Morgunblaðið - 26.09.2015, Blaðsíða 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 26. SEPTEMBER 2015
✝ Nína JennýKristjánsdóttir
fæddist á Kirkju-
bóli á Stöðvarfirði
27. september
1932. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurlands á Sel-
fossi 16. september
2015.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Kristján Erlendur
Jónsson, f. 18. mars 1906, d.
17. janúar 1965, og Ingunn
Sigríður Sigfinnsdóttir, f. 23.
apríl 1908, d. 13. júní 2007.
Systkini Nínu Jennýjar eru
Sigurjóna Sigurjónsdóttir, f.
28. ágúst 1930, d. 15. mars
2008, Björn Kristjánsson, f. 16.
september 1937, Guðný El-
ísabet, f. 16. janúar 1946.
Hinn 24. júní 1956 giftist
Nína Jenný Ágústi Gíslasyni
frá Suður-Nýjabæ, Þykkvabæ,
f. 27. nóvember 1929, d. 14.
Elfa Ósk, sambýlismaður Gísli
Svan Magnússon, þau eiga dótt-
urina Svanhildi Ósk. Bára Sif,
sambýlismaður Árni Magn-
ússon, þau eiga soninn Rúrik
Leví.
4) Gísli, f. 1. ágúst 1960,
kvæntur Erlu Þorsteinsdóttur,
dætur þeirra eru Guðrún Ásta,
sambýlismaður hennar er Birk-
ir Snær Fannarsson, þau eiga
Freydísi Erlu, Telmu Gerði og
Kristján Ara. Harpa Hrönn,
sambýlismaður hennar er Einar
Ottó Antonsson, þau eiga dótt-
urina Erlu Sif. Yngst er Íris
Erla.
5) Gestur, f. 20. apríl 1964,
kvæntur Birnu Guðjónsdóttur,
börn þeirra eru Guðjón, sam-
býliskona Hanna Vilhjálms-
dóttir, Egill, Árný og Dagmar,
auk þess á Gestur soninn Jacob,
sambýliskona hans er Mille
Nautrup Christensen.
Nína Jenný ólst upp á
Stöðvarfirði en flutti til eig-
inmanns síns að Suður-Nýjabæ,
Þykkvabæ, í júní 1956 og bjó
þar alla tíð síðan.
Útför Nínu Jennýjar fer fram
frá Þykkvabæjarkirkju í dag,
26. september 2015, og hefst at-
höfnin kl. 11.
janúar 2005.
Nína Jenný og
Ágúst eignuðust
fjögur börn auk
þess sem Ágúst
gekk syni Nínu í
föðurstað.
1) Kristján Er-
ling Kjartansson, f.
16. júlí 1954,
kvæntur Pálínu
Auði Lárusdóttur,
börn þeirra eru,
Ágúst Erling, sambýliskona
Rósa Jónsdóttir og eiga þau
soninn Lárus. Gísli Þór, Ingi
Björn og Nína Jenný.
2) Guðrún, f. 15. desember
1956, gift Óskari G. Jónssyni,
dætur þeirra eru Margrét, gift
Merritt Morgan, og Nína Dóra,
sonur hennar er Óskar Atli
Örvarsson.
