Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1991, Blaðsíða 29

hana en ég fann enga leið til þess án þess að gera hana hrædda. Ég
reyndi að fitja upp á umræðuefni en hugurinn var tómur. Stígurinn
var farinn að víkka út til hægri. Við næstu beygju á síkinu var
brotajárnshaugurinn á gríðarstóru svæði milli verksmiðju og
vöruhúss. Upp í himninum fyrir ofan okkur var svartur reykur og
þegar við komum fyrir beygjuna sá ég að hann kom frá
brotajámshaugnum. Strákahópur stóð í hnapp í kringum bál sem
þeir höfðu kveikt. Þetta var eitthvað gengi, því þeir voru allir
burstaklipptir í alveg eins bláum jökkum. Ég gat ekki betur séð en
þeir væru að fara að grilla lifandi kött. Reykurinn hékk yfir höfðum
þeirra í stillimni og fyrir aftan þá gnæfði jámaruslið eins og fjall.
Þeir höfðu bundið köttinn á hálsinum við staur, þann sama og
Alastian hundurinn hafði alltaf verið festur við. Fram- og afturlappir
kattarins voru bundnar saman. Þeir voru að útbúa grind úr
vímetsbútum yfir eldinn og þegar við fómm framhjá dró einn
þeirra köttinn að bálinu á bandinu sem var um hálsinn. Ég tók í
höndina á Jane og hraðaði mér. Þeir unnu markvisst og þegjandi og
gerðu varla hlé til að líta á okkur. Jane horfði niður fyrir sig. Ég fann
að hún skalf frá hvirfli til ylja.
„Hvað eru þeir að gera við köttinn?"
„Ég veit það ekki." Ég leit um öxl. Það var erfitt að greina
hvað þeir höfðust að út af svarta reyknum. Þeir vom langt að baki
og enn á ný lá slóðinn meðfram verksmiðjuveggjum. Jane var gráti
nær og hún leiddi mig bara af því að ég hélt svo fast í höndina á
henni. í rauninni var það ekki nauðsynlegt, því hún hefði ekki
þorað að hlaupa neitt ein. Til baka eftir stígnum framhjá
brotajárnshaugnum eða áfram inn í göngin sem við nálguðumst.
Ég hafði ekki hugmynd um hvað myndi gerast þegar við kæmum
þar sem stígurinn endaði. Hún myndi vilja hlaupa heim og ég vissi
að ég gæti ekki sleppt henni. Ég hætti að hugsa um það. Við opið
á seinni göngunum stoppaði Jane.
„Það eru engin fiðrildi héma, er það nokkuð?" Hún hækkaði
róminn í endann því að hún var að beygja af. Ég sagði henni að það
væri kannski of heitt fyrir þau. En hún hlustaði ekki á mig, hún var
Tímarit um bókmenntir og leiklist
29