Morgunblaðið - 03.06.2016, Qupperneq 75

MINNINGAR 75
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. JÚNÍ 2016
ÚTFARARÞJÓNUSTA
Vönduð og persónuleg þjónusta
athofn@athofn.is - www.athofn.is
ATHÖFN ÚTFARAÞJÓNUSTA - s: 551 7080 & 691 0919
Inger Steinsson
✝ Þórður Vagns-son fæddist í
Bolungarvík 9.
febrúar 1969. Hann
lést 19. maí 2016.
Þórður, eða Tóti
eins og hann var
alltaf kallaður, var
yngstur sjö barna
hjónanna Birnu
Hjaltalín Pálsdótt-
ur, kaupmanns og
húsmóður, f. 9. júlí
1933, og Vagns Margeirs
Hrólfssonar, sjómanns, f. 25.
apríl 1938, d. 18. desember
1990. Birna lifir son sinn og
þarf nú að horfa á bak öðru
barni sínu. Systkini Þórðar eru:
1) Ingibjörg, f. 16. júní 1957, d.
20. nóvember 2011, 2) Soffía, f.
5. nóvember 1958, 3) Hrólfur f.
20. febrúar 1960, 4) Margrét, f.
26. júní 1962, 5) Pálína, f. 30.
nóvember 1964, og 6) Haukur,
f. 10. mars 1967.
Þann 20. maí 2002 kvæntist
Þórður eftirlifandi eiginkonu
sinni, Eleanor M. Manguilimot-
an Vagnsson, frá Filipseyjum.
starfaði hann sem rútubílstjóri
hjá Kynnisferðum. Þórður var
mikill golfáhugamaður og var
einn af forsprökkum við upp-
byggingu golfaðstöðu í Bolung-
arvík. Þar varð hann fyrsti
unglingameistari klúbbsins. Í
seinni tíð var hann virkur félagi
í golfklúbbi Setbergs. Eitt af
stóru áhugamálum Þórðar var
útvarpsrekstur. Hann stofnaði
útvarpsstöðina „Lífæðina“ og
rak hana sem útvarpsstjóri í
nokkur ár en útsendingar voru
í kringum jólahátíðina, upphaf-
lega í Bolungarvík og síðan um
mest allt land. Þá var hann öt-
ull sölumaður Herbalife. Þórð-
ur var mikill tónlistarmaður.
Hann spilaði á saxófón, var
mikill söngmaður og góður
dansari. Hann söng m.a. í
Gospelkór Lindakirkju um
nokkurt skeið. Þá söng hann
m.a. inn á hljómplöturnar Hönd
í hönd, uppáhalds lögin hans
pabba, Vagg og Velta með
Vagnsbörnum að vestan og
Litla jóladiskinn, ásamt systk-
inum sínum.
Útför Þórðar fer fram frá
Lindakirkju Kópavogi í dag, 3.
júní 2016 og hefst athöfnin
klukkan 16.
Foreldrar hennar
eru Erlinda M.
Manguilimotan, f.
11. júlí 1941, og
Cerilo Manguili-
motan, f. 7. júlí
1937, d. 3. janúar
2008. Systkini
Eleanor eru Joce-
lyn, f. 3. júlí 1963,
Danílo, f. 24. nóv-
ember 1966, og No-
el, f. 3. maí 1969.
Dóttir Þórðar og Eleanor er
Katrín Erlinda, f. 2. ágúst 2004.
Sonur Þórðar og Evu Leilu
Banine er Atli Ben, f. 12. febr-
úar 1991.
Þórður lauk grunnskólaprófi
frá Grunnskóla Bolungarvíkur
og þaðan lá leið hans í Mennta-
skólann við Sund þar sem hann
stundaði nám. Eftir skólagöngu
vann hann við ýmis verslunar-
og þjónustustörf, meðal annars
sem verslunarstjóri bæði í mat-
vöru- og sérvöruverslun auk
þess sem hann starfaði m.a. við
fiskvinnslu í Bolungarvík og í
dyravörslu. Undanfarin tvö ár
Á kertinu mínu ég kveiki í dag
við krossmarkið helgi og friðar
því tíminn mér virðist nú standa í stað
en stöðugt þó fram honum miðar.
Ég finn það og veit að við erum ei ein
að almættið vakir oss yfir,
því ljósið á kertinu lifir.
Við flöktandi logana falla nú tár,
það flýr enginn sorgina lengi.
Hún braut allar vonir, hún braut allar
þrár,
hún brýtur þá viðkvæmu strengi,
er blunda í hjarta og í brjósti hvers
manns.
Nú birtir, og friður er yfir,
því ljósið á kertinu lifir.
Sá einn þekkir gleðinnar gáska og fjör
sem gist hefur þjáning og pínu.
Sá einn getur sigrast á ótta og kvöl
sem eygir í hugskoti sínu,
að sorgina við getum virkjað til góðs,
í vanmætti sem er oss yfir,
ef ljósið á kertinu lifir.
(Kristján Stefánsson frá Gilhaga.)
Hittumst hinum megin,
þín
mamma.
Það er víst sagt að löngu sé
ákveðið hversu lengi dvöl okkar í
jarðlífinu skuli vera. Það sé ekki í
okkar höndum að ákveða og engin
ráð séu til að fresta þeirri brottför
þegar að henni skal koma. Það er
líklega best að reyna að halda í þá
trú.
Við systkinin höfum varla náð
að græða sárin eftir þungbæran
systurmissi fyrir rúmum fjórum
árum þegar þungbær sorgin knýr
dyra af fullum krafti á ný. Tóti,
elsku, fallegi og góði bróðir okkar,
sá yngsti í röðinni, hefur nú verið
kallaður til handanheima. Svo
ótímabært og undirbúningslaust.
Æ, hvers vegna þarf þetta að bera
svona brátt að? Hvers vegna? Við
getum spurt en fáum ekki svör.
Hópurinn þjappar sér saman,
reynir að missa ekki móðinn,
trúna á gleðina, lífið og framhald-
ið. En það er erfitt. Það er svo erf-
itt að þurfa að ganga í gegnum
þennan erfiða missi með mömmu
og fjölskyldunni þinni, elsku bróð-
ir.
Við settum á blað nokkur orð til
að minnast Ingu systur sem okkur
finnast jafnmikilvæg núna:
Samfylgdin hefur í flestu verið
hamingjurík og farsæl. Hverjum
lífsferli fylgja brekkur og beygjur,
beinir vegir og breiðir. Við höfum
verið ótrúlega lánsöm systkinin
sjö að eiga hvert annað að og ekki
verður neitað að þeirri stund höf-
um við kviðið þegar kæmi að
kveðjustund þess fyrsta úr hópn-
um. Við höfum fengið að fylgjast
að svo lengi, við höfum gert svo
margt og áorkað svo miklu saman.
Uppbyggingin á Læknishúsinu á
Hesteyri, plöturnar okkar tvær;
Hönd í hönd og Vagg og velta, út-
varpsstöðin Lífæðin; allt eru þetta
dæmi um það sem við höfum með
einum eða öðrum hætti áorkað
saman. Hópurinn hefur nú minnk-
að, hópur sem fékk að njóta ein-
staks uppeldis í faðmi kærleiks-
ríkra og hvetjandi foreldra sem
höfðu heiðarleika og sanngirni að
leiðarljósi.
Og nú hefur kallið komið til
þess næsta, svo óvænt og óund-
irbúið rétt eins og síðast. Elsku,
hjartans bróðir okkar. Orðspor
þitt er svo fallegt og óumdeilt, lífs-
gangan með þér er umlukin minn-
ingum um glaðværð, hjálpsemi,
hlátursköst, saxófónleik, söng og
ástríðu fyrir öllu því sem þú tókst
þér fyrir hendur. Nægir þar að
nefna fótbolta á æskuárum, golf,
Herbalife, tónlistina, útvarps-
rekstur og svo margt, margt
fleira. Við vildum svo óska þess að
hafa getað átt með þér lengri tíma,
en manstu, við fáum víst engu um
þetta ráðið, elsku vinur.
Við munum styðja vel við
Eleanor þína, Atla Ben og Katrínu
Erlindu, en skarð þitt í þeirra lífi
er stórt og verður ekki fyllt. Við
reynum líka að styðja elsku
mömmu sem hefur sannarlega
fengið sinn skerf af sorginni.
Takk fyrir samfylgdina, elsku
besti bróðir, og Guð blessi einstak-
lega fallega minningu þína.
