Morgunblaðið - 03.06.2016, Qupperneq 70

70 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. JÚNÍ 2016
Fallega útsaumað sængurlín
fyrir hina hinstu hvílu
Söluaðilar: Útfararstofa kirkjugarðanna – Útfararstofa Íslands – Harpa útfararstofa
✝ Garðar Péturs-son fæddist í
Vestmannaeyjum
20. október 1948.
Hann lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans í Kópavogi 26.
maí 2016.
Foreldrar hans
eru Laufey Stefáns-
dóttir, f. 15. febrúar
1924, d. 30. desem-
ber 1995, og Pétur
Jónsson, f. 20. júlí 1927. Laufey
var gift Ingimundi Þorsteins-
syni, f. 24. september 1924, d.
25. júlí 1997. Pétur er giftur
Rögnu Guðmundsdóttur, f. 20.
júlí 1930. Systkini Garðars sam-
mæðra: Ómar Örn, f. 1958, Unn-
ur, f. 1960, Agnes, f. 1965, d.
2006, og samfeðra: Daðey, f.
1949, d. 1953, Erlingur, f. 1952,
Daði, f. 1955, Viktor, f. 1962, og
Bryndís, f. 1969.
Eftirlifandi eiginkona Garð-
ars er Ragnheiður Víglunds-
dóttir, f. 16. apríl 1957, frá Ak-
ureyri. Foreldrar hennar eru
Hermína Marinósdóttir, f. 1919,
d. 2002, og Víglundur Arnljóts-
son, f. 1916, d. 1996. Garðar og
Ragnheiður gengu í hjónaband
30. desember 1978.
Börn Garðars og
Ragnheiðar eru: 1)
Laufey Dögg, f.
1979, maki Auðunn
Einarsson, f. 1975.
Börn þeirra: a)
Viktoría Líf, f.
2014 og b) Jakob
Jens, f. 1994. 2)
Daði, f. 1982, maki
Karólína Helga
Símonardóttir, f.
1984. Börn þeirra: a) Alexander
Máni, f. 2002, b) Dagur Máni, f.
2007, c) Fjóla Huld, f. 2010 og d)
Bríet Ýr, f. 2013.
Garðar hóf snemma að
stunda sjómennsku, sem hann
starfaði við mestan hluta starfs-
ævi sinnar á hinum ýmsum bát-
um og skipum frá Vestmanna-
eyjum. Garðar fluttist til Akur-
eyrar árið 1976 og bjó þar með
eiginkonu sinni og börnum þar
til þau fluttust til Vest-
mannaeyja árið 1982. Síðan
flutti fjölskyldan til Hafnar-
fjarðar árið 2006.
Útför Garðars fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 3.
júní 2016, klukkan 15.
„Ég segi bara hvað mér finnst
Laufey mín,“ voru orðin sem ég
fékk frá þér þegar við ræddum um
lífið. Pabbi var hreinskilinn og
maður orða sinna, hann gat farið
fram úr sjálfum sér en ég vissi allt-
af að þessi ljúfa, rólega sál vildi
alltaf vel og kann ég svo sannar-
lega að meta þann kost.
Þú fórst þínar leiðir og byrjaðir
snemma á því, sögur af þér úr
sveitinni þegar þú straukst að
heiman til að kaupa þér „sígó“ er
ein af sögum sem ég hef heyrt. Ég
var þessi dóttir sem virti pabba
minn, hlýddi honum og minnist
þess að eitt sinn kom ég seint heim
eitt kvöldið og var sett í straff. Ég
fékk ekki að fara með vinkonum
mínum á sveitaball og hef ekki enn
farið.
Þakklát fyrir gott uppeldi sem
gerði mig að þeim einstaklingi sem
ég er í dag. Virðing einkenndi sam-
band okkar pabba, við nutum sam-
veru hvors annars, ég var stelpan
hans pabba.
Dáðist að snyrtimennsku hans
hvort sem það var heima, í starfi
eða þrífa alla bílana. Hann var
kenndur við „níu mánaða veikina“,
þurfti að skipta um bíla á níu mán-
aða fresti.
