Jökull - 01.12.1990, Qupperneq 192

snjómílur þann daginn. Bílana fennir í kaf. Einhvers
staðar hriktir í skála, stoðimar veina, haglhríðin tætir
sundur tjalddúkinn. Astandið er sem sagt eins og þeir
vilja hafa það. Enda engin ástæða til þess að hafa það
öðru vísi í svona tækifærisræðu þegar þetta fólk er að
skemmta sér, fjarri góðu gamni niðri í Reykjavík. Til-
hugsunin um slfk illviðri gleður ykkur. I eldhúsunum
er þröngt og erfitt að elda, dósin með grænu baunun-
um er alltaf neðst í síðasta kassanum, sem leitað er í.
Sá kassi er venjulega löngu kominn á kaf í snjó. Svo
þegar maturinn er loksins tilbúinn koma allir of seint
í matinn. Þeir gleypa í sig matinn og þegar þeir loks
koma upp orði segir hver af öðrum. Það skemmtileg-
asta við svona ferðir er að éta. Það er kalt í pokunum.
Þeir (sérvitringarnir) sofa illa, vakna oft og um miðja
nótt sækir fast að þeim og þeir hugsa með sjálfum
sér, nei andskotinn ég skal, - skal ekki. Undir morg-
un halda þeim engin bönd, þeir mæta örlögum sínum,
æða út í trylltan storminn. Inn koma þeir aftur með
buxurnar fullar af snjó. Skyldi þetta ekki vera það
ægilegasta sem komið getur fyrir nokkra manneskju?
Þegar allt dettur í dúnalogn, hendast þeir
svefndrukknir út úr tjöldunum, kasta af sér klæðun-
um, baða út skönkunum mót steikjandi sólargeislum
og rása um hjarnbreiðuna. Hvílíkur hiti. Undir mið-
nætti fer samt að sækja að þeim smáhrollur, þó að
sólin sé ekki sest. Næstu nótt er hins vegar alltof heitt
í pokunum. Þeir sofa illa, vakna oft og um miðja nótt
haldast þeir ekki lengur við, mæta enn á ný örlögum
sínum. Þeir setjast upp í pokanum, tína ofurvarfærn-
islega af sér allar spjarimar, og bylta sér til morguns í
leit að óbrunnumbletti til að liggja á. Skyldi þetta ekki
vera það hræðilegasta sem komið getur fyrir nokkra
manneskju?
En allt tekur enda. í bæinn koma þeir alsælir
daginn sem nágranninn lýkur við vorverkin. Svo end-
urtekur sama sagan sig að vori.
Og fólk spyr hvers vegna í ósköpunum fer þetta
fólk á jökul — og hvers vegna hefur það meira að segja
með sér félag um slíka sérvisku. Þannig á vissulega
að spyrja en það ætti enginn að svara því. Endanleg
svör draga úr áhuga. Það á jafnt við í daglegu lífi og
vísindum. Spumingarnarerualltafbetriensvörin. Líf
þessa félags er eins og okkar eigið á margan hátt háð
tilviljunum. Það er oft tilviljun að fólk hittist, tilvilj-
un að menn fara sína fyrstu jöklaferð, tilviljun að það
kemur á félagsfund eða árshátíð. Síðan vinnur fólk
úr þeim tilviljunum, fer aftur á jökul. Þar mæta þeim
nýjartilviljanir. Það ernánast ósiðurað viljaberafram
orsakir alls. Okkur nægir oft að vita. Okkur nægir að
vita að til er sérlundað fólk, sem sækir á jökla þar sem
náttúran verður aldrei tamin né manngerð. Staðreynd-
in Jöklarannsóknafélag Islands er miklu merkilegri en
orsakir hennar.
Þökk fyrir komuna og skemmtið ykkur vel!
188 JÖKULL, No. 40, 1990