Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1968, Síða 193

ÍJR AUSTFJARÐA ÞOKUNNI
Það versta veður sem eg hef lent í, var eitt sinn er eg var
á ferð yfir Seyðisfjarðarheiði. Það var feiknar rigninga.rveð-
ur og grimmdarfrost; allt vatnið fraus utan á mér í klaka-
hellu, svo að ekki komst nokkur dropi inn úr. og þokan var
svo þykk að ekki gekk hárbeittur hnífur í hana. Þetta tafði
mig nokkuð, en þó komst eg heilu og höldnu til byggða.
Eitt sinn var eg á ferð yfir Breiðdalsheiði á bíl. Þá var
þokan svo þykk og dimm ásamt náttmyrkri, að eg sá ekki
veeinn þó að eg bsindi bílljósunum niður á hann. Þetta var í
Þrönginni. en þar eru háir klettar meðfram veginum. Þá tók
eg það til bragðs að stýra bílnum með annarri hendi, en
þ"eifa eftir klettunum með hinni.
Við lögðum tveir sa.man af stað á Gönguskarð að kvöld-
lagi. Þoka var á fiallinu og komið náttmyrkur Á skarðinu
var svo svart að við sáum ekki hvor annan. og bó að við
réttum upp fingurna svo að þá bæri við loft. sáum við há ekki.
Jörð var auð að mestu. en þó vo”u smá'-m'óska.flar á skarð-
inu. Ekki áttum við kost á að sjá þá. en við heyrðum þegar
við stigum á þá. Þrátt fyrir þetta mikla mvrkur, höfðum við
okkur til bæja rótta leið. og þótti það vel gert.
Eg var á ferð yfir Berufiarðarskarð. Þá bilaði skór minn
svo að eg settist niður til að gera við hann. Á meðan eg var
að binda hann á mig stakk eg vasa.hníf sem eg notaði við við-
gerðina. í þokuna. Rvo hélt eg af stað. en er eg hafðJ skammt
farið saknaði eg hnífsins og mundi að eg hafði glevmt að
taka hann úr þokunrii. Eg sneri strax til baka og fann kut-
ann; hann var þá ekki kominn til jarðar.
I annað sinn var eg á ferð yfir Berufjarðarskarð með
klvfjahest. Klvfmrnar hafa sjálfsagt verið misþungar, bví
það var hallt á hestinum. og eg þurfti oft að vera að stanza
og taka í til þe's að rétta við svo að ekki snaraðist vfir
hrvgg. Mér leiddist þessar tafir og tók því það ráð að skera
stvkki úr þokunni. sem var svo þykk að ekki sáust handa
skil, og nú sem eg hafði þetta stvkki milli handanna, srnurði
eg það utan á léttari klyfina. Þetta dugði, og eftir það hall-
aði ekki á.
(Hrólfur Kristbjörnsson skráði).