Morgunblaðið - 11.09.2015, Side 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 11. SEPTEMBER 2015
✝ Gísli Thorodd-sen fæddist í
Reykjavík 6. des-
ember 1949. Hann
lést á Líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi, 2. sept-
ember 2015.
Foreldrar Gísla
voru þau Oddur
Birgir Thoroddsen,
skipstjóri, f. 10.
október 1911, d. 2.
janúar 1969, og Hrefna Gísla-
dóttir Thoroddsen, húsfreyja og
félagsmálafrömuður, f. 4. júní
1918, d. 13. maí 2000. Árið 1972
kvæntist Gísli Bryndísi Þor-
björgu Hannah, f. 28. maí 1950.
Foreldrar hennar voru þau Sig-
urbjörg Guðmundsdóttir Hann-
ah, f. 11. ágúst 1922, d. 18. júlí
1996, og Georg Eggert Hannah,
úrsmíðameistari, f. 5. apríl
1916, d. 21. júní 1986. Bræður
Gísla eru Börkur Thoroddsen,
tannlæknir, f. 30 janúar 1942,
og Ragnar Stefán Thoroddsen,
húsgagnameistari, f. 17. desem-
ber 1943. Gísli og Bryndís eign-
uðust þrjú börn: 1) Arnar Egg-
ert Thoroddsen, f. 18. febrúar
1974, kvæntur Móheiði Hlíf
Geirlaugsdóttur, f. 17. mars
1976. Dætur þeirra eru Ísold
Thoroddsen, f. 2. janúar 2005 og
fór hann utan í matreiðslu-
keppnir og vann til fjölda verð-
launa og átti síðar eftir að þjálfa
nemalandslið Íslands. Hann út-
skrifaði og leiðbeindi hundr-
uðum matreiðslunema og var
sveinsprófsdómari á árunum
1984-1996.
Gísli sinnti matreiðslu-
störfum í opinberum veislum
fyrir frú Vigdísi Finn-
bogadóttur forseta í tólf ár og
sem slíkur eldaði hann ofan í
fjölda þjóðhöfðingja um allan
heim. Hann var meðlimur í Club
des Chefs des Chefs (Alþjóðleg
samtök matreiðslumanna þjóð-
höfðingja), í Klúbbi mat-
reiðslumeistara og í Félagi mat-
reiðslumanna og sinnti hann
ýmsum félags- og ábyrgðar-
störfum á þeim vettvangi. Hann
fór sem gestakokkur hjá Cun-
ard-skipafélaginu í ferð árið
1996 og kynnti sér mat-
reiðsluhætti í skólum og á hót-
elum í Grænlandi í þremur ferð-
um þangað. Uppskriftir eftir
Gísla hafa þá birst í Gestgjaf-
anum. Gísli var skáti á yngri ár-
um og studdi við starf þeirra
alla tíð. Hann var mikill áhuga-
maður um bridge og skák og
sinnti þeim áhugamálum í gegn-
um klúbba sem hann og æsku-
félagar hans stofnuðu til á tví-
tugsaldri.
Útför Gísla fer fram frá Frí-
kirkjunni í Reykjavík í dag, 11.
september 2105, kl. 13.
Karólína Thorodd-
sen, f. 19. desember
2006. 2) Curver
Thoroddsen, f. 1.
febrúar 1976, sonur
hans og Ragnheið-
ar Gestsdóttur, f.
19. ágúst 1975, er
Hrafnkell Tími
Thoroddsen, f. 9.
maí 2008. 3) Eva
Engilráð Thorodd-
sen, f. 27. ágúst
1981, gift Friðriki Hjörleifssyni,
f. 30. júní 1979. Börn þeirra eru
Sunna Thoroddsen Friðriks-
dóttir, f. 26. október 2004, og
Reginn Thoroddsen Frið-
riksson, f. 27. janúar 2007.
Gísli ólst upp á Ásvallagöt-
unni í Vesturbæ Reykjavíkur.
Hann lauk námi í matreiðslu ár-
ið 1971 á veitingahúsinu
Brauðbæ og sótti sér síðan
starfsreynslu til Danmerkur í
tvö ár, vann m.a á Balkonen í
Tívolí, Sheraton, Grand Hótel
og Hótel Codan. Er heim kom
varð hann fljótlega yfirmat-
reiðslumaður á Brauðbæ sem
seinna varð Hótel Óðinsvé. Árið
1991 hóf hann veitingarekstur í
Perlunni ásamt öðrum og sinnti
þeim starfa fram á vor á þessu
ári, eða á meðan heilsan leyfði.