3) Sigríður Ingunn, f. 8. apríl
1959, fyrrverandi eiginmaður
Guðlaugur Gunnar Jónsson,
börn þeirra eru Jón, Rúnar,
Fyrir fjörutíu árum fór ég að
kíkja í Þykkvabæinn og mæla
mér mót við dóttur hennar Nínu
Jennýjar, Guðrúnu eða Rúnu. Al-
veg frá fyrstu kynnum höfum við
Nína átt gott og ánægjulegt sam-
band. Á tímum sem þessum koma
minningarnar fram, en Nína
Jenný, tengdamóðir mín, andað-
ist í faðmi fjölskyldunnar á
Sjúkrahúsinu á Selfossi miðviku-
daginn 16. september sl. Nína
ólst upp með foreldrum og systk-
inum á Stöðvarfirði. Fluttist ung
að árum með soninn Kristján í
Þykkvabæinn, fljótlega kynntist
hún tilvonandi eiginmanni sínum,
Ágústi Gíslasyni frá Suður-Nýja-
bæ, en það var einmitt þar sem
Nína og Gústi eyddu árunum
saman, fjölskyldan stækkaði
fljótt og fyrr en varði voru börnin
orðin fimm. Auk þess voru
tengdafaðir og tengdamóðir
hennar á heimilinu í yfir tuttugu
ár. Alla tíð var mannmargt í
Nýjabæ, ekki hvað síst um helgar
og á sumrin. Í minningunni teng-
ist því stór hluti tilfinninganna
mat, þvotti og húsverkum þegar
hugsað er til tengdamóður minn-
ar. Alltaf var verið að þvo, hengja
upp þvott en fyrr á árum var ekki
til staðar þvottvél eins og við
þekkjum í dag. Ef ekki var verið
að þvo þvott var verið að skúra og
gera heimilið snyrtilegt á sama
tíma var verið að hugsa um mat,
baka, gera vöflur, pönnukökur,
klatta, já klatta með sykri,
nefndu það. Hún hafði einstaka
verklagni við öll störf er gerði að
verkum að maður varð ekki bein-
línis var við hvað var í gagni á
hverjum tíma, fór frekar að velta
fyrir sér hvaða lag hún væri að
söngla eða hlátrinum. Ef við unga
fólkið fórum á ball í sveitinni var
klárt að ísskápurinn og búrið var
fullt af mat til að borða þegar við
kæmum í hús, ekki bara þegar
við vorum ung, alla tíð eftir
þorrablótin eða kartöfluböllin.
Barnabörnin voru orðin 18 og
barnabarnabörnin átta og fleiri á
leiðinni. Hún naut þess að fylgj-
ast með börnunum, afmælisdög-
um barnanna, hvað þau væru að
gera, hvernig gengi í skólanum, í
lífinu. Sama með okkur fullorðna
fólkið, við heyrðumst ekki á
seinni árum án þess að hún
spyrði um móður mína, hvernig
hún hefði það. Nokkra undan-
farna vetur höfum við Rúna notið
þess að fá Nínu í heimsókn um
áramótin og síðan átti hún það til
að dvelja hjá okkur nokkra daga
yfir mesta skammdegið. Eftir
nokkra daga fann maður að hún
þyrfti að fara í sveitina og kíkja á
eitt og annað. Nokkur undanfarin
ár fór Nína að heimsækja Dval-
arheimilið Lund á Hellu einu
sinni í viku þar sem hún hitti fólk
úr sveitinni, verið var að föndra
eða gera eitthvað skemmtilegt,
auk þess fékk hún nokkrum sinn-
um hvíldarinnlögn á Lundi og
fann ég oft hlýjar tilfinningar frá
Nínu til Lundar.
Það er erfitt að sjá á bak jafn
glaðlyndri og skemmtilegri konu
og Nínu, þó að ég haldi og hafi
sumpart á tilfinningunni að hún
hafi á margan hátt verið tilbúin
fyrir næsta skref. Far í friði,
Nína Jenný, takk fyrir samfylgd-
ina og góða nærveru gegnum líf-
ið.
Óskar G. Jónsson.
Eins og aldan við ströndina rís,
hnígur og rennur síðan á ný sam-
an við endalaust hafið er líf hvers
manns.
Líf hvers manns er aðeins
augnablik í eilífðinni, er við fæð-
umst inn í þennan heim drögum
við andann í fyrsta sinn og þegar
þessu öllu er lokið hljóðnar allt og
kyrrist og við skilum andanum
aftur út í eilífðina.
