Morgunblaðið - 22.10.2015, Blaðsíða 72

72 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 22. OKTÓBER 2015
mikið fram til samfélagsins með
störfum sínum á langri starfs-
ævi. Hann var líka mikils metinn
í hópi félaga sinna í íþróttum og
fjölmörgum öðrum áhugamálum.
Hans verður sárt saknað.
Við Anna vottum Sóleyju og
fjölskyldu Péturs innilega samúð
okkar.
Þorgeir Pálsson.
Vinur okkar til meira en fimm
áratuga er fallinn frá langt um
aldur fram eftir erfið veikindi.
Við þrír nýstúdentar hófum
samtímis nám við verkfræðideild
Háskóla Íslands í vélaverkfræði
haustið 1965 og lukum fyrrahluta
námi vorið 1968. Þá héldum við
utan til náms við DTH í Kaup-
mannahöfn á miklum umbrota-
tímum í Evrópu og lukum námi
þar í byrjun áttunda áratugarins.
Við höfum haldið hópinn allt
frá upphafi námsins og áttum
margar ánægjulegar stundir
saman.
Þær voru margar saltfisk-
veislurnar sem Bárður og Pétur
fóru til Jóns og Grétu á þessum
Kaupmannahafnarárum okkar
og þátttaka okkar var mikil í fé-
lagslífi íslenskra stúdenta í
Kaupmannahöfn á þessum árum.
Pétur og Bárður bjuggu á
sama stúdentagarðinum lengst
af og voru því samskiptin tölu-
verð, þannig að Jón talaði stund-
um um piparsveinana Pétur og
Bárð sem þið „hjónin“ Pétur og
Bárður.
Pétur og Bárður fóru ásamt
fleirum í tvær ógleymanlegar
tjaldferðir um Evrópu á þessum
árum, sem oft voru rifjaðar upp á
góðum stundum. Einnig áttum
við gamlar vespur, sem voru góð-
ir farkostir á þessum árum í
Danmörku, að ógleymdri gamalli
VW Bjöllu (Geirfuglinum), sem
við áttum ásamt fleiri stúdent-
um. Pétur var vitaskuld pottur-
inn og pannan í öllu utanumhaldi
á rekstri bílsins.
Vorið 1971 kom ung og mynd-
arleg stúlka að nafni Sóley út til
Péturs og hefur verið lífsföru-
nautur hans síðan.
Eftir að Bárður og Jón luku
sínum prófum og fluttu til Ís-
lands hélt Pétur áfram í fram-
haldsnámi í Kaupmannahöfn.
Eftir þetta tvístraðist hópur-
inn í nokkur ár milli Danmörku,
Noregs og Íslands og síðar milli
Íslands og Bandaríkjanna en
alltaf var reynt að hittast þegar
aðstæður leyfðu.
Síðustu áratugina höfum við
t.d. haldið reglulega „aðalfundi“
síðsumars, til skiptis hjá okkur
þremur. Því miður komust Pétur
og Sóley ekki á síðasta fund okk-
ar í ágúst síðastliðnum og var
þeirra sárt saknað.
Við félagarnir hittumst síðan í
síðasta skipti fyrir nokkrum dög-
um heima hjá Pétri og Sóleyju,
en þá var mjög dregið af vini
okkar.
Það er margs að minnast á
löngum ferli, Pétur hefur reynst
traustur og skemmtilegur vinur
öll þessi ár.
Að endingu viljum við þakka
Pétri kærlega fyrir samfylgdina
og vottum Sóleyju okkar og
börnum þeirra hjóna og öðrum
aðstandendum innilega samúð
okkar.
Bárður og Edda,
Jón Svavar og Margrét.
Í dag er verið að kveðja góðan
vin og fyrrverandi yfirmann
minn, Pétur K. Maack. Betri
yfirmann hef ég ekki átt fyrr né
síðar.
Fræðimaður, hvetjandi, já-
kvæður, samkvæmur sjálfum
sér, ákveðinn og með mjög þægi-
lega nærveru. Maður sem var
auðvelt að horfa upp til og hól frá
honum gerði daginn betri.
