Lystræninginn - 01.03.1977, Side 21

Áhugafólk um myndlist þanf ekki að .
kvarta um sýningarfæð á Reykjarvíkur-
svæðinu.
Ef litið er yfir sýningar undanfarinna
Sra kemur i ljós að yfirgnæfandi meiri-
hluti eru einkasýningar„ Það er senni-
lega fæstum ljóst hversu fjárfrekt fyr-
irtæki myndlistarsýning er. Beinn át-
lagður kostnaður við tveggja vikna sýn-
ingu i Norræna Húsinu er t.d. S milli
170 og 200 þásund krónur og S Kjarvals-
stöðum mun meiri.
Það liggur i augum uþpi að fyrir unga og
litt þekkta menn er um verulega Shættu
að ræða, að efna til slikrar sýningar.
Þetta hlýtur að leiða hugann að þvi
hvort þetta yfirmáta dýra og hStiðlega
sýningarform, þarfnist ekki endurskoð-
unar.
Vinnustaðasýningar þær sem Félag is-
lenskra myndlistarmanna fór af stað með
fyrir nokkru voru ótvirætt spor i rétta
Stt, en þær hafa að þvi undirritaður
best veit lagst niður aftur. Að sjSlf-
sögðu eiga myndlis'tarmenn sjSlfir mesta
sök S þvi mikla fargani einkasýninga
sem minnst var S hér undan.
Vitanlega væri hægðarleikur fyrir þS að
taka sýningarsali S leigu i sameiningu
t.d. 2-4 einkasýningar„ Með þvi móti
myndi liða mun styttri timi S milli sýn-
inga hjS hverjum og einum, en einn meg-
ingalli einkasýningafjnrirkomulagsins er
einmitt hve gamall þorri verkanna er,
þegar þau loks koma fyrir almennings-
sjónir. En hver gæti þS Sstæðan verið
til þess að menn kjósa fremur að efna
til einkasýninga en samsýninga? Ein
Sstæðan gæti verið sú, að alltaf er
fremur litil sala S samsýningum, hvern-
ig sem S þvi stendur. önnur Sstæða gæti
verið einskonar hégómagirni, þvi oft er
það svo, að persónan sem sýnir er i fjöl-
miðlum gerð að aðalatriði, en verk henn-
ar aukaatriði.
ÞS er enn óminnst S þS staðreynd að að-
eins örlítill hluti þjóðarinnar leggur
leið sina i sýningarsali.
Af þvi sést augljóslega að hið hefð-
bundna sýningarform er ekki sú fjöl-
miðlun sem æskileg væri.
21