Tengdamóðir mín Nína Jenný
Kristjánsdóttir hefur lokið vist
sinni hér á jörð. Á stundum sem
þessari lítum við til baka, rifjum
upp gamla tíma og kemur þá
margt upp í hugann. Þar má
nefna minningu um haust í
Þykkvabænum, þegar undir-
búningur fyrir garða stóð sem
hæst, karlarnir sáu um það sem
gera þurfti utandyra en innan-
dyra var það Nína sem sá um að
skipuleggja og framkvæma. Allt
skyldi gert af miklum myndaskap
frá grunni, fiskibollur, kæfa, flat-
kökur, kleinur, vínarbrauð og
brúnar lengjur. Að því loknu
hófst kartöflu upptakan, langir
vinnudagar, glens, grín og mikið
af fólki í vinnu. Nínu var umhug-
að að allir fengju nóg að borða,
þannig að þegar lúinn mannskap-
urinn settist til borðs reiddi hún
fram veislumat í hvert mál. Ég
efast nú reyndar um að hún Nína
mín myndi fallast á að þetta hefði
verið veislumatur því ekki var
hún mikið fyrir sjálfshól, en
veislumatur var það. Það er í
raun alveg ótrúlegt hve margir
gátu á góðum degi sest til borðs í
litla borðkróknum í Suður-Nýja-
bæ.
Nína Jenný var stolt af sínu
fólki, fylgdist vel með afkomend-
um sínum og hringdi ætíð í mann-
skapinn á afmælisdögum. Stöðv-
arfjörður og allt fólkið hennar
fyrir austan var henni einnig
mjög kært og hvergi voru berin
blárri en fyrir austan.
Blessuð sé minning Nínu
Jennýjar Kristjánsdóttur.
Erla.
Falleg, góð, hjartahlý, um-
hyggjusöm. Þetta eru nokkur af
þeim orðum sem koma upp í hug-
ann þegar við hugsum um ömmu.
Amma Nína var yndisleg kona
sem heillaði alla upp úr skónum
með góðmennsku sinni og inni-
lega hlátrinum sínum. Hún var
hreinskilin, vildi manni allt það
besta og gerði allt til að manni liði
vel. Hún var góð við alla og hafði
engan á móti sér.
Þetta hafa verið erfiðir tímar.
Við finnum fyrir mikilli sorg og
söknuði. En við eigum svo marg-
ar góðar minningar til að hjálpa
okkur að fá smá frið. Þær eftir-
minnilegustu eru að fara yfir til
ömmu og fá kakó, suðusúkkulaði
og tyggjó, spjalla um allt milli
himins og jarðar og jafnvel
stundum spila á spil. Vera í pöss-
un hjá henni og dansa með henni
mestallan tímann, því að það var
eitt af því sem amma elskaði
mest, að dansa. Vínarlengjurnar
hennar og hvað hún hún var dug-
leg að bjóða manni til sín að baka
piparkökur. Skötuveislan hennar
og aðfangadagskvöld. Hvað hún
hafði miklar áhyggjur af að mað-
ur myndi detta í myrkrinu á leið-
inni heim og bauð manni alltaf
vasaljós og sagðist ætla að
kveikja á útiljósinu.
Okkur finnst þessar minning-
ar lýsa henni svo vel. Hvað hún
var góð og hugsaði vel um mann.
Við viljum fá að enda þessa
kveðju á vísu sem amma kenndi
okkur og þótti svo vænt um.
Kisa kann að mala,
köku handa sér.
Hún hefur langan hala,
hún því falleg er.
Gul, hvít og svört að sjá.
Fuglar, mýs og flugurnar,
fróni veiðir á.
Árný og Dagmar.
Elsku amma Nína.
Ég gæti skrifað heila ritgerð,
mikið ofboðslega er þetta erfitt,
sárt og hreinlega skrítið, dauðinn
er alltaf svo stutt frá okkur. Að
hugsa sér, fjórum dögum áður en
þú kvaddir okkur varstu úti við
snúru, já að hengja út þvottinn.