Ég er flugmaður að mennt en
hef oft hugsað að ef ég hefði
kynnst Pétri fyrr væri ég örugg-
lega einnig verkfræðingur. Í dag
vinn ég að gæðamálum og flug-
öryggismálum en er ekki að
fljúga og má þakka Pétri fyrir þá
stefnubreytingu sem ég gerði
fyrir um það bil 10 árum og hef
ekki enn séð eftir.
Við Pétur vorum kannski ekki
alltaf sammála en umræðan var
þó alltaf skemmtileg og fræð-
andi. Einn af erfiðustu dögunum
í vinnu hjá Pétri var dagurinn
þegar hann tilkynnti að hann
væri orðinn veikur.
Maður gat þó treyst því að
krabbameinið þyrfti að hafa fyrir
því að vinna hann, því ekki var
hann að fara að gefast upp án
baráttu.
Mér þykir það leiðinlegt að
vera ekki í dag í Neskirkju að
kveðja þennan kraftmikla mann
en því miður er ég stödd erlendis
og á stað sem hann heimsótti
ansi oft vegna vinnu, Hoofddorp
í Hollandi.
Sóleyju og dætrum sendi ég
samúðarkveðju og þakka um leið
Pétri fyrir ánægjulega samfylgd.
Margrét Hrefna Péturs-
dóttir.
Í dag er til moldar borinn
Pétur K. Maack, fyrrum prófess-
or og flugmálastjóri Íslands. Pét-
ur bjó yfir yfirgripsmikilli þekk-
ingu og áratuga reynslu af
skólamálum, flugmálum og al-
þjóðlegu samstarfi, enda starf
hans við yfirstjórn, samræmingu
og eftirlit með rekstri flugörygg-
ismála ábyrgðarsamt og vel af
hendi leyst.
Pétur var einn þeirra manna
sem mörkuðu lífshlaup mitt með
leiðsögn og góðum ráðum er ég
leitaði til hans í Háskóla Íslands
við val á náms- og starfsvett-
vangi.
Leiðir okkar lágu aftur saman
að liðnum tveimur áratugum
þegar hann var yfirmaður flug-
öryggismála hjá Flugmálastjórn
Íslands.
Erindi mitt var þá á vegum
Sameinuðu þjóðanna og laut að
stofnun flugmálastjórnar Kosovo
og að tryggja að rekstur
Pristina-flugvallar færi fram í
samræmi við alþjóðlegar skuld-
bindingar sem íslensk flugmála-
yfirvöld tóku að sér. Enn var
Pétur reiðubúinn að aðstoða og
reyndist ráðagóður sem fyrr.
Studdu hann og samstarfsmenn
hans hjá Flugmálastjórn vel við
bakið á okkur og starfsemi Sam-
einuðu þjóðanna í Kosovo. Er
alls óvíst hvernig farið hefði ef
þess stuðnings hefði ekki notið
við um fimm ára skeið.
Pétur gegndi lykilhlutverki
við framkvæmd áforma stjórn-
valda um aðskilnað reksturs
flugvalla og flugleiðsöguþjónustu
Flugmálastjórnar og eftirlits-
hlutverks stofnunarinnar árið
2006 sem leiddi til stofnunar
opinbera hlutafélagsins Flug-
stoða.
Eftir heimkomu mína frá Kos-
ovo árið 2008 vann ég með sam-
starfsfólki mínu að stofnun
Keflavíkurflugvallar ohf. og
tveimur árum síðar sameiningu
félags og Flugstoða í Isavia ohf.
Sem endranær var gott að leita í
smiðju Péturs flugmálastjóra og
samstarfsmanna hans.
Stuðningur og leiðsögn þeirra
skipti sköpun í að viðkvæmur
rekstur flugvalla landsins og um-
svifamikillar flugleiðsöguþjón-
ustu félagsins stæðist strangar
lögbundnar öryggisvottanir sem
starfsemin grundvallast á.
Pétur var fluggáfaður,
skemmtilegur, og hjálpsamur
maður. Hann sagði hlutina
hreint út og lagði ávallt eitthvað
áhugavert til málanna.
Ég mun sakna Péturs og hefði
viljað hafa hann miklu lengur
meðal okkar. Færi ég eiginkonu
hans og fjölskyldu mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Björn Óli Hauksson,
forstjóri Isavia.
Pétur K. Maack
Þegar leið að
kveðjustund reikaði
hugurinn að dýr-
mætum minningum
og ég fann hjá mér
mikið þakklæti fyrir yndislega
samferð með mömmu minni í líf-
inu. Ég er innilega þakklát fyrir
þær ótal góðu stundir sem ég átti
með henni og það góða veganesti
sem hún gaf mér. Hún var ein-
stök manneskja, mikill eldhugi og
sterkur persónuleiki, kát og hlý
og hafði þann skemmtilega eig-
inleika að geta hrifið aðra með
sér. Alltaf var stutt í hláturinn og
fór sjaldan á milli mála hvort
mamma væri stödd í grenndinni.
Í kjölfar andláts hennar höfum
við fjölskyldan tekið á móti fjöl-
mörgum gestum og þegar við rifj-
um upp saman minningar um
hana hefur verið hlegið mun
meira en grátið. Það er afar ljúft
að hugsa til þess að minningar
um þessa góðu konu veki svo góð-
ar tilfinningar og væntumþykju
hjá svo mörgum.
Mamma bjó yfir ríkri réttlæt-
iskennd og kærleika og kenndi
mér að gleyma ekki mínum
minnsta bróður. Hún hafði svo
margt að gefa, ást hennar og um-
hyggja var skilyrðislaus og átti
ég í henni svo mikið og sterkt
bakland, sama hvað bjátaði á.
Hún var alltaf svo stolt af okkur
systkinunum og studdi ávallt við
bakið á okkur í þeim verkefnum
sem við tókum okkur fyrir hend-
ur.
Henni var falið það erfiða
verkefni að glíma við langvinnan
sjúkdóm og dáðist ég að styrk
hennar og æðruleysi í þeirri bar-
áttu. Hún ætlaði sér að sigrast á
honum en því miður fór það svo
að við verðum að kveðja hana allt-
of fljótt og er það afskaplega sárt.
Ég enda þessa kveðju með
Sigríður Gröndal
✝ Sigríður Grön-dal fæddist 9.
febrúar 1956. Hún
lést 7. október 2015.
Útför Sigríðar var
gerð 16. október
2015.
sálminum sem
Kammerkórinn
Ópus 12 söng fyrir
hana í sumar og
henni þótti mjög
vænt um að heyra:
Megi gæfan þig
geyma,
megi Guð þér færa
sigurlag,
megi sól lýsa þína leið,
megi ljós þitt skína
sérhvern dag.
Og bænar bið ég þér,
að ávallt geymi
þig Guð í hendi sér.
(Írsk bæn,
þýð. Bjarni Stefán Konráðsson).
Þakka þér svo innilega fyrir að
vera leiðarljósið í mínu lífi, elsku
mamma mín – þú varst bjartur
logi sem skein svo skært og mun
ávallt lifa í huga mínum og hjarta.
Þín dóttir,
Kristín Halla.
Það er gæfa mín að kynnast
Siggu – og minn heiður að til-
heyra fjölskyldu hennar; að hafa
átt hana að sem tengdamóður.
Frá upphafi tókust með okkur
sérstök kynni enda hugðarefni af
svipuðum meiði. Það kom mér vel
enda komst ég upp með ýmislegt
hjá frú Gröndal, sem hún leið
annars ekki öðrum fjölskyldu-
meðlimum og sá um að ordnung
væri á sínu heimili og í sínu um-
hverfi. Tengdasonarsyndrómið!
Hún var einstök blanda af aga og
ævintýri. Á einn bóginn vildi hún
hafa allt á hreinu; röð, reglu og
rútínu – en á annan var hún þessi
ótrúlega persóna sem hafði reynt
svo margt áhugavert um ævina,
hafði djúpan skilning á list sinni
og flæði sem maður getur ekki
ímyndað sér að þrífist innan um
nokkurskonar reglur og ramma.
