Dagblaðið Vísir - DV - 14.07.2017, Page 52

28 fólk - viðtal Helgarblað 14. júlí 2017
nýtt.“ Adolf segist, þrátt fyrir allt,
ennþá bera hlýjar tilfinningar til
RÚV, að minnsta kosti stofnunar-
innar sem slíkrar. „Ég var þarna í
22 ár, vakinn og sofinn. Þetta er
skemmtilegasti vinnustaður sem
ég hef unnið á, ég vann með frá-
bæru starfsfólki og eignaðist góða
vini. Ég sakna þessa alls. Ég ver
þetta fyrirtæki, þessa stofnun,
endalaust. Þegar menn á sam-
félagsmiðlum eða annars staðar
bölsótast yfir fyrirtækinu svara ég
fullum hálsi ef mér finnst gagn-
rýnin ósanngjörn, því mér þykir
alltaf vænt um þetta fyrirtæki. En
það er aftur á móti spurning með
yfirstjórnendurna.“
Lífið er ekki sanngjarnt
Allt sem við Adolf höfum rætt fram
að þessu hefur verið merkilegt og
þýðingarmikið. Þegar við víkjum
að fjölskyldumálum og heilsu og
hamingju fjölskyldunnar erum
við hins vegar farnir að tala um
hluti sem skipta enn meira máli.
Á meðan Adolf fór í gegnum um-
brotatíma í vinnunni greindist
konan hans með krabbamein eins
og áður segir. „Ég hef komist að
því, eins og sálfræðingurinn minn
sagði, lífið er ekki sanngjarnt.
Lífið hefur ekkert með sanngirni
að gera. Það er engin sanngirni í
því að tólf ára barn greinist með
hvítblæði. Það er engin sann-
girni í því að fólk á miðjum aldri
missi vinnuna sína, það er engin
sanngirni í því að fólk missi heils-
una. Ég hef séð í kringum mig of-
boðslega margt fólk á mínum
aldri sem hefur unnið hörðum
höndum áratugum saman, búið
að byggja upp sitt líf, og ætlar að
fara að njóta en þá allt í einu tekur
lífið einhverja fáránlega beygju.
Auðvitað var ýmislegt sem gerð-
ist á svolítið samþjöppuðum tíma
hjá mér og okkur, ég lendi í þessu
einelti, missi vinnuna, á erfitt
með að finna vinnu, fer síðan í
þetta ævintýri með útvarpið og
konan greinist með krabbamein.
Svo til að bæta um betur tekur
það sig upp ári seinna, eftir að við
héldum að þetta væri búið og hún
fór í gegnum hálfsárs lyfjameð-
ferð í vetur sem lauk í vor. Það eru
rúmir tveir mánuðir síðan hún
kláraði seinni lyfjameðferðina.
Þetta hefur verið djöfull töff tími.
Það er margt að berjast við en það
stærsta eru náttúrlega veikindi
hennar, en það virðist ekkert bíta
á þessa konu. Hún hefur verið
með mér í 39 ár, manneskja sem
þolir mig í 39 ár, hún þolir flest.“
Maður bullar fyrir fólk
Eftir að útvarpsævintýri Adolfs
lauk hófst aftur leit að vinnu og
eftir að hafa starfað um hríð við
afgreiðslustörf var honum boðið
leiðsögumannsstarf hjá Arctic
Adventures. Hann tók meira-
próf og í maí í fyrra fór hann að
túra og hefur verið á fullu síðan.
„Ég var mikið í tveggja og þriggja
daga ferðum um Suðurlandið
í vetur en í sumar hef ég verið í
lengri túrum, fimm eða sex daga
hringferðum. Þetta er gríðarlega
skemmtilegt. Þetta er svolítið
svipað og maður gerði áður, mað-
ur bullar fyrir fólk,“ segir Adolf
og skellir upp úr. „Þetta er eins
og lýsing í sjónvarpi, þú segir frá
því sem þú sérð. Þetta eru mann-
leg samskipti og þrátt fyrir að það
hafi verið reynt að halda því fram
að ég væri slæmur í mannlegum
samskiptum held ég að þau hafi
yfirleitt legið þokkalega fyrir mér.“
Adolf segir að honum hafi ekki
gefist tími til að fara í Leiðsögu-
skólann en hann stefnir að því að
gera það á næsta ári og hlakkar
mikið til þess. Hann segist hafa
verið nægilega fróður um landið
þegar hann byrjaði að leiða ferða-
menn út í náttúruna. „Maður er
alltaf að læra eitthvað en sem
betur fer hef ég ferðast talsvert um
landið. Í öðru lagi er ég enginn
krakki lengur, ég á þrjú afabörn.