Þú elskaðir að þvo og að geta gert
hlutina sjálf, það vitum við svo
sannarlega öll. Þegar ég hugsa
aðeins aftur í tímann minnist ég
strax þegar ég kom til þín í sum-
ar, við vorum þarna hjá þér litla
fjölskyldan, Gísli Þór. Þú varst að
tala um þennan svefnsófa uppi á
lofti, þig langaði að henda honum
út. Ég hugsaði mig ekki tvisvar
um, þú værir nú með hrausta
karlmenn í heimsókn sem gætu
reddað þessu. Þið fóruð upp, þú,
Árni og Gísli. Svo veit ég ekki
fyrr en ég heyri þvílík læti og
hlátur. Hláturinn var klárlega
þinn. Ég hleyp að stiganum og
spyr hvað sé um að vera, þú labb-
ar á móti mér niður stigann í hlát-
urskasti og segir mér að strák-
arnir séu að brjóta sófann og þeir
séu svo sterkir að það sé hrein-
lega allt að verða í méli og þú ætl-
ir að forða þér. Það besta við
þessa minningu er að ég stalst til
að taka vídeó af þér.
Það sem er sárast þessa daga
er söknuðurinn! Þú dast laugar-
daginn 12. september, ég hitti þig
uppi á sjúkrahúsi um kvöldið til
að smella á þig einum kossi og
sem betur fer smellti ég meira að
segja á þig nokkrum kossum og
ég fann hvernig þú hallaðir höfð-
inu að mér og sagðir „hæ elskan“
áður en ég knúsaði þig kom
hjúkrunarkona og sagði. „Nína
mín á skalanum 1-10 hvað er þér
illt?“ Þú varst fljót að svara og
sagðir „nei, ég finn aðeins til
hérna“ og bentir á höndina. Að-
eins amma? Höndin á þér var á
stærð við læri útaf bólgu og í
þokkabót mölbrotin. Þú varst
hörkutól. Á sunnudeginum var ég
farin. Ég þurfti að fara í vinnu-
ferð! Ég þurfti svo að fá frétt-
irnar í gegnum símann, fjórum
dögum síðar. Óraunverulegar,
erfiðar og ósanngjarnar fréttir!
Sú spurning fór strax á loft, en ef,
bara ef? Ef svo margt hefði verið
öðruvísi! Það er svo margt sem er
ósanngjarnt. Þú kenndir mér svo
margt, þú varst svo flott fyrir-
mynd! Ég get ekki lýst þér í einu
orði, það er svo margt! Þú varst
góðhjartaðasti einstaklingur sem
ég hef kynnst, þú vildir öllum vel.
Þú fannst það góða í öllu. Í ófá
skipti kom maður með neikvætt
umræðu efni og þú tókst aldrei
undir það, alltaf fannstu jákvæð-
an punkt!
Það sem ég er líka þakklát fyr-
ir er að þú varst langamma hans
Rúriks, að hafa þig í skírninni, að
koma til ömmu og langömmu í
sveitina. Mér fannst það svo dýr-
mætt. Það dýrmætasta sem við
eigum er minningar. Ég vona svo
innilega að þú hafir það gott í
dag, þurfir ekki að hafa áhyggjur
af neinu. Afi hefur tekið vel á
móti þér, hann hefur raulað „dad-
aradar“ eins og hann var vanur
að gera þegar hann rölti inn í eld-
hús í kartöflugallanum þegar
maður var í heimsókn. Svo hefur
hann sagt „Nína mín, mikið var
að þú komst“ og hlegið!
Nú kemur tímabil af mikilli
sorg, En ég er alltaf með pláss
bæði fyrir þig og afa heima hjá
mér ef þið viljið kíkja í heimsókn,
eins á rúminu mínu. Ég passa
alltaf pláss á rúminu mínu ef þið
viljið tylla ykkur og segja mér
eitthvað. Mér þætti vænt um að
fá að vita hvort þér, elsku amma,
líði ekki vel. En eitt er víst, við
munum hittast aftur. Sama hve-
nær það verður, þá verður sko
gaman. Vonandi verð ég mjög
svöng þá, allar lummurnar og
vínarlengjurnar.
