Morgunblaðið - 03.11.2015, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 3. NÓVEMBER 2015
Lífið er undarlega
hverfult. Haraldur
Magnússon kvaddi
svo allt of fljótt. Við
kynntumst þegar börnin okkar,
Bragi Hreinn og Unnur Ósk,
felldu hugi saman fyrir u.þ.b. níu
árum.
Það ævintýri endaði með því
að Halli leiddi dóttur sína upp að
altarinu, í faðm Braga. Það var
fagur vordagur og ævintýrið
stendur enn. Við vorum stoltir
foreldrar.
Halli var Vestmanneyingur en
bjó lengst af í Mosfellsbæ. Hann
var hæglátur maður, hlýr, frem-
ur dulur og flíkaði ekki sínum til-
finningum.
Heiðarleiki og manngæska
voru hans aðaleinkenni. Hann
var mikill náttúruunnandi og
naut þess að fara í laxveiði. Við
fjölskyldan minnumst oft á góða
daga við Selá í Vopnafirði, þar
fékk hann þann „stóra“. Þá var
dreginn upp koníakspeli og
dreypt á, bara lítið… „Hver er
bestur?“ heyrðist nokkuð oft
spurt það kvöldið.
Halli var lærður kokkur og
Haraldur
Magnússon
✝ Haraldur Magn-ússon fæddist 17.
febrúar 1953. Hann
lést 24. október
2015.
Útför Haraldar
fór fram 2. nóv-
ember 2015.
starfaði við þá iðju,
lengst af á Reykja-
lundi.
Kokkar eru
listamenn og
seinni ár dró hann
fram málaratrön-
ur. Þá kom hið
mikla listfengi
hans í ljós, einnig á
því sviði. Hann var
líka feikna góður
ljósmyndari.
Hann umvafði alla sína fjöl-
skyldu og barnabörnin, sex að
tölu, skipuðu þó, að ég tel, stærst-
an sess í huga hans og hjarta.
Við Halli áttum sameiginlegt
áhugamál, litla fólkið í Hjallahlíð-
inni.
Öll börnin sakna nú afa með
stóru, sterku hendurnar og hlýja
faðminn. Á kveðjustund sem
þessari er mér efst í huga þakk-
læti fyrir ljúfa samfylgd.
Ég votta allri fjölskyldunni
mína dýpstu samúð. Genginn er
stór maður með stórt hjarta.
Guð geymi Halla Magg.
Laufey Egilsdóttir.
Hversvegna er leiknum lokið?
Ég leita en finn ekki svar.
Ég finn hjá mér þörf til að þakka
þetta sem eitt sinn var.
(Starri í Garði.)
Við Halli kynntumst árið 1980
þar sem við byggðum okkur litlar
samliggjandi íbúðir í Bugðutang-
anum. Halli og Sissa voru flutt
inn nokkrum mánuðum á undan
okkur í götu sem var ómalbikuð
og plast var í ansi mörgum glugg-
um í húsunum í kring.
Allir í götunni voru að reyna að
koma sér upp húsnæði með sem
minnstum kostnaði og fólk flutti
inn í hálfkarað húsnæði. En allir
voru glaðir og þetta varð mjög
gott samfélag með mörgum börn-
um. Unnur Ósk og dóttir mín
fæddust með tveggja mánaða
millibili árið ’79 og tengdust strax
órjúfanlegum böndum.
Það var gaman að fylgjast með
þeim í sandkassanum í garðinum
þeirra, talandi saman á táknmáli
enda aðeins 7-9 mánaða gamlar.
Tveim árum síðar fæddust aðrar
stúlkur með tveggja mánaða
millibili, Helga Björk og dóttir
mín og sagan endurtók sig.
Þegar Magnús Már fæddist
þremur árum seinna, sveik ég lit,
en stelpunum þótti gaman að
passa hann. Við fluttum einnig
um svipað leyti úr Bugðutangan-
um en samgangur dætra okkar
hélt áfram.
Halli hafði gaman af að mála
og taka myndir og hafði listrænt
auga, og þar lágu aftur leiðir okk-
ar saman um tíma. Halli var ljúf-
ur maður og ákaflega hjálplegur í
alla staði og mikill er missir fjöl-
skyldunnar við fráfall hans.
