir hans í maí 1871. Um lát Sigurðar
heyrði ég þetta: