Félagsbréf - 01.05.1960, Qupperneq 17

FÉLAGSBRÉF
15
cr hin næma, stundum ráðríka skynjun hans á litum landsins. Hann yrkir
ekki um landið frá sjónarhóli bóndans, ekki um sáningu og uppskeru, ekki
um starf í skauti jarðarinnar og ekki um dul og máttug tengsl mannsins
við moldina, hann er nútímamaðurinn, sem hverfur á vit heiða og öræfa
til að „teyga styrk og þor við nakin brjóst/ hrjóstursins frjóa, hreina,“ —
eins og hann kemst að orði í ljóðinu í grænni kyrrð. En hann er ekki alger
borgarbúi, því hann er í nánum tengslum við landið síðan í bernsku sinni,
eins og víða kemur fram í bókum hans, og hann gleymir aldrei uppruna
sínum, til þess er bernskan of lifandi í vitund hans:
Nei, ég vil ekki út til hafsins geima
en inn til landsins sem við stefnum frá,
ég þrái móans blóm og huliðshreima,
hólana sem ég forðum lék mér á,
borgirnar, ána: þar á þrá mín heima,
þangað um ldáinn hvítir vængir sveima.
(Hvítlr vænglr)
En kvæði skáldsins um það, sem honum býr sjálfum í brjósti, eru fleiri
en hin sem lýsa dýrð íslenzkrar náttúru, hinni skrúðmiklu fegurð hennar,
en ef til vill mynda þau ekki jafn-glæsilega heild, þótt meðal þeirra séu
þau kvæði tvö, sem hæst rísa í bókinni: I Úlfdölum og Það kallar þrá.
í Úlfdölum er fremsta ljóðið í bókinni, og ég lít á það sem lykil að
öðrum kvæðum hennar persónulegs eðlis. Það mun vera ort sumarið 1944-,
árið sem bókin kom út, og þess vegna yngra en flest kvæði hennar, ef ekki
yngst. Það leynir sér ekki heldur í gerð þess. Það er í eðli sínu yfirlit,
skáldið horfir til baka og segir sögu, sem skiptist í þrjá kafla: Fyrstu fimm
crindin lýsa mikilli hamingju og fegurð, sem eitt sinn var, ef ekki alsælu:
Það söng í limi,
ég lék við streng,
ég lék að heilögum
dómum,
ég sveif í logum
á svanavæng,
ég svaf í dúnhvítu
brimi.