Pabbi var sjálfum sér nægur og
þurfti ekki að hafa mikið fyrir hon-
um, sáttur með kaffibollann og
eina sígó. Flinkur í höndum að
mála hér heima, teikna skipin eða
fyrir barnabörnin.
Mamma og pabbi kynntust í
Eyjum árið 1976, heillaðist
mamma af vel snyrtum nöglum,
fínu fötunum og flottu ferðatösk-
unni hans, og þar með var þeirra
ferðalag hafið næstu 37 árin.
Barnabörnin hans, litlu ljósgeisl-
arnir, gáfu pabba gleði og tilbreyt-
ingu í hverdagslífið, fyllt með ást
og hlýju. Síðasta barnabarnið kom
16. maí 2014, Viktoría Líf dóttir
mín. Hún fékk að njóta síðustu
tveggja ára afa, pabbi var búinn að
bíða lengi eftir að ég myndi gefa
honum einn gullmola í safnið.
Pabbi greindist með krabba-
mein í október 2015, hann tók því
með æðruleysi frá fyrsta degi.
Sjúkdómurinn hægði á pabba
hægt og örugglega, erfitt fyrir
hann að fá annan sjúkdóm í ofaná-
lag en hann hélt ótrauður áfram
með dyggri aðstoð mömmu sem
vakti yfir honum dag og nótt. Í
apríl vorum við mæðgur hér á Ís-
landi í tvær vikur og það var ósk
pabba að koma með okkur tilbaka
til Noregs fyrir næstu lyfjameð-
ferð. Fengum við Ástu frænku að
koma með okkur til að hlúa að
pabba ef þess þyrfti, ekki amalegt
að hafa einkahjúkku með sér.
Pabbi arkaði um göturnar í Nor-
egi, drakk öl í sólinni og naut sín.
Auðunn grillaði rifin sem honum
fannst svo góð.
Pabbi bar sig alltaf vel öll þessi
ár þó svo að hann væri búinn að
vera með sykursýki í yfir 20 ár.
Margir gerðu sér ekki grein fyrir
því að hann væri mikill sjúklingur
því pabbi leit út einsog kvikmynda-
stjarna og var kallaður Gæi í
Framtíð úr Eyjum sem lýsir hon-
um ákaflega vel. Þú kvartaðir aldr-
ei, elsku kallinn minn, og þannig
var það þangað til þú tókst þinn
síðasta andardrátt með mömmu
þér við hlið, 26. maí 2016.
Ég er þakklát fyrir allar þær
dýrmætu stundir sem við höfum
átt síðustu árin og höfðum við það
að leiðarljósi að „búa til minning-
ar“ það var þér hjartans mál.
Þangað til næst elsku pabbi minn,
þá veit ég að þú ert á stað sem er
verkjalaus, situr með kaffibollann
og vakir yfir okkur.
Þín dóttir,
Laufey Dögg Garðarsdóttir.
Elsku Gæi minn, nú hefur þú
kvatt okkur eftir stutta og hetju-
lega baráttu við veikindi þín. Samt
hélstu húmornum alveg til hins síð-
asta og spurðir okkur meira að
segja hvort við værum mætt í erfi-
drykkju þegar við vorum hjá þér
deginum áður en þú kvaddir. Þú
varst besti svili minn enda konur
okkar ekki bara systur heldur líka
bestu vinir.
Þó að ég sé bara búinn að
þekkja þig í tæp tvö ár urðum við
strax miklir mátar og vinir, spjöll-
uðum mikið og gerðum ýmislegt
saman. Fyrir mér varst þú mikill
töffari, snyrtipinni og fjallmyndar-
legur maður. Þú varst alltaf að
þrífa bílinn þinn og gerðir það nán-
ast fram á síðasta dag og komst þá
stundum í skúrinn hjá okkur Sól-
eyju. Við fórum saman í Kolaport-
ið, tókum rúntinn saman eða með
konurnar okkar niður í bæ á kaffi-
hús eða Jómfrúna í smörrebrauð.
Fórum á tónleika og nú síðast bara
tíu dögum áður en þú kvaddir okk-
ur fórum við til Eyja saman og
margt fleira skemmtilegt.
