Morgunblaðið - Sunnudagur - 05.03.2017, Blaðsíða 14

Í fimm ár sigldi Unnur um heimsins höf á skútunni Kríu.
„Jú, jú, ég var hrædd í stormum, til að byrja
með. Svo vandist það og maður fór að treysta
skútunni. En það var stundum kvíði,“ segir
hún og útskýrir að oft þurfti að undirbúa allt
út í ystu æsar og ekkert mátti klikka.
Hittuð þið sjóræningja?
„Við vorum á sjóræningjaslóðum og vorum
einhvern tímann elt. Það var skotið á okkur frá
fangelsiseyju fyrir utan Kólumbíu. Skútur
voru að hverfa á þeim slóðum sem við vorum
að sigla á. Þannig að það var ýmislegt að ger-
ast,“ segir Unnur og hlær að minningunni.
Þú hlýtur að hafa fengið nýja heimsýn.
Fannst þér heimurinn minnka?
„Já, eiginlega fannst mér það. Mér fannst ég
hafa ummál heimsins á tilfinningunni. Við það
að sigla svona eftir miðbaug þá fannst mér ég
skilja stærð heimsins.“
Árið 1990 togaði heimþráin í þau og þau
fluttu heim. „Það voru svolítið erfiðir tímar að
koma heim í, það var lægð og enga vinnu að fá.
Það var erfitt að takast á við venjulegt líf og
byrja upp á nýtt þegar allir vinir manns voru
komnir með íbúð eða hús og fjölskyldu,“ segir
Unnur.
Þörfin til að skrifa alltaf til staðar
Eftir þetta mikla ævintýri er ekki skrítið að
daglega lífið á Fróni hafi verið heldur dauft,
a.m.k. til að byrja með. Unnur var á þessum
tíma 35 ára og parið stóð á tímamótum. Stuttu
eftir heimkomuna skildu þau Þorbjörn en þau
voru barnlaus, enda hentaði ekki að eignast
börn þegar þau sigldu um höfin blá.
Unnur vann á hóteli í tvö ár en sneri sér svo
að skrifum og skrifaði seinni bókina um
Kríuna, Kría siglir um Suðurhöf. Í kjölfarið fór
hún að vinna hjá Íslenskri erfðagreiningu og
var með í uppbyggingu fyrirtækisins frá upp-
hafi. Þar starfaði hún í fjögur ár, bæði sem
skrifstofustjóri og sem aðstoðarmaður for-
stjóra. „Það var mikið ævintýri líka. Við byrj-
uðum með tuttugu starfsmenn en ég held að
þeir hafi verið komnir yfir þrjú hundruð þegar
ég hætti árið 2000,“ segir hún.
Aftur sneri Unnur sér að skrifum sem toga
hana alltaf til sín. Hún og ljósmyndarinn Sig-
urgeir Sigurjónsson unnu saman að bókinni
Íslendingar sem vakti mikla athygli. Sú vinna
tók tvö ár. Einnig vann hún að barnabók á
þessum tíma.
Þú hefur greinilega þessa þörf fyrir að
skrifa.
„Já, ég hef þessa þörf sem ég ræð ekki alveg
við. Mér finnst ég vera að svíkjast um ef ég er
ekki að skrifa. Mér finnst rosalega gaman að
vinna með textann og sjá fyrir mér verk,“ seg-
ir hún en Unnur hefur unnið að fleiri bókum
með erlendum ljósmyndurum og einnig skrif-
aði hún bók þar sem hún talaði við Íslendinga
sem trúa á álfa og huldufólk. Það eru því ófáar
bækurnar sem liggja eftir hana. „Nú er að
koma út bók um lífríkið á Mývatni, sem er líka
skrifuð í persónulegum tón og ætluð fyrir al-
menning.“
Fannst ég eiga þrjátíu systur
Ertu mikið náttúrubarn?
„Já, ég er mjög tengd náttúrunni. Kosturinn
við að búa hér er að það er ólýsanlega stór-
kostleg náttúra hér allt í kring. Bara rétt utan
við bæjarmörkin, hér ertu bæði í náttúrunni og
líka örstutt frá bænum,“ segir Unnur. „Ég ólst
mikið upp hjá afa og ömmu í Flóanum rétt hjá
Stokkseyri þannig að ég var sveitastelpa en
svo var ég hjá mömmu í borginni inn á milli.
Hún var einstæð móðir og sendi mig oft til for-
eldra sinna. Hún fór t.d. í ár í nám til Ameríku
þegar ég var sjö ára þannig að ég hóf mína
skólagöngu á Stokkseyri. Ég var alltaf mikið
fyrir dýrin og náttúruna eins og hún kom fyrir
í sveitinni,“ segir Unnur sem á yfirleitt hunda
og einnig einn hest.