Á áttunda og níunda áratugnum
Þegar ég fletti Morgunblaðinu
daginn eftir að faðir minn lést og
horfði á andlátsfréttina – frétt
sem ég skrifaði sjálfur – fór um
mig óraunveruleikatilfinning.
Það var eins og ég væri að horfa
framan í sjálfan mig. Og fyrir of-
an myndina stóð „Andlát“ en
ekki „Gefur út matreiðslubók“.
Það að pabbi sé farinn er eitt-
hvað sem ég er enn að melta.
Samband okkar pabba gat
verið erfitt og ég vissi aldrei al-
mennilega af hverju. Við vorum
eins og tveir bitar í púsluspili
sem ekki er hægt að troða sam-
an. Einkennileg spenna sem virt-
ist bara vera þarna. Það er þó
sennilega réttara að við vorum
einfaldlega of líkir til að ná al-
mennilega saman. Ég er ekki að
segja neinar fréttir hérna, að
mörgu leyti var þetta klassískt
samband föður og elsta sonar og
þetta var eitthvað sem við háðum
okkar á milli. Að öðru leyti sinnti
pabbi okkur öllum af ræktar-
skap, ól fyrir okkur önn, hjálpaði
eins og hann gat, lék með okkur í
Lego, horfði með okkur á Rambo
og mætti á fótboltaleikina. Pabbi
var góður drengur og hljóp undir
bagga hjá manni á margvíslega
vegu. En ég þurfti eitthvað
meira; eitthvað sem mér fannst
ég aldrei fá, eitthvað sem mér
fannst hann ekki geta gefið.
Þetta truflaði mig.
Þegar dró að ævilokum gerð-
ust hlutir á milli okkar sem hafa
sett þetta allt saman í nýtt ljós.
Við hittumst oft á Líknardeild-
inni og ég fann að eitthvað var
breytt. Mér leið vel og við áttum
áður óþekktar, spennulausar
stundir sem ég naut. Einn dag-
inn vorum við í einrúmi og pabbi
tók sig til – algerlega að eigin
frumkvæði – og gerði upp allt
það sem hafði íþyngt okkur í
gegnum tíðina með nokkrum
setningum. Hann gerði þetta af
slíkri reisn, heiðarleika, einurð
og ást að öll sú gremja sem ég
enn ríghélt í gufaði upp á tveim-
ur nanósekúndum. Sjálfur var
ég, til allrar hamingju, kominn á
þannig stað þroskalega að ég gat
tekið fullkomlega á móti þessu.
Púsluspilin smullu allt í einu
saman. Og ég skildi hluti sem ég
hafði aldrei skilið áður.
Ég sagði honum í framhaldinu
að ég væri viðkvæmur og næm-
ur. Þannig úr garði gerður að ég
þyrfti mikið af ást og mikla at-
hygli. „Ég veit það,“ sagði hann
þá. „Ég bara kunni þetta ekki.“
Við vorum báðir tárvotir og hann
hélt utan um báðar hendurnar
mínar, horfði djúpt í augun á
mér, andlitin snertust næstum
því. „En þó að ég hafi ekki getað
sýnt þetta þá er þetta allt þarna
inni.“
Síðasta kvöldið sem hann lifði
heimsóttum við hann öll, börnin
og barnabörnin. Hann var enn
með rænu og gaf allt sem hann
átti í þessar síðustu stundir. Ég
var einn með honum í smástund,
teygði mig að honum og faðmaði
fast, en faðmlögin hans voru
þéttari og lengri þessa síðustu
daga. Og hann hvíslaði þá í eyrað
mitt þessi orð sem við þráum öll
að heyra: „Ég elska þig.“
Sum setja upp falskt bros.
Sum alls ekki.
Og sum gátu aldrei sagt þér,
að ástin var svo rík og sönn.
(Eitzel, M. 1988.)
Ég elska þig. Þinn,
Arnar.
Okkur langar til að minnast
Gísla frænda, yngsta bróður
pabba okkar. Skemmtilegri
mann var varla hægt að finna.
Hann var alltaf með bros á vör og
ljúfmennskan geislaði af honum.
Hann var mikill húmoristi sem
hafði alveg einstaka sýn á lífið.