Ég hafði mjög gaman af því að
kynnast þér og eiga þig sem vin þó
að það væri stutt, þú hafðir skap og
þoldir ekki neina vitleysu og vorum
við líkir þar. Sóley var einn af þín-
um bestu vinum og elskuðuð þið
hvort annað, það sama má segja
um mig og Diddu þína og vildum
við gera sem mest saman, enda
þær systur svo miklir vinir.
Ég kveð þig með þessum fátæk-
legu orðum og bið Guð að styrkja
Diddu þína, börnin þín og barna-
börn og aðra aðstandendur í sorg-
inni að missa svo góðan mann sem
þú varst.
Þinn svili og vinur,
Hermann Ragnarsson.
Garðar Pétursson
✝ Héðinn Skarp-héðinsson
fæddist á Dalvík 21.
apríl 1934 en ólst
upp á Siglufirði.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urnesja 30. maí
2016.
Foreldrar Héð-
ins voru Elín Sig-
urðardóttir frá
Læk í Aðalvík, f.
21.12. 1907, d. 21.6. 1995, og
Skarphéðinn Júlíusson, trésmið-
ur, f. í Lykkju í Svarfaðardal
13.6. 1909, d. 29.10. 1941. Systk-
ini Héðins eru: Gunnar, f. 12.5.
1932, Njáll, f. 13.7. 1937, Guðrún
Elín, f. 25.3. 1940, d. 6.12. 2013.
Héðinn gekk í hjónaband
6.10. 1956 með Bergþóru G.
Bergsteinsdóttur, f. 28.7. 1937.
fluttist Héðinn árið 1952 til
Keflavíkur með móður sinni til
að leggja þar stund á frekara
nám og lauk prófi í húsasmíði
frá Iðnskólanum í Keflavík árið
1956. Trésmíðar urðu hans ævi-
starf. Að námi loknu stofnaði
hann trésmíðaverkstæði ásamt
Hreini Óskarssyni. Eftir það
starfaði hann í fyrirtæki sínu í
félagi við Ásgeir Ingimundar-
son. Allan starfstímann sem
spannar um 40 ár var starfsem-
in í Ytri-Njarðvík. Árið 1974
fluttist fjölskyldan búferlum til
Kentucky í Bandaríkjunum þar
sem þau dvöldu í rúmt ár. Þar
starfaði Héðinn við harðviðar-
fyrirtæki Jóns Guðmundssonar,
Northland Corporation. Á ár-
unum 1977-84 stundaði Héðinn
kennslu í trésmíði við Fjöl-
brautaskóla Suðurnesja sem þá
hafði nýlega verið stofnaður.
Héðinn var félagi í Lionsklúbbi
Keflavíkur og einnig naut Odd-
fellow-reglan krafta hans.
Útför Héðins verður gerð frá
Ytri-Njarðvíkurkirkju í dag, 3.
júní 2016, klukkan 14.
Þau eignuðust þrjú
börn: 1) Kristjana
B. Héðinsdóttir, f.
19.4. 1957, maki
Þorsteinn Bjarna-
son. Þau eiga tvö
börn; tvíburana
Bjarna og Ingi-
björgu. 2) Aðalheið-
ur Héðinsdóttir, f.
23.4. 1958, maki Ei-
ríkur Hilmarsson.
Þau eiga þrjú börn;
Andreu, Héðin og Bergþóru og
tvö barnabörn, Eiríku Ýr og
Pétur Orra. 3) Skarphéðinn S.
Héðinsson, f. 8.10. 1966, maki
Lynnea Clark. Þau eiga tvö
börn; Isabel Kristjönu og Freyju
Elínu. Fóstursonur Julian Inove-
jas.
Eftir að hafa lokið námi við
Gagnfræðaskóla Siglufjarðar,
Það er komið að leiðarlokum,
kvöld er komið og mál að hvílast
eftir langan vinnudag. Hugurinn
hvarflar yfir farinn veg og myndir
af pabba líða fyrir hugskotssjón-
um. Pabbi með hamar í hendi og
tommustokkinn í skyrtuvasanum,
einbeittur með smá grettu í svipn-
um að vanda sig. Ekkert hálfkák
þar. Pabbi var fagmaður fram í
fingurgóma; fúsk var honum ekki
að skapi.