Vildi hafa vaðið fyrir neðan sig –
en hringdi að sama skapi til að til-
kynna að það væri búið að kaupa
flugmiða til London. Algjörar
andstæður í einni og sömu mann-
eskjunni, án öfga þó. Og margt
var það, sannarlega, sem hún
reyndi um ævina. Hæst ber, vita-
skuld, söng hennar og þó sýta
megi að hans hafi ekki notið við í
meiri mæli þakka ég frekar að
hafa fengið að njóta hans á annað
borð. Það lýsir Siggu kannski líka
ágætlega. Spor hennar voru ekki
eins mörg og þau hefðu átt að
vera, en djúp voru þau. Síðast-
liðnir dagar hafa frekar dregið
fram hvernig hún markaði um-
hverfi sitt. Fjöldinn allur af vin-
um, samstarfsfólki og kunningj-
um úr ýmsum áttum hefur vottað
henni virðingu sína og ber hvert
og eitt sömu söguna. Sigga hafði
að geyma einstaka manneskju
sem lét enga ósnortna. Ljósið,
stuðningssamtökin sem hún sótti
styrk í meðan á veikindum henn-
ar stóð, hefur í minningarkortum
sínum gert orð úr einu minning-
arkvæða Jóhannesar úr Kötlum
að sínum – orð sem mér finnst
eiga svo vel við:
Ljósið flæðir enn um ásýnd þína:
yfir þínum luktu hvörmum skína
sólir þær er sálu þinni frá
sínum geislum stráðu veginn á.
Takk, elsku Sigga, fyrir allt
sem þú hefur gefið mér, fyrir að
umbera óknytti mína (svara jafn-
vel í sömu mynt!) og fyrir að elska
mig. Þú verður mér ljós um alla
ævi.
Friðþjófur (Fiffi).
Það er skrýtin tilfinning að
skrifa minningarorð um elstu
systur okkar Sigríði Gröndal eða
Siggu systur eins og hún var köll-
uð alltaf af okkur systkinunum.
Okkur finnst að hennar tími hafa
verið naumt skammtaður, en þó
var hann svo mikill og innihalds-
ríkur. Það eru margar minningar
sem koma upp í huga okkar, en
upp úr stendur minningin um
sterka konu, stóru systur sem var
í senn ákveðin og einbeitt í öllum
verkefnum sem hún tók sér fyrir
hendur en um leið konu sem gat
fölskvalaust tekið fast utan um
okkur og kreist ef við áttum erfitt
eða slett öllu upp í grín og hlegið
manna hæst og skrallað mest ef
þannig stóð á. Gleði hennar og
hláturmildi smitaði út frá sér og
var svo skær og tindrandi. Þegar
„Glúntravinafélagið“, þegar við
öll systkinin komum saman á
góðri stund eða þegar við syst-
urnar hittumst, „Glúntrasystur“,
þá var hún potturinn og pannan í
gleðskapnum og mikið hlegið.
Sigga var líka mjög fáguð og
vandvirk í öllu því sem hún tók
sér fyrir hendur, það gildir einu
hvert verkefnið var. Hún skilaði
öllu frá sér 150% og vel það. Þau
erfiðu veikindi sem hún glímdi við
voru eitt af þessum verkefnum,
en eina verkefnið sem að lokum
bar hana ofurliði. Hún barðist
eins og hetja. Stutt var í hlátur-
inn og húmorinn, þó hún væri
orðin mjög veikburða.
Þessi fátæklegu orð frá okkur
systkinunum ná aldrei að lýsa
hversu stór manneskja hún var,
hversu dýrmæt hún var okkur
öllum, en þessar fallegu ljóðlínur
gera það betur. Takk, elsku Sigga
okkar, við kveðjumst um stund.
Hún var einstök perla.
