Dagblaðið Vísir - DV - 22.03.2016, Blaðsíða 56

48 Fólk
leikarans. Ekki þvermáli heldur vin-
sældum og launum. Íslensku leik-
ararnir borða hins vegar í sama bíl
og við. Það er allt miklu persónu-
legra,“ segir Ragna til að draga upp
mynd af ólíkri stemningu. Hún tekur
samt fram að þegar hún farðaði leik-
arana Juliu Stiles, Forest Whitaker og
Jeremy Renner fyrir myndina Little
trip to heaven þá hafi þau dottið í
sömu stemningu og Íslendingarnir
og verið alveg dásamleg. En hún tel-
ur það hafa haft áhrif að um íslenska
mynd var að ræða.
Þarf stundum að vera
sálfræðingur
Ragna hóstar aðeins og ræskir sig
og afsakar sig í kjölfarið. Segir hóst-
ann hafa verið að angra sig í nokkr-
ar vikur, en líklega sé um einhverjar
flensuleifar að ræða sem aldrei hafi
náð flugi. „Ég verð nefnilega aldrei
veik. Sjö, níu, þrettán,“ segir hún og
bankar þrisvar í gluggakistuna til að
forða því að hún leggist í flensu strax
eftir viðtalið. „Ég er auðvitað alltaf
ofan í fólki svo ég er örugglega búin
að mynda ónæmi fyrir öllum þess-
um helstu pestum,“ bætir hún kímin
við. En talandi um það. Verður hún
aldrei þreytt á því að vera með nefið
ofan í andlitinu á öðru fólki? „Í raun-
inni ekki því ég er alltaf með nýtt
andlit. Alltaf með nýjar persónur og
heyri nýjar sögur. En það fer auðvit-
að allt eftir því hver er í stólnum hjá
mér og hvernig fólk er stemmt, hve
mikið það talar.“
Ragna hefur gaman af því að
spjalla við fólk í stólnum en stund-
um þarf hún að setja sig í hlutverk
sálfræðings. Til dæmis ef fólk er
stressað fyrir því að fara í beina út-
sendingu. „Það er fjöldi fólks sem
er stressaður fyrir útsendingu og ég
skil það ofboðslega vel. Ég myndi
ekki vilja skipta. Ég reyni að láta
fólki að líða vel þannig að það nái
að slaka á. Oft segir fólk við mig að
það skemmtilegasta við að koma í
viðtal sé að setjast í stólinn hjá mér
og fá smá dekur.“ Ragna brosir. Hún
kann augljóslega sitt fag. „Svo verður
maður líka að passa að gera fólk ekki
stressað með of miklu tali, ef það vill
bara slaka á. Það besta við öll þessi ár
mín í starfi er reynslan. Maður kaup-
ir ekki reynslu með peningum og
maður lærir hana heldur ekki í skóla.
Og öll framkoma við fólk byggist á
reynslu. Maður lærir að hafa tilfinn-
ingu fyrir því hvað fólk vill.“
Aldur er bara tala
Það er einmitt faglegt ævistarf
Rögnu, byggt á uppsafnaðri reynslu,
sem hún var heiðruð fyrir á Eddu-
verðlaunahátíðinni. En hvaða þýð-
ingu hafa svona verðlaun fyrir hana?
„Það hvarflaði aldrei að mér að ég
fengi þessi verðlaun. Mér finnst
heiðursverðlaun hafa verið veitt
þeim sem eru sýnilegir, ekki þeim
sem eru á bak við. En það er einmitt
það sem fólki fannst svo gott við
verðlaunin í ár, að það var baksviðs-
manneskja sem fékk þau. Það skiptir
miklu máli fyrir aðra sem vinna við
þetta að starfið sé metið að verð-
leikum. Þetta sýnir að baksviðsstörf-
in skipta líka máli, ekki bara að vera
framleiðandi eða aðalleikari.“
Ragna viðurkennir að hún hafi
tengt heiðursverðlaun við starfslok
eða einhvern vendipunkt, en það er
svo sannarlega ekki raunin í hennar
tilfelli, enda er hún í fullu fjöri. Eins
og hún sagði í þakkarræðunni sinni
á Edduhátíðinni þá er hún bara
rétt að byrja. „Það er svo skrýtið að
þegar maður hefur gaman af starf-
inu sínu þá er aldur bara einhver
tala sem skiptir ekki máli ef maður
hefur heilsu og vinnugleði. Ég hef
vinnugleðina ennþá og hef gaman af
þessu. Ég er til dæmis að klára eina
bíómynd núna, Eiðinn með Baltasar
Kormáki, þannig að það bætist ein
bíómynd við.“
Nýhætt að fara upp á þak
Og Ragna lætur sér ekki nægja að
vera á kafi í vinnu heldur sinnir hún
líka áhugamálum sínum af miklum
móð, sem og viðhaldi hússins og
garðvinnu. Hún viðurkennir að hún
sé mjög virk. Eiginlega svo virk að
stundum fari hún fram úr sjálfri sér.
