Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.12.2003, Síða 13

GREIN
María Pétursdóttir

k
m. k, \m
J Ml

því eitt af einkennum Maríu að hún eignaðist
; mjög marga vini og félaga við störf sín. Þessi
; kynni og það traust sem þeim fylgdi gerði það að
; verkum að hún gat komið í gegn mörgum hugð-
arefnum sínum. Hún hafði, eins og allir leiðtog-
ar, lag á að fá fólk til fylgis við hugmyndir sínar
og til að leggja þeim lið.
; Eldmóður einkenndi hana oft og hún barðist fyr-
ir hugsjónum. Henni lét verr að skipuleggja og
: býrókratísk var hún ekki. Hún hafði ekki sér-
staklega mikla þolinmæði fyrir smáatriðum og
: útfærslum hugmynda.
Lífsgleði og kímnigáfa voru eitt af aðalsmerkjum
Maríu. Oft tókst henni með húmor og léttum at-
| hugasemdum að létta á spennu þegar ágreining-
ur var uppi um viðhorf og skoðanir.
Hún var falleg kona og aðlaðandi og góðmennska
í svipnum, stundum jafnvel næstum heiðríkja.
Einnig þess vegna Iaðaðist fólk að samskiptum
við hana, það var hluti af leiðtogahæfileikum
hennar.
Eg er í hópi þeirra sem hófu nám við námsbraut
í hjúkrunarfræði haustið 1993. Þetta var
skemmtilegur tími, en umbrotatími og honum
fylgdu mikil átök. Tekist var á um hagsmuni eins
og svo oft, en jafnframt var tekist á um grund-
vallarviðhorf og hugmyndir en það er sjaldgæfara
og miklu skemmtilegra. Þau átök skerptu skiln-
ing okkar nemendanna á faginu því við urðum að
vera þátttakendur og taka afstöðu.
Við leituðum að einhverju heildstæðu hug-
myndakerfi innan hinnar nýju fræðigreinar há-
skólans. Við fundum gömul og gild grundvallar-
viðhorf en áherslur í námi og starfi voru oft á skjön við þá
mynd. Við leituðum fyrirmynda í hópi þeirra sem störfuðu við j
hjúkrun. Við fundum nokkrar, leiðtoga sem vörðuðu veginn
fyrir okkur hinar.
Það var gæfa okkar hjúkrunarfræðinemanna að fyrirmyndirn-
ar, sem við fundum, voru ólíkar og styrkur þeirra lá á mismun- j
andi sviðum.
Námsgreinarnar endurspegluðu þetta viðhorf. Við lærðum;
mannfræði, félagsfræði og sálarfræði ... og svo auðvitað hjúkr-j
unarsögu. María kenndi hjúkrunarsögu og það veitti hennil
gott tækifæri til að koma á framfæri alls kyns sjónarmiðumj
um hjúkrun. Nú
er rætt um að
kenna sögu starfs-
greina sem nauð-
synlegan þátt í
„professionaliser-
ingu“, þarna höfð-
um við ákveðið
forskot. I hjúkr-
unarsögutímun-
um voru teknir
upp þræðir Úr María Pétursdóttir og Sigríöur Halldórsdóttir
þjóðfélagsumræð-
unni og tengdir faginu. Dæmi um þessa samtvinnun er hvern-j
ig María brást við samtímanum í kennslunni. Hjúkrunarfélag-j
ið, sem þá hét, stóð í mikilli kjarabaráttu. Fréttamaður spurði
hvort eðlilegt væri að þeir sem sinntu líknarstörfum gripu til j
aðgerða. Þetta varð þá eitt af ritgerðarefnunum, og ég man að j
ég glímdi þá þegar við spurninguna um hvort tengsl hjúkrun-
ar og trúar héldu faginu niðri. María var mjög trúuð en vildi
takast á við spurninguna.
María var skírð eftir ömmu
sinni, langömmu minni,
Maríu Ossurardóttur á Sól-
bakka við Önundarfjörð. Umj
hana er sagt að hún hafi haftj
sterka löngun til að lækna og
líkna, og var hún ætíð kölluð
til er sinna þurfti sjúkum þar
um slóðir. Afkomendur Mar- j
íu Össurardóttur starfa mjögi
margir við heilbrigðisþjón-
ustu og höfum við oft rætt
um áhrif erfða og uppeldis í þvf sambandi. Ur því verður ekki
reynt að skera hér, en víst er að María Pétursdóttir mótaði
okkur mörg í fjölskyldunni og viðhorf hennar til starfa hafa
reynst gott veganesti.
Rangheiöur meö frænku sinni Maríu
Tímarit íslenskra hjúkrunarfræöinga 5. tbl. 79. árg. 2003