Hörpu þinnar, ljúfa lag
lengi finn í muna.
Því ég minnist þín í dag,
þökk fyrir kynninguna.
(Á.K.)
Elsku Þóranna, Unnur Ósk,
Helga Björk, Magnús Már, Unn-
ur, systur og barnabörn, mínar
innilegustu samúðarkveður til
ykkar allra.
Guð geymi ykkur.
Hugrún Þorgeirsdóttir.
Hvað er að frétta? Með þess-
um orðum hóf hann Halli öll sam-
töl okkar á milli, honum var
ávallt í mun að allir hefðu það
gott. Margs er að minnast við
snöggt og ótímabært fráfall
Halla, saman höfum við upplifað
margar gleðistundir og einnig
gengið í gegnum mjög erfiða
tíma þegar hún Sissa okkar
glímdi við sín veikindi, og ótíma-
bært andlát hennar í kjölfarið.
Halli stóð eftir ráðvilltur með
þrjú ung börn, en með hjálp frá
foreldrum sínum og öðrum að-
standendum tókst hann á við
þetta erfiða verkefni og kom sín-
um börnum svo sannarlega vel
til manns.
Bestu stundirnar með Halla
voru í hinum ótalmörgu veiði-
ferðum okkar saman víðs vegar
um landið, þar var Halli sko í
essinu sínu og kallaði í tíma og
ótíma með hárri röddu eins og
honum var einum lagið „Hafið
þið orðið vör“?
Hann var góður veiðifélagi,
ávallt léttur í skapi og sá spaugi-
legu hliðarnar á tilverunni.
Halla fannst ekki leiðinlegt að
taka lagið í góðra vina hópi og
söng hann þá manna hæst og
helst aftur og aftur sömu lögin
sem voru í uppáhaldi hjá honum.
Já, minningarnar um Halla
ylja svo sannarlega, við eigum
eftir að sakna þess að heyra
hann ekki lengur segja „nú verð-
um við að fara að hittast“. Sökn-
uðurinn er samt mestur hjá eig-
inkonu, börnum, tengdabörnum,
barnabörnum, móður og systr-
um sem sjá á eftir kærum ástvini
sem bar hag þeirra ávallt fyrir
brjósti, við vottum ykkur okkar
dýpstu samúð og megi minning-
in um góðan dreng lifa í hjörtum
okkar.
Djúp og varanleg vinátta
er dýrmætari
en veraldlegar viðurkenningar,
og allt heimsins gull og silfur.
Henni þurfa ekki endilega alltaf
að fylgja svo mörg orð
heldur gagnkvæmt traust
og raunveruleg umhyggja.
Kærleikur,
sem ekki yfirgefur.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Sigurveig og Árni.
Góður maður er fallinn frá og
missirinn er mikill.
Okkar dýpstu samúðarkveðjur
til Þórönnu, Unnar Óskar, Helgu
Bjarkar og Magnúsar Más,
Sveins og Leifs. Til Unnar móður
hans og til systranna Ásthildar,
Sigurbjörgar og Helenu.
Við biðum góðan Guð að styðja
og styrkja ykkur á þessum erfiðu
tímum.
Gættu þess vin, yfir moldunum
mínum,
að maðurinn ræður ei næturstað
sínum.
Og þegar þú hryggur úr garðinum
gengur
ég geng þér við hlið þó ég sjáist ei
lengur.
En þegar þú strýkur burt tregafull
tárin
þá teldu í huganum yndisleg árin
sem kallinu gegndi ég kátur og glaður,
það kæti þig líka, minn samferðamaður.
(James McNulty)
Samúðarkveðja,
Jóna Björg, Fanney
Dögg og fjölskyldur.
HINSTA KVEÐJA
Elsku afi minn. Ég vil
þakka þér fyrir allar þær
dýrmætu stundir sem við
áttum saman, alltaf varst
þú með faðminn opinn og
það var alltaf jafn gott að
koma til þín. Minning þín
mun alltaf lifa og þín verður
sárt saknað. Takk fyrir allt.
Þín,
Sigurbjörg Sara.
Elsku besti afi okkar.
Við erum mikið leið yfir því
að þú ert dáinn. Þú bakaðir
heimsins bestu pönnukök-
ur og okkur fannst alltaf
gott að vera hjá þér. Þú
varst alltaf svo góður við
okkur. Nú vitum við að þú
ert engill hjá Guði, við elsk-
um þig.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson þýddi)
Þín afabörn,
Elías Breki, Eyrún Birna,
Sigurbjörg Embla, Ben-
dik og Elva María.
Ég sat um þetta
leyti árs í fyrra á veit-
ingastað í mósam-
bísku borginni Que-
limane og beið eftir flugi til
Mapútó. Mér var starsýnt á pizzu-
ofninn á veitingastaðnum. Jói Þor-
steins hafði sagt mér frá honum
þegar ég færði honum reykta
hangilærið að heiman sem hann
ætlaði að hafa á jólunum. Hann
sagði að fyrst ég væri að fara til
Quelimane yrði ég að koma við á
veitingahúsinu sem hann rak um
árabil og sérstaklega gera mér
ferð þangað til að sjá pizzuofninn,
hann væri engin smásmíði.
Hann fylgdi sögunni eftir í smá-
atriðum í leiftrandi skemmtilegri
og lifandi frásögn, sagði nákvæm-
lega frá því hvernig hann hannaði
ofninn og hvernig þessu ferlíki var
komið fyrir og með kunnuglegum
glettnissvip í andlitinu trúði hann
mér fyrir því að ekki hefði verið
eldað í öðrum eins pizzuofni í
henni Mósambík.
Það er birta og gleði yfir minn-
ingum um Jóa Þorsteins.
Það fór ávallt einkar vel á með
okkur þegar við hittumst og ég
hafði á honum miklar mætur, góð-
látlegu augunum og sögunum sem
hann sagði af sjálfum sér og sam-
ferðarfólki. Ég tók snemma eftir
því að hann var úrræðagóður, allt-
af með lausnir á takteinum og
hann var einstaklega greiðvikinn,
dálítill ævintýramaður eins og títt
er um þá sem gera Afríku að
heimkynnum sínum, hafði alltaf of
mörg járn í eldinum, grannur og
kvikur í hreyfingum með góða
nærveru, eins og sagt er.
Ég sá hann fyrst niður við höfn
í Mapútó haustið 1998 þegar ég
kom þangað sem fréttamaður
Sjónvarps.
Jóhann
Þorsteinsson
✝ Jóhann Þor-steinsson fæddist
11. mars 1948. Hann
lést 13. október 2015.
Minningarathöfn
fór fram 2. nóvember
2015.
Jói var þá búinn að
vera í Mósambík í fá-
ein ár og vann fyrir
ÞSSÍ í samstarfs-
verkefni með þjóðum
í sunnanverðri Afríku
sem snerist um gæða-
mál sjávarfangs.
Hann hafði mikla
reynslu af slíkum
störfum frá Íslandi og
naut þess að miðla
þekkingu sinni og byggja upp
samstarf við heimamenn.
Við áttum síðar eftir að kynnast
betur þegar við vorum báðir
starfsmenn Þróunarsamvinnu-
stofnunar Íslands og ég kom suð-
ur til Mósambík í efnisleit með
skrifblokk og myndavél. Þá var
Jói ekki aðeins fylgdarmaður og
sögumaður um rannsóknarstofur í
gæðaeftirliti eða sjálfa ríkiseftir-
litsstofnunina heldur bauð hann
mér með í mislangar ferðir um
Mapútó og sveitirnar í grennd.
Fyrir þá sem hafa ástríðu fyrir
ljósmyndun og sjá myndefni við
hvert fótmál í fjarlægum heims-
hluta eins og Afríku er ekkert
betra en að vera á ferð með manni
eins og Jóa Þorsteins. Hann var
alltaf viljugur til að stöðva bílinn,
kom gjarnan í humátt á eftir mér,
alltaf þolinmóður, vinsamlegur og
hlýr. Við fórum ógleymanlega
helgarferð til Svasílands, ókum
um landið og höfðum nægan tíma
til að spjalla og staldra við þar sem
eitthvað markvert var að sjá. Jói
Þorsteins var fróður um þennan
heimshluta og gerði sér far um að
deila þeim fróðleik.
Hvar sem hann kom leit hann á
alla sem jafningja, fór ekki í
manngreinaálit og í fari hans var
hvorki að finna hroka né yfirlæti.
Ég kunni vel við þessa eiginleika
og manninn sem þá hafði að
geyma.
Hann lifði lífinu lifandi. Blessuð
sé minning hans.
Eiginkonu og uppkomnum
börnum sendi ég innilegar samúð-
arkveðjur.
Gunnar Salvarsson.
Það var skólaárið
1977-78 og ég, tæp-
lega tvítug, hafði
verið ráðin til
kennslu við Gagn-
fræðaskóla Akraness. Kunnáttan
í þeim fögum sem ég bar ábyrgð á
var ekki upp á marga fiska en
samstarfið við unglingana gekk
vel og mér var falið að sjá um
tómstundastarfið í skólanum.
Þennan vetur mætti Gutti í
skólann, hárprúður og í smekk-
buxum, ásamt tveimur dönskum
skólabræðrum sínum í tóm-
stundafræðum. Þeir voru að
vinna að lokaverkefni sem fólst í
að endurskipuleggja tómstunda-
starf unglinganna á Akranesi.
Við fjórmenningarnir sátum
saman nokkur kvöld að ræða
verkefnið en líka framtíðarhug-
myndir Gutta um skólastarf á
Akranesi.
Hann sagðist ætla að klára
nám, koma heim og með tímanum
stofna nýjan grunnskóla á Akra-
nesi.
Hugarskólinn hans Gutta virk-
aði spennandi á ungu kennslu-
konuna. Hann byggði á hug-
myndum um samstarf og
samvinnu, um virðingu fyrir nem-
endum, um möguleika nemenda á
að velja sér viðfangsefni við hæfi
og um skólastarf sem samstarfs-
verkefni nemenda og kennara.
Ég varð hugfangin af hug-
myndum Gutta sem rímuðu vel
við mínar lífsskoðanir og sagðist
upprifin ætla að sækja um vinnu
um leið og skólinn risi. Gutti
reyndist orðum sínum trúr, hann
kom aftur heim á Skaga að vinna
að undirbúningi Grundaskóla en
þá var ég löngu farin á brott í
frekara nám.
Næstu árin hittumst við Gutti
Guðbjartur
Hannesson
✝ Guðbjarturfæddist 3. júní
1950. Hann lést 23.
október 2015.
Útför Guð-
bjartar fór fram 30.
október 2015.
af og til á förnum
vegi og hann hermdi
brosandi upp á mig
atvinnuumsóknina.
Árið 1985 stóð ég á
tímamótum, náminu
lokið en ekkert beið
mín starfið svo það
varð úr að ég
hringdi í Gutta og
falaðist eftir kenn-
arastöðu til eins árs
- bara rétt á meðan
ég fyndi mér almennilegt starf.
Árin undir stjórn Gutta urðu á
endanum ellefu enda reyndist
mér - eins og öðrum kennurum og
nemendum – býsna erfitt að
kveðja Grundaskólann hans
Gutta. Undir stjórn hans lærði ég
eiginlega allt sem ég kann í
kennslu og bý að í störfum mín-
um í dag.
Það þarf afburða skólamann til
að byggja upp og leiða skólastarf
sem laðar það besta fram í öllum.
Byggja upp skóla sem rýmir
gæðinga og gikki og veitir bæði
kennurum og nemendum frelsi til
að prófa og reyna eitthvað nýtt,
gefur ríkuleg tækifæri til að
skapa og lítur á mistök sem tæki-
færi til lærdóms.
Og þannig skólamaður var
Gutti. Það vottaði reyndar fyrir
smá afbrýðisemi hjá mér þegar
bæjarpólitíkin fór að höggva æ
meira af tíma skólamannsins en
auðvitað voru hans mannkostir
þannig að þá bar að nýta til heilla
fyrir fleiri en okkur í Grunda-
skóla. Gegnumheill og hlýr lagði
hann sitt af mörkum til svo
margra þarfra samfélagslegra
verka.
