Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1998, Side 21

Ingi T. Lárusson
upp minningar þær sem þeir áttu um Inga
Lár. Eitt atriði vakti undrun mína og óefað
flestra viðstaddra en það var einsöngur
Kristjáns Kristjánssonar, söngvara, sem þá
var kominn á áttræðisaldur, hvað hann söng
hreinni og styrkri röddu lög eftir Inga T.
Lárusson við undirleik Katrínar Jónsdóttur í
Firði, konu Erlendar Bjömssonar bæjarfó-
geta Seyðisfjarðar og sýslumanns N.-Múl.
Kristján byrjaði sönginn með laginu: „Lífið
hann sá í ljóma þeim.“ Ég heyrði Kristján
syngja einsöng á Seyðisfirði, þá nýkominn
frá söngnámi, en rödd hans að þessu sinni
var svo björt og hrein að hún minnti á söng
hans á yngri áram. Mér kom helst til hugar
að Ingi hafi fylgst með athöfninni og veitt
Kristjáni lið við sönginn með einhverjum
dulrænum hætti. Undirleikur Katrínar var
einnig mjög góður. Höfðu þau þó aðeins
rennt yfir lögin um morguninn áður en
afhjúpunin hófst. Kannski Ingi hafi eins og
veitt henni af leikni sinni senr píanóleikari,
hver veit?
„Það þarf skáld til að skilja skáld“
Aður en samdrykkjan hófst í Herðubreið
bar svo til að gengið var inn í samkomu-
salinn að austanverðu. Þegar ég ætlaði að
ganga inn í húsið stóðu þar utan við dymar
Þórarinn Þórarinsson, samkomustjórinn,
Sigurjón Olafsson, myndgerðarmaður og
Þorsteinn Valdimarsson skáld. Ég var vel
kunnugur þeim Þórami og Þorsteini en hafði
aldrei áður kynnst Sigurjóni. Þegar þeir
stóðu þama allir saman datt mér í hug að fá
svar myndlistarmannsins við hugmynd hans
um gerð minnismerkisins og spurði:
„Heyrt hef ég að þú hafir lesið gerð
minnismerkisins út úr ljóði Þorsteins, nú eru
þið báðir hér staddir og mig langar að spyrja:
„Hvemig gast þú, Sigurjón, lesið þessa gerð
myndar út úr ljóði Þorsteins“?
Minnismerki Sigurjóns Ólafssonar um Inga T.
Lárusson. Ljósm. sept. 1998 FNK.
„Það var mér auðvelfsvaraði Sigurjón.
„Það er mér óskiljanlegt, hvemig slíkt er
hægt“, sagði ég, „en nú langar mig til að fá
nánari skýringu þína Sigurjón á hvem hátt þú
telur ljóðið og jámverkið samræmast."
Þá varð smáþögn, ég leit á Þorstein, hann
brosti. En enga frekari skýringu fékk ég frá
Sigurjóni. Hann hefur trúlega ekki talið taka
því að svara svona skilningslitlum manni
frekar. En Þórarinn rauf þögnina og mælti á
sinn kímlega hátt:
„Það þarf nefnilega skáld til að skilja
skáld!“
Þar fékk ég svarið við spumingu minni
og jafnframt þann dóm vinar míns að ég væri
ekki skáld. Sá dómur kom mér raunar ekki á
19