Félagsbréf - 01.05.1960, Síða 20

18
FÉLAGSBRÉF
En í þessu skuggalega rjóðri minnist skáldið þeirrar hamingju, sem hann
eitt sinn naut:
ég man, ég man Iþá eilífð angri firrða
í örmum þínum, vors míns frjóu kyrrð;
lauf spratt á skógum, hvítir söngvar svifu
svanir af hafi, hlóm af aldinkvistum,
og allt var gleði, fegurð, frumung dýrð.
(Nú greiðist l>okan sundur)
En skáldið beinir augum sínum þó meir til framtíðarinnar, og sum ljóð
bókarinnar eru ákallanir um styrk til að hrjóta af sér bönd, verða nýr,
verða heill; hann ákallar storminn í kvæðinu Leit, biður hann að opna
örva sinna lind yfir sig, styrkja vilja sinn og þol; og í kvæðinu Vef hlýjum
heiðum örmum snýr skáldið bæn sinni til sólarinnar og biður hana að
lauga í lausnareldi sínum hin dæmdu, naðurkviku tré drauma hans, svo
hann fái aftur að fagna vornöktum huga óreyndum dögum.
Og þessir dagar koma, viðjarnar, sem hundu skáldið, bresta, og hann
Það örla svalar annir fyrir stafni,
um opnar dyr fer skyldu minnar kvöð
til efnda þess sem ævi mín er háð,
mín óskafirð, þinn hvíti seiður.
Vík frá mér, beygur! burtu, föli efi!
Úr blómahafi
rís morguneldur yfir brunnar glæður.
(Svefnrof)
Og bókinni lýkur með kvæðinu Það kallar þrá, þar sem einnig er rakin
saga líkt og í upphafskvæðinu, og sagan er raunverulega sú sama, e i
tekin nokkuð öðrum tökum. Kvæðið segir frá því, þegar skáldið finnur
sjálfan sig aftur, hvemig minningin um hið horfna „hverfur inn í nýjar
þrár“, hvernig hin forna þrá, sem dró skáldið til sín í „dreymda klettakyrrð“,
kallar hann heim á ný „til starfs og skyldu“. Efni kvæðisins er annars í fá-
um orðum þetta: IJr ljósri firð, úr grasi gróins stígs kallar fjarskinn á skáldið
og hvetur hann til að búast á braut úr sofnu fangi, rísa af velktum beði.