Félagsbréf - 01.05.1960, Síða 18

16
FÉLAGSBRÉF
En þessi hamingja tók enda:
Þeir svanir flugu
er sólin hneig
og sukku í skóganna
rökkur
en augu brunnu
og úlfur þaut
og ormar kringum
mig smugu.
1 djúpu rjóðri
er reimt og dimmt,
'það rýkur hrímþoka
um blómin
og lykur spor alls
sem HSiS er
í loSnum myrkheima
gróðri.
En skáldið losnar úr 'hinu „djúpa rjóðri“, og tvö síðustu erindin eru borin
uppi af fagnandi sigurvissu:
meS nýjum styrk
skal ég strengi slá
og stirna langnættið
eldum.
Og hin horfna hamingja skal gista hann aftur, óskakraftur hans endur-
vakna, nýtt líf hefjast. Ilér er skáldið að segja sína eigin sögu, knýja hana
fram í skáldlegum sýnum, sem hver rekur aðra. En farið er fljótt yfir sögu
eins og í Völuspá, og hér eins og þar er fyrsti og síðasti kaflinn bjartur,
miðkaflinn skuggalegur, nema í Völuspá er hin bjarta framtíS. spádómur,
en í kvæði Snorra er hið endurvaknaða líf orðinn veruleiki, þegar kvæðið
er ort, sbr. fyrri hluta næst síðasta erindis:
f vængjum felldum
ég vafinn lá,
iþær viðjar binda