Víkurfréttir - 13.12.1984, Blaðsíða 41

VÍKUR-fréttir
JOLABLAÐ
,,Það er alltaf alvara
á bak við grinið“
sjálfur. Öll dagskrá leikfé-
lagsins þetta kvöld var eftir
mig. Nema hvað þessi leik-
maður trúir því ekki að hann
sé of gamall, en konan er
alltaf að nudda í honum og
blöðin líka, og hann er sí-
fellt að meiða sig. Þetta má
segja að hafi verið um mig",
og enn hlær Jói, ,,svona
með ívafi".
Ferðu beint í leiklistina
þegar þú kemur í Garðinn?
,,Já, ég held ég hafi leikið
fyrsta veturinn á þorrablóti
og hafði nú verið í því alltaf
annað slagið fyrir austan.
Svo var það nánast fastur
liður á árshátíðum Víðis, að
ég bjó til smá þætti og
stundum lék ég í þeim
sjálfur, svona stuttum
skemmtiþáttum".
Var ekki leikfélagið starf-
andi þá?
,,Nei, það var ekkert leik-
félag. Leikfélagið er nú
eldra, en ég var nú ekki
kominn í það. Þegar Litla
leikfélagið var stofnað 76,
þá gekk ég í það og hef
verið í þvi síðan. Ég hef
leikið í nokkrum stykkjum".
Hvaða leikrit eru það?
,,Ja, ég var í Spanskflug-
unni í fyrra, og Jörundi. Svo
varég í fyrsta leikritinu, það
var Koppalognið eftir
Jónas, og ýmis sönglög
eftir hann. Við fórum með
það vestur í Saurbæ í Dala-
sýslu og einnig á Snæfells-
nes. Það er verið að æfa
núna „Vondur, verri verst-
ur‘‘, en ég er ekki í því. Ég
veit nú ekki hvort ég leik
nokkuð meira, þetta er
orðið gott“.
Þú hafðir fengist við leik-
list áöur, var það ekki?
„Jú maður lifandi. Frá 16
ára aldri meira eða minna.
Mikið á Héraðsskólanum
og einnig heima. Við vorum
alltaf annað slagið með
sýningar".
Segðu mér svolítið frá
fyrsta hlutverki þinu?
„Já, það get ég gert. Þá
lék ég gamla kerlingu og
það þekkti mig enginn,
enda var ég veldúðaður og
gervið gott. Þá var ég 16 ára.
Ég hafði skrambi góðafyrir-
mynd í gamalli ágætis
konu, sem átti heima
skammt utan við þorpið".
Manstu einhverja skondna
sögu úr leiklistinni?
„Jaá, það var t.d. hérna á
Eiðum. Þá átti ég að vera
með yfirskegg. Nú, ég var
kominn inn á svið og búinn
að tala heil mikið og þá losn-
aði skeggið öðrum megin.
Þá sagði Þórarinn Þórarins-
son, mótleikari minn: „Það
er maður frammi sem vill
tala við þig“. Ég skildi þetta
nú ekki almennilega, en
fann að eitthvað var að og
fór að ráðum Þórarins og
skeggið var lagað. Á meðan
fann Þórarinn upp á ein-
hverju til þess að áhorfend-
ur grunaði ekkert og við
lukum við atriðið eins og
ekkert hefði í skorist.
Þórarinn varð seinna kunn-
ur skólamaður og skóla-
stjóri á Eiðum".
Ertu söngelskur?
„Já, ákaflega, ég man
ekki eftir mér öðruvísi en
syngjandi. Ég byrjaði í kór
heima 16 ára. Það var gott
félagslíf heima í Eyrum og
mikið sungið á heimilinu.
Ég söng i 18 ár í kirkjukórn-
um hér í Garðinum en varð
að hætta vegna þess að ég
er með astma, það háði mér
svolítið. Svo hef ég sungið
svona gamanvísur, eins og
þú kannski veist, við hátíð-
leg tækifæri og helst vil ég
syngja gamanvísur sem ég
geri sjálfur. Ég hef gert dá-
lítið af þvi, eiginlega frá því
ég man eftir mér. Sem ungl-
ingur var ég að semja vísur
um náungann, góðlátlegt
grín og kersknislaust.
