Tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 01.07.1972, Page 3

SAMSTADAN STYRKIR - SUNDR UNGIN VEIKIR
Eftirfarandi ávarp flutti for-
maöur HFÍ, Maria Pétursdóttir,
á fékigsfundi 20. marz s.l.
Sú hvöt lífvera að vilja halda
sig í hópi er nefnd félagshvöt.
Það að eiga félag við einhvern
er að vera í nánum tengslum
við hann. Félagsmaður er sam-
herji, og félag er skipulagður
hópur manna eða samherja.
Nýlega kom fram í ritstjórn-
arpistli Epione, sænska hluta
tímarits finnsku hjúkrunar-
stéttarinnar, sú skoðun, að
hjúkrunarkonur haldi sérstak-
lega vel saman í sínum hópi eða
félagi. Innan heildarsamtaka
stéttarinnar þarlendis eru 95%
starfandi hjúkrunarkonur. I
öðrum stéttum, þar sem konur
eru í meirihluta, er aftur á
móti félagsþátttakan nær 50%
en 100%.
Hjúkrunarfélag er kjara-
mála- og hagsmunasamtök, en
einnig faglegt stéttarsamband,
og þar af leiðandi telja hjúkrun-
arkonur, sem ekki eru starfandi
um sinn við hjúkrunarstörf, sér
það hagkvæmt að vera í stéttar-
félaginu til að halda óslitnum
tengslum við fagið.
Stéttarsamtök finnskra
hjúkrunarkvenna eru fjölmenn-
asta stéttasambandið innan
heilbrigðisþjónustunnar í Finn-
landi. Það er sterkt afl í þjóð-
félaginu, vegna góðrar sam-
stöðu stéttarinnar.
„Á tímum endurskoðunar og
endurbóta á ýmsum sviðum, er
varða heilbrigðismál og hjúkr-
unarstörf, viljum við, að hlust-
að sé á mál okkar, og þeim mun
frekar er hlustað á hjúkrunar-
konur, því samstilltari sem
stéttarsamtök þeirra eru“, seg-
ir í fyrrnefndum pistli. Það er
ekki hægt að segja, að samstaða
hjúkrunarkvenna á Norðurlönd-
um sé eða hafi verið alltaf jafn-
heilsteypt, en þó er það þannig,
að í hverju landi er aðeins eitt
hjúkrunarfélag, þar sem kjörin
félagsstjórn hefur meginpart-
inn af stéttinni bak við sig og
þess vegna umboð, sem gagn er
að.
Þótt stundum hafi verið
skiptar skoðanir og málefna-
legur ágreiningur innan þessara
hjúkrunarfélaga á Norðurlönd-
um, en það er oft æskilegur afl-
gjafi, þá hefur raunin orðið sú,
að þeir, sem hafa verið kjörnir
til stjórnunar hverju sinni, hafa
haft umboð til þess að tala í
nafni stéttarinnar í samskipt-
um við stjórnvöld og ráðamenn.
Aldrei hefur mér orðið betur
ljóst, hversu mikils virði heild-
arsamstaða er, en þegar ég sat
fund fulltrúa hjúkrunarfélaga
frá aðildarlöndum Efnahags-
bandalagsins s.l. febr. og komst
að þeirri niðurstöðu, að í ýms-
um löndum eru mörg hjúkrun-
arfélög, sem hafa ekkert sam-
starf sín á milli, en keppa hvert
við annað og veikja hvert ann-
að, og veikja þá sérstaklega
heildaráhrif stéttarinnar innan
þjóðfélagsins.
í harðri baráttu stétta og
starfshópa er oft nógu erfitt að
knýja fram hagsmunaatriði
hjúkrunarstéttarinnar, þó að
samstaðan sé góð.
Rétt er að geta þess, að full-
trúar á þessum nefndarfundi í
París voru frá Ítalíu, Lúxem-
búrg, Þýzkalandi, Frakklandi,
Belgíu og Hollandi og frá þeim
4 löndum, sem sækja nú um að-
ild að Efnahagsbandalaginu, þ.
e. a. s. írlandi, Bretlandi, Nor-
egi og Danmörku, einn frá
hverju landi, en auk þess voru
3 áheyrnarfulltrúar, einn frá
Alþjóðasambandi hjúkrunar-
kvenna, einn frá Vestur-Evr-
ópusambandi hjúkrunarkvenna,
og ég var þar fyrir Norður-
landasamvinnu hjúkrunar-
kvenna.
Það kom greinilega fram á
þessum fundi, að þótt lækna-
skortur væri víða í Evrópu,
kom ráðamönnum ekki til hug-
ar að lækka háskólakröfur við
samningu reglugerðar varðandi
menntun og starfsskilyrði lækna
í Efnahagsbandalagslöndunum,
og kom ekki til greina að gera
minni kröfur til læknisþekking-
ar og hæfni en nú væri gert. En
þegar farið var að semja drög
að reglugerð um gagnkvæm
réttindi h j úkrunarkvenna í
þessum sömu löndum, voru rök-
in fyrir því, að ekki þyrfti að
gera miklar kröfur um bóklegt
og verklegt undirstöðunám
hjúkrunarkvenna, þau, að
h j úkrunarkvennaskortur vær i
mikill og stigmunur töluverður
í löndunum núna í sambandi við
grunnnám o. fl.