Tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 01.05.1976, Blaðsíða 38

Með framandi þjóðum
Hún heitir fullu nafni Sól-
borg Guðríður Bogadóttir
og er fædd í Flatey á
Breiðafirði 16. janúar 1890.
Hefur dvalið lengst ævi
sinnar sem hjúkrunarkona
í Skotlandi, en fluttist á s.l.
sumri að Háholti 11, Akra-
nesi. — Blaðið Magni á
Akranesi átti viðtal við Sól-
borgu og birtum við þá
kafla er fjalla um hjúkrunar-
feril hennar.
Leiðin lá til ísafjarðar
I huga okkar Flateyinga var Isa-
fjörður umvafinnljóma. Mig dreymdi
um að komast eitthvað í burtu, sjá
mig um og kynnast veröldinni. Föð-
ursystir mín - Margrét Gunnlaugs-
dóttir — var búsett á ísafirði. Það
hefur kannske orðið til þess að leitað
var þangað. Hún réði mig til starfa
í Edinborgarverslun, sem þá var
stærsta verslunin á ísafirði. Ég var
þá 17 ára. Versluninni var skipt í
tvær aðaldeildir, matardeild og vefn-
aðarvörudeild. Unnið var frá kl. 8 á
morgnana til 6 eða 7 á kvöldin. Sum-
arfrí þekktust ekki þá.
Hjúkrunarnám
Mig hafði alltaf langað til að læra
hjúkrun. Ég fékk þá hugmynd sem
barn. I næsta húsi við jsað, sem ég
hafði aðsetur í á ísafirði, bjó enskur
trúboði, sem hét Nisbet og systir
hans. Þau héldu þar samkomur, sem
ég man nú lítið eftir, en hinu man ég
vel eftir að þau auglýstu kennslu í
ensku í heimahúsum. Ég fór í tíma
til þeirra og var þar einn vetur.
Eftir að ég var stautandi í ensk-
unni, tók ég þá ákvörðun að komast
til Englands og læra hjúkrun. Þetta
var sumarið 1911 og ég orðin 21 árs.
Ég ræddi málið við Soffíu Jóhannes-
dóttur, er síðar fluttist til Reykjavík-
ur og rak verslun í Austurstræti. Hún
þekkti Oddnýju Sen frá Breiðaból-
stað á Álftanesi, sem þá var á kontor
hjá Garðari Gíslasyni stórkaupmanni
í Leith í Skotlandi. Soffía skrifaði
nú Oddnýju Sen og bað hana að taka
á móti mér og aðstoða mig eftir því
sem með þyrfti í hinu framandi landi.
Ég tók mér far með Sterling eða
Skálholti, á 2. farrými, það var ódýr-
i 60 ár
ast, hins vegar var ég sæmilega fjáð,
eftir veru mína á ísafirði. Við fórum
norður fyrir og lögðum seinast upp
frá Seyðisfirði. Þangað sendi Soffía
mér kveðjuskeyti. Það þótti mér
mjög vingjarnlegt af henni, en ])etta
bar vott um tryggð hennar og um-
hyggjusemi fyrir mér.
Ferðin út tók 3-4 daga. Ég var
mjög veik allan tímann og mátti ekki
mat sjá. Ég kúgaðist nótt sem dag.
Þegar kom til Leith tók Oddný Sen á
móti mér, eins og ráðgert hafði ver-
ið. Ég byrjaði strax á enskunáminu.
Oddný setti auglýsingu í hlað fyrir
mig. Þar bauðst íslensk stúlka til
þess að vinna á heimili, gegn því að
fá tilsögn í ensku. Aðeins ein kona
gaf sig fram. Þetta var ekkja, sem
átti eina dóttur, er var heitbundin
lækni. Á þessu ágæta heimili, var ég
í 8 mánuði og líkaði mjög vel við
fjölskylduna.
Mæðgurnar hjálpuðu mér að
skrifa til sjúkrahúss ekki langt frá,
þar sem ég óskaði eftir því að kom-
ast að sem nemandi í hjúkrun. Þessu
var vel tekið og hóf ég námið 2. mars
1912. Þar var ég í 2 ár. Því næst fór
ég á Rogal sjúkrahúsið í Sunderland.
Þar var ég í 3 ár og lauk þar námi
1917.
Mér fannst gott að vera íslend-
ingur í Skotlandi á þeim árum. Með
mér voru tvær norskar stúlkur. Næstu
tvö árin vann ég á barnaspítala, þar
sem voru um 60 börn. Það var mjög
ánægjulegt starf. Heim fór ég svo
vorið 1919 og var í Flatey um sum-
arið. Um haustið fór ég til Danmerk-
72
TÍMARIT HJÚKRUNARFÉLAGS ÍSLANDS