Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1998, Síða 30

Múlaþing
Það var þá sem hann veiktist og lá alllengi á
sjúkrahúsi. Það mun hafa verið vorið 1937
sem við Ingi áttum samtalið sem birt er hér að
framan. Ekki náði Ingi fullri heilsu í þessari
sjúkrahúsvist en hélt þó enn til starfa, að sögn
Eiríks, og að þessu sinni til Akraness. Var
hann þar hjá Haraldi Böðvarssyni einn vetur
„jafnan lasinn'. Þar stjórnaði hann karlakór
og mun hann hafa gert tvö sín síðustu lög.
„Arið 1944 flytur hann mikið veikur til
vina sinna á Vopnafirði og er þar á annað ár
oft fárveikur, hjá þeim hjónunum Guðmundi
og Katrínu. Þau hjón reyndust honum af-
burða vel og veittu honum aðhlynningu í
veikindum hans. “
Ingi andaðist á Vopnafirði 24. mars 1946,
var þá 54 ára og 7 mánaða gamall. Hann var
jarðsettur í Reykjavík samkvæmt eigin ósk.
Utförin var gerð frá Dómkirkjunni og var
útvarpað, svo sem þá var siður oft og einatt
þegar um var beðið. Kista Inga var flutt með
skipi frá Vopnafirði norður um land til
Reykjavíkur. Þegar skipið kom til Akureyrar
var kista hans tekin þar í land og fór þar fram
kveðjuathöfn þessa tónsnillings sem átti hug
og hjörtu allrar íslensku þjóðarinnar. Við
kveðjuathöfnina söng kantötukór Akureyrar
undir stjóm Björgvins Guðmundssonar, tón-
skálds, sem fæddur var á Rjúpnafelli í
Vopnafirði.
Því miður er ekkert til hljóðritað af lögum
Inga sem hann lék sjálfur í Ríkisútvarpið
þegar hann varð fimmtugur 1942 og Þorsteinn
Hannesson söng þau:. Því miður var ekki
tækifæri til að hljóðrita lögin í hans eigin
meðferð, því miður og má segja að þar hafi
glatast dýrmætt tækifæri. Hér vil ég bæta
orðrétt því sem Eiríkur Sigurðsson segir í
þætti sínum:
„Jón Þórarinsson tónskáld, hefur sagt
mér að þarna í útvarpinu hafi hann hitt Inga
í fyrsta og síðasta sinn. En áður hafði hann
œft lag Inga „Nú andar suðrið“ með
skólakór Menntaskólans á Akureyri. Hann
fékk nóturnar hjá Jóni Vigfússyni söngstjóra
á Seyðisfirði. Hafði hann breytt einni laglínu
og spurði Inga að því hvernig á því stœði, að
annar tenór hafi verið fyrir ofan fyrsta tenór
á parti í laginu. Svaraði þá Ingi: „Hann
Snorri bróðir minn hafði gaman af að hafa
þetta svona. “
Bendir þetta til að stundum hagaði Ingi
útsetningum laga sinna eftir kringumstæðum.
Dr. Páll Isólfsson sagði í útvarpi að Ingi T.
Lárusson hafi verið „sú lýriskasta sál sem
hann hefði þekkt. Ýmsir hafa líkt honum við
Schubert, svo léttar og fagrar eru melódíur
hans.“
Þetta er fagur dómur og marktækur sem
tónsnillingurinn Páll Isólfsson kvað upp
þegar Inga T. Lárussonar var minnst í blöðum
þegar hann lést og einn af bestu vinum hans,
Sigurður Amgrímsson, orti eftir hann fögur
eftirmæli. Þeir áttu á sínum tíma margar
gleðistundir saman á Seyðisfirði. Lát Inga
snart þennan vin hans, Sigurð, djúpt. Til þess
að minnast vinarins fór Sigurður upp í
Skíðaskálann í Hveradölum að hann sagði til
að njóta sem best næðis við að yrkja kvæðið.
Og ekki brást Sigurði snilldin fremur en
endranær.
28