Dagblaðið Vísir - DV - 16.03.2018, Side 10

10 16. mars 2018fréttir
Gunnhildur hélt eiginmanninum
uppi með fermingarpeningunum
n Var 17 ára þegar hún giftist nígerískum manni n Lítur á þetta sem jákvæða reynslu
G
unnhildur Thelma Rós­
mundsdóttir var einungis
sautján ára gömul þegar
hún gekk í hjónaband með
manni frá Nígeríu. Þurfti hún í
kjölfarið að sjá ein fyrir heimilinu
á tímabili. Hún segir reynsluna
hafa gert það að verkum að hún
þroskaðist hraðar en jafnaldrar
hennar en viðurkennir að við­
brögð fólks við ráðahagnum hafi
verið æði misjöfn.
Varð fyrir einelti í æsku
Gunnhildur segir að ævi hennar
hafi ekki alltaf verið dans á rós­
um. Hún var alin upp á Hólmavík
en þar bjó hún með foreldrum og
þremur systkinum.
„Ég lenti í miklu einelti á mín­
um yngri árum frá krökkum,
kennurum og líka smávegis frá
fjölskyldumeðlimum og þá sér­
staklega ömmu minni. Afi minn er
alkóhólisti og hefur það haft áhrif
á alla í fjölskyldunni. Þegar ég var
lítil þá vildu foreldrar mínir gefa
okkur allt sem við vildum, sem
er gott en líka slæmt. Ég var erfið
sem barn og vildi stjórna öllu og
vildi aldrei gefa neitt eftir. Þegar ég
var sjö ára byrjaði vesen með mat,
mamma mín vann í búðinni á
Hólmavík og ég fór á hverjum degi
og fékk mér eitthvað og þyngdist
mjög mikið á stuttum tíma. Fólk
grunaði að eitthvað væri að og
ég fór í skoðun til lækna og aldrei
fannst neitt við þessu.“
Þegar Gunnhildur var átta ára
flutti besta vinkona hennar úr
þorpinu og var Gunnhildur því
mikið ein eftir það. Þá gekk henni
illa í skóla vegna lesblindu og til
að flýja vanlíðan sótti hún í mat
og fatakaup. Þá sóttist hún eftir
viðurkenningu frá hinu kyninu og
nýttu níðingar sér það til að brjóta
á Gunnhildi. Kveðst hún hafa ver­
ið aðeins 11 til 12 ára þegar hún
sendi nektarmyndir af sér. Upp
komst um málið þegar send var
nektarmynd af Gunnhildi til fólks
á Hólmavík. Eftir því sem hún varð
eldri dró úr eineltinu en kennar­
ar í skólanum hafi í staðinn tek­
ið hana fyrir. Þegar Gunnhildur
hóf nám í tíunda bekk hafði dreg­
ið mjög úr eineltinu í skólanum
og voru henni í lok árs veitt verð­
laun fyrir mestu framfarirnar. Það
skyggði þó á að um svipað leyti
skildu foreldrar hennar og í kjöl­
farið tvístraðist fjölskyldan. Gunn­
hildur flutti til Reykjavíkur með
móður sinni.
„Hann var þá búinn að vera á
Íslandi í nokkra mánuði en hafði
áður farið frá Afríku til Tékklands
og var þar í skóla. Vinur hans, sem
var búsettur á Íslandi, bauð hon­
um síðan að koma til Íslands og
vera hjá sér á meðan hann væri
að leita að vinnu. Við byrjuðum að
hittast og þetta þróaðist allt mjög
hratt. Fljótlega kom síðan í ljós að
hann átti von á að vera sendur úr
landi þar sem dvalarleyfið hans
var að renna út eftir nokkrar vikur.“
Samkvæmt 13. gr. laga um
útlendinga geta útlendingar sem
eru í hjúskap með íslenskum ríkis­
borgara átt rétt á því að fá dvalar­
leyfi hér á landi. Ef hjúskapur
hefur varað í að minnsta kosti þrjú
ár er ekki hætta á að viðkomandi
missi dvalarleyfið. Parið þurfti
að taka ákvörðun um framtíð­
ina í skyndi og ákvað í kjölfarið að
ganga í hjónaband svo hægt væri
að tryggja að maðurinn gæti verið
áfram á Íslandi. Gunnhildur játar
að vissulega hafi viðbrögð fólksins
í kringum hana ekki alltaf verið já­
kvæð.
„Það voru ekkert allir sem
skildu af hverju ég var að gera
þetta,“ segir Gunnhildur.
Aldursmunurinn á parinu vakti
einnig viðbrögð en Gunnhildur
segir að vísu sé mikið um aldurs­
mun í hennar nánustu fjölskyldu:
til að mynda séu 13 ár á milli for­
eldra hennar og 19 ár á milli föð­
ur hennar og núverandi unnustu.
Þá eru einnig 13 ár á milli móð­
ur hennar og núverandi manns
hennar.
„Ég hef alltaf vitað, síðan ég var
ung, að minn framtíðareiginmaður
myndi vera útlenskur. Ég hef aldrei
sótt í íslenska stráka enda er mín
reynsla af þeim ekkert sérstaklega
góð. Ég var líka þannig að ég leit­
aði mjög mikið í hrifningu frá öðr­
um þar sem að ég fékk lítið af um­
hyggju og ástúð í æsku. Það sést
kannski best á því að ég var áður
með 99 prósenta mætingu í skól­
anum en eftir að við byrjuðum
saman varð mætingin mjög slöpp
þar sem að ég vildi alltaf vera með
honum.“
Gunnhildur kveðst hafa orðið
fyrir aðkasti fyrir að hafa hafið
samband með manninum.
„Ég fékk að heyra að hann væri
að nota mig, en mér var sama
hvað fólk sagði.“ Hún bætir við
að það hafi ekki verið þannig að
maðurinn hafi þrýst á hana að
giftast honum. „Mér fannst ég al­
veg tilbúin og ég var ekkert hrædd
eða hikandi. Ég sagði við hann á
tímabili að ef hann yrði sendur í
burtu þá myndum við bíða og gifta
okkur þegar ég væri orðