Morgunblaðið - 26.09.2015, Blaðsíða 39

39
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 26. SEPTEMBER 2015
✝ Hulda SvavaJónsdóttir
fæddist í Reykavík
15. september
1922. Hún lést á
Droplaugarstöðum
28. ágúst 2015.
Foreldrar henn-
ar voru þau María
Sigurbjörnsdóttir,
f. á Ísafirði 26. júní
1894, húsfreyja í
Reykjavík, d. 30.
desember 1960, og Geir Jón
Jónsson, f. á Hvarfi í Bárðardal
26. nóvember 1894, fyrst kenn-
ari og síðar gjaldkeri og bókari
í Ísafoldarprentsmiðju, d. 18.
Þorsteini Þorsteinssyni, f. 25.
október 1914, d. 21. maí 2005,
sem síðar varð eiginmaður
hennar til 63 ára. Þau eignuðust
þrjá drengi: 1) Bjarni, f. 5. des-
ember 1942 , d. 2. janúar 2001,
kona hans var Kolbrún Eiríks-
dóttir og áttu þau þrjú börn,
þau slitu samvistir. 2) Geir Jón,
f. 19. júlí 1945, kona hans er
Sigrún Emma Ottósdóttir og
eiga þau fjögur börn. 3) Hallur,
f. 12. mars 1952, kona hans er
Þóra Lovísa Friðleifsdóttir og
eiga þau einn son. Hulda gekk
Þorsteini Sigurði, f. 17. júlí
1938, syni Þorsteins af fyrra
hjónabandi, í móðurstað. Hulda
og Þorsteinn bjuggu á Guðrún-
argötu 4 allan sinn búskap.
Hulda lætur eftir sig átta barna-
börn, átján barnabarnabörn og
þrjú barnabarnabarnabörn.
Útför Huldu fór fram í kyrr-
þey 2. september 2015.
desember 1938.
Hulda var yngst
þriggja barna
þeirra hjóna, elstur
var Sigurjón, f. á
Ísafirði 20. maí
1914, d. 27. mars
1941, svo Auður
Helga, f. í Reykja-
vík 8. september
1918, búsett í
Kópavogi.
Hulda sleit
barnsskónum í miðbæ Reykja-
víkur og eftir skóla starfaði hún
við bókband í Ísafoldarprent-
smiðju og síðar á Rannsókn-
arstofu HÍ þar sem hún kynntist
Hulda tengdamóðir mín var
yngst þriggja systkina og ólst hún
upp með fjölskyldu sinni á nokkr-
um stöðum í miðbæ Reykjavíkur.
Hún missti föður sinn aðeins fimm-
tán ára gömul og þremur árum síð-
ar missti hún bróður sinn sem var
að ljúka námi í læknisfræði. Þeir
feðgarnir voru Huldu alla tíð hug-
stæðir og lifðu á vörum hennar, en
hún var góður sögumaður og hafði
mjög gott minni. Í frásögnum
hennar urðu gamla Reykjavík og
fólkið í bænum ljóslifandi og einnig
ýmis uppátæki hennar og Auðar
systur hennar. Þannig lifir til
dæmis sagan af því þegar taka átti
hálskirtlana úr Huldu ungri og von
var á lækninum í heimsókn. Hún
vissi hvað til stóð og faldi sig þess
vegna á verkstæði líkkistusmiðsins
í næsta húsi. Hún var enn með
hálskirtlana þegar hún lést. Einnig
sagan af heimsóknum Þórbergs
Þórðarsonar, vinar pabba hennar,
á heimili fjölskyldunnar í Banka-
stræti. Hann kom alltaf inn bak-
dyramegin því hann vildi ekki
trufla draugana sem hann sagðist
sjá í stiganum úr aðalinngangin-
um.
Hulda starfaði á Rannsóknar-
stofu Háskólans þegar hún kynnt-
ist Þorsteini Þorsteinssyni, sem
einnig starfaði þar. Hann var
ekkjumaður og átti ungan son sem
hún tók að sér. Þau gengu í hjóna-
band 11. júlí 1942 og fluttu inn í
glænýja íbúð á Guðrúnargötu 4 þar
sem þau bjuggu sér fallegt heimili.
Þau eignuðust saman þrjá drengi,
Bjarna, sem lést 2001, Geir Jón og
Hall. Þau hjónin voru alla tíð mjög
samhent og glæsileg. Þorsteinn
lést 2006 og bjó Hulda áfram á
Guðrúnargötunni þar til hún fór á
Droplaugarstaði í byrjun júní síð-
astliðins.
Við Hallur byrjuðum okkar bú-
skap í kjallaranum á Guðrúnargöt-
unni og þar bjuggum við þegar
Þorsteinn Arnar, sonur okkar,
fæddist. Síðar bjuggum við nokkur
ár utan þéttbýlis í Mosfellssveit og
vil ég þakka Huldu sérstaklega fyr-
ir að hafa ásamt Þorsteini á þeim
árum passað Þorstein Arnar, sem
þá var nemandi í Æfingadeild
kennaraskólans. Hann átti sitt ann-
að heimili hjá afa og ömmu, kom til
þeirra þegar skóla lauk á daginn og
naut atlætis þeirra. Hulda var
mjög góður kokkur og margt sem
hún reiddi fram algjört lostæti sem
ekki var hægt að líkja eftir. Þannig
höfum við Þorsteinn Arnar bæði
reynt að búa til eggjabollurnar
hennar, en án árangurs því hún
hafði sérstaka hæfileika á þessu
sviði.
Við hjónin fórum í ótal minnis-
stæð ferðalög um landið með
Huldu og Þorsteini og hún ferðað-
ist með okkur eftir að Þorsteinn
dó. Ferðalögin voru gjarnan í
kringum brúðkaupsdaginn þeirra,
11. júlí, og ég man ekki annað en
það hafi alltaf verið sólskin þann
dag. Demantsbrúðkaupi sínu
fögnuðu þau á ferðalagi um Vest-
firði með sonum sínum og tengda-
dætrum í blíðskaparveðri.
Takk fyrir allt kæra Hulda,
minning þín lifir.
Þóra Lovísa.
Elsku Hulda, amma mín, er lát-
in. Hún var falleg og glæsileg
kona, hafði mjög smitandi hlátur
og átti auðvelt með að sjá það
spaugilega í lífinu. Það er margt
sem kemur upp í hugann þegar ég
hugsa um ömmu, t.d. morgunleik-
fimi, göngutúr út í fiskbúð, kókið í
kaldasta ísskáp sögunnar, sögur
af bróður hennar og frænkum, Ni-
vea-krem og margt, margt fleira.
Hún var vön að segja hvað henni
bjó í brjósti og lét mig líka alveg
heyra hvað henni fannst um
klæðaburð minn, sérstaklega þeg-
ar ég var í Menntaskólanum við
Hamrahlíð, henni fannst ég vera í
of skræpóttum fötum, of áber-
andi … þetta fannst mér alveg út í
hött en þegar ég skoða myndir frá
þessum tíma var ég eins og lifandi
jólaskreyting, hún vildi hafa son-
ardóttur sína smart. Hún hlustaði
alltaf á hádegisfréttir og þegar ég
söng síðasta lag fyrir fréttir
hringdi hún undantekningarlaust
í mig og lét mig vita og hrósaði
mér um leið. Nú er elsku amma
komin þangað sem hún hafði þráð
svo lengi, til Þorsteins afa og
Bjarna sonar síns.
Góði Guð, viltu leyfa ömmu
minni að hvíla í friði og okkur í
fjölskyldunni hennar að lifa í kær-
leik, umburðarlyndi og fyrirgefn-
ingu þinni.
Kærleikur er umhyggja fyrir
öllu sem lifir.
Kærleikur er að dæma ekki.
Kærleikur er ljósið sem býr í
hjarta þínu.
Hulda Guðrún Geirsdóttir.
Elsku amma Hulda, eða amma
á götu eins og við kölluðum hana,
er látin tæplega 93 ára.
Við eigum margar góðar minn-
ingar um ömmu og er varla hægt
að sleppa afa í því samhengi því
þau voru afar náin, en afi Þor-
steinn lést árið 2006, þá 92 ára.
Allar góðu stundirnar með
þeim uppi í landi, eða Sólheima-
koti, landinu sem þau áttu. Þaðan
eigum við góðar minningar,
gönguferðirnar þar sem amma
kenndi okkur að ganga rösklega,
ískalda kókið sem afi gaf okkur
sem þau geymdu í læknum og svo
ótal margt fleira. Þau undu sér vel
saman uppi í landi.
Amma var lánsöm að geta búið
heima á Guðrúnargötu þar til í
janúar sl. Hún vildi hvergi annars
staðar vera enda búin að búa allan
sinn búskap á Guðrúnargötu 4,
eða í 73 ár. Það var alltaf gott að
koma til ömmu sem tók alltaf svo
vel á móti manni með bakkelsi og
kaffi, já og ekki má gleyma ískalda
kókinu sem maður fékk úr gamla
góða ísskápnum hennar. En ynd-
islegast var að spjalla við hana um
heima og geima, amma fylgdist
vel með öllu og var henni mikið í
mun að vita allt um barnabörnin
og þeirra fjölskyldur.
Amma var glæsileg fram á síð-
asta dag, með húð eins og á ung-
lingi eins og við sögðum oft við
hana og varla hægt að sjá hrukku
á andlitinu. Ekki má gleyma
hárinu á henni sem var alltaf vel
lagt og þurfti að vera nákvæmlega
á sínum stað. Amma lagði mikið
upp úr því að vera vel tilhöfð og
mikill snyrtipinni og hefur það
erfst til afkomenda hennar. Cha-
nel var hennar ilmvatn og finnum
við enn lyktina hennar er við
hugsum til hennar.
Þau afi voru mikið fyrir útiveru
og voru miklir göngugarpar og
skilaði það þeim háum aldri og
góðri heilsu.
Það er yndislegt að þau gátu
verið saman í tæp 65 ár á Guðrún-
argötunni.
Elsku amma okkar, takk fyrir
allt, þín verður sárt saknað og
minning þín og afa mun lifa að ei-
lífu.
Það verður skrítið að geta ekki
droppað í uppáhellt kaffi, en við er-
um þakklát fyrir þau ár sem við
gátum það.
Við vitum að afi og pabbi hafa
tekið vel á móti þér og þú ert komin
til þeirra, sem þú þráðir undir það
síðasta.
Guð geymi þig, elsku amma, og
sjáumst síðar.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Þín ömmubörn,
Guðrún Bjarnadóttir
og Þorsteinn Bjarnason.
Elsku amma Hulda er fallin frá.
Ég var það heppinn að hafa
ömmu og afa í næsta húsi fyrstu
átta ár ævi minnar og þaðan í frá
hefur Guðrúnargatan verið mitt
annað heimili. Þar var alltaf heitur
matur í hádeginu og notfærði ég
mér það óspart að lauma mér
þangað í mat í gegnum árin, og
kæmi ég ekki á matmálstíma var
maturinn hitaður upp því ekki
mátti ég fara svangur út. Þegar ég
byrjaði svo að vinna úti í bæ birtist
amma á vinnusvæðinu með sam-
lokur, handviss um að ég borðaði
ekki nóg og myndi farast úr hor.
Þetta gerði það að verkum að ég
var oft kallaður „ömmustrákur-
inn“ og ekki leiddist mér það.
Heima hjá afa og ömmu var alltaf
ró og kyrrð. Svo rólegt að á ung-
lingsárunum sofnaði ég þar oft í
sófanum og missti af tímum í skól-
anum. Þegar amma var spurð af
hverju hún hefði ekki vakið mig
svaraði hún því til að hvíldin væri
jafn mikilvæg og skólabækurnar.
Við amma vorum miklir félagar
og gátum talað saman um hvað
sem var. Við kölluðum okkur
„trúnaðarvinina“, því allt sem var
sagt var bara á milli okkar
tveggja. Þrátt fyrir að rúmlega
fimmtíu ára aldursmunur væri á
okkur talaði ég við ömmu eins og
félaga mína, og þegar ég sagði
henni sögur af því sem við strák-
arnir höfðum verið að bralla láku
oft tárin þegar hún hló sínum smit-
andi hlátri. Mun ég sakna mikið
samtalanna okkar sem enduðu
ávallt með stóru knúsi þegar við
kvöddumst.
Amma var alla tíð mikið fyrir
göngur og útiveru og fannst mér
fátt skemmtilegra í æsku en að
ganga með henni. Skipti þá ekki
máli hvort við gengum saman í
hverfisbúðirnar til að kaupa inn,
en það gat tekið óratíma þegar
hún spjallaði við kaupmanninn og
aðra kúnna, eða niður Laugaveg-
inn og ég fékk sögur af öllum sem
bjuggu þar og í Bankastræti upp
úr 1930. Tuttugu og fimm árum
síðar vorum við á harðahlaupum í
miðbænum að versla saman rétt
fyrir jól og hún hélt fast í höndina
á mér og sagði mér sögurnar af
gamla bænum með blik í auga. En
aðalgönguferðirnar voru „uppi í
landi“ þar sem við bjuggum í
nokkur ár og amma og afi áttu lít-
inn bústað sem var mikið notaður.
Þar tók tíkin okkar hún Tinna á
móti ömmu með miklum fagnaðar-
látum og rölti svo með henni út í
bústað. Þar lagðist Tinna með höf-
uðið í kjöltu ömmu og vældi tím-
unum saman, af því að hún hafði
frá svo miklu að segja, sagði amma
sem hlustaði þolinmóð. Amma var
líka alltaf til í að leika við mig. Við
fórum í fótbolta þar sem hún skaut
ótrúlega föstum skotum, spiluðum
á spil, lögðum kapla, þar sem þrjú-
bíó var heitið ef kapallinn gengi
upp, og skemmtum við okkur allt-
af vel saman.
Elsku amma mín. Ég kveð þig
með söknuði og miklu þakklæti
fyrir allt dekrið og hlýjuna sem
var alltaf til staðar, fullviss um að
þið afi eruð nú sameinuð hönd í
hönd.
Þorsteinn Arnar.
Hulda Svava
Jónsdóttir
✝ Indriði Sig-mundsson, Ár-
dal, Strandasýslu,
var fæddur 26.
ágúst 1922. Hann
lést á Heilbrigð-
isstofnun Vestur-
lands á Hólmavík
16. september
2015.
Foreldrar hans
voru Sigmundur
Lýðsson, f. 8. júlí
1880, d. 8. júní 1960, og Jóhanna
Sigmundsdóttir, f. 23. ágúst
1886, d. 13. júní 1969. Indriði
var yngstur fjögurra systkina,
elstur var Lýður, f. 17. apríl
1911, svo Signý, f. 30. ágúst
1912, og Jón, f. 22. nóvember
1914. Þau eru öll
látin. Indriði
kvæntist 29. maí
1950 Guðfinnu
Magnúsdóttur, f.
20. janúar 1925, og
bjuggu þau fyrst á
Einfætingsgili og
svo í Árdal í Bitru-
firði. Þau áttu einn
son, Einar, f. 27.
ágúst 1953, sam-
býliskona hans er
Ingibjörg Birna Sigurðar, f. 29.
september 1971.
Útför Indriða fer fram frá
Hólmavíkurkirkju í dag, 26.
september 2015, kl. 13. Jarð-
sungið verður í Óspakseyrar-
kirkjugarði.
Jæja gamli minn, þá kom að því.