Svona samt sannleikurinn
sagður með smávegis
ívafi".
Þú hefur farið snemma að
yrkja?
„Já, ég gerði það. Við
vorum saman á Eiðum
Kristján frá Djúpalæk og ég.
Við ortum báðir mikið þá,
sérstaklega Kristján. Svo
hef ég samið töluvert af
gamanvísum og sungið,
síðast i fyrra í kabarett Litla
leikfélagsins. Þá söng ég
vísurnar um Óla frænda
sem fór til útlanda og fleiri
vísur. Við fluttum það í KK-
húsinu. En þetta hefur yfir-
leitt tengst árshátíðum og
þess háttar. Ég hef lítið ort í
vetur. Sumir segja að ég
eigi bara að yrkja grín, en
það eralltaf einhveralvaraá
bak við allt grín".
Er þá einhver kveðskapur
eftir þig „alvarlegur", eins
og það er kallað?
„Já, dálitið er það. Sumt
hefur birst í Faxa og blöð-
unum hér í Garðinum. Svo
hef ég kastað fram stökum.
Maður gleymir stundum að
ég ætlaði að vera hættur
því, en þær koma stundum
samt. Það eru yfirleitt ein-
hverjar sögur á bak við þær
og ég veit ekki hvort þær
passa beint við þetta", segir
Jói og fer undan í flæmingi.
Leyfðu mér samt að
heyra eitthvað af þessu?
„Jæja, hér er ein sem
varð til eftir áramótin fyrir
nokkrum árum síðan. Það
hafði snjóað mikið og allt
var ófært, þannig að skóla-
stjórinn var veðurtepptur
og ekki hægt að byrja skóla.
Hún heitir Eftir bylinn.
Flutu hjól, í fönnum sat
framhald jóla í sveitum.
Enginn skóli eftirmat
Allt í rólegheitum.
Og einu sinni þegar ég
var að horfa á fréttirnar í
sjónvarpinu, þá kom þessi:
I Beirút er ennþá barist
og blóðið rennur um
storð.
Ýmist með vopnum varist
eða voðaleg framin morð.
Hvenær hóf Jói kennari
kennsluferilinn?
„Ég er búinn að kenna í
rúm 40 ár, þetta er 41. árið.
Heima á Seyðisfirði kenndi
ég í 16 ár, byrjaði 1944 að
kenna í þorpinu. Þá vantaði
kennara, launin voru mjög
lág þá, ekki síður en núna,
gekk illa að fá kennara. Þá
eru um 200 mannsí hreppn-
um fyrir utan kaupstaðinn.
Ég var eini kennarinn, enda
var þetta farskóli þótt það
væri skólahús í þorpinu. Ég
var því minn eigin herra,
maður hafði námskrá til að
fara eftir og reyndi bara að
fara eftir því. Þar kenni ég til
1960, flyt þá suður í Garða-
bæ og bý þar í 3 mánuði. Þá
var ég beðinn að koma og
kenna í Garðinum. Ég var
reyndar að hugsa um að
hætta að kenna á þessum
tíma, en Ingimar Jóhannes-
son, sem varskrifstofustjóri
í menntamálaráðuneytinu,
sagði að mönnum sem
væru búnir að kenna svona
lengi, bæri skylda til að
halda áfram, og ég sagðist
mundi kenna ef eitthvað
hentugt byðist. Svo var ég
orðinn hálfvonlaus um að
ég fengi nokkra kennslu af
því ég sótti hvergi um. En þá
bauðst kennsla hér. Jón
VI //,
Óskum uiðskiptauinum okkar og
öðrum Suðurnesjamönnum
GLEDILEGRA JÓLA OG
FARSÆLS KOMANDI ÁRS.
Pökkum uiðskiptin og samstarfið
á liðnu ári. - Lifið heil.
víkuh

Lífeyrissjóður
verkalýðsfélaga
á Suðurnesjum
Sendum sjóðfélögum og öðrum
Suðurnesjamönnum
hugheilar jóla og ngársóskir,
þökkum samstarfið á árinu.