Pabbi rak trésmíðaverkstæði
ásamt félögum sínum í rúmlega 40
ár. Pabbi var „millimetramaður“ í
besta skilningi þess orðs, og ná-
kvæmur í öllu því sem hann tók
sér fyrir hendur. Og auðvitað gat
pabbi gert allt. Fékk fjölskyldan
að njóta þess að eiga hann að þeg-
ar framkvæmdir stóðu fyrir dyr-
um. Prýðir smíði hans heimili okk-
ar og erum við afar stolt af.
Pabbi gaf sér lítinn tíma til að
stunda áhugamál, eins og golf eða
veiði. Vinnan átti eiginlega hug
hans allan. En sælureiturinn í
Þrastaskógi var hans líf og yndi.
Þar undi hann sér með mömmu
við að rækta skóg, planta trjám og
grisja. Og vildi pabbi helst alltaf
vera í vinnugallanum að dunda sér
í skóginum og að dytta að bú-
staðnum sem hann smíðaði fyrir
okkur fjölskylduna.
Pabbi naut þess að renna sér á
skíðum þegar færi gafst. Einnig
sýndi hann fína takta á sjóskíðum
sem við fjölskyldan stunduðum
þann tíma sem við dvöldum í Ken-
tucky í Bandaríkjunum. Fundum
við glöggt hversu mjög hann naut
þess að leika sér með okkur á
þessum árum.
Í gegnum tíðina hafa foreldrar
mínir hafa verið duglegir við að
ferðast, bæði utanlands sem inn-
an. Best fannst pabba þó að heim-
sækja bróður minn og hans fjöl-
skyldu sem býr í Bandaríkjunum
og geta þar orðið að liði við hin
ýmsu verk, stór og smá. Við systk-
inin og fjölskyldur og velferð okk-
ar vorum honum efst í huga.
Pabbi hvatti okkur systkinin til
að afla okkur menntunar á því
sviði sem hugur okkar stæði til.
Einnig fylgdist hann af áhuga með
barnabörnunum í námi og starfi.
Þau voru stolt hans og gleði.
Pabbi dvaldist nokkur sumur í
æsku að Skeiði í Svarfaðardal.
Hugsaði hann með hlýju til fólks-
ins í sveitinni sem var honum svo
gott og tóku honum sem einum af
fjölskyldunni þegar erfiðleikar
steðjuðu að og amma þurfti að
koma honum fyrir til að geta séð
sér farborða.
Pabbi vann sem ungur maður
nokkur sumur á síldarárunum í
Rauðku, Síldarverksmiðju ríkis-
ins við sýnatöku og fitumælingar á
síld. Minntist hann oft þessara
tíma á Siglufirði og var ljóst að
efnafræðin skipaði ávallt stóran
sess í huga hans.
Tengingin við Siglufjörð hefur
verið mikil því pabbi og ferming-
arsystkini hans hafa haldið vel
hópinn. Hann naut félagsskapar-
ins við sín gömlu skólasystkini á
meðan heilsan leyfði.
Pabbi stríddi við heilabilun hin
síðustu ár og féll fjölskyldunni það
þungt að horfa upp á manninn
sem aldrei féll verk úr hendi,
missa færni á flestum sviðum
dagslegs lífs. Móðir okkar hefur
staðið við hlið hans eins og klettur
og sér hún nú á bak ástvini sínum
eftir um 60 ára samvist.
Elsku pabbi, hafðu þakkir fyrir
allt og allt. Minning þín lifir í
hjörtum okkar. Vertu kært
kvaddur.
Þín dóttir,
Kristjana B. Héðinsdóttir.
Traustur vinur, góður maður
og frábær tengdapabbi eru þau
einkunnarorð sem hæfa Héðni
Skarphéðinssyni, tengdaföður
mínum sem nú hefur fengið hvíld-
ina.
Ég kynntist Héðni í október
1977 er mér var boðið í mat að
Langholti 2 af dóttur hans, Krist-
jönu, sem síðar átti eftir að verða
eiginkona mín. Mér er það ávallt
minnisstætt að tilvonandi tengdó
hafði greinilega ekki fengið svang-
an íþróttamann í heimsókn áður
og var það í eina skiptið sem mað-
ur fór svangur af þeim bæ. Svo
liðu árin og kunningsskapurinn óx
og maður kynntist persónunni
Héðni vel. Hann var trésmíða-
meistari, einstaklega vandvirkur
og kom það okkur tengdasonun-
um mjög vel þar sem við Eiríkur
vorum nú ekki þeir allra bestu í
iðninni. Hann var vinnuþjarkur
mikill og hugsaði vel um fyrirtæk-
ið sitt milli þess að hann hjálpaði
fjölskyldumeðlimum við allt sem
þurfti að smíða, laga og breyta.
