Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.03.2004, Síða 20

Valgerður Katrín Jónsdóttir
„Vorum þaulsætnar á Alþingi"
- til aö standa vörö um réttindi hjúkrunarfræöinga,
segir María Finnsdóttir, heiöursfélagi Félags íslenskra hjúkrunarfræöinga

„Vona sannarlega aö hjúkrunarfræöingar haldi vöku sinni," segir María Finnsdóttir.
Ritstjóri Tímarits hjúkrunarfræöinga sótti Maríu heim á
fallegt heimili hennar í Fossvoginum í tilefni nafnbótarinn-
ar, en hún var gerö aö heiðursfélaga á síðasta fulltrúaþingi,
í maí 2003. í húsakynnum hennar er ilmandi eplakökulykt
og á veggjum framandi listaverk sem ættuö eru frá Afríku.
María varð áttræö í hittifyrra og á sófaboröinu má sjá
gamalkunnan grip úr húsakynnum Félags íslenskra hjúkr-
unarfræöinga á Suöurlandsbrautinni, skál meö merki fé-
lagsins. Þaö eru 10 ár síðan hún komst á eftirlaun og hún
hefur ekki setiö auðum höndum fremur en endranær. Flún
hefur feröast um heiminn og stundað trjárækt hér heima.
Gunnlaugur bróöir hennar býr enn þá á Hvilft í Önundar-
firöi þar sem þau ólust upp 11 systkini. Trjáræktin hófst
áriö 1980 á ári trésins meö því aö fræjum var sáö í smáílát
í stofuglugganum. Síðan fékk hún aö setja plönturnar niö-
ur í túnfætinum á HviIft. Nú er þarna trjáreitur og I honum
lítiö finnskt bjálkahús, „Kotiö".
„María hefur ekki aðeins haft áhrif á samferðafólk sitt, held-
ur líka sáð frjókorni í moldu,“ segir María Gísladóttir sem
kynntist Maríu nöfnu sinni fyrst þegar hún var hjúkrunarnemi
á Kleppspítala 1966. „Við heimabæ sinn, Hvilft
í Onundarfirði, hefur hún komið upp fallegum
gróðurreit sem hún sinnir af mikilli umhyggju.
Eg fetaði í spor nöfnu minnar og er nú farin að
yrkja land og hefur hún komið og kíkt á plönt-
urnar mínar og gefið mér góð ráð við uppvöxt
plantna, sáningu, klippingu og stiklingarækt.
Það er eins og sólskinblettur í heiði að eiga Mar-
íu að vin,“ segir María Gísladóttir.
María Finnsdóttir hefur einnig lagt leið sína til
Afríku eftir að hún komst á eftirlaun. „Fór að
heimsækja Margréti Hróbjartsdóttur til Senegal,
það var mikið ævintýri," segir hún og rifjar upp
fjögurra og hálfs mánaðar dvöl þar og sýnir mynd-
ir. Hún segir að Margrét og eiginmaður hennar
hafi verið þar á vegum norsks kristniboðsfélags.
Þar var mikil fátækt, skortur á heilbrigðisþjón-
ustu og lyfin voru dýr. Margrét fékk leyfi yfir-
valda til að setja upp „klíník" í litlu húsi í kristni-
boðsstöðinni, veitti ókeypis þjónustu og seldi lyf
á kostnaðarverði. María hjálpaði Margréti við
sáraskiptingar og lyfjagjöf og segir hún að oft hafi
beðið milli 60 og 70 manns á morgnana eftir
hjálp. A föstudögum var pakkað niður lyfjum og
umbúðum og haldið út í þorpin þar sem hjálpin
var veitt við mjög frumstæðar aðstæður, t.d. voru
skýlin aðeins úr ofnum mottum.
Leið hennar lá svo aftur til Afríku, að þessu sinni
til Konsó í Eþíópíu þar sem Samband íslenskra
kristniboðsfélaga hefur rekið kristniboð, skóla-
starf og heilsugæslu í 50 ár. Hún var þar gestur í
3 mánuði. Heilsugæsla var þar á vestrænum nót-
um, eftir áratugastarf íslenskra og norskra hjúkr-
unarfræðinga. „Það var gaman að fara um þorpin
og sjá hvernig fólkið lifði í strákofum, oft voru
nokkrir saman í hnapp, einn var t.d. fyrir fólkið,
annar fyrir dýrin og sá þriðji fyrir matvælin. Þetta
er þó að breytast, víða sást glitta í glampandi
bárujárnsþök. Unga fólkið vill reisulegri hús.“
Tímarit hjúkrunarfræöinga 1. tbl. 80. árg. 2004