Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1968, Blaðsíða 139

MÚLAÞING
137
sjómenn hafi oft hleypt á land í Skrúð og beðið þar af sér
storm, ósjó og óveður í hellinum, en þeir sem áræddu að for-
vitnast lengst inn í hellinn, sögðu það til, að þsir komust alit
inn að járngrindum er lágu um þveran hellinn. En fyrir innan
þær járngrindur þóttust menn vissir um að vættur sú byggi
er hafði þar aðsetur. En það var jötunn mikill og kölluðu
menn hann Skrúðsbóndann. Hafði hann góð afskipti af mönn-
um og var hollvættur sjómönnum og öllum þeim er eigi gerðu
á hluta hans.
Þegar fram í sótti leiddist Skrúðsbónda einlífið og þótti það
óhagstætt. Þá var kominn prestur að Hólmum í Reyðarfirði.
Hann átti unga og fríða dóttur, mjög efnilega. Þá bar svo
til, að sjómenn þóttust sjá Skrúðsbónda úti fyrir hellisdyrum
í Skrúð og fundvika höndum til lands og fálma sem gert var
stundum við seið. Hann hafði og einhvern formála með. Sum-
ir segja að þá væri heigidagur. Þá gerði háarok. Komust sjó-
menn nauðulega í land. Sýndist þeim þá kvenmaður koma
hlaupandi frá Hólmum til sævar. Þá skaut Skrúðsbóndinn
borðfjöí á sjóinn, og fór hún geysihart inn fjörðinn á móti
vindinum og stefndi að Hólmum unz hún varð landföst; þá
var þar komin prestsdóttirin frá Hólmum. Hún hafði horfið á
undan blessun án þess að menn tækju strax eftir því. iSteig
hún nú út á borðfjölina, og rann hún sem hendiveifa með
hana út í Skrúð. Þar tók Skrúðsbóndinn við henni, og hurfu
þau inn í hellinn. En í landi var prestsdóttur leitað vandlega
þangað til sjómenn sögðu hvers þeir urðu varir. Sáu menn þá
að hún hafði verið hyllt af Skrúðsbóndanum. Voru þau löng-
um velviljuð reyðfirzkum sjómönnum síðan.
Þegar nokkur ár voru liðin frá hvarfi prestsdóttur urðu
sjómenn að hleypa upp undir Skrúð undan stormi. Festu þeir
bát sinn og gengu í hellinn og voru þar um nótt. Einn þeirra
hét Þorsteinn. Hann var ágætur kvæðamaður. Fengu þeir
hann til að skemmta. Hann kvað þá Máríurímur, svo hátt að
bergmálaði í hellinum. Þegar hann hefir kveðið nokkur erindi
heyrðist stórkostleg rödd innan úr hellinum segja:
,,Nú er konu minni skemmt, en ekki mér“.