Vagninn er kominn að sækja þig
og þú loksins kominn aftur til
Finnu þinnar. Mikið held ég að það
sé gaman hjá öllum Birtungunum
þarna uppi.
Þó að sorgin og söknuðurinn sé
mikill þá er þakklæti sú tilfinning
sem ég finn hvað mest. Fyrst og
fremst er ég svo þakklát fyrir það
að þið Finna funduð hvort annað
og ákváðuð að búa í Árdal. Öll
skiptin sem við komum þangað
þegar ég var barn eru mér svo
mikils virði. Ég er líka ofboðslega
þakklát fyrir sumrin sem ég vann á
Hólmavík og gat hitt þig mörgum
sinnum í viku og allar gönguferð-
irnar okkar saman út að kirkju
sumarið sem ég var í fæðingaror-
lofi. Þú hafðir að vísu alltaf áhyggj-
ur af því að þú værir eitthvað að
tefja mig því þú fórst svo hægt yfir
en sannleikurinn er sá að ég hefði
ekki viljað skipta þessum mínútum
út fyrir nokkuð annað. Það var
gaman að spjalla við þig um alla
heima og geima og rifja upp gamla
tíma og það var alltaf stutt í grínið
og hláturinn.
Mér er sérstaklega minnisstætt
þegar ég „rændi“ þér af sjúkrahús-
inu til að taka þig með mér í afmæl-
ið hennar ömmu á Enni. Ég vand-
aði mig svo við aksturinn inn í sveit
og þú þuldir upp örnefni og sögur á
leiðinni. Þér fannst síðan sérstak-
lega skemmtilegt að ég hafði ekki
látið vita af því að þú kæmir með
mér og sagðir eitthvað á þá leið að
fólkið á Enni myndi ekkert skilja
hvaða fjallmyndarlega mann ég
væri komin með upp á arminn. Ná-
kvæmlega hvernig þú orðaðir það
á sennilega ekki við á prenti. Mikið
þótti mér vænt um að geta gert
þetta fyrir þig, sérstaklega þegar
ég sá hvað þú skemmtir þér vel.
Hörpu þinnar, ljúfa lag
lengi finn í muna.
Því ég minnist þín í dag,
þökk fyrir kynninguna.
(Á.K.)
Það eru ekki allir svo heppnir að
eignast svona frábæran aukaafa.
Ég græddi svo mikið á nálægðinni
við ykkur í sveitinni og það eru
óteljandi minningar sem ég mun
alltaf geyma hjá mér. Takk fyrir að
vera þú.
Bless í bili,
Kristín Jónsdóttir.
Það var traust handtak Indriða
Sigmundssonar og úr andlitsdrátt-
um hans mátti vel greina ákveðni,
glettni og hlýju þegar við fyrst hitt-
umst fyrir hartnær 35 árum á hlaði
heimilis hans og eiginkonunnar,
Guðfinnu Magnúsdóttur í Árdal í
Krossárdal við Bitrufjörð. Þá
höfðu þegar skapast vináttubönd
þeirra sæmdarhjóna og tengdafjöl-
skyldu minnar, hverra forréttinda-
banda ég og fjölskylda mín nutu æ
síðan. Þegar Indriði nú kveður er
höfði lotið í djúpu þakklæti fyrir
þessa dýrmætu vináttu og það sem
hann gaf svo óspart úr gnægta-
brunni mannkosta sinna.
Þrátt fyrir oft takmörkuð efni
og landsins gæði eins og oft er um í
íslenskri sveit var í engu sparað í
Árdal þegar gest bar að garði.
Þannig reyndu ég og mínir þau
hjónin þar sem alltaf í boði voru
ríkulegar veitingar og ekki síst
gefandi umræða um lífsins gagn
og nauðsynjar. Í þeirri umræðu
endurspegluðust rótgróin réttlæt-
iskennd, auðmýkt og virðing Indr-
iða fyrir umhverfi sínu. Þetta um-
hverfi var fyrst og fremst bundið
við heimahagana, fólkið og landið,
en einnig hið víða samhengi hlut-
anna. Þannig varð hver heimsókn
í Árdal og samræður við kaffi-
borðið þar dýrmætur lærdómur
og veganesti, hvort sem var við
leik eða starf heima og erlendis.
