Tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 01.03.1976, Page 38

Sjónarmíð
Þátturinn „Sjónarmið“ hefur
göngu sína í þessu blaði. Tíma-
ritið vonast til að sem flestir les-
endur sendi þættinum línur og
láti sjónarmið sín í Ijósi.
LÍfið sjálft felur í sér, að við eigum
að læra eins lengi og við lifum viS
sæmilega heilsu. Sá er ekki hagnýtir
sér lærdóm reynslunnar ár frá ári
eftir því sem lífsþroskinn leyfir og er
ekki ásáttur viS að hagnýta sér
góðar hugmyndir annarra samstarfs-
manna, hvaða verk sem þeir vinna,
þá leikur mér grunur á, að skólanám
þoki þar litlu um verulegan lífsvís-
dóm.
Gegnum reynslu áranna hefur hug-
takið myndast, að reynslan sé námi
ríkari. LifiS tekur sér aldrei frí, það
staðnar aldrei.
En við, hæstþróaðasta sköpunar-
verk náttúrunnar berjumst að
minnstakosti háværast fyrir veraldar
gæðum, þó einstaklingsþörfin verði
aldrei mettuð. ViS hrópum eftir
hærri launum, styttri starfstíma og
jafnvel verkfallsréttindum. Þar að
auki er heiðursnafnið hjúkrunar-
kona í hættu. Líklega má aðeins um
stundarsakir nota það, þó helst inn-
an sviga.
Nú þarf hvert verk ef vel að meta,
að enda á stjóri eða fræðingur. Öll
sjáum við lífið gegnum okkar eigin
glugga, er að stærð samsvarar innri
víðsýni okkar og öðrum einka eigin-
leikum.
Mér finnst kröfurnar gagnvart ein-
staklingnum hljóta að vaxa með
hækkandi nafnbótum, sú skoðun
virðist fara halloka og margur hefur
drukknað undir stóru nafni.
Alls staSar í lífinu eru andstæður
að verki. Ljós, myrkur, gleði, sorg,
vor, haust, líf og dauði. I okkur
sjálfum ríkja sömu andstæðurnar.
Eigum við ekki til skilningsauka, að
tegunda okkur sjálf undir plús og
mínus. ÞaS eru mannleg takmörk, að
telja sjálfum sér til plús þar sem
aðrir sjá mínus. ViS skulum ekki
láta það fá á okkur.
Hver þarf aS ganga sína leið og
komi hann sjálfur auga á ágalla sína
er honum einum fært að lagfæra þá.
ViS erum öll meira eða minna
eigingjörn og óskum að lifa í takti
við tilfinningar er bærast í eigin
brjósti.
En því víðfeðmara sem kærleiks-
þörf okkar spannar, þeim mun fleiri
plúsa ljáum við lífinu.
AS ala með sér öfundsýki, óvilja
og hatur er að næra mínusinn, sem
með okkur býr, ekkert síður en plús-
inn.
Hver og einn finnur sínar þroska-
leiðir, aSalatriðið er, aS við vöxum
sem menn og stefnum að takmark-
inu, friður, þróun og jafnrétti á móð-
ur jörð.
Lilja Bjarnadóttir Nissen.
32
TÍMARIT IIJÚKRUNARFÉLAGS ÍSLANDS