Félagsbréf - 01.05.1960, Síða 31

JÖKULL JAKOBSSON:
HERBERGI 307
SMÁSAGA
Jjeir hímdu báðir við dyrnar og horfðu á ritstjórann ganga niður stigann,
fleygja herbergislyklunum yfir borðið til stelpunnar við simann og
stika í áttina að barnum. Einn þjónanna átti leið um og dokaði við til að
halda dyrunum opnum meðan ritstjórinn gekk inn. Hann hafði ekki skotrað
auga til símastúlkunnar en hún reis upp, tók lyklana og hengdi þá á
réttan snaga. Um leið og hún settist aftur gjóaði 'hún augunum til mann-
anna tveggja, þeir höfðu hímt þarna í bráðum klukkutíma.
Sá minni hnippti í félaga sinn, herðabreiðan og nefstóran með hrufóttar
vinnuhendur, hann var í bættri úlpu.
Hann er farinn inn, sagði sá litli.
Ég sá það, sagði sá stóri og horfði til dyranna.
Hvað eigum við að gera? spurði sá litli. Hann var farinn að tvístíga
og neri saman höndunum.
Andskotinn, þetta er þín kelling en ekki mín, sagði sá stóri, klukkan
er bráðum orðin níu og ég ekkert farinn að éta.
Er hún ekki systir þín? spurði sá minni og var ofurlítið vonsvikinn. Eigum
við að fara upp?
Þú veizt vel við fáúm það ekki, anzaði sá stóri og gjóaði auga til síma-
stúlkunnar, hún sat og las í blaði.
Dyravörðurinn kom fram í brúnum einkennisbúningi sínum, hann nam
staðar við horðið og hallaði sér fram á það einsog hann hefði ekkert sér-
stakt fyrir stafni og ætlaði sér að spjalla við símastúlkuna. En í því kom
frakkaklæddur maður með stóra gula skjalatösku í hendinni og hað um
lvkilinn sinn, símastúlkan reis upp til að sinna 'honum og dyravörðurinn
vék frá á meðan, hann ranglaði til mannanna tveggja.
Hann vildi ekki láta trufla sig, svaraði dyravörðurinn, af hverju töluðuð
þið ekki við hann þegar hann kom niður?