Að fara á skíði er eitt af áhugamál-
um Rögnu, en samt eingöngu í út-
löndum. Henni þykir lítið spennandi
að skíða í sléttlendinu á Íslandi og á
ekki einu sinni skíði. Leigir sér bara
búnað í útlöndum. Hún var einmitt
að koma úr skíðaferð í Saalbach, með
syni sínum og sjö ára barnabarni,
daginn áður en við hittumst. „Svo er
ég líka í hestunum. Ég er með einn
hest uppi í Mosfellsbæ. Þar er yndis-
legur vinahópur sem mér þykir mjög
gaman að ríða út með. Ég segi stund-
um að það sem haldi mér á tánum sé
að vinahópurinn minn sé frá aldrin-
um 45 ára upp í 62 ára. Ég er elst. Ég
þarf að halda í við þau og geri það á
meðan ég hef heilsu til,“ segir Ragna
einlæg. „Ég hef alltaf haft ánægju af
því að gera hitt og þetta.“
Ragna hefur einmitt verið dugleg
við það í gegnum tíðina að gera
hlutina sjálf. Ekki bara þegar kemur
að því að finna gleðina í lífinu heldur
líka hvað framkvæmdir varðar. „Ég
er nýhætt að fara sjálf upp á þak að
mála, en af því að ég er svona heilsu-
hraust þá gleymi ég því stundum
hvað ég er gömul. Þegar maður er
orðinn svona gamall þá á maður
kannski ekki að liggja svona mikið
á hnjánum. Ég hef alltaf málað hús-
ið sjálf en nú er ég að spá í að fá ein-
hvern í stóru veggina. Ég sleppi því
að fara upp í stigann núna.“
Skall í gólfið á flugvelli
Ástæðan fyrir því er líka sú að Ragna
braut mjaðmakúluna fyrir sjö árum.
Það voru reyndar hvorki íþróttir né
viðhald sem orsökuðu það slys. Hún
datt einfaldlega á flugvelli þegar hún
var á leiðinni í draumaferðina sína
eftir langa vinnutörn. „Við Bjössi
vorum að fara til San Francisco, upp
í Yosemite. Ætluðum að keyra nið-
ur þjóðveg 1 til Las Vegas og fara á
þær slóðir sem við bjuggum á í Los
Angeles. En í millilendingunni í
Minneapolis skall ég í gólfið og fann
að það gerðist eitthvað. Mig svim-
aði svolítið þegar ég stóð upp. Ég
fór samt út í vél en fann að ég var
eitthvað skrýtin eftir þriggja tíma
flug. Þegar við komum hótelið í San
Francisco náði ég mér í kælikrem og
bólgueyðandi, batt teygjubindi um
lærið á mér og fór út að ganga. Ég
gekk í tvo daga í San Francisco, upp
og niður brekkurnar, en á þriðja degi
þegar við tékkuðum okkur út af hótel-
inu þá spurði ég hvort það væri ekki
sjúkrahús í grenndinni. Þá gat ég ekki
stigið í fótinn lengur.“
Lætur brotið ekki stoppa sig
Sjúkrahús reyndist vera handan við
hornið og sem betur fer fór Ragna
beint þangað því í myndatöku. Þar
kom í ljós að hún var brotin og var
drifin beint í aðgerð. „Ég var bara
skorin úti og ferðin náði ekki nema til
Carmel þar sem við vorum í tíu daga
– ég á hækjum. Við fórum í bíltúra
og þetta var í raun mjög skemmtileg
ferð þegar upp var staðið. Spítalinn
var líka alveg æðislega flottur, eins og
fjögurra stjörnu hótel, og Bjössi fékk
að gista hjá mér því hann var skráð-
ur heimilislaus. Við hlæjum að þessu
enn þann dag í dag enda er þetta ör-
ugglega dýrasta hótelið sem við höf-
um gist á.“
Að brotna svona hefur þó ekki
háð Rögnu neitt að ráði og hún seg-
ist alltaf vera að verða betri og betri.
Hún finnur aðeins fyrir þessu og stíg-
ur til dæmis ekki upp á hestinn þeim
megin sem hún brotnaði. „Það fyrsta
sem ég spurði lækninn eftir aðgerðina
var hvort ég gæti ekki örugglega far-
ið á hestbak og skíði. Hann sagði að
ég gæti það alveg ef ég hefði stundað
þessar íþróttir áður. Ég ætti hins vegar
ekki að byrja á því núna,“ segir Ragna
sem var að sjálfsögðu alsæl með þess-
ar fréttir. Og hefur haldið sínu striki.
„Þetta stoppar mig ekki neitt.“ n
Páskablað 22.–29. mars 2016
Hentar vel í matargerð, ofan á brauð, til að poppa popp,
í baksturinn, í þeytinginn, á húðina eða til inntöku.
„Fossberg-
nafnið
mun því deyja
út með mér, því
miður. Sem er
hálfgerð synd.
Á skíðum Að fara á skíði er eitt af áhugamálum Rögnu, en samt
eingöngu í útlöndum. Hér er hún í Saalbach í síðustu skíðaferð ásamt
syni sínum, Ívari Erni Helgasyni, og sonarsyni Eiði Styrr Ívarssyni.
Á einn hest
Ragna á góðan
vinahóp í tengslum
við hestamennsk-
una og nýtur þess
að fara í reiðtúra.
Á Gljúfurá Ragna bjó öll sumur, fram á unglingsár, á
Gljúfurá í Borgarfirði þar sem fjölskyldan átti jörð. Á þessari
mynd er hún átta ára á hrútsbaki með bæinn í bakgrunni.