Soffía, Hrólfur, Margrét,
Pálína og Haukur Vagnsbörn
og fjölskyldur.
Illur grunur læddist að mér er
ég sá á Morgunblaðsvefnum þann
20. maí síðastliðinn að rútubíl-
stjórinn, sem fékk hjartaáfall und-
ir stýri við Seljalandsfoss degin-
um áður, hefði verið á
fimmtugsaldri. Sá grunur var
staðfestur er ég hlustaði á Bylgju-
fréttirnar í hádeginu sama dag.
Þetta var góður vinur minn, Þórð-
ur Vagnsson frá Bolungavík.
Hann var á meðal fyrstu Bolvík-
inganna á mínu reki, sem töldust
mér lítt eða ekki náskyldir, er ég
fékk að kynnast á fullorðinsárum.
Það var í gegnum tónlistina sem
við kynntumst.
Fimmtudagskvöldið 9. febrúar
árið 2012 tók ég eftir nýjum kór-
félaga við hliðina á mér í karlaröð
Kórs Lindakirkju, sem sagði mér
til nafns og kvaðst vera frá Bol-
ungavík. „Ég líka,“ svaraði ég
undrandi og sagði deili á mér.
Pabbi minn hefði að öllum líkind-
um skírt hann á sínum tíma. And-
artaki síðar komst ég að því að
þessi maður átti 43 ára afmæli
þennan dag og hafði greinilega
ætlað sér að gefa sér þá afmæl-
isgjöf að ganga í góðan og fjör-
ugan kirkjukór og syngja Guði til
dýrðar. En þetta voru aldeilis ekki
fyrstu kynni hans af tónlist. Hann
var yngstur systkinanna sjö,
Vagnsbarna að vestan, sem gáfu
út hljómplötu árið 1991, til minn-
ingar um föður sinn og eiginmann
einnar systurinnar, sem drukkn-
uðu rétt fyrir jólin 1990. Elsta
systirin, Ingibjörg, lést í nóvem-
ber 2011. Á þeirri plötu, sem nefn-
ist Hönd í hönd — uppáhaldslögin
hans pabba, er meðal annars að
finna lagið Á heimleið, sem Þórður
sagði mér síðar að hann hefði
sjálfur sungið. Hann lék einnig
listavel á saxófón. Þórður söng
með okkur í kirkjukórnum um
tveggja ára skeið og gott var að
hafa annan Bolvíking við hliðina á
sér uppi á pallinum. Ég fann
hvernig það jók okkur báðum
kraft og dug og ég saknaði nær-
veru hans mikið er hann hætti í
kórnum.
Við náðum vel saman. Það var
gaman að fylgjast með honum og
rabba við hann á fasbókinni. Á
þeim vettvangi áttum við nokkur
dýrmæt samtöl. Á sinni stuttu ævi
hafði hann afrekað margt; hann
hafði starfað á vestfirskri útvarps-
stöð, selt Herbalife-vörur og nú
síðustu misserin ók hann rútubíl-
um fyrir Kynnisferðir víðs vegar
um landið. Það var einmitt við þá
iðju, sem hann hné niður undir
stýri rétt við Seljalandsfoss. Hann
var sjálfur á heimleið og honum
var stýrt til heimahafnarinnar
himnesku, til fundar við skapara
sinn og áður gengna ástvini.
Ég kom mér upp þeirri hefð að
spila Á heimleið í flutningi hans og
systkinanna, er ég var staddur á
Óshlíðinni og svo þegar göngin
komu til, á leið minni akandi til
Bolungavíkur í áranna rás. Með
þeim hætti mun ég enn sem fyrr
minnast kærs vinar og góðs
manns, sem kvaddi lífið svo
skyndilega og skjótt, á ferðum
mínum til ættarslóða. Hann verð-
ur ekki síst ofarlega í huga mér
þegar ég mun ferðast til Hesteyr-
ar, sem ég veit að honum þótti svo
vænt um.
Megi almáttugur Guð blessa
minningu Þórðar Vagnssonar og
annarra látinna ástvina hans og
veita eiginkonu, ungri dóttur,
syni, fullorðinni móður, eftirlif-
andi systkinum og öðrum að-
standendum og vinum huggun og
styrk á erfiðum tímum. Minningin
um góðan dreng lifir.
