Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.12.2003, Síða 20

Valgerður Katrín Jónsdóttir
Hin hliöin
Gréta Berg, myndlistarkona
h
Gréta Berg var lögð út á listabrautina áður en hún hóf nám
í Hjúkrunarskóla Islands veturinn 69-70, búin að halda sína
fyrstu málverkasýningu. Síðan hefur hún haldið fjölmargar
einkasýningar og samsýningar, oftast á Akureyri. „Davíðs-
sýningin var skemmtilegust fyrir fjölskyldu mína og vini,
allir fylgdust með og tóku þátt. Þetta var vorið 1995, al-
gjört aðsóknarmet." A veggjunum á heimili hennar eru
myndir eftir hana, sumar í skærum og björtum litum, skær-
blái liturinn er t.d. á einni sem hún hefur miklar mætur á
og segist hún hrifin af þeim lit. „Það skiptir miklu máli að
hafa hluti í umhverfinu sem segja manni eitthvað og manni
líður vel með," segir hún. A öðrum vegg í stofunni er mynd
sem býr yfir miklum krafti, sýnir tvær nokkurs konar
sprengingar. „Þessa mynd málaði ég eftir steini," segir hún
og kemur með lítinn, gulan stein, sem hún segir vera óska-
stein, og stækkunargler. „Sjáðu, myndin er á annarri hlið
steinsins og ég málaði tvær aðrar eftir hinni hliðinni." í
gegnum stækkunarglerið birtist málverkið á steininum. 0-
trúlegt. Hún segir steina búa yfir miklum krafti og tekur
fram möppu með verkum sínum. Þar eru Ijósmyndir af
mörgum verka hennar, m.a. verk máluð af umræddum steini
sem sjá má hér á síðunum. Þar hefur hún einnig skrifað
nokkur orð um steina, orð sem við fáum að birta hér.
Öskasteinninn minn er steinvala sem ég fann í fjörunni fyrir
vestan, nánar tiltekiÓ á Löngufjörum. Fjölskylda mín er mikið
fyrir steina ogfegurð náttúrunnar. Við gleymum okkur í fjörunni
og þar er gott að gleyma sér. Oldurnar eru snillingar í að raða ör-
litlum skeljum og steinum í beina röð eftir rennisléttum sandin-
um, þetta er fallegra en í búð, sólin skín og himinninn hvolfist
yfir þetta örsmáa ogfagra. Það má ekki trufla þessa fegurð í öll-
um þessum andardrætti frá flæðarmálinu þar sem báran strýkur
sandinn. Þetta mikla samspil lifandi jarðar, og ég reyni að muna
eftir að þakka fyrir fulla vasa affögrum steinum, „djásnum móð-
ur jarðar". Ætli hún taki eftir þessu? Þegar ég fann þennan æv-
intýrastein eða óskastein, sem er ekki stærri en þumalfingursnögl
á fullorðum, fannst mér hann ósköpin öll fallegur á litinn, svona
grængulur og Ijósgulur, það var eins og þessi steinn límdist við
mig, alltaf í vösum mínum og aldrei týndist hann. Það var oft er
| ég var að fara á vakt dauðuppgefin og þreytt að ég laumaði þess-
um steini á mig og hugsaði sem svo: Hann hjálpar mér og þvær
afmér þreytuna," og með þessa vissu gekk ég til vinnu með stein-
inn á mér. Dag einn skoðaði ég hann gaumgæfilega í stækkunar-
„Skjólstæðingar mínir eru mér uppspretta nýrra hugmynda" segir
Gréta Berg
gleri, fjöll og dalir birtust mér og vinum mínum,
enginn sá það sama og myndirnar hurfu síðan og
engin leið að finna þær aftur. Það var eins og við
værum að fara í ferðalag í hugleiðslu þar sem allt
getur opnast manni og horfið síðan. -Þessi fyrsta
mynd mín er ein hlið steinsins, full af sprengikrafti
en samt hlý, síkvik aflífi.
Oskasteinninn varð fyrirmynd fjögurra verka sem
sjá má hér. Gréta tekur fram aðra möppu en þar
eru myndir sem tengjast verkum Halldórs Lax-
ness. Hún segir móður sína, Margréti frá Öxna-
felli sem sá inn í aðra heima, fyrirmynd Þórunn-
ar frá Kömbum og faðir hennar, Bergsveinn Guð-
mundsson, var ættaður frá Hesti í Önundarfirði
sem Laxness lagði út af í Fót undir Fótarfæti í
Heimsljósi. Myndin Vornótt, sem birtist hér, er
gerð eftir frásögn um lækningu Þórunnar:
Nú göngurn við út í vornóttina.
Hún tók undir arm hans, og þau risu á fæt-
ur og geingu útúr bænum samsíða; utareftir
gaungunum; frammá hlaðið; útá túnið.
Nóttin var gagnsæ hula, áþekkust augum
hennar sjálfrar, bláljós og svöl, glóandi logn-
ský í austri, rólegt lambfé á vellinum, rakk-
arnir sofnaðir, undirlendið uppgufað í þoku
sem vafðist að hlíðum fjallsins og teygði sig
alla leið uppí hamrabeltin, álfaleiði á hvít-
um firðinum, kría. Þannig stóðu þau í tún-
inu meðal hins vitra lambfjár, starandi,
Tímarit islenskra hjúkrunarfræðinga 5. tbl. 79. árg. 2003