Skólavarðan - 01.09.2010, Blaðsíða 33

33
Skólavarðan 4.tbl. 2010
leggja hana töluvert því hann lét brjóta
niður gömul, falleg hús í borginni til þess að
breikka götur og byggði fjölbýli í Sovétstíl.
Í þessum ljótu blokkum var bannað að vera
með hunda svo að fólk setti þá út á götu -
nú ráfa villihundar um alla Rúmeníu og í
Búkarest eru fimmtán þúsund manns bitin
árlega. Ceausescu hefur fleira á samviskunni,
til dæmis lokaði hann öllum kirkjum í landinu
og eyðilagði margar þeirra, sumar voru mörg
hundruð ára gamlar með fallegum freskum
og íkónum eins og kirkjan við höllina hans
Drakúla sem nú er verið að gera upp. Rúmenar
eru mjög trúaðir og það var þeim erfitt að fá
ekki að stunda trú sína en nú eru allar kirkjur
fullar og vel mætt í morgunmessur. Það er
ekki nema fyrir trúheita, messan stendur yfir í
fjóra tíma og fólk stendur og kastar sér á kné á
hart gólfið (að kyssa íkóna) á víxl.
Við skoðuðum líka ljótu höllina sem
Ceausescu byggði, næst stærsta hús heims-
ins á eftir Pentagon. „Höll fólksins“ er hún
kölluð, skreytt útskornum, rúmenskum marm-
ara og eðalviði í hólf og gólf og stærstu
kristalsljósakrónur veraldar hanga í loftinu.
Rúmenar eru enn reiðir yfir bruðlinu og enn
reiðari því að Ceausescu og félagar rændu
öllum peningum í landinu og skildu fólkið
eftir í sárri fátækt og atvinnuleysi sem er
hvergi meira í Evrópu.
Hin fagra Elena leiðsagði okkur en hún
er frönskukennari og aðstoðarskólastjóri í
Tudor Vladimarescu. Elena hafði nýlokið
frönskuprófi í háskólanum þegar Ceausescu
komst til valda og lokaði landinu. Hana hafði
dreymt um að ferðast til Frakklands en hún
fékk ekki að tala frönsku nema við nemendur
sína. Elenu finnst kommúnistastjórnin hafa
rænt hana tækifærum í lífinu en nú þegar
landið hefur opnast að nýju vonast hún til að
unga kynslóðin fái að njóta tækifæranna sem
hún fékk ekki. Laun kennara eru ekki há,
Elena er með 80.000 krónur í mánaðarlaun en
almennur kennari með 50.000 krónur. Bílar og
bensínlítrar kosta samt það sama og á Íslandi.
Það er erfitt að skilja hvernig fólk fer að því að
lifa af á þessum launum.
Álfavikivaki
Nú var komið að okkur að kenna Rúmenum
um Ísland. Fyrir hádegi kenndum við 8. bekk
í 60 mínútna kennslustund og eftir hádegi
4. bekk í 60 mínútur. Við byrjuðum á því
að kynna landið okkar og bera saman við
Rúmeníu. Þau voru hissa að heyra hversu fáir
búa á íslandi en þá sögðum við þeim frá ósýni-
lega fólkinu sem við höfum ekki tölu yfir. Við
sýndum þeim bækur um álfa og huldufólk,
Guðrún sagði frá landinu og tilurð álfa og
síðan lét Margrét þau teikna myndir. Þá sýndi
Þórunn myndir frá Íslandi og börnunum
okkar á tjaldi og spilaði íslenska tónlist. Við
gáfum fjórðu bekkingum harðfisk og sögðum
þeim að ef þau borðuðu þennan skrítna fisk
þá gætu þau orðið ósýnileg einsog álfarnir
ef þau einbeittu sér mjög mikið. Þau langaði
svo mikið til þess að heilt kíló hvarf ofan í
þau með eldingarhraða. Við kenndum þeim
líka að dansa Álfavikivaka þar sem strákar eru
í miðjunni en stúlkur færa sig ógnandi nær
og reyna að hremma þá og taka inn í klettinn
sinn. Þeim fannst þetta ægilega spennandi
dans og hlógu mikið.
Eftir að kennslu lauk hófst hátíðadagskrá í
anddyri skólans með kórsöng og einsöng
tveggja stúlkna, níu og ellefu ára. Sú yngri
söng af þvílíkri tilfinningu að við tárfelldum
öll þótt enginn skildi um hvað söngurinn
fjallaði. Síðan dönsuðu börnin í þjóðbún-
ingum, brosandi, hnarreist og glæsileg og
enginn tók feilspor. Að lokum léku þau fyrir
okkur leikrit um Litla prinsinn og þuldu
einræður eins og ekkert væri, aldrei hik og
leikararnir voru allan tímann uppteknir af
námsferð
leiknum og létu ekkert trufla sig. Það vakti
aðdáun okkar hversu vel var vandað til allra
þátta og greinilegt að börnin fengu góða
tilsögn í dansi og leiklist, að maður tali nú
ekki um í söng!
Kveðjudans og kennaradómur
Gestgjafar okkar buðu til hátíðarkvöldverðar
á hótelinu og voru allir kennarar skólans
mættir ásamt mökum sínum. Eftir matinn
hófst þindarlaus hringdans við lifandi tónlist
og söng, dansað var í marga klukkutíma, hring
eftir hring. Við Þórunn urðum að lokum að
rífa Margréti úr dansinum og kveðja þessa
góðu vini okkar sem við höfðum kynnst svo
vel á nokkrum dögum. Þetta kvöld var mæðra-
deginum fagnað og allur bærinn mættur í dans
sem fór í alla staði vel fram.
Heimsóknin til Rúmeníu hafði mikil áhrif
á okkur. Við kunnum betur að meta tölvur og
skjávarpa sem auðvelda okkur lífið í skóla-
stofunni en um leið varð okkur ljóst að gæði
skólastarfs verða ekki meiri þó að byggingar
séu glæsilegar og skólar tölvuvæddir. Þrátt
fyrir fátækt er hvergi gefið eftir í menntun
rúmenskra barna sem sýna færni og hæfileika
á öllum sviðum og einstaka kurteisi og hátt-
prýði. Þau voru svo sannarlega landi sínu til
sóma og fyrst æska landsins lofar svona góðu
þá efumst við ekki um að framtíð Rúmeníu
verði björt og fögur.
Ævintýrahöllin
Þjóðdansar í skólanumAlexander Ivan tók á móti okkur á flugvellinum