Morgunblaðið - 01.10.2015, Side 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 1. OKTÓBER 2015
✝ Hugi Jóhann-esson fæddist í
Haga í Aðaldal 24.
júlí 1923. Hann
lést á Landakots-
spítala 22. sept-
ember 2015.
Foreldrar hans
voru Jóna Jakobs-
dóttir húsmóðir og
Jóhannes Frið-
laugsson, farkenn-
ari, bóndi og rit-
höfundur. Hugi var elstur átta
systkina. Systkini hans eru
Snær, bóksali í Reykjavík, lát-
inn, Heiður, húsmóðir á Akur-
eyri, Völundur, trésmíðameist-
ari á Egilsstöðum, Hringur,
listmálari í Reykjavík, látinn,
Fríður, húsmóðir á Akureyri,
látin, Dagur, bóndi í Haga, og
Freyr, byggingatæknifræð-
ingur í Reykjavík.
Fyrri kona Huga var Kristín
13. ágúst 2007, og Sigrún Ósk
Karlsdóttir, f. 22. febrúar 2009,
d. 25. apríl 2009, 5. Dagur H.
Jóhannsson, f. 3. október 1995.
Eftir grunnskóla nam Hugi í
Héraðsskólanum á Laugum í
Reykjadal veturinn 1941-42 og
var við nám í Iðnskólanum á
Akureyri haustið á eftir. Hugi
vann fyrst við brúargerð yfir
Ölfusá sumarið 1945 og vann
síðan með skammvinnnum
hléum við brúarsmíði til ársins
1980. Hugi tók sveinspróf í
smíðum í Iðnskólanum í Reykja-
vík frá 1969 til 1973, samhliða
störfum fyrir Vegagerð ríkis-
ins. Eftir að hann kvaddi brúar-
smíðina vann hann í þrettan ár
á brúardeild Vegagerðarinnar í
fullu starfi og síðan í þrjú ár í
hálfu starfi sem eftirlaunaþegi.
Hann hætti endanlega 1996 og
hafði þá verið hjá Vegagerðinni
í 51 ár.
Hugi verður jarðsunginn frá
Guðríðarkirkju í dag, 1. októ-
ber 2015, og hefst athöfnin kl.
13.
Guðmundsdóttir, f.
1921, d. 1993, voru
þau gift í fimmtán
ár og eignuðust
eina dóttur, Hug-
rúnu, f. 12. apríl
1954. Þau skildu.
Sambýliskona hans
um áratugaskeið
var Erla Ásthildur
Þórðardóttir, en
þau slitu samvistir.
Börn Hugrúnar eru:
1. Eyrún Fjóla Friðgeirsdóttir,
f. 9. júní 1975. 2. Guðbjörg Eva
Friðgeirsdóttir, f. 19. desember
1979, börn hennar eru Sigurður
Magni Fannarsson, f. 14. sept-
ember 2000, og Sunneva Rún
Jónasdóttir, f. 12. ágúst 2013. 3.
Hugrún Pálmey Pálmadóttir, f.
21. september 1982. 4. Lára
Kristín Jóhannsdóttir, f. 28. jan-
úar 1986, börn hennar eru
Kristveig María Karlsdóttir, f.
Elsku langafi,
það var gaman að kynnast
þér og hitta þig aftur og aftur.
Öll þessi ár hefurðu verið elsku-
legur og góður við mig. Langafi,
allir eiga eftir að sakna þín.
Kossar og knúsar.
Jónína Margrét (9 ára).
Eftir að hafa skrölt yfir ný-
ruddan vegaslóða sem virtist
ætla að skekja í sundur him-
inbláan Saab 96-bíl fjölskyldunn-
ar komum við yfir hæðardrag.
Við blasa vinnubúðir brúarsmiða
við Þjórsá. Grænleitir kofar og
nokkur hvít tjöld. Eitt tjaldið
skíðlogar og hópur manna
stjáklar í kringum það við
slökkvistörf og björgun verð-
mæta. Pabbi leggur bílnum og
við göngum nær logunum. Það
er ótti í mér við eldinn og hama-
ganginn í kring. Ég kannast
strax við einn manninn sem
stendur þarna sallarólegur og
gefur snögg og röggsöm fyrir-
mæli til undirmanna sinna um
hvernig best er kæfa bálið.
Þetta er Hugi frændi minn, elsti
bróðir pabba, hann smíðar brýr,
það hefur mér skilist þó að ekki
sé ég ýkja gamall. Þegar hann
hætti að smíða brýr árið 1980
hafði hann byggt hvorki meira
né minna en 84 brýr sem voru
alls 1.219,5 metrar á lengd! Ég
var þriggja ára, logandi tjaldið á
sumardegi er ein af mínum
fyrstu minningum.
Önnur minning, ég er fimm
ára. Við sitjum í íbúð Huga og
Erlu sambýliskonu hans á Rauð-
arástíg ásamt fleiri gestum, höf-
um áð þar í sunnudagsbíltúr.
Hugi býður viðstöddum líkjör
með kaffinu og spyr síðan gutt-
ann hvað hann vilji drekka. Ég
hafði greinilega fengið að gægj-
ast á vestra í sjónvarpinu því að
ég svara að bragði: „Viskí.“ Full-
orðnir hlæja að þessu óvænta og
kokhrausta svari, en Hugi bara
glottir, bregður sér fram og
kemur til baka með staup fullt af
viskíi. Líklega átti hann von á að
strákpjakkurinn myndi stinga
tungubroddinum í drykkinn,
hrylla sig og biðja um gosdrykk.
En ég hika ekki heldur hvolfi úr
glasinu upp í mig. Mamma tekur
andköf, Hugi skellihlær. Það
sem eftir lifir heimsóknar kúri
ég í fanginu á pabba þögull og
hreyfingarlítill.
Þriðja minning. Hugi er að
halda málverkasýningu í Gerðu-
bergi og tekur mér fagnandi.
Hann er spariklæddur og upp-
rifinn, þetta er augljóslega há-
tíðisdagur. Hann leiðir mig á
milli myndanna og segir hrað-
mæltur og ögn rámur frá hvar
hann málaði myndirnar og dæm-
ir þær jafnvel sjálfur – „mér
finnst þessi helvíti góð, en var
ekki alveg að ná skýjunum í
þessari“. Það er hverjum manni
ljóst hversu vænt honum þykir
um verk sín, hversu mikla alúð
og metnað hann leggur í þau.
Fjórða minning. Hugi hefur
fengið far með mér norður í
Haga. Hann segir mér frá því
þegar hann leigði ungur maður
ásamt félaga sínum kjallarann í
húsinu Tungu. „Það var heilmik-
ið partístand á okkur,“ segir
hann og ískrar í honum. „Það
stóð gróskumikill trjálundur
þarna við húsvegginn, eini trjá-
gróðurinn á stóru svæði, og hús-
eigandinn hélt því fram að þau
spryttu svona vel þarna vegna
þess að á þessum stað pissuðu
allar stelpurnar sem væru að
bíða eftir að við kæmum heim af
ballinu.“
Þetta er græskulaust gaman
og grobblaust. Hann iðar af
smitandi kæti þegar hann rifjar
upp þessi gömlu ævintýri, og
þegar ég lít af veginum á elsta
föðurbróður minn finnst mér
hann hafa yngst um mörg ár.
Hann horfir glettinn til baka.
Töffari fram í rauðan dauðann, á
því leikur enginn vafi.
Margblessuð sé minning míns
ljúfa frænda og trausta brúar-
smiðs.
Sindri Freysson.
Hugi Jóhannesson brúarsmið-
ur lést eftir stutta legu hinn 21.
september. Hann varð 92 ára.
Andlega hress fram undir það
síðasta og reisulegur. En rás
tímans minnir á sig.
Í djúpi tímans reka um
minningarbrot, sum fimmtíu ára
gömul. Í ausandi rigningu og
foraði við Kálfá er brúarvinnu-
flokkur Huga Jóhannessonar að
koma sér fyrir að vori. Reisa
tjöld, grafa fyrir kamri og koma
fyrir verkfærum. Nýliðarnir
kunnu ekkert til starfa og Hugi
var ekki frýnilegur, beinlínis
hryssingslegur og hundblautur í
gömlu blágrænu Hekluúlpunni,
ekki árennilegur. Mörgum leist
ekki á blikuna. En bak við
Hekluúlpuna var gull af manni.
Hann varð síðan „fóstri og
stjóri“ flokksins, einvalaliðs, sem
hélt tryggð við hann, og hann
við okkur, sumar eftir sumar.
Skólapilta sem biðu vorsins með
óþreyju. Í minningunni bjartir
svitastokknir sólskinsdagar með
ilm af sveitinni og trjákvoðu.
Síðkvöld í sliguðu tjaldi, í komp-
aníi við félagana og allífið.
Að vera meðlimur í brúar-
vinnuflokki Huga var upphefð
og ævintýri. Sveitalíf og óbygg-
ðadvalir voru hluti af tilverunni.
Vinnusemi, samheldni og lífs-
gleði voru dyggðirnar. Hugi var
æðstipresturinn sem ekki þurfti
að prédika. Við mátum hann, lit-
um upp til hans og fundum hjá
honum lífsviðhorf og kímni okk-
ur að skapi, stundum falið undir
hryssingslegri úlpunni og
hrossahlátrinum.
Hugi var afbragðs brúarsmið-
ur, með ráð undir hverju rifi,
hörkutól og með einstakt lag og
næmi á baldinn unglingaflokk.
Hann var dulur, en traustur og
einlægur. Algerlega laus við tild-
ur og sýndi okkur traust sem
enginn vildi bregðast. Hann
varð uppalandi jafnmikið og
verkstjóri. Hann skilaði „strák-
unum“ sínum út í lífið eins og
besti fóstri. Mátti vera stoltur af
sínu framlagi. Á þroskaárunum
var vinnugleði með verkkunn-
áttu og lífsgleði brúarvinnulífs-
ins, ásamt kynnum af íslenskri
sveit og náttúru, dýrmætt vega-
nesti. Huga framar öðrum að
þakka.
Hugi náði háum aldri sem
hann bar vitaskuld vel. Hann
var listrænn og naut þess að
mála. Átti að dótturina Hugrúnu
og stóran hóp afkomenda.
Sérkennilegt eins og það er
slitnaði aldrei þessi strengur
sem batt okkur félagana í
flokknum við okkar gamla verk-
stjóra í nokkur sumur, þó að
menn hafi rótast hver í sína átt-
ina. Þetta sýnir ef til vill betur
en margt annað einstaka mann-
kosti Huga. Sambandið varð
slitrótt eins og gengur og gerist
í áranna rás en þegar við hitt-
umst var vitaskuld rætt um
gamla daga, háskaferðir á
sveitaböll, dýfur í ísköld vatns-
föll, hrímað hár og skegg í dag-
renningu þegar kólnaði á fjöllum
ásamt dýrðardögum víðs vegar
um landið.
Honum þótti ætíð vænt um
flokkinn sinn og var stoltur af
honum og okkar sterkbyggðu
brúm, og það var algerlega
gagnkvæmt.
Ég kveð minn gamla verk-
stjóra, vin og velunnara, því það
var hann, með þakklæti og virð-
ingu okkar brúarvinnufélag-
anna. Get ekki lýst afbragðs-
manni betur en í þessum
fátæklegu línum. Drengur góður
er genginn. Íslenska sveitin er
tómlegri. Góður hugur fylgi hon-
um ætíð. Samúðarkveðjur til
Hugrúnar og annarra ástvina.
Guðmundur Benediktsson.
Hef oft hugsað um hve ein-
stök, jafnvel stutt tímaskeið á
lífsleiðinni geta haft mikil áhrif
og fylgt manni alla tíð. Hvað mig
varðar, þá gildir það um Huga
Jóhannesson sem borinn er til
grafar í dag, en hann var verk-
stjóri minn í brúarvinnu um
nokkurra ára skeið.
Fyrstu kynnin voru þegar ég
var 15 ára gamall, en móðir mín,
sem einhver tengsl hafði við
Vegagerðina, hafði látið þau orð
falla þar að ég hefði áhuga á að
komast í brúarvinnu, nema
hvað? Þetta var vinsæl vinna,
langt frá verndarhöndum for-
eldra og það sem best var; vel
borguð. Menn sýndu mér víst
lítinn áhuga fyrr en kvöld eitt að
Hugi hringir í mömmu og segir:
„Auðvitað tek ég strákinn!“ Þá
var teningunum kastað. Ég, 15
ára óharðnaður unglingurinn,
komst í brúarvinnuflokk þar
sem ég kynntist strákum á mínu
reki sem enn eru stoltir af því að
vera „strákarnir hans Huga“.
Það var ábyrgðarhlutur að taka
við svona stráklingum, sem
fæstir höfðu kynnst alvöru
vinnu, og kenna þeim að bera
virðingu fyrir starfinu, kenna
þeim að það er ábyrgðarhlutur
að vinna í hópi, oft við erfiðar
aðstæður. Við bjuggum að
mestu í tjöldum og skoluðum af
okkur með vatni úr næstu á, hit-
uðu í blikkfötum á Aladdin-ofn-
um kyntum með steinolíu. Auð-
vitað var stundum smá slark á
okkur, en Hugi með sinni al-
kunnu rósemi hafði þau áhrif að
sjaldan fóru hlutir úr böndunum.
Hugi tók ekki þátt í þeim hluta
gamansins en með sinni hlýju
nærveru kenndi hann okkur að
hvað sem við gerðum í okkar frí-
tíma skyldum við stunda okkar
vinnu, mæta á réttum tíma og
standa klárir þegar skyldan kall-
aði. Trúi því hver sem vill, en
þessi hógværi agi gerði það að
verkum að nánast undantekn-
ingalaust skiluðum við okkar. Ef
út af brást var sá kannski send-
ur í að flytja kamarinn, en það
var sko ekki vinsælasta djobbið!
Þarna var lagður grunnur að
þeirri skoðun minni að allir eigi
að sinna störfum sínum af alúð
og bestu samvisku. Það er ekki
svo lítil áhrif sem sumarvinna í
nokkur sumur getur haft. Held
ég tali hér fyrir hönd okkar
allra, strákanna hans Huga.
Eftir að þessu skeiði lauk og
við flestir strákarnir hurfum til
náms og annarra starfa höfum
við ávallt vitað hver af öðrum og
auðvitað er það Hugi sem tengir
okkur. Þegar ég heimsótti hann
á sjúkrahúsi fyrir nokkrum vik-
um var honum enn efst í huga
vegferð okkar strákanna. Við er-
um nefnilega enn strákarnir
hans Huga þó að liðin sé nær
hálf öld frá þessu tímabili í lífi
okkar.
Sendi Hugrúnu og fjölskyldu
Huga samúðarkveðjur.
Páll Gunnlaugsson.
Vinir mínir fara fjöld, segir
Bólu-Hjálmar. Þótt vinirnir séu
komnir á tíræðisaldurinn getur
missirinn líka verið mikill. Þann-
ig var það með Huga, hann var
gefandi til hinstu stundar. Það
er sárt að finna þeim fækka sem
við deilum minningunum með.
Minningunum sem oft eru okkur
svo kærar. Endalaust gátum við
Hugi og Dúdda rifjað upp árin
góðu í Tungu, við litlar hnátur,
hann ungur maður á vori lífsins,
fullur eldmóðs og lífsgleði.
Tunga stóð við Suðurlands-
brautina, í suðrinu gnæfði Sjó-
mannaskólinn, í brekkunni vöpp-
uðu hænurnar hennar
Hænsna-Jónínu, hestarnir
hneggjuðu í hesthúsinu og víð-
áttumikil túnin breiddu úr sér í
austri. Þeir bjuggu hvor í sínu
herberginu í kjallaranum Hugi
og Hringur. Á loftinu bjó Snær
bróðir þeirra með Birnu konu
sinni og Mjöll dóttur þeirra. Þá
var Völundur, bróðir þeirra, ný-
fluttur úr Tungu. Á hæðinni
réðu Siggi og Setta ríkjum.
Siggi og Setta sem héldu utan
um hópinn sinn og húsið sitt,
húsið þar sem allir voru vel-
komnir, þar sem gómsæt kjöt-
súpan sauð í pottinum hjá Settu
og stofan fylltist af reyk á kvöld-
in þegar þeir Hagabræður með
Huga í fararbroddi tóku slag
með þeim hjónunum. Brids,
brids, brids með yfirvegun og
spekúlasjónum en einnig kátínu
og hlátri. Við Dúdda tiplandi á
tánum umhverfis borðið, ekkert
mátti trufla. Í kjallaranum var
allt hið forboðna, allt sem litlar
hnátur sóttust í að skoða og
upplifa. Þar kraumaði bruggið í
miðstöðinni og við lærðum að at-
huga styrkleikann með því að fá
okkur sopa af og til eins og þeir
Hagabræður. Þar glumdi mús-
íkin úr grammófóninum, sem
var í litlu hólfi sem Hugi hafði
sagað inn í vegginn milli her-
bergjanna svo að báðir gætu
hlustað. Þar voru partí með
glaum og gleði þar sem reykský-
ið sveif yfir vötnunum og alltaf
vorum við Dúdda velkomnar.
Já, Tunga var sannarlega
undraheimur sem var sem mitt
annað heimili árum saman. Sá
undraheimur rúmaði allt í senn,
elsku og hlýju, glens og gaman,
ævintýri og hversdagsleika, en
ekki síst frelsi, það frelsi sem
æskan elskar, þráir og nýtur.
Svo liðu árin, Hagabræðurnir
héldu út í lífið einn af öðrum,
Tunga var rifin, nýir áfangar,
nýir kaflar, en alltaf héldust
tengslin. Hugi lærði brúarsmíð-
ina af Sigurði Björnssyni og um
allt land má sjá handarverkin
hans, unnin af vandvirkni og
samviskusemi.
Það var ljúft að upplifa gömlu
vináttuböndin þegar Hugi var að
smíða brúna yfir Öxará sumarið
sem ég tvítug vann á Hótel Val-
höll. Þá skokkaði ég marga
bjarta sumarnóttina upp í tjald-
búðirnar til Huga og strákanna
hans. Hugi fór sér hægt í mál-
aralistinni framan af, stóð lengi
vel í skugganum af Hring sem
hvatti hann þó ætíð og studdi,
en þar kom að málaralistin varð
ástríða hans og yndi. Hann mál-
aði og færði mér m.a. yndislega
mynd af ljóði sem ég hafði ort
um rekaviðinn. Nú ylja ég mér
við fallegu myndirnar hans og
minningarnar allar. Blessuð sé
minning Huga Jóhannessonar.
Hann á góða heimkomu vísa.
Guðfinna Ragnarsdóttir.
Hugi JóhannessonÖll við færum, elsku vinur, ástar þökk á kveðjustund.
Gleði veitir grátnu hjarta.
guðleg von um eftirfund.
Drottinn Jesú, sólin sanna,
sigrað hefur dauða og gröf.
Að hafa átt þig ætíð verður,
okkur dýrmæt lífsins gjöf.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Við söknum þín, elsku Danni.
Þínar vinkonur,
Birgitta, Karen, Steinunn
og Sunna.
Ég kynntist Danna árið 2002
þegar ég fékk að þjálfa hann
fyrst. Hann var 10 ára og ég 18
ára. Hann var þá glaðlyndur,
einlægur og góður strákur, upp-
fullur af fótboltahæfileikum. Ég
fylgdist svo með honum og jafn-
öldrum hans úr fjarlægð þangað
til ég þjálfaði hann aftur í 2. fl.
og síðan skipti hann yfir í Ber-
serki þar sem við spiluðum sam-
an. Hann hafði lítið breyst.
Hann var enn glaðlyndur, ein-
lægur og góður strákur. Danni
var snöggur, kraftmikill og
teknískur leikmaður sem hefði
getað náð lengra, en hann var
frekar óheppinn með meiðsl.
Hann var líka góður félagsmað-
ur og var alltaf tilbúinn í vinnu
fyrir félagið þegar eftir því var
leitast. Stórt skarð hefur verið
höggvið í Berserki. Við horfum
með mikilli sorg á eftir vini,
liðsfélaga, hæfileikaríkum fót-
boltamanni og frábærum dreng.
Fyrir hönd Berserkja,
Einar Guðna.
Þungt er mér um hjartarætur
og með sorg í huga þegar ég
kveð nú kæran samstarfsfélaga
minn, Daníel Frey.
Ekki óraði mig fyrir því þeg-
ar hann lauk störfum hjá Trygg-
ingamiðstöðinni núna í ágústlok
og ég þakkaði honum fyrir sam-
starfið að ég væri að kveðja
hann í hinsta sinn. Þó að ég sæi
eftir góðum vinnufélaga þá sam-
gladdist ég Daníel líka því hann
var að hefja nám aftur og
stefndi á viðskiptafræði hjá Há-
skóla Íslands, aðeins örfáum
vikum síðar er hann fallinn frá,
alltof fljótt, í blóma lífsins.
Daníel kom til starfa í mót-
töku Tryggingamiðstöðvarinnar
í byrjun desembermánaðar á
síðasta ári. Hann hafði gert hlé
á skólagöngu til að hugleiða
næstu spor á námsbraut sinni á
meðan, var ég svo lánsöm að
vinna með þessum ljúfa dreng,
fékk að kynnast lítillega og
fylgjast með honum um nokkurt
skeið.
Það var eitthvað svo bjart yfir
honum Daníel. Þegar ég hugsa
til hans sé ég ungan fallegan
strák, alltaf brosandi og vel til
fara. Sé hann fyrir mér renna
fingrum létt í gegnum toppinn
sinn en hann passaði alltaf vel
upp á að hafa hárið á réttum
stað og ég man hvað mér fannst
skemmtilegt hvað hann var oft í
flottum og litríkum sokkum.
Daníel hafði góða nærveru en
þrátt fyrir nokkurn aldursmun
gátum við spjallað saman þegar
tími gafst til.
Daníel var margt til lista lagt,
hann var fótboltastrákurinn sem
mætti stundum til vinnu með
auma vöðva þegar ekkert var
gefið eftir í leik gærdagsins og á
björtum sumardögum spilaði
hann golf með fólkinu sínu. Ég
minnist þess einnig hvað Daníel
gat verið fyndinn þegar hann
brá sér í hlutverk raddlitlu,
gömlu konunnar, þar sýndi hann
einstaka leikhæfileika, þá var
hlegið dátt
Mikil eftirsjá er að þessum
fallega og góða dreng en mestur
er missir ástvina hans.
Minningu um Daníel Frey
mun ég varðveita í hjarta mínu
alla tíð.
Foreldrum, fjölskyldu og unn-
ustu sendi ég hugheilar sam-
úðarkveðjur.
Kristín Aðalsteinsdóttir.
Bróðir minn,
HELGI BJÖRNSSON,
Kvískerjum,
sem lést 27. september, verður jarðsunginn
frá Hofskirkju í Öræfum laugardaginn
3. október klukkan 14.
.
Hálfdán Björnsson.
Ástkær eiginkona mín, móðir og amma,
JÓHANNA JÓNSDÓTTIR,
andaðist þriðjudaginn 22. september á
sjúkrahúsinu á Siglufirði. Útförin fer fram frá
Siglufjarðarkirkju 3. október klukkan 14.
.
Hjörtur Hjartarson,
Ingibjörg Sigríður Hjartardóttir,
Hjörtur Hjartarson,
Hrafnhildur Jóna Hjartardóttir,
Guðbjörg Alexandra Hjartardóttir.