Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1991, Side 18

drakk vatn úr eldhúskrananum. Einhvers staðar las ég að
kranavatnið í Lundúnum hafi verið drukkið fimm sinnum áður.
Það var járnbragð af því. Það minnti mig á borðið úr ryðfríu stáli
sem þeir lögðu litlu stelpuna á, líkið hennar. Þeir nota örugglega
kranavatn til þess að hreinsa borðin í líkhúsinu. Ég átti að hitta
foreldra stúlkunnar í kvöld klukkan sjö. Ekki átti ég hugmyndina
heldur var það uppástunga eins varðstjórans í lögreglunni, þess
sem tók af mér skýrsluna. Ég hefði átt að vera ákveðinn, en hann
sneri á mig, hann gerði mig hræddan. Þegar hann talaði hélt hann
í handleggina á mér. Hugsanlega er þetta eitthvert bragð sem þeir
í lögreglunni nota til þess að ná tökum á manni. Hann greip í mig
þegar ég var að fara út úr húsinu og teymdi mig út í hom. Ég gat
ekki hrist hann af mér án þess að fara að tuskast við hann. Hann var
ákafur en talaði blíðlega, reyndi að hvísla.
„Þú sást stúlkuna síðastur áður en hún dó..." Hann teygði úr
síðasta orðinu. „...Og foreldramir, þú veist, þá langar auðvitað að
hitta þig" Hann hræddi mig með því að ýja að einhverju, hvað sem
það nú var. A meðan hann snerti mig þá hafði hann völdin. Hann
þétti takið örlítið. „Þess vegna sagði ég að þú kæmir. Býrðu ekki
rétt hjá þeim?" Ég held að ég hafi litið undan og kinkað kolli. Hann
brosti, og þá var það ákveðið. Samt, þetta var eitthvað, fundur,
allavega atburður sem gaf deginum tilgang. Undir kvöld ákvað ég
að fara í bað og í betri föt. Ég varð að drepa tímann. Ég fann óátekna
flösku af kölnarvatni og hreina skyrtu. Á meðan vatnið rann í baðið
afklæddist ég og starði á líkama minn í speglinum. Ég er
tortryggilegur í útliti, ég veit það, af því að ég er hökulaus. Þeir á
lögreglustöðinni gátu ekki gert sér grein fyrir því af hverju grunur
féll á mig áður en ég gaf skýrslu. Ég sagði þeim að ég hefði staðið
á brúnni og séð hana þaðan hlaupa meðfram síkinu. Varðstjórinn
sagði:
„Þetta var undarleg tilviljun, finnst þér ekki? Hún á heima í
sömu götu og þú." Hakan og hálsinn á mér renna í eitt og það vekur
vantraust. Móðir mín var líka svona. Fyrst núna eftir að ég er fluttur
að heiman finnst mér hún hræðileg. Hún dó í fyrra. Konur kunna
18
Bjartur ogfrú Emilía