Okkur varð vel til vina og var
gott að leita til hans eftir lát föður
míns. Héðinn hafði einstaklega
gaman af að fara í kvikmyndahús
og voru þær margar hasarmynd-
irnar sem við sáum saman. Oft var
ákveðið að gera hluti með stuttum
fyrirvara. Við nýbúnir að grafa
upp gamla baðherbergið á Lang-
holtinu þegar við létum vaða og
vorum komnir með tveggja tíma
fyrirvara upp í flugvél til Madison
í Wisconsin. Þá var mannskapn-
um komið á óvart.
Svo var það sælureiturinn í
Þrastaskógi sem hann eignaðist
1967 sem átti hug hans allan. Þá
var byrjað að girða og planta
trjám. Upp úr 1980 fór fjölskyldan
að venja komur sínar þangað þeg-
ar Héðinn setti þar niður stórt og
mikið hjólhýsi sem hann eignaðist
og var það notað þar til 1991 þegar
hann byggði Setrið sem varð að
sælureit fjölskyldunnar. Tengda-
synirnir voru vel nýttir í hin ýmsu
verk milli fótboltasparks og golf-
iðkunar. Barnabörn Héðins eiga
yndislegar minningar af hlaupum
eftir stígunum sem hann hafði lagt
um allan skóg þar sem þau dund-
uðu sér við hina ýmsu iðju.
Tengdapabbi var hæglátur og
stutt í brosið, en gat jafnframt
verið harður í horn að taka þegar
þess þurfti með.
Að leiðarlokum vil ég þakka
samfylgdina í þau nær 40 ár sem
við áttum saman, nú fær einhver
annar að njóta vandvirkni og ná-
kvæmni meistarans.
Þinn tengdasonur,
Þorsteinn Bjarnason.
Nú þegar fósturjörðin er að
skrýðast sumarskrúða fer ekki
hjá því að andblær haustsins grípi
um sig þegar náinn vinur, mágur,
fyrrverandi vinnuveitandi og ná-
granni til 50 ára er kvaddur. En í
dag verður jarðsettur frá Njarð-
víkurkirkju Héðinn Skarphéðins-
son, sem lést eftir stutta sjúkra-
húslegu 30. maí síðastliðinn.
Fyrstu kynni mín af Héðni voru
þegar elsta systir mín Bergþóra
og hann fóru að vera saman, sem
varð að farsælu hjónabandi. Þar
sem ég var töluvert yngri en systir
mín var ég oft fenginn til að passa
Kiddý og Addý þegar þau áttu
heima á Vesturgötu 23 í Keflavík,
en þar byggði Héðinn sitt fyrsta
hús. Það var þá sem ég gerði mér
grein fyrir því hve góður fagmað-
ur hann var.
Eftir að ég kom í land af sjón-
um fór ég að vinna hjá Héðni á
trésmíðaverkstæðinu sem hann
rak ásamt Hreini Óskarssyni. Það
var mikið gæfuspor fyrir mig, þar
lærði maður vönduð vinnubrögð
því ekkert var afgreitt frá verk-
stæðinu nema það væri fyrsta
flokks, enda var mikið unnið sem
var sérteiknað og krafðist mikillar
nákvæmni og þar var Héðinn á
heimavelli, nákvæmur og úrræða
góður þegar mikið lá við. Síðustu
árin sem verkstæðið var rekið var
Ásgeir Ingimundarson með
Héðni.
Héðinn og Gullý systir byggðu
hús á Langholti 2 en ég og Gerða á
Langholti 4, þar höfum við verið
nágrannar í tæp 50 ár og teljumst
frumbyggjar í götunni og tókum
þátt í að steypa gangstéttir til að
klára götuna. Þar komu þínir frá-
bæru hæfileikar sem garðyrkju-
maður í ljós og alltaf var gott að
leita eftir ráðum hjá þér um garð-
yrkju. Sumarhúsið í Þrastarskógi,
Setrið, ber þess vitni að þínir
grænu fingur hafi farið þar um,
ótrúlegur vöxtur í öllu sem þú
gróðursettir.