Við eigum öll mjög góðar minn-
ingar af því þegar við fórum í
heimsókn til Bryndísar og Gísla í
Fjarðarásinn og síðar á Sólvalla-
götuna. Það var alltaf svo góður
andi í kringum þau og gott að
vera í návist þeirra. Ekki spillti
maturinn fyrir í heimsóknunum,
en Gísli var náttúrulega frábær
kokkur. Gísli gekk alltaf strax í
málin og var alltaf boðinn og bú-
inn til að hjálpa. Einu sinni var
verið að undirbúa jólamatinn og
var hann spurður ráða um hvar
maður fengi hreindýr var svarið:
„Ég renni við hjá ykkur með al-
mennilegt kjöt, það er tómt drasl
í búðunum“. Hálftíma síðar var
Gísli mættur heim með
dýrindishreindýrasteik. Þegar
pabbi var að missa vitið við sam-
setningu á gasgrilli mætti Gísli
og reddaði málunum, hann skírði
dúkkur Hrefnu og Hörpu og
gerði það svo listavel að við héld-
um að hann væri líka prestur,
hann kenndi okkur líka að gera
krans úr blómum og reddaði
sumarvinnu ef þurfti. Gísli og
Bryndís hafa verið dugleg að
ferðast og meðal annars heimsótt
Völu og Birgi þar sem þau
bjuggu í Bandaríkjunum.
Allar þessar minningar eru
ljóslifandi og munu alltaf ylja
okkur. Þau hjónin voru mjög
samrýnd og samband þeirra
hjóna mjög fallegt. Þegar Gísli
var orðinn mjög veikur og var að
segja sögur, þá tók Bryndís við
sögunni sem hann var að segja
þegar hann var orðinn þreyttur í
röddinni. Það fannst okkur svo
fallegt og lýsandi fyrir þau. Hann
sýndi ótrúlegt æðruleysi í veik-
indum sínum og lét þau ekki
stoppa sig í að segja sögur og
brandara.
Elsku Bryndís, það er aðdáun-
arvert að fylgjast með því hvað
þú ert búin að standa þig vel í
þessu erfiða ferli. Mikið var Gísli
lánssamur að eiga þig að og að
sama skapi þú að hafa átt hann
að. Elsku Bryndís, Arnar, Cur-
ver og Eva, við sendum ykkur
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur. Minning um einstakan gleði-
gjafa lifir.
Birgir, Vala, Hrefna
og Harpa.
Látinn er Gísli Thoroddsen,
samstarfsmaður og vinur okkar
til margra ára. Fráfall hans var
ótímabært og mikil sorg kveðin
að fjölskyldu hans. Það er margs
að minnast, margar góðar stund-
ir við leik og störf á langri sam-
ferð og minning Gísla mun lifa
með ástvinum hans og vinum.
Eins og hendi sé veifað er leik-
sviðinu skipað upp á nýtt, nú með
öðrum leikurum, samt sama leik-
ritið og leikstjórinn en allt leik-
sviðið breytt.
Við minnumst hve gaman var
að uppskera og starfa með Gísla,
fá að upplifa fölskvalausa lífs-
gleði hans og margbreytileika.
Gísli var yfirleitt maður dagsins,
hann var mjög opinskár í skoð-
unum, innilegur og góðgjarn,
enda vinamargur og vinsæll.
Lífsskoðanir Gísla voru einfald-
ar, þar fór maður sem kallaði
ekki allt ömmu sína,Gísli þorði
nefnilega að vera heiðarlega ein-
lægur. Hann var vel að sér um
matreiðslu og hefði etv. mátt
kalla hann „fag-idiot“ eða smá-
munasaman en Gísli vildi hafa
rétt rétt. Þýskur hrísgrjóna-
grautur er jú alltaf Riz ĹAllem-
ande en ekki Ris a la mandle,
sama hvað hver segir. Það stend-
ur þannig í dönsku matreiðslu
biblíunni.
Kynni okkar og samstarf hóf-
ust árið 1970, þá var haldið veg-
legt afmælisboð SVG í Þjóðleik-
húskjallaranum, þar var Gísli
starfandi sem matreiðslunemi að
láni frá Hressingarskálanum.
Þau kynni leiddu af sér óslitið
vinnu- og vináttusamband í 45 ár.