Bára Sif Guðlaugsdóttir.
Elsku amma mín, það verður
skrítið að koma í Suður-Nýjabæ
og fá ekki stórt knús frá ömmu
Nínu. Hlýja þín, hlátur og vænt-
umþykja hefur ávallt skipað stór-
an sess í lífi mínu. Alltaf svo gott
að fara í sveitina til ömmu og afa,
þið kennduð okkur svo sannar-
lega margt, við barnabörnin upp-
lifðum mikla ást, hlátur, stríðni
og gleði í nærveru ykkar. Ótal
minningar koma upp frá þessum
tíma m.a. leikur með systkina-
börnunum uppi á lofti, tískusýn-
ingar, áramótagleði, smíða kofa,
drullumalla, taka upp kartöflur,
heyskapur og gefa kálfunum sem
ég og Jón vorum búin að nefna.
Ekki má gleyma kvöldsnarlinu
sem við barnabörnin fengum áð-
ur en við fórum að sofa. Amma
Nína passaði alltaf upp á að
barnabörnin yrðu aldrei svöng í
návist hennar. Ég leit svo sann-
arlega upp til ykkar og á tímabili
kom ekkert annað til greina en að
búa í sveitinni með ykkur afa og
vera með búskap. Þessi plön
breyttust reyndar þegar ég var
komin á unglingsárin en Suður-
Nýibær mun samt sem áður allt-
af eiga stóran hluta af hjarta
mínu. Síðustu ár bjóstu ein í stóra
húsinu, okkur Óskari Atla fannst
Nína Jenný
Kristjánsdóttir
Elskulega amma
okkar,
þú gladdir alltaf sálir
okkar.
Með brosi þínu og væntumþykju,
þú munt alltaf eiga stað í hjarta okkar.
Jákvæðni þín og dugnaður kenndi
okkur margt, það fær okkur til að líta
upp
og þakka þér fyrir allt.
Minningar sem aldrei gleymast,
bros á vör en aldrei skeifa.
Nú ertu komin upp til himna.
Fallegur engill á himnum hér,
við munum aldrei gleyma þér.
Þínar,
Bertha María og Eva María.
Amma mín var yndisleg kona.
Fáir hafa veitt mér jafn mikla
ást og gleði og hún amma mín
veitti mér. Þegar ég hugsa til
hennar man ég aðeins eftir
henni brosandi og hlæjandi. Ég
hef aldrei hitt ömmu og afa án
þess að finna fyrir gífurlegri ást
og umhyggju. Amma gerði alla
daga betri. Ég mun sakna þess
sérstaklega að heyra í henni
koma inn um útidyrnar heima og
segja hátt og skýrt, glöð í bragði
halló eins og hún var vön að
gera. Alltaf var jafn gaman að
heyra ömmu koma því gleði, ást
og umhyggja var það helsta sem
yndislega amma mín bauð uppá.
Stundum tók hún samt líka með
sér köku eða ís. Amma mín var
alltaf flottasta konan hvert sem
hún tók mig með sér, enda gull-
falleg. Mér fannst alltaf gaman
að kynna vini mína fyrir henni
því ég vildi að allir fengju að sjá
hversu skemmtileg kona amma
mín var.
Ég mun minnast hennar allt
mitt líf, leitun er að annarri eins
konu.
Mér finnst gott að hugsa til
þess að hún sé komin á betri
stað og langar að þakka henni
fyrir allt sem hún hefur gefið
mér.
Amma okkar, við sjáumst.
Helgi Sævar, Hlynur Logi
og Birkir Örn.
Það fór ekki fram hjá neinum
þegar hún kom á vertíð í Eyjum,
ung og skverleg skvísa frá Ak-
ureyri sem heillaði samferða-
fólkið frá fyrsta degi með
skemmtilegu fasi og dugnaði.
