Félagsbréf - 01.06.1961, Qupperneq 43

ÞÓRIR BALDVINSSON:
Nú er hann Fúsi kominn í Kinn
"1 7"orið hefur komið með fyrra móti. Þó er blika í lofti og mistur í suðri.
Vábrestir heyrast norður yfir fjöll og sanda. Stundum nötrar land af
átökum sunnan heiða. Hekla er að gjósa. Bændur bera hönd að auga.
Skyggnast til fjalla. Norðanáttin er hæg, og meðan hún helzt er engin
hætta á ferð. Einu sinni gat þó norðanáttin orðið til góðs.
Vorverkin standa yfir. Bændur hreyta skarni um þýfin tún. Konur berja
úr kögglum með klárum. Smali gætir lambfjár.
Degi er tekið að halla. Norður á Hólsleiti er hópur af fólki, ekki stór,
og horfir norður yfir sveitina. Maður og kona standa þar hlið við hlið.
Hún í víðu pilsi og þröngum bol; hvít stromphúfa á höfði og fellur þétt
yfir hár og enni. Hann í síðri úlpu dökkri. Hattur á höfði, lúinn og nokkuð
slitinn. Maðurinn fölleitur, kinnfiskasoginn og ekki sællegur. Tveir drengir
ungir og ein telpa halda í hesta sem nösla af þúfum.
— Hvar er nú Staður? segir konan.
•— Ekki langt undan, ef rétt er hermt, segir maðurinn, — en vísast er,
að hún geti frætt okkur betur uin það þessi.
Förukona kemur norðan yfir leitið. Heldur á pinklum ekki þungum.
-— Sælt veri blessað fólkið, segir hún og dæsir við. — Heil fjölskylda
a ferð og blessuð hörnin líka. Ja, ekki nema það þó. Hún sezt á þúfu og
glápir á fólkið, meðan hún lætur dæluna ganga.
■— Þú munt vera kunnug hér um slóðir, segir maðurinn.
■— Ja, kunnug og ekki kunnug, segir konan. — Ég hef sosum komið
Itér áður, en ætli ferðirnar verði miklu fleiri. Það er víst varla gustuk.
Þessir aumingjar. Þeir geta varla hýst gest né gangandi, svo að ekki sé
nieira sagt, og segég það. Já, fátæk sveit, það er hún Kinnin greyið og
hleytan og aurinn.
'— Þú munt líklega geta sagt okkur, hvar Staður er, segir maðurinn.
— Já, Staður, segir förukonan og horfir til baka. — Ætli ég þekki
ekki Stað í björtu. Eini bærinn, sem komandi var á í allri Kinn, meðan