Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1991, Síða 20

hennar. Varðstjórinn kom yfir til mín með einhverja pappíra í
hendinni.
„Er allt í lagi?" sagði hann. Við snerum til baka eftir löngum
ganginum. Uppi skrifaði ég undir pappírana, þar sem stóð að ég
hefði verið á göngu uppi á brúnni við jámbrautarteinana og séð
stúlku, þá sömu og ég bar kennsl á niðri í líkhúsi, hlaupa meðfram
síkinu. Ég hefði htið undan og skömmu síðar séð eitthvað rautt
ofan í vatninu sem svo hefði horfið mér sjónum undir yfirborð
vatnsins. Úr því að ég kunni ekki að synda sótti ég lögreglumann
sem rýndi ofan í vatnið en sá ekkert. Ég gaf honum upp nafn og
heimilisfang og fór heim. Einni og hálfri shmdu síðar slæddu þeir
hana upp af botninum. Ég undirritaði þrjú eintök vitnisburðarins.
Þar á eftir dvaldi ég lengi í byggingmuú. í einum rangalanum fann
ég plaststól og settist í hann. Gegnt mér, í gegnum opnar dyr, sá ég
tvær stúlkur sitja inná skrifstofu og vélrita. Þær sáu að ég var að
fylgjast með þeim, skiptust á orðum og hlógu. Önnur þeirra kom
brosandi fram og spurði hvort verið væri að aðstoða mig. Ég sagði
henni að ég sæti bara og væri að hugsa. Stúlkan fór aftur inn á
skrifstofuna, hallaði sér fram á borðið og útskýrði fyrir vinkonunni.
Þær litu órólegar til mín. Þær grunuðu mig um eitthvað, eins og
alltaf. Ég var ekki að hugsa um litlu stúlkuna niðri. f höfðinu á mér
voru óljósar myndir af henni, lifandi og dáinni, en ég reyndi ekki
að koma reglu á þær. Ég sat þama allan eftirmiðdaginn af því að
mig langaði ekki að fara neitt annað. Stúlkurnar lokuðu
skrifstofudymnum. Að lokum yfirgaf ég byggingima vegna þess
að allir voru farnir heim og þeir ætluðu að fara að loka. Ég var
síðastur út úr byggingunni.
Ég gaf mér góðan tíma til þess að búa mig. Ég straujaði
svörtu jakkafötin mín, mér fannst svart viðeigandi. Ég valdi blátt
bindi til þess að ganga ekki of langt með svarta litinn. Síðan, í þann
mund er ég var að leggja af stað, snerist mér hugur. Ég fór aftur upp
og fór úr jakkafötunum, skyrtimni og tók af mér bindið. Ég var allt
í einu orðinn pirraður útí sjálfan mig fyrir allt þetta tilstand. Hvers
vegna var það svona mikilvægt að fá viðurkenningu þeirra? Ég fór
20
Bjartur og frú Emilía