Við hjónin þökkum þér fyrir
samfylgdina og allar yndislegu
stundirnar í gegnum öll árin,
hvort heldur var heima á Lang-
holtinu, í Setrinu eða á ferðum
okkar til útlanda því þær urðu
nokkrar til Ameríku, Taílands og
sigling um Karíbahaf. Eftirminni-
leg er ferð sem við fórum með
ykkur til Kaliforníu að heimsækja
Skarphéðin og Lynneu.
Elsku Gullý mín, Kristjana, Að-
alheiður, Skarphéðinn, makar,
börn og barnabörn. Okkar inni-
legustu samúðarkveðjur og megi
góður Guð vera ykkur styrkur í
sorginni og minningin um góðan
pabba, afa, langafa og vin mun
lifa. Guð blessi minninguna um
Héðin Skarphéðinsson.
Örn og Þorgerður.
Ég hef þekkt Héðin Skarphéð-
insson í langan tíma, allt frá því
hann var sjálfur ungur kröftugur
athafnamaður og fram á síðasta
dag þegar aldur hafði færst yfir
hann og saga hans var honum
sjálfum gleymd.
Héðinn var mikill sómamaður.
Það sem einkenndi hann var
hjartahlýja, hjálpsemi og gott
lundarfar. Hann var einstaklega
vinnusamur maður, útsjónarsam-
ur og úrræðagóður, og ég naut oft
góðs af því. Í raun var hann góð-
um gáfum gæddur og það sást
berlega þegar til hans var leitað
með flókin úrlausnarefni. Þegar
hann var búinn að tapa minninu
var góð verkkunnátta enn til stað-
ar.
Héðinn og félagi hans Ásgeir
Ingimundarson ráku saman tré-
smíðaverkstæði í mörg ár. Þeir
voru báðir afbragðssmiðir, kröfu-
harðir á sig og aðra og þeir náðu
vel saman. Ég sá oft til þeirra og
þetta samspil þeirra í milli þegar
Héðinn setti á hrjúfan hátt ofan í
við ungu lærlingana sem komu
svo skömmu síðar til Ásgeirs eftir
tilsögn.
Ég vænti þess að þeir sem
lærðu hjá Héðni hugsi til hans
með hlýhug því hann skilaði af sér
góðum smiðum og það án undan-
tekninga. Hann gaf engan afslátt
þegar kom að árangri og ég þykist
vita að ekki hafi alltaf verið auð-
velt að taka leiðsögn hans, en af-
raksturinn lét ekki á sér standa.
Hann hafði metnað fyrir eigin
vinnu en hann hafði líka metnað
fyrir hönd strákanna.
Þegar koma að starfsvali
barnanna hans hafði Héðinn eina
skýra reglu: valið skipti ekki höf-
uðmáli og það var þeirra, en hann
brýndi fyrir þeim að vanda til
verka og standa sig vel í því sem
yrði fyrir valinu. Þetta viðhorf hef
ég og kona mín tekið frá Héðni og
haft fyrir okkar börnum.
Mín persónulegu kynni af
Héðni, fyrir utan samverustundir
fjölskyldunnar, voru ef til vill mest
á fyrstu árum fyrirtækis sem
kennt var við Aðalheiði dóttur
hans. Héðinn hafði mikinn metnað
fyrir velgengni hennar en hann
sýndi það aðallega með því að vera
til staðar þegar þörf var á kröftum
hans. Hann var ekki afskiptasam-
ur eða tilætlunarsamur en alltaf til
staðar. Hann naut þess því vel
þegar vel gekk hjá dóttur sinni.
Raunar á það sama við um hin
börnin, þeim hefur einnig vegnað
vel. Þegar komið er að leiðarlok-
um er það kannski það sem mestu
máli skipti, að hafa átt góða ævi og
geta notið þess að börnunum
vegni vel.
Megir hann hvíla í friði.
Eiríkur Hilmarsson.
Héðinn
Skarphéðinsson