Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1990, Side 141

MÚLAÞING
139
á fulla ferð og kaldur stormur næddi um dekkið. Ég sat á koffortinu
mínu úti við borðstokkinn og hugleiddi, að líklega hefði Þorsteinn
komið boðum um að ég væri á leiðinni. Ég beið lengi. Stýrimaðurinn
hafði gleymt mér og mér var orðið kalt og leið ömurlega, þegar hann
rakst á mig af hendingu. Það var nótt og enginn á ferli.
Sjóferðin tók næstum þrjá sólarhringa. Nestisbita hafði ég að heiman
og nærðist á honum á leiðinni. Lesefni hafði ég ekkert og greip því til
hinnar þjóðlegu íþróttar að yrkja eins og Bjartur vinur okkar allra.
Einn af þeim kviðlingum hefur loðað við minni mitt í rúm sextíu ár:
Út á hafið dökkva dökkva
dreg ég einn frá kaldri strönd.
Stýri ég þungum nökkva nökkva
nú skal treyst á eigin hönd.
Tekur senn að rökkva rökkva
reynir kyljan voð og bönd.
Skyldi ég farast sökkva sökkva
sjá ei vona minna lönd.
í fyrstu frímínútunum mínum í skólanum voru allir nemendurnir í
ganginum framan við kennslustofurnar, því að illviðri var. Ég stóð
afsíðis og var óframfærinn. Skólastjórinn, Ögmundur Sigurðsson, kom
fram úr kennarastofunni, tók mig við hönd sér hátíðlegur á svip og
leiddi mig inn í nemendahópinn. Þar valdi hann dáfríða snót, krækti
örmum okkar saman og leiddi okkur aftur og fram við dynjandi hlátur.
Þegar hann sleppti okkur tautaði hann: „Nú getið þið sjálf, nú getið
þið sjálf“. Þetta nægði. Ég stóð aldrei einn afsíðis eftir þetta.
Ellefu ára námsferill minn heima og erlendis var hafinn. Ég varð
mjólkuriðnaðarverkfræðingur, sá fyrsti íslenskur. Ég hafði svo litla trú
á sauðfjárræktinni sökum biturrar reynslu, að ég taldi að mjólkurfram-
leiðsla í stórum stíl mundi bjarga landbúnaðinum.
Áður en ég lauk námi höfðu foreldrar mínir brugðið búi og selt
jörðina. Þangað átti ég því ekki erindi að sinni. Sumarið 1988 heimsótti
ég æskustöðvarnar. Þá vantaði mig þrjá mánuði í áttrætt.
Stórþýfðir móar, þéttvaxnir fjalldrapa, þöktu áðurundirlendið í aust-
ur frá túninu. Þarna var sumarland smáfuglanna. Þar sungu þeir sætt
um varptímann og sá söngur var vænn hluti af vorgleði barnsins. Þúfu-
tittlingurinn var þarna fremstur í flokki. En plógi hafði verið beitt og