Síðan bý ég að því að ég vann á
fréttastofu í meira en 20 ár. Þó að
menn líti á okkur íþróttafrétta-
menn sem nautheimskar bolta-
bullur fylgjumst við með öðrum
fréttum og höfum jafnvel áhuga
á því sem er að gerast í kringum
okkur.“
Lærðu málið þitt almennilega
Þrátt fyrir að Adolf starfi ekki sem
íþróttafréttamaður í dag heyri ég
að hugur hans er enn að miklu
leyti þar. Ég má því til með að heyra
frá honum hvað honum finnist
um íþróttaumfjöllun á Íslandi og
hvernig hún hafi þróast síðustu ár.
„Það sem ég vil alltaf sjá betra er
málfarið. Alltaf þegar skóla hópar
eða krakkar komu upp í útvarp í
starfskynningu, og spurðu mig
hvað þau þyrftu að gera til að
verða íþróttafréttamenn, sagði ég
ætíð „lærðu íslensku, lærðu málið
þitt almennilega.“ Vegna þess að
tungumálið er verkfærið sem þú
notar í vinnunni. Ef þú hefur ekki
vald á því verður þú ekki góður.“
Beinar lýsingar frá íþrótta leikjum
voru ær og kýr Adolfs og þar naut
hann sín hvað best. Honum líkar
ekki hvernig þær hafa þróast á síð-
ustu árum og myndi vilja sjá lýs-
ingarnar hófstemmdari. „Þetta er
komið svolítið yfir í öskurkeppni.
Þegar þú missir þig algjörlega og
öskrar yfir einhverjum tveimur
liðum í neðri hluta ensku úrvals-
deildarinnar, hvað áttu þá eft-
ir fyrir stóru stundina? Hvað áttu
eftir þegar Ísland skorar sigur-
markið á lokasekúndunni?“
Fíflagangurinn lifir enn
Áður en ég sleppi Adolf rifjum við
upp nokkrar af þeim uppákom-
um og fíflagangi sem hann stóð
fyrir eða lét plata sig út í þegar
hann var íþróttafréttamaður. Oft
var kostulegt að fylgjast með upp-
átækjum Adolfs sem stundum
voru gagnrýnd en oftast var nú
hlegið. Ég spyr hann því að lokum
hvort hann hafi sagt skilið við
sprellið eða hvort hann bjóði upp
á einhvern fíflagang í leiðsögu-
störfum sínum. „Auðvitað reynir
maður að skemmta farþegunum
af og til og reynir að taka sig ekki
of alvarlega. Maður reynir að gera
þetta að skemmtilegri upplifun
hjá þeim. Stundum fíflast maður
aðeins en maður verður að lesa í
hópinn og sjá hvað er viðeigandi í
hvaða hópi og þess háttar. En jújú,
við reynum yfirleitt að hafa svo-
lítið gaman.“
Það verður ekki annað sagt
en að Adolf sé trúr þessum
lokaorðum, hann stefnir alltaf að
því að hafa svolítið gaman. Þrátt
fyrir að við höfum í þessu við-
tali rætt um erfiða göngu hans í
gegnum öldudal og ýmis áföll sé
ég Adolf ennþá fyrir mér eins og
ég hef gert alla tíð. Brosandi.n
M
y
n
d
S
ig
tr
y
g
g
u
r
A
r
i
„Ég veit ekki hvort ég sé fyrir
mér einu sinni að vinna aftur
sem íþróttafréttamaður eftir þetta
langa fjarveru.
„Manneskja
sem getur
þolað mig í 39 ár
hún getur þolað
flest.