Afar fágæt perla,
skreytt fegurstu gimsteinum
sem glitraði á
og gerðu líf samferðamanna hennar
innihaldsríkara og fegurra.
Fáar perlur eru svo ríkulega búnar,
gæddar svo mörgum af dýrmætustu
gjöfum Guðs.
Hún hafði ásjónu engils
sem frá stafaði ilmur
umhyggju og vináttu,
ástar og kærleika.
Hún var farvegur kærleika Guðs,
kærleika sem ekki krafðist endurgjalds.
Hún var vitnisburður
um bestu gjafir Guðs,
trúna, vonina, kærleikann og lífið.
Blessuð sé minning einstakrar perlu.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Þú áttir söngva og sól í hjarta
er signdi og fágaði viljans stál.
Þeir þurftu ekki um kulda að kvarta,
er kynni höfðu af þinni sál.
(Grétar Fells)
Blessuð sé minningin um okk-
ar elskulegu systur sem kvaddi
alltof fljótt.
Kveðja frá systkinunum
Kristrúnu, Sigurlaugu,
Steinunni og Bjarna.
Ástkær tengda-
móðir mín, Lilja,
hefur nú kvatt í hinsta sinn. Ein-
hvern veginn finnst mér það ótrú-
lega óraunverulegt og ósann-
gjarnt að þessi magnaða kona hafi
hlotið þessi örlög. Hún var í einu
orði sagt frábær, ég veit eiginlega
ekki hvernig ég get lýst henni á
annan hátt. Ég kom inn í fjöl-
skylduna fyrir um tíu árum og var
ákveðinn kvíði fyrir því að hitta
nýju tengdafjölskylduna. Við Kar-
ólína keyrðum austur og mestalla
leiðina var ég að reyna að útfæra
það í huga mér hvernig ég gæti nú
heillað nýju tengdaforeldrana sem
mest. Um leið og ég steig inn í hús
þeirra hjóna á Gilsbakkanum þá
leið mér strax vel, allar áhyggjur
voru óþarfar og greinilegt að engu
máli skipti hvernig ég kom fyrir.
Lilja og Einar tóku mér um leið
eins og einum úr fjölskyldunni.
Lilja tók ávallt öllum eins og þeir
voru og var ekki að gera mikið
veður út af hlutunum. Það var ein-
hvern veginn aldrei neitt stress
þegar maður var í heimsókn hjá
henni, hvort sem það voru róleg-
heit yfir sumarið eða í háannatíð
Lilja
Aðalsteinsdóttir
✝ Lilja Aðal-steinsdóttir
fæddist 3. nóv-
ember 1951. Hún
lést 12. október
2015.
Útför Lilju fór
fram 19. október
2015.
jólanna, alltaf tók
hún á hlutunum á
sinn einstaklega
hæverska hátt.
Elsku Lilja mín,
þú varst yndisleg
manneskja, einstak-
ur persónuleiki og
börnunum okkar
varstu frábær amma.
Eftir standa dýrmæt-
ar minningar um
margar yndislegar stundir sem við
áttum saman, oftar en ekki í eld-
húsinu þar sem ýmislegt var bras-
að og prófað, brosað og hlegið, því
húmorinn var aldrei langt undan.
Ég á eftir að minnast þeirra
stunda sem við áttum saman hér í
Svíþjóð, það var alltaf gott að fá
ykkur hjónin í heimsókn og hér var
ýmislegt brallað. Maður gat einnig
verið viss um að þú varst búin að
taka til, þurrka af og senda Einar
út í búð þegar maður kom heim úr
vinnunni.
Öll ferðalög okkar saman á Ís-
landi eru eftirminnileg og á ég eftir
að sakna þess mikið að geta ekki
tekið í spil yfir hvítvínsglasi með
þér. Það er svo ósanngjarnt að þú
fáir ekki að njóta ævikvöldsins sem
var að hefjast og þú fáir ekki að
upplifa alla þína drauma. Þú áttir
alltaf drauma og plön um það
hvernig þú gætir notið lífsins og
þess sem það býður upp á. En
raunveruleikinn spyr oft ekki um
sanngirni og ég held að þú hafir
vitað það. Með þínu einstaka æðru-
leysi tókstu á við veikindi þín og
hélst áfram að lifa hvern dag til
fullnustu og lifa í núinu sem mér
finnst ótrúlega aðdáunarvert.
Ósanngjarnast finnst mér þó að
þú fáir ekki að fylgjast með
barnabörnunum sem þú elskaðir
svo mikið vaxa úr grasi. Ég veit
hins vegar að þú munt ávallt
fylgja þeim og leiðbeina á rétta
braut.
Mér þykir sárt að kveðja þig
nú, Lilja mín, en ég þakka fyrir
þann tíma sem maður fékk með
þér. Við munum ávallt geyma
þína minningu í hugum okkar og
hjörtum.
Þinn tengdasonur,
Ásgeir.
Okkur langar að kveðja góða
vinkonu, Lilju Aðalsteinsdóttur,
sem hefur verið okkar besta vin-
kona frá því við kynntumst fyrir
rúmum 40 árum. Æskuvinirnir
Einar og Óli höfðu báðir byrjað að
búa á sama ári og aðeins einn og
hálfur mánuður á milli fæðinga
elstu barna okkar.
Lilja og Einar bjuggu fyrstu
árin á höfuðborgarsvæðinu, á
meðan þau luku námi, en fluttu
síðan til Norðfjarðar þar sem eru
æskuslóðir Lilju og þar bjuggu
þau sér fallegt heimili sem var
aldrei eins á milli heimsókna. Oft
þegar komið var í heimsókn var
annaðhvort verið að undirbúa
breytingar með því að telja eig-
inmanninum trú um nauðsyn
þess að fara í framkvæmdir, eða
búið að rífa niður veggi, breyta og
búa til aukaherbergi eftir því sem
börnunum fjölgaði, byggja sól-
stofu, stækka veröndina, setja
niður heitan pott og svo má lengi
telja.
Lilja var mikil fjölskyldukona,
bar hag barna sinna og barna-
barna fyrir brjósti og tók þátt í lífi
þeirra af heilum hug.
Þau hjónin voru gestrisin með
eindæmum, alltaf nóg pláss til að
taka á móti heilli fjölskyldu þó svo
hún birtist óvænt. Það kom ósjald-
an fyrir ef fjölskylda okkar lagði af
stað í ferðalag og stefnan var tekin
norður í land að ákveðið var að
fyrst við værum komin á Akureyri
munaði engu að fara hringinn og
koma við á Norðfirði til að heim-
sækja þau hjónin og aðra ættingja
í leiðinni. Alltaf var okkur tekið
opnum örmum hvort sem við vor-
um ein á ferð, eða í fylgd með öðr-
um, allir boðnir í mat og gistingu
og ekki tekið í mál að tjalda, nóg
væri plássið.
Gaman var að vera með þeim í
útilegum, þau hjónin voru með ein-
dæmum fróð um landið okkar og
búin að ferðast mikið um hálendið
og þekktu flestar perlur landsins.
Lífið er hverfult og þau hjónin
fengu ekki langan tíma saman á
nýja heimilinu, sem þau voru að
flytja í í Mosfellsbænum, en þar
höfðu þau Lilja og Einar með mik-
illi útsjónarsemi innréttað og
skipulagt litla íbúð í sambýli við
son og tengdadóttur og börnin
þeirra þrjú. Við skipulagningu á
íbúðinni fengu hönnunarhæfileik-
ar hennar að njóta sín, öll smáat-
riði tekin með í reikninginn, pláss-
ið nýtt til hins ýtrasta og útkoman
glæsileg og yndislegt til þess að
vita að hún hafi fengið að njóta
þess að flytja á nýja heimilið þó
tíminn hafi ekki verið langur sem
hún fékk þar.
Við kveðjum yndislega konu
með þökk fyrir samfylgdina. Við
sendum Einari og fjölskyldu inni-
legar samúðarkveðjur á þessum
erfiðu tímum.
Kristný Lóa og Ólafur.