Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.10.2003, Blaðsíða 39

Litið um öxl
Hálf öld frá útskrift úr Hjúkrunarkvennaskóla íslands
I september áriö 1953 útskrifuöust 10 hjúkr-
unarkonur frá Hjúkrunarkvennaskóla Islands
eins og skólinn hét þá. Þær voru: Björney Jóna
Björnsdóttir frá Vestmannaeyjum, Hulda
Gunnlaugsdóttir frá Miðneshreppi í Gull-
bringusýslu, Jónína Stefánsdóttir frá Strand-
höfn í Vopnafirði, Borghildur Einarsdóttir, Osi
í Hörgárdal, Eyjafiröi, Ragnheiöur Hjördís
Ingvarsdóttir, fædd á Patreksfiröi, Ragna Þor-
leifsdóttir frá Hrísey, Gróa Sigfúsdóttir frá Ak-
ureyri, Ingibjörg Ólafsdóttir frá Brautarholti á
Kjalarnesi, Pálína Þuríöur Sigurjónsdóttir frá
Reykjavík, Astríður Karlsdóttir, fædd aö Látr-
um í Aöalvík, alin upp á Húsavík.
Þær sem hófu nám í ágúst 1950 og luku námi
voru Björney, Hulda, Jónína, Borghildur, Ragna,
Gróa, Pálína og Ástríður, tvær stúlkur hurfu frá
námi á fyrstu mánuðum, þannig að í þessum hópi
(holli) vorum við aðeins 8 fyrsta árið en á öðru ári
bættist Ingibjörg Olafsdóttir í hópinn, hafði lært
barnahjúkrun áður í Kaupmannahöfn. Ragnheið-
ur Ingvarsdóttir hóf nám í
mars 1950 en tafðist og lauk
því prófi með „hollinu". Afar
ólíkir einstaklingar mættust í
fyrstu kennslustund, námið
hófst með bóklegri kennslu í
tvo mánuði, misjafn v'ar undir-
búningur okkar og uppeldi,
má segja eins og svart og hvítt!
En allar vorum við með brenn-
andi þrá eftir að læra hjúkrun, sumar höfðu unn-
ið á sjúkrahúsum en aðrar ekki og undirrituð
hafði eiginlega ekki inn á sjúkrahús komið.
Þessi tími var eins og að stíga inn í annan heim,
við fengum fljótlega nasasjón af því andrúmslofti
sem ríkti á Landspítalanum, lyktinni, stétta-
skiptingunni, virðuleikanum og viðmóti starfs-
fólks til okkar blánema! Allt þetta gerði það að
verkum að við í hollinu þjöppuðum okkur saman
og misjöfnuður hvarf og við lifðum í okkar eigin
heimi þar sem námið var brotið til mergjar og
skjólstæðingar tóku hug okkar allan.
Námstíminn \'ar þrú ár, auk tólf vikna forskóla, sex fyrstu
mánuðirnir voru reynslutími og var þá skorið úr um hvort
nemandi væri hæfur til að stunda hjúkrunarnám. Bóklega
námið fór fram á Landspítalanum en verklega námið var tengt
hjúkrunarstörfum á Landspítalanum og öðrum sjúkrahúsum
þar sem nemar voru vistaðir á vegum skólans.
Á þessum tíma var Sigríður Bachmann skólastjóri og Þorbjörg
Jónsdóttir aðalkennari, báðar voru þær mikilhæfir og góðir kenn-
arar sem höfðu mikil áhrif á nemendur, höfðu báðar lært hjúkr-
unarkennslu, Þorbjörg í Bandaríkjunum og Sigríður í Englandi.
Nemar bjuggu á heimavist sem var á þriðju hæð spítalans en
kennslustofan var uppi í risi.
Þegar litið er til baka er efst í huga mikil glaðværð meðal nema
og samheldni og brennandi áhugi fyrir starfinu en margt var
brallað, mörg gerðust ævintýrin sem ekki verða tíunduð hér!
Afar ströng útivistarleyfi giltu, leyft var að vera úti til kl. 23.30
nema daginn fyrir frídag, þá gátum við fengið að sofa úti í bæ
þar til dansiböllum var lokið! Ekki fullnægði þetta okkar þörf-
um og eiginlega hafði þessi takmörkun espandi áhrif, a.m.k. á
suma, og var þá oft gengið lengra en leyfilegt var og það gerði
allt svo spennandi að komast fram hjá næturvaktinni óséður
en næturvaktin átti að fylgjast með hvenær nemar kæmu heim
og færa til bókar, stundum voru eldri nemar í því hlutverki og
þá var oft auðveld innganga! Þessar reglur voru að sjálfsögðu
settar með hag nemenda í huga og í takt við tíðarandann.
Vinnuálag á nema var mikið. Langur vinnudagur, skipulag
deilda með löngum göngum og mikilli yfirferð og margir sjúkl-
ingar á hverri deild og vinnuhagræðing var ekki upp á marga
fiska ef miðað er við daginn í dag.
Með þessum orðum óska ég hollsystrum mínum til hamingju
með áfangann.
Pálina Sigurjónsdóttir
Tímarit islenskra hjúkrunarfræðinga 4. tbl. 79. árg. 2003
Pálína Sigurjónsdóttir