Þorgils Hlynur Þorbergsson.
Stundum er sagt að þeir sem
guðirnir elska deyi ungir. Það á
vel við hér þar sem við minnumst
Þórðar Vagnssonar.
Það eru u.þ.b. þrjú ár síðan við
feðgar kynntumst þessum hressa
og skemmtilega manni. Okkur
varð strax vel til vina enda ekki
annað hægt. Þvílíkur gleðigjafi
sem hann var.
Vignir kynntist Þórði mun bet-
ur en ég þar sem þeir unnu saman
hönd í hönd hjá Kynnisferðum.
Ég er þar af og til sem leiðsögu-
maður.
Sennilega er hápunktur sam-
skipta sonar míns og Þórðar þeg-
ar þeir sigldu báti vestur til Bol-
ungarvíkur frá Reykjavík. Ferð
sem gleymist aldrei og Vignir tal-
ar enn um.
Þó að við kveðjum góðan vin
með harm í hjarta verðum við að
minnast hans eins og hann var.
Mér er minnisstæð fyrsta ferð
okkar saman. Þórður keyrði rút-
una og ég leiðsagði. Það var kolvit-
laust veður og mikið gnauð í bíl-
stjórahurðinni. Ferðina kláruðum
við án vandræða. Þegar við kom-
um á BSÍ sagði Þórður: „Mikið ert
þú góður leiðsögumaður.“ Ég
horfði á Þórð og sagði: „Hvernig
veist þú það? Þú heyrðir ekkert af
því sem ég sagði fyrir gnauðinu í
hurðinni.“ Svo skellihlógum við
báðir.
Við feðgar sendum eftirlifandi
eiginkonu, börnum, fjölskyldu og
aðstandendum okkar dýpstu sam-
úðarkveðju.
Hvíl þú í friði, kæri vinur. Við
treystum á að þú munir taka vel á
móti okkur við Gullna hliðið þegar
þar að kemur.
Sigurður Tómas Jack,
Guðmundur Vignir Jack.
Undir háu hamrabelti
höfði drúpir lítil rós.
(Guðmundur G. Halldórsson.)
Elsku Tóti minn. Aldrei átti ég
von á þessu. Það eru ógleymanleg
símtölin sem byrjuðu á apaöskri
eða eitthvað álíka (nú veit ég að
Gummi Reynis glottir út í annað).
Fæstir vita að þú kenndir mér
margt. Ég kynntist þér fyrsta
vinnudaginn minn í Djúpfangi og
tókstu á móti mér á lyftaranum
með derhúfu og sagðir: „blessaður
Benni“. Þessum móttökum gleymi
ég aldrei. Ég man líka vel að þú
kenndir mér að radda. Ég man í
einni pásunni að þá var lagið „
komdu sæll og blessaður“ (ofboðs-
lega frægur) með Stuðmönnum að
byrja og við vorum allan kaffitím-
ann að syngja niðri á gólfi, alveg
þangað til ég náði efri röddinni. Þú
gafst ekki upp fyrr en ég var bú-
inn að ná þessu.
Ég man kaffitímana á Græðis-
loftinu, við og Gummi Reynis.
Minnisstæðast var „Help“ með
Bítlunum. Þið kennduð mér alls
kyns raddir í alls kyns lögum. Þú
kenndir mér ekki bara á tónlist-
ina, þú kenndir mér skipulags-
hæfileika. Ég man er þú stóðst á
miðju gólfi í Græðishúsinu og
varst hugsi. „ Benni, ert þú til í að
hjálpa mér aðeins?“ Við fórum í að
færa allar vélar og tæki. Þú á lyft-
aranum og ég að aðstoða. Ég
skildi ekki alveg til fulls þetta
kvöld hvert þú varst að fara með
þessu. En næsta dag, þá man ég
að við stóðum á miðju gólfinu og
þú skýrðir út fyrir mér hagræð-
inguna í að færa þetta, og færa
hitt. Á þessu augnabliki sá ég
þetta ljóslifandi fyrir mér og fór
að horfa gagnrýnum augum á hitt
og þetta. Afköstin þennan dag
voru meiri en nokkru sinni fyrr.
Ég held ég sé að fatta það al-
mennilega í dag hversu framsýnn
þú varst.
