Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1991, Blaðsíða 68

áhorfandi? Þama verða sennilega til hinar óvenjulegustu sýningar,
óframkvæmanlegar, ólýsanlegar myndir...
í stuttu máli: þegar maður setur þannig á svið að áhorfendur sjá ekki
augu leikaranna, heyra ekki greinilega orð þeirra og eru aldrei
ávarpaðir af þeim, þá svíkur maður leikhúsið.
...Það sem veldur mér vissum áhyggjum í þessu fjölmiðlasamfélagi
okkar er hættan á að tungumálið tapist og þarmeð týnist þróun
hugsunarinnar; hættan á að maður verði æ aðgerðalausari, seljanlegri
og auðkeyptari. Núna er leikhúsið án nokkurs efa brothættasta
listgreinin, ég myndi næstum segja, hin hlægilegasta og um leið sú...
ég leita að orðinu...
...sú nauðsynlegasta...?
...sú nauðsynlegasta? Vissulega held ég að leikhúsið sé nauðsyn, en
sé maður heiðarlegu, þá trúa því mjög fáir. Leikhúsáhorfendur
eru afar lítill hópur í hverju landi. í Frakklandi hefur
áhorfendahópurinn ætíð verið fremur lítill. í Þýskalandi er hann
ennþá nokkuð stór. En leikhúsið minnir alltaf af tur á þann möguleika
að leita sameiginlega að sögu mannanna og að segja okkur hana.
Mótsagnirnar, baráttan um völdin verður alltaf til og klofningurinn
í okkur sjálfum. Ég held að enginn geti sagt okkur betur frá óvininum
innra með okkur en leikhúsið. Eða, leikhúsið er sandkorn í
gangverkinu.
Viðtalið birtist í leikhústímaritinu „Theater heute" í júní 1991 og prentað hér með
góðfúslegu leyfi. býtt og endursagt af Hafliða Amgrímssyni.
68
Bjartur ogfrú Emilía