„Mamma var húsmæðrakennari og kenndi
alla sína ævi í Húsmæðraskóla Reykjavíkur á
Sólvallagötunni. Hún sá um heimavistina
þannig að við vorum tengdar því og mér fannst
þetta eins og að eiga þrjátíu systur á hverjum
vetri. Það var rosalega gaman að alast upp í
þessu húsi, en við bjuggum rétt hjá á Hávalla-
götunni,“ segir Unnur. Móðir hennar, Áslaug
Sigurgrímsdóttir, lést í fyrra, 88 ára.
Við pabbi vorum sálufélagar
Unnur á ekki langt að sækja ritlistarhæfileika,
en faðir hennar var Jökull Jakobsson leikskáld
sem lést langt fyrir aldur fram.
Þekktirðu pabba þinn vel?
„Hann var frekar lélegur helgarpabbi, getur
maður sagt. Það var engin regla á því á þess-
um árum hvenær við hittumst og mamma var
ein með mig. Ég hitti hann og systkini mín í
barnaafmælum eða hann kom og fór með mig á
Mokka að hitta alla bóhemavini sína.“
Jökull eignaðist fimm börn. Unnur er elst,
svo Elísabet, Illugi, Hrafn og síðastur kom
Magnús Haukur.
„Síðasta eiginkona pabba hét Ása og þau
áttu einn strák sem heitir Magnús Haukur,“
segir Unnur en hann er fimmtán árum yngri
en hún og býr í Stokkhólmi. Unnur segir að
þau séu mjög tengd og eins segist hún vera í
ágætu sambandi við hin systkinin.
„En við pabbi kynnumst almennilega þegar
ég varð táningur, svona fjórtán ára. Þá fórum
við að ná vel saman og urðum mjög góðir vinir.
Hann kom svo síðar og bjó hjá mér á Ísafirði
síðasta veturinn áður en hann dó,“ segir Unn-
ur. „Það var rosalegt áfall,“ segir hún en Jök-
ull var aðeins 44 ára þegar hann lést og Unnur
aðeins rúmlega tvítug. „Mér fannst ég nýbúin
að eignast hann. Þetta var mikið áfall fyrir
okkur öll.“
Var hann skemmtilegur?
„Já, hann var svo rosalega skemmtilegur.
Það kviknaði alltaf eitthvert líf þegar hann
kom inn í herbergið. Það var alla vega mín
upplifun. Og við vorum sálufélagar. Hann
sagði mér allt, alla ævisögu sína, þennan vetur
á Ísafirði,“ segir Unnur en á þessum tíma vann
Jökull að leikriti sem átti að gerast á togara.
„Honum líkaði svo vel lífið þarna í litla fiski-
þorpinu. Hann fékk sig munstraðan á lítinn
línubát hjá gömlum karli sem var kallaður Jón
B. og fór að veiða rækju með honum. Ég fékk
að fara á sjó með þeim og sigldi inn Djúpið inn
að Vigur í vetrarmyrkrinu, og selir eltu bát-
inn,“ segir Unnur dreymin. Blaðamaður er
Jökull Jakobsson sést hér með frumburðinn,
Unni Þóru.
Unni finnst fátt betra en að njóta náttúrunnar en hún býr við Elliðavatn á veturna og við Mývatn á
sumrin. Hér ganga þær saman um Heiðmörk, mæðgurnar Unnur Þóra og Alda Áslaug.
Unnur Þóra Jökulsdóttir með Öldu Áslaugu í
fanginu stuttu eftir ættleiðinguna.
’ Ég skynjaði hvað væri djúpt niður á sjávarbotninn og hvað værilangt upp til stjarnanna. Fann einhvern samhljóm með öllu eittaugnablik. Ótrúlega sérstakt. Einhver alheimsskilningur sem maðurheldur að maður geti haldið í og haft alltaf. En svo situr bara minningin
eftir og maður verður aftur þessi dauðlega vera með dægursveiflur.
„Það var það besta sem ég hef gert um
ævina, að ættleiða þessa stúlku. Ég er
einstaklega heppin með hana en þetta
eru allt dásamleg börn sem ég þekki
þaðan. Hún er fjórtán ára í dag og ákaf-
lega skemmtileg og vel gerð stúlka,“
segir Unnur um dóttur sína Öldu Ás-
laugu sem hún ættleiddi frá Kína árið
2003.
VIÐTAL
14 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 5.3. 2017