Eitt dæmi um framsýni þína og
kraft er „Lífæðin“. Ég held að við
Bolvíkingar munum seint fatta
hversu mikið þetta gerði fyrir
bolvískt samfélag. Gleymi aldrei
því sem Gummi Einars, frændi
þinn, sagði eitt sinn við mig:
„Benni, það sem Tóti er búinn að
gera fyrir okkar samfélag verður
aldrei fullþakkað, hann er algjör-
lega ómissandi“. Það voru orð að
sönnu.
Þú misstir pabba þinn og mág,
Vagn Hrólfsson og Gunnar Svav-
arsson, skömmu eftir að ég hóf
störf í Djúpfangi SF. Þú og pabbi
þinn voruð mjög nánir og ég get
fullyrt það að í hvert skipti sem við
hittumst þá minntist þú á pabba
þinn. Söknuðurinn var óbærileg-
ur. Ég held að þú hafir aldrei kom-
ist yfir það.
Ég vil meina að þín mesta lukka
hafi verið að kynnast Eleanor.
Hún var þín stoð og stytta og þú
dafnaðir með henni. Án undan-
tekninga þá minntistu á hversu
heppinn þú værir með konu og
fjölskyldu. Það vita allir sem
þekkja Ellu að hún er gull að
manni. Maður eins og Tóti átti
konu eins og Ellu skilið. Þú varst
einstakur fjölskyldumaður. Ein-
stakur vinur. Einstakur maður.
Elsku Eleanor, Katrín, Atli,
elsku Binna og öll stórfjölskyldan.
Ég sendi ykkur mínar allra
dýpstu samúðarkveðjur. Megi
góður guð veita ykkur styrk.
Eitt er það sem aldrei gleymist,
aldrei, það er minning þín.
(Guðmundur G. Halldórsson.)
Hvíl í friði elsku vinur!
Hinsta kveðja.
Meira: mbl.is/minningar
Benedikt Sigurðsson
(Benni Sig).
Við bekkjarsystkinin kynnt-
umst flest Tóta við upphaf grunn-
skólagöngu. Æskuheimili hans
var á margan hátt ólíkt heimilum
flestra okkar hinna, en það ein-
kenndist af mikilli tónlist, gesta-
gangi, rakarastofu og Binnubúð,
verslun sem móðir Tóta rak í bíl-
skúr við íbúðarhúsið. Ef Tóti var
að afgreiða þegar eitthvert bekkj-
arsystkinanna kom í búðina átti
hann það til að lauma síríuslengju
og lakkrísröri í munn þeirra.
Fljótlega kom í ljós að Tóti yrði
forsprakki í félagslífinu, en gríð-
arlegur áhugi og þekking hans á
tónlist hafði þar mikið að segja.
Hann var aðalplötusnúður skól-
ans og þekkti allar flottustu
hljómsveitirnar. Eitthvert safn
átti skólinn af hljómplötum en
Tóti keypti líka sjálfur mikið af
plötum því hann vildi hafa allt það
nýjasta á diskótekunum og hélt
uppi miklu fjöri. Hann taldi held-
ur ekki eftir sér að sjá um 17. júní
diskótek á ráðhúsplaninu eða öðr-
um samkomum í plássinu og var
ekkert að velta því fyrir sér hvort
hann fengi eitthvað greitt; hann
hafði unun af að gleðja fólk og
halda uppi fjöri.
Tóti lærði lengi á píanó og
seinna einnig á saxófón enda
saxófóninn vinsæll á 80’s-tíma-
bilinu og það tók hann líkt og við
hin alla leið. Tóti var hluti af
breakflokknum Break Hands sem
fór víða og sýndi á diskótekum,
böllum og skemmtunum. Á 80’s-
tímabilinu voru frábærar hár-
greiðslur og fatnaður og auðvitað
fylgdist Tóti með því. Við munum
eftir því þegar hann kom heim eft-
ir sumardvöl í Skotlandi með tví-
litt hár eins og við sáum Limahl
og fleiri stjörnur svo seinna með.
Við komumst sennilega aldrei að
því hvor hermdi eftir hvorum en
við vissum að það sem Tóti gerði
var töff.