Fyrst í Brauðbæ og Hótel Óðins-
véum og þá í Perlunni, þar sem
Gísli starfaði og var við stýrið
ásamt Stefáni í slétt 25 ár, eða
þar til yfir lauk. Á þessum 45 ár-
um brölluðum við margt, það má
eiginlega segja að ef okkur skorti
verkfærin – þá var byrjað á því
að búa þau til svo gengið til
verks. Smáar veislur eða stórar
ekkert mál – við félagarnir þrír
gengum þroskabrautina saman
og mættum því sem að hendi bar
og leysa þurfti. Við urðum í tím-
ans rás Perluvinir og gengumst
við við því nafni.
Auðvitað verður aldrei komist
hjá því að misvindar blási, en
alltaf hélt skipið okkar réttum
kúrs. Einhverju sinni þótti freist-
andi að selja mat „út úr húsi“ í
Brauðbæ en Gísli var á annarri
skoðun og orðaði það svo að það
mætti jú gerast stundum – en
ekki alltaf. Við fundum sameig-
inlega lausn á málinu og auglýst-
um eftirleiðis í Mogganum
„sendum stundum heim“ – það
gekk ágætlega eftir og vakti kát-
ínu manna. Hafsjór er til af sög-
um um Gísla, einhver orðaði það
hve erfitt væri að hætta að
reykja, Gísl kom þar kankvís að
og sagði það lítinn vanda; ég veit
allt um það, búinn að hætta 29
sinnum og það var ekkert mál.
Gísli annaðist fjölmörg trún-
aðarstörf á starfsferli sínum,
m.a. á vegum ríkisins og embætt-
is forseta Íslands varðandi mót-
tökur erlendra þjóðhöfðingja. Þá
var honum Hótel- og veitinga-
skólinn afar hugleikinn, hann
starfaði þar í fjölda ára í próf-
nefnd og lét gott af sér leiða.
Gísli var fremstur meðal jafn-
ingja í framvarðasveit íslenskra
matreiðslumeistara, sem hófu
faglega þáttinn í íslensku veit-
ingahúsaflórunni til vegs og virð-
ingar á heimsvísu. Afrek sem
Ferðaþjónustan hefur lyft sam-
eiginlega í atvinnusköpun lands-
manna væri ekki til án þeirra
sem vildu sífellt gera betur.
Þannig var Gísli Thoroddsen að
upplagi, bara að nefna það – ekk-
ert mál. Þessa setningu hafði
hann oft yfir og breytti sjálfur
samkvæmt því.
Nú í seinni tíð talaði hann um
hve gott væri að taka einn dag
fyrir í einu og láta það duga.
Hann var sannfærður um að þar
lægi stór hluti lausnar lífsgát-
unnar. Ef maður breytir eins og
maður predikar, þá verður allt
auðveldara. Skömmu fyrir andlát
Gísla ræddum við saman um lífs-
gátuna eilífu. Hann var léttur í
lund og sáttur við flest, þannig er
gott að kveðja.
Gísli giftist æskuástinni sinni,
Bryndísi Þ. Hannah, Vesturbæj-
armey, sem var þar fædd og upp-
alin eins og Gísli. Þau áttu þrjú
börn, Arnar, Birgi og Evu Engil-
ráð, barnabörnin eru orðin fimm
og syrgir nú fjölskyldan eigin-
mann, föður og afa. Við, ásamt
starfsfólki Perlunnar, sendum
Bryndísi og fjölskyldunni hug-
heilar samúðarkveðjur okkar.
Blessuð sé minningin um góðan
dreng, Gísla Thoroddsen.
Bjarni og Sigrún,
Stefán og Elín.
„Fastar,“ sagði Gísli þegar við
stóðum í lok heimsóknar á líkn-
ardeildina fyrir um mánuði og
föðmuðumst. „Það er svo hollt að
fá gott faðmlag,“ bætti hann við
og ég faðmaði hann eins fast og
ég gat. Það var ekki fyrr en ég
gekk út í sólina að ég skildi að
hann hafði verið að kveðja mig í
síðasta skipti.
