Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.10.2003, Page 19

VIÐTAL
; Fagdeild endurhæfingar-
hjúkrunarfræöinga
msmmammBatmammm
J Þórdís sagði að á Grensási væri stór hluti afí
i starfi hjúkrunarfræðinga að styðja fjölskylduna íj
j gegnum áföll. Þar væri oft búin til aðstaða fyrir
: aðstandendur, t.d. fólk utan af landi, þó svo að-
! standendur væru ekki lagðir inn.
- Helstu nýjungar í starfseminni? Hvað er efst á\
baugi á sviði endurhæfingar?
Sigurlína varð fyrst fyrir svörum og sagði: „Það eri
: mikil þörf fyrir andlegan og tilfinningalegan stuðn-!
i ing. Eg álít það vaxandi þátt að sinna stuðningi,
i fræðslu og kennslu. Við hófum skipulögð stuðn-
ingsviðtöl árið 1993 og þeim hefur fjölgað umi
| mörg hundruð prósent. Allt að fjórðungur þeirra i
j sem koma til okkar í Hveragerði þurfa á viðtölum {
j að halda og sumir sálfræðingsmeðferð. Þetta eri
vaxandi þáttur í endurhæfingunni."
Viðurkenna þarf reynslu og símenntun
{ Sylvía tók upp þráðinn og sagði: „Þetta er það
{ sem við erum að gera hér á Reykjalundi. Við
| horfum heildrænt á sjúklinginn, bæði andlega og
| líkamlega. Líkamleg og andleg líðan verður ekki
aðskilin.“
Lára bætti við: „Oft hefur verið spurt hvaða gagn
sé að hjúkrunarfræðingum í endurhæfingu. Hér
er unnið í teymum allra stétta innan heilbrigðis-
kerfisins. Við rekum hér á Reykjalundi sólar-
hringsþjónustu og andlega líðanin kemur oftast
fram þegar dagskránni lýkur á daginn og þá þarf
að takast á við þann þáttinn. Hugmyndir um
hjúkrunarfræðinginn eru oft þær að hann þjóni
fólki við rúmstokkinn en hlutverk hans er svo
miklu víðtækara. Eg er á því að það þurfi við-
horfsbreytingu til hjúkrunar. Það verður að
hugsa um einstaklinginn sjálfan og það má ekki
gleyma sér í skriffinnsku og skráningum þó það
sé mikilvægur þáttur líka,“ sagði Lára.
Sigurlína var sammála og sagði: „Það mæðir gíf-
urlega á hjúkrunarfræðingunum í endurhæfing-
; unni. Þeirra er að samhæfa starfskraftana. Inn á
i hjúkrunan'aktirnar liggja allra leiðir, bæði starfs-
{ fólks og sjúklinga. Stór hluti af starfi hjúkrunar-
fræðingsins fer í að sinna öðru starfsfólki."
| Sérmenntun endurhæfingarhjúkrunar er að hefj-
ast í Háskólanum á Akureyri og einn íslenskur
| hjúkrunarfræðingur, Margrét Svavarsdóttir, er
í með meistaragráðu í endurhæfingarhjúkrun.
Sylvía sagði: „Við viljum að hjúkrunarfræðingar
| fái viðurkenningu fyrir starfsreynslu og símenntun. Læknar fáj
i menntun í starfi undir leiðsögn. Það er með ólíkindum aði
J þetta skuli ekki einnig vera í hjúkruninni þó svo ég vilji ekki
draga úr gildi meistaranáms.“
{ Þórdís tók undir og sagði: „Ég er sammála þessu. Á Grensásij
vinnum við hjúkrunarfræðingarnir mikið í teymum og sérhæf- {
um okkur í ákveðnum sjúklingahópum eins og mænuskaða-, i
heilaskaða- og heilablóðfallssjúklingum. Fólk les mikið, fer á
námskeið og gerir ótrúlegustu hluti til að sérhæfa sig í vinn- {
unni. Þetta þarf að meta.“ Lára bætti við: „Þeir sem vinna hér i
: á Reykjalundi færa sig lítið á milli sviða, einmitt af þessum á-1
stæðum."
Endurhæfingin hornreka í heiIbrigöiskerfinu
Það kom fram í viðtalinu að samstarfsráð í endurhæfingu var
stofnað í júní árið 2000. Tilgangurinn var að vinna úr málefn-
um endurhæfingar og þeirra stofnana sem að henni standa til
að þjónustan sé á réttum stað og fólk fái þjónustu á réttu
þjónustustigi. I ráðinu eiga sæti fulltrúar þeirra stofnana sem
að ráðinu standa en þeir eru: Stefán Yngvason, yfirlæknir og
sviðsstjóri endurhæfingar hjá LSH, Guðrún Sigurjónsdóttir,
sviðsstjóri þjálfunar hjá LSH, Hjördís Jónsdóttir, yfirlæknir á
{ Reykjalundi, Lára Sigurðardóttir, hjúkrunarforstjóri á Reykja-
lundi, og Kristján Guðmundsson, yfirlæknir NLFI.
Lára sagði um samstarfsráðið: „Ráðið er góður vettvangur fyr-1
ir starfsmenn þessara stofnana til að hittast, ræða málin, sjá
hvernig hlutirnir eru og hverju er hægt að breyta þannig að
öllu sé sem best fyrir komið. Við fjöllum meðal annars um
hvar einstökum sjúklingahópum væri best sinnt."
Um stöðu endurhæfingar í þjóðfélaginu sagði Sylvía: „Endur-
hæfingin er hornreka í heilbrigðiskerfinu í dag og faginu ekki;
sýndur sá skilningur sem það á skilið. Við erum með vaxandi
hóp fagfólks, starfsfólkið hefur aflað sér sérþekkingar. Endur-
{ hæfingin á Islandi býr yfir gífurlegum þekkingar- og mannauði i
en það þarf að greiða kostnaðinn af því. Þá fjölgar fólki
stöðugt sem þarf á hjálp að halda.“
í lok viðtalsins ræddu þær sína á milli og voru samdóma um
að kannski væri skýringin á því að endurhæfingin nyti ekki
meiri athygli sú að erfitt væri að mæla árangur endurhæfing-{
arinnar. Auðvitað mætti kasta tölu á þá sem kæmust til vinnu {
á ný en mælikvarði betri líðanar væri ekki auðfundinn. Merki- {
miði er vandfundinn á hið fullkomna líf. - „Stefnan er ætíð
I
sett á að allir fái bót meina sinna en sáttin er mikilvægust, það
er að hver og einn nái að nýta sér það sem hann hefur,“ sagði
ein þeirra að lokum og hinar samsinntu.
Fríða Proppé, fproppe@isl.is
Timarit íslenskra hjúkrunarfræðinga 4. tbl. 79. árg. 2003
17