Þó svo að tónlistin ætti stóran
sess í lífi Tóta var hann líka mjög
fjölhæfur íþróttamaður. Hann var
öflugur fótboltamaður, skíðamað-
ur og golfari. Hann keppti í öllum
þessum greinum og náði góðum
árangri í þeim. Tóti tók virkan
þátt í uppbyggingu Golfklúbbs
Bolungarvíkur og varð fyrsti Bol-
ungarvíkurmeistari klúbbsins í
unglingaflokki. Eftir að hann
flutti suður hélt hann áfram að
spila golf og hefur eflaust verið
farinn að hlakka til íslenska golf-
sumarsins. Það virtist eiginlega
sama á hverju Tóti snerti eða
hvað hann tók sér fyrir hendur;
hann náði árangri í því og hefði ef-
laust orðið afreksmaður á ein-
hverju sviði hefði hann einbeitt
sér að einhverju einu.
Tóti var alltaf með mörg járn í
eldinum, sem ef til vill skýrir það
að hann mætti ansi oft seint; dag-
skrá þessa unga manns sem við
minnumst var þétt skipuð.
Eftir grunnskóla skildu leiðir,
hópurinn tvístraðist um allt land
og fór Tóti í Menntaskólann við
Sund. Hópurinn hefur hist nokkr-
um sinnum en nú hefur verið
höggvið skarð í hann. Tóti er sá
fyrsti úr fermingarhópnum sem
kveður og munum við minnast
góðs, glaðværs drengs sem vildi
allt fyrir alla gera. Við biðjum góð-
an Guð að styrkja hans nánustu
ættingja því að missir þeirra er
mikill.
Fyrir hönd árgangs 1969 úr
Bolungarvík,
Einar Pétursson,
Margrét Halldórsdóttir,
Ómar Dagbjartsson.
Enginn veit hvert ferjan fer,
hún fasta staði
enga hefur
alla hún úr heimi ber
og hver og einn um borð þar sefur
(IES)
Skarð er fyrir skildi í hópi
starfsmanna Kynnisferða ehf.
Þórður Vagnsson, vinur okkar og
samstarfsmaður, var í ferð um
Suðurland með lítinn hóp erlendra
ferðamanna þegar hann veiktist
skyndilega og lést skömmu síðar.
Þórður hafði á þeim tíma sem
hann vann hjá fyrirtækinu aflað
sér vinsælda samstarfsmanna,
sem og viðskiptavina, enda leið
fólki vel í návist hans. Hann var og
fljótur að kynna sér allt sem að
starfinu lýtur og eignaðist fljót-
lega vini og kunningja í starfs-
mannahópnum. Hann var gæddur
ríkulegu skopskyni og sagði
skemmtilega frá, en af nógu var að
taka, bæði úr hversdeginum og
ekki síst frá æskustöðvunum í
Bolungarvík. Þar ólst hann upp í
stórri, samtaka fjölskyldu. Sú fjöl-
skylda hefur nú slegið skjaldborg
um eftirlifandi eiginkonu Þórðar,
Eleanor, og börn hans. Það var
augljóst að Þórður sá ekki sólina
fyrir þeim og missir þeirra er mik-
ill og sár.
Þórður hafði ánægju af því að
ferðast um landið og naut þess að
hlusta á frásagnir fróðra leiðsögu-
manna. Síðastliðið vor ók hann
með hóp bandarískra blaðamanna
um Vestfirði og hlaut lof þeirra
fyrir að fræða þá um heimasvæði
sitt. Hann ræddi oft við undirrit-
aða um þá ferð og hvað það hefði
verið notalegt að skreppa í kaffi til
mömmu sinnar.
Það er ekki auðvelt að skilja
hvað almættinu gengur til þegar
maður í blóma lífsins er hrifinn
burtu fyrirvaralaust. Maður sem
var fullur af jákvæðri lífsorku og
hafði svo margt að gefa og miðla.
Þeir sem eftir sitja eru örlítið
hnípnari og meira hugsi um til-
gang tilverunnar.
Starfsmenn Kynnisferða eiga
eftir að minnast Þórðar Vagnsson-
ar um ókomna tíð sem góðs félaga
og samferðamanns. Fjölskyldu
hans eru sendar innilegar samúð-
arkveðjur. Blessuð sé minning
Þórðar Vagnssonar.
Fyrir hönd starfsmanna Kynn-
isferða ehf.,
Sigríður Ásta Hallgrímsdóttir.
Þórður Vagnsson