Fyrir okkur var Indriði Sig-
mundsson lýsandi fyrirmynd hins
trausta, hins íslenska bústólpa og
vakandi hirðis sem ávallt gaf án
skilyrða.
Ekki er unnt að ljúka þessari
fátæklegu kveðju án þess að geta
eiginkonu Indriða, lífsförunautar
og besta vinar um meira en sex
áratuga skeið, Guðfinnu Magnús-
dóttur. Samheldni þeirra og
stuðningi hvors við annað var við-
brugðið og öllum besta fordæmi
og þau bæði óspör á allt sitt. Guð-
finna lést árið 2010 og urðu þá
djúp skil í lífi Indriða. Í heimsókn-
um til hans á Hólmavík síðan
minntist hann hennar alltaf af
miklum kærleik, söknuði og virð-
ingu. Í síðustu heimsókn okkar til
hans, hálfum mánuði fyrir andlát-
ið, skein þetta þrennt í fallegu
bliki augnanna sem mátti kannski
skilja sem tilhlökkun til endur-
funda við hana.
Um leið og við yljum okkur við
hlýjar minningar kveðjum við
kæran vin og öðling með dýpsta
þakklæti og virðingu, og biðjum
góðan Guð að styrkja soninn Ein-
ar og fjölskyldu hans, og biðjum
um hans blessun við minningu
Indriða Sigmundssonar.
Benedikt Jónsson og
Aðalheiður Óskarsdóttir.
Indriði
Sigmundsson
Hinn 16. septem-
ber sl. hefði elsku-
leg systir mín orðið
50 ára. Í stað gleði yfir deginum
fylltist ég söknuði yfir öllu því
sem dagurinn hefði getað orðið.
Ég fylltist trega og sorg yfir
öllum þeim stundum sem við
áttum eftir að upplifa saman og
njóta sem systur og öllu því sem
þú áttir eftir að upplifa með
strákunum þínum og Geir og
okkur öllum. Það er svo ótrú-
lega ósanngjarnt að þú sért far-
in frá okkur svo alltof ung í
blóma lífsins. Þennan dag hefði
ég hjálpað þér að skipuleggja
afmælið og glatt hefði verið á
hjalla hjá okkur, mikið skrafað
og hlegið. Mín kæra systir, fjöl-
Erna Jóna
Eyjólfsdóttir
✝ Erna Jóna Eyj-ólfsdóttir
fæddist 16. sept-
ember 1965. Hún
lést 18. janúar
2012.
Útför Ernu fór
fram 26. janúar
2012.
skyldan öll heiðraði
minningu þína og
við hugsum til þín
með hlýju, virðingu
og þakklæti fyrir
allt það sem þú
varst okkur og við
geymum öll dýr-
mætu augnablikin
sem við áttum sam-
an og þökkum fyrir
allt og allt.
Hvert örstutt spor var auðnuspor
með þér,
– hvert andartak er tafðir þú hjá mér
var sólskinsstund og sæludraumur
hár,
minn sáttmáli við Guð um þúsund ár.
Hvað jafnast á við andardráttinn
þinn?
Hve öll sú gleði’ er fyrr naut hugur
minn
er orðin hljómlaus, utangátta’
og tóm
hjá undrinu að heyra þennan róm.
(Halldór Laxness)
Þín systir,
Guðbjörg.
Undirskrift | Minningargreinahöfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Myndir | Hafi mynd birst í tilkynningu er hún sjálfkrafa notuð með
minningargrein nema beðið sé um annað. Ef nota á nýja mynd skal
senda hana með æviágripi í innsendikerfinu. Hafi æviágrip þegar verið
sent er ráðlegt að senda myndina á netfangið minning@mbl.is og láta
umsjónarmenn minningargreina vita.
Minningargreinar