Föst á fundi erlendis finnst
mér sárt að geta ekki fylgt góðum
vini síðasta spölinn en hugga mig
um leið við tilhugsunina um að
hans stóra lífsframlag mun ekki
bara lifa með mér í mínum störf-
um heldur með svo ótalmörgum
öðrum. Sigrúnu, dætrum og fjöl-
skyldu sendi ég mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Guðrún Geirsdóttir.
✝ Kristinn Ás-grímur fæddist
7. maí 1956 á Siglu-
firði og lést 20.
október 2015. For-
eldrar hans voru
Halldóra María
Þorvaldsdóttir, f.
1925, d. 1982, og
Pétur Þorsteinsson,
f. 1922, d. 1995.
Systir Ásgríms er
Eyrún Pétursdóttir,
fædd 17. apríl 1952.
Ási nam trésmíði á yngri árum
og starfaði hjá Byggingafélaginu
Berg um árabil. Síðan lá leið
hans á sjóinn og var hann á skip-
um Þormóðs ramma sem gerð
voru út frá Siglu-
firði. Ási flutti til
Reykjavíkur og
vann þar í nokkur
ár og síðan við upp-
byggingu á Kára-
hnjúkum. Ási var
alltaf mikill áhuga-
maður um ættfræði
og knattspyrnu, og
þó sér í lagi enska
boltann. Einnig
voru ljósmyndun og
fuglaskoðun mikið áhugamál um
tíma og eru þeir ófáir uppstopp-
aðir fuglarnir sem prýða heimili
hans.
Útför Ása fer fram í kyrrþey
að eigin ósk.
Eftir fimm ára baráttu við
krabbamein er móðurbróðir minn,
Kristinn Ásgrímur Pétursson (Ási
P), fallinn frá aðeins 59 ára gamall.
Ási var góður drengur, en kaus að
fara töluvert erfiða leið í gegnum
lífið. Skilnaður foreldra hans og
móðurmissir höfðu mikil áhrif á
allt hans líf. Ási var mikill áhuga-
maður um ættfræði og var stund-
um ansi merkilegt hvað hann vissi
um menn og málefni svo maður
tali nú ekki um afmælisdaga fólks.
Hann þurfti ekki neina Íslend-
ingabók til að rekja ættir fólks.
Meiri líkur voru á því að Íslend-
ingabók þyrfti á hans aðstoð að
halda. Og það sem hann vissi um
enska boltann var sko ekki á færi
allra. Ási var alla tíð mikill einfari,
en vinátta hans og Odds Guð-
mundar (Gudda) var þó mikil og
voru þeir mikið saman og fóru
víða. Það var Ása mikið áfall þegar
Guddi lenti í hörmulegu slysi og
varð ekki samur aftur. Og í raun
má segja það sama um Ása. Seinni
árin tók hann miklu ástfóstri við
líkamsrækt og var hann daglega
annað hvort hlaupandi eða hjól-
andi um allan Siglufjörð á milli
þess sem hann skaust í ræktina út
í sundlaug. Hann keypti sér
myndavél og var með vélina á lofti
við hvert tækifæri. Þegar heilsu
Ása tók að hraka þá er óhætt að
segja að systir hans hafi verið hon-
um ómetanleg sem hún reyndar
var um alla tíð. Á nánast hverjum
degi heimsótti hún hann á sjúkra-
húsið og sá til þess að honum liði
nú sæmilega. Ási kvaddi okkur 20.
október sl. á fæðingardegi móður
sinnar sem hefði orðið níræð
þennan dag. Og fyrir mér er það
engin tilviljun. Hvíldu í friði, elsku
Ási minn. Við sjáumst síðar.
Þorsteinn Þormóðsson.
Kristinn Ásgrímur
Pétursson (Ási)
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar endurgjaldslaust
alla útgáfudaga.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar en
á hádegi tveimur virkum dögum
fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, þó að grein berist
áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt
að senda lengri grein.
Minningargreinar