Helga Víglunds var mætt til
Eyja og hafði keypt miða aðra
leiðina. Eins og hundruð manna
og kvenna í Eyjum á þessum ár-
um bjó hún á verbúð í Fiskiðj-
unni. Helga sá Heimaklett út um
gluggann þegar hún var að
græja sig í vinnuna eða mála sig
fyrir ball í Höllinni. Leiðir þeirra
áttu eftir að liggja saman næstu
áratugi. Það var líf í tuskunum
Helga
Víglundsdóttir
✝ Helga Víg-lundsdóttir
fæddist hinn 15.
ágúst 1944. Hún
lést 18. september
2015.
Útförin fór fram
hinn 25. september
2015.
og unnið öll kvöld
og flestar helgar.
Þetta var á þeim
tíma sem fólk gaf
ekkert eftir, alvöru-
fólk sem vann lang-
an vinnudag, en
samt gat það létt
sér upp og farið á
böll flestar helgar.
Yfirmaðurinn í
Fiskiðjunni var líka
glæsimenni á velli.
Hann var ákveðinn þegar það
átti við, en svo ljúfur þegar á
þurfti að halda og hann var mik-
ilsmetinn af samstarfsfólki sínu.
Það leiddi því nánast af sjálfu
sér að þau drógust hvort að öðru
og beddinn hennar Helgu á ver-
búðinni stóð ónotaður út vertíð-
ina. Helga var farin heim með
Stebba Run.
Það var lán okkar Siggu að
kynnast þeim hjónum og vinátt-
an var djúp fyrir lífstíð. Það var
svo líflegt að vera í kringum
hana Helgu á Ásaveginum og
þaðan eru margar góðar minn-
ingar. Sjálf var hún fimmta í röð
13 systkina og var því vön að
það væri líf í tuskunum á heim-
ilinu. Þannig var það hjá Helgu
hún var kappsöm og fylgdist
með íþróttum barnanna og þar
voru mjög hreinar línur. Fjöl-
skyldan var öll í Þór og Helga
mjög áköf í stuðningi sínum alla
tíð. Gallinn var að þau héldu öll
með Liverpool, voru alltaf sam-
taka og athugasemdirnar sem ég
fékk stundum frá henni og fleir-
um í fjölskyldunni þegar ég
ræddi fótbolta, ekki endilega
birtingarhæfar. Helga var mjög
fylgin sér, trú sínu og það var
ekki fyrir nokkurn mann að snúa
henni.
Helga vildi komast á vinnu-
markaðinn og fór aftur í fiskinn í
Vinnslustöðinni þegar börnin
fóru í skóla. Hún vildi vera innan
um sitt fólk, fiskvinnslufólkið
sem stóð undir undirstöðuat-
vinnugrein þjóðarinnar. Þar var
hún líka á heimavelli, Helga var
ein af þeim og þrátt fyrir fín-
legan vöxtinn vildi hún vera þar
sem atið var mest og það rót-
aðist undan henni í aðgerðinni,
síldinni eða hverju sem hún tók
sér fyrir hendur. Og í kaffistof-
unni var hún líka hrókur alls
fagnaðar, eða mesta baráttukon-
an og tók virkan þátt í um-
ræðum um réttindi fólksins og
bar hag þess fyrir brjósti. Helga
var trú uppruna sínum og þeim
jarðvegi sem hún spratt úr,
barðist með sínu fólki og gaf
ekkert eftir og það skipti engu
máli þó að Stefán væri orðinn
framkvæmdastjóri fyrirtækisins.
Þar voru þau líka samtaka þegar
kom að hagsmunum fiskvinnslu-
fólksins og velferð þess.
Í mínum huga var þessi fín-
gerða kona eins og fjallið sem
hún sá út um gluggann á verð-
búðinni þegar hún kom fyrst til
Eyja. Hún var stór að innan,
hjartahlý við fjölskyldu og vini,
baráttukona fyrir réttlátu sam-
félagi þar sem dugnaður var
dyggð og staðfesta lífsmáti.
Við vottum Stefáni og fjöl-
skyldu samúð.
Ásmundur Friðriksson og
Sigríður Magnúsdóttir.