Ég kynntist Gísla fyrir um 45
árum. „Hann er alltaf í rauðum
sokkum,“ sagði Bryndís vinkona
mín þegar hún sagði mér frá
stráknum sem hún var orðin hrif-
in af. Það kom Rauðsokkahreyf-
ingunni ekkert við, heldur var
þetta árangursríkt ráð til að
koma í veg fyrir að bróðirinn
nappaði sokkunum hans. Og
hann var kokkur, eins og Bryndís
hafði óskað sér að mannsefnið
yrði, og eldaði fyrir hana henni
rétti eins og á Sælkeranum, sem
hún féll fyrir í þá daga, og enn
girnilegri krásir. Hann var róm-
aður matreiðslumaður, síðast í
Perlunni, sem þau hjónin áttu og
ráku með fleirum. Vinirnir nutu
líka, t.d. í ferðum í Brekkuskóg
með börnin okkar lítil, í búninga-
boðunum frægu og í bústaðnum
þeirra góða, Álfalundi.
Gísli sá um grínið, en það var
með ólíkindum hvað hann kunni
og mundi marga brandara og
reytti þá óspart af sér. Glaðværð
einkenndi hann alla tíð. Hann var
m.a.s. glaður á líknardeildinni.
Æðruleysið var allsráðandi og
hann benti á að hann væri ekki
þrítugur þegar dauðinn blasti
við, heldur hafi hann fengið
næstum sextíu og sex góð ár.
Hann var að skipuleggja jarðar-
förina. Engum á að leiðast á með-
an beðið verður eftir að athöfnin
hefjist, né í henni sjálfri, heldur
njóta þess að hlusta á Bítlalög,
sem eru okkar kynslóð svo kær.
Bryndís og Gísli voru fyrst í
vinahópnum til þess að ganga í
hjónaband, sem minnir á skiptið
þegar Gísli hætti að brosa. Brúð-
kaupið var 1. apríl og brúðurin
ekki komin klukkan kortér yfir
tilsettan tíma. Það fór líka um
gestina. En Bryndís skilaði sér.
Hún hafði gleymt brúðarvendin-
um og Gísli brosti á ný og brosti
svo áfram með henni í á fimmta
áratug.
Nær tveimur árum síðar urðu
þau fyrst okkar til að eignast
barn, en fyrst létu þau draum
rætast og bjuggu í Kaupmanna-
höfn þar sem Gísli vann í Tívolí
og á nokkrum hótelum. Á
Præstögade var gestrisnin í há-
vegum og margir fengu að gista,
m.a. undirrituð.
Börnin urðu þrjú, öll foreldr-
unum til gleði. Þar á listin ríkan
þátt; mynd- og tónlist og gaman
að minnast uppákomanna þegar
öll fjölskyldan, grafalvarleg á
svip, blæs í, strýkur og/eða
hamrar á hljóðfæri sem ekkert
þeirra kann þó á. Allt er tekið
upp og sýnt á listsýningum yngri
sonarins.
Nú síðast „spiluðu“ þau í garð-
inum fyrir framan líknardeildina.
Húmorinn var enn til staðar og
hefur erfst til næstu kynslóðar.
Enn eru þau fyrst okkar vin-
anna, Gísli að kveðja og Bryndís
þar með að verða ekkja. Við hin
verðum að muna að njóta hvers
dags sem við fáum og ættum öll
að læra af jákvæðni og stillingu
Gísla þegar á bjátar. Ég bið Guð
að taka öðlingnum Gísla Thor-
oddsen opnum örmum í ríki sitt.
Megi hann líka umvefja, vernda
og styrkja Bryndísi, Arnar, Cur-
ver, Evu og barnabörnin fimm.
Fari kær vinur í friði og hafi
þökk fyrir góða samfylgd.
Helga Möller.
Ég skrifa þessa litlu minn-
ingagrein um minn gamla góða
vin og matreiðslugoð, Gísla Thor-
oddsen, hans minnast allir með
hlýju.
Ég kynntist Gísla fyrir þrjátíu
árum þegar hann var prófdómari
í Hótel- og veitingaskóla Íslands.
Sjö árum síðar lágu leiðir okkar
aftur saman, þegar ég hóf störf
sem matreiðslumaður í Perlunni,
árið 1992.
Þar unnum við saman í tíu ár
og var það ómetanleg reynsla og
gæfa að fá það tækifæri að kynn-
ast þessum höfðingja betur. Við
unnum einnig saman um tíma
fyrir forsetaembættið, bæði fyrir
frú Vigdísi og hr. Ólaf, og áttum
við saman ótal stundir sem voru
hverri annarri skemmtilegri.
Mér þótti afar vænt um þenn-
an glaða og skemmtilega vin
minn sem var vinur vina sinna.
Fólk laðaðist að honum og
kokkanemar hans dáðu hann,
enda var Gísli gæddur mann-
gæsku og hlýju.
Ég er afar þakklátur fyrir
þann stuðning sem Gísli veitti
mér þegar ég tók þátt í Bocuse
d’Or-keppninni 1999, Gísli og
Perlan ruddu brautina með mér.
Ég tel það vera forréttindi að
hafa fengið að kynnast slíkum
mannkostamanni sem Gísli var,
heimurinn er fátækari nú þegar
hann er allur.
Blessuð sé minning þessa lit-
ríka, skemmtilega og góða
starfsfélaga og vinar. Við Freyja
vottum Bryndísi og börnum hina
dýpstu samúð.
Sturla Birgisson.
Gísli Thoroddsen, meistara-
kokkur og húmoristi, okkar besti
og kærasti vinur, er farinn eftir
snörp og erfið veikindi.
Minningarnar renna í gegnum
hugann, ferðalögin okkar með
Gísla og Bryndísi til útlanda sem
settu svip á líf okkar stóran hluta
ársins, fyrst að skipuleggja, þá
að upplifa og síðan að ylja sér við
að rifja þær upp. Að minnsta
kosti tvisvar á ári fórum við í
dásamleg ferðalög saman.
Og ferðirnar eru margar og
fjölbreyttar, siglingarnar standa
upp úr en einnig Ítalíu- og
Frakklandsferðir. Við fjögur gát-
um verið saman í nokkrar vikur í
senn, allan sólarhringinn og aldr-
ei slettist upp á vinskapinn.
Við matarborðið um borð í
skemmtiferðaskipunum fengum
við útskýringar á matseðlinum
og hvernig réttirnir voru búnir
til.
Og maturinn sem hann er bú-
inn að elda fyrir okkur í öllum
þessum ferðum, sérstaklega í
húsunum sem við höfum tekið á
leigu saman á Flórída, þvílíkur
snillingur. Með í ferð var alltaf
„litla eldhúsið“ hans pakkað
nauðsynlegum græjum og kryddi
til að töfra fram dýrindismáltíðir.
Ofarlega í huga eru líka allar
yndislegu stundirnar í Álfalundi
við Þingvallavatn. Þau Bryndís
voru dugleg að bjóða okkur að
gista og þar áttum við rólegar og
skemmtilegar stundir saman. Og
að sjálfsögðu fengum við alltaf
gott að borða og vorum kvödd í
hádeginu á sunnudeginum með
brunch a la Gísli.
Eiki og Gísli þóttu afar líkir í
útliti, þeir völdu sér of oft óafvit-
andi mjög svipaðan klæðnað og
fengu mikið út úr því þegar þeir
voru spurðir hvort þeir væru tví-
burar, jú, það passar, við erum
mæðrasynir. Bryndís á myndar-
legt myndasafn af þeim „bræðr-
um“ saman við ýmsar aðstæður
og tækifæri en þeir voru ekkert
skyldir, bara bestu vinir.
Skemmtilegri og fróðari mað-
ur er vandfundinn. Hann hafði
áhuga á öllu mögulegu, las mikið
og upplýsti okkur um allskonar
fróðleik og einnig margt skrýtið
og skemmtilegt.
Eins og allir vita sem þekktu
Gísla mundi hann alla brandara
sem hann heyrði og deildi þeim
með vinum og vandamönnum.
Þeir voru örugglega miklu
fyndnari þegar hann sagði frá,
því hann kunni svo sannarlega að
deila skemmtisögum. Hann var
líka gjafmildur og góður, mátti
ekkert aumt sjá.
Við vinir Gísla og ættingjar
munum sakna hans óskaplega
Gísli Thoroddsen HINSTA KVEÐJA
Blómin falla, fölskva slær
á flestan ljóma. –
Aldrei hverfur
angan sumra blóma.
Þannig varstu vinur, mér
sem vorið bjarta.
Það sem gafstu
geymist mér í hjarta.
Ilma sprotar, anga lauf,
sem aldrei falla.
Drottinn launi
elskuna þína alla.
(Sigurbjörn Einarsson)
Innilegar samúðarkveðj-
ur sendum við elsku Bryn-
dísi og fjölskyldunni allri.
Jóhanna og Valdimar
(Hanna og Valdi).