Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1991, Blaðsíða 25

komin með dúkkuna virtist hún missa á henni áhugann. Neðar í
götunni bað hún mig að kaupa ís handa sér. Hún stóð í dyragættinni
á ísbúð og beið eftir að ég kæmi á eftir. í þetta sinn kom hún ekki
við mig. Auðvitað, ég hikaði, ég var ekki viss um hvað um var að
vera. En ég hafði áhuga á henni og áhrifunum sem hún hafði á mig.
Eg rétti henni peninga til að kaupa ís fyrir okkur bæði og lét hana
fara inn og ná í hann. Hún var augljóslega vön að fá gjafir. Þegar við
komum dálítið neðar í götuna spurði ég hana blíðlega:
„Þakkar þú ekki fyrir þig þegar þér er gefið eitthvað?" Hún
horfði reiðilega á mig, þunnu litlausu varimar allar útataðar í ís:
„Nei."
Ég spurði hana hvað hún héti. Mig langaði til þess að við
gætum spjallað vingjamlega saman.
„Jane."
„Jane, hvað kom fyrir dúkkuna sem ég keypti handa þér
áðan?" Hún leit í gaupnir sér.
„Ég skildi hana eftir í sjoppunni."
„Vildir þú ekki eiga hana?"
„Ég gleymdi henni." Ég var kominn á fremsta hlunn með að
segja henni að hlaupa og ná í hana þegar ég fann hvað mig langaði
til að hafa hana hjá mér og hvað við vorum nálægt síkinu.
Sfldð er eina vatnssvæðið hér í grennd. Það er eitthvað sérstakt
við göngutúr við vatn, þó að það sé brúnt og fúlt vatn sem rennur
meðfram verksmiðjuveggjum. Restar verksmiðjurnar sem gnæfa
yfir síkinu eru gluggalausar og tómar. Maður getur gengið tvo og
hálfan kílómetra eftir dráttarslóðanum og venjulega mætir maður
engum. Slóðinn liggur framhjá gömlum brotajárnshaug. Þar til
fyrir tveim árum hafði þögull gamall maður umsjón með
ruslahaugnum úr litlum bárujárnskofa. Fyrir framan kofann,
bundinn í staur, hafði hann stóran Alsatian hund. Hann var of
gamall til að gelta. Síðan hurfu kofinn, gamli maðurinn og hundurinn
og á hliðið var settur hengilás. Smám saman hafði girðingin
umhverfis verið troðin niður af bömunum í hverfinu, svo að nú er
aðeins hliðið uppistandandi. Brotajámshaugurinn er það eina sem
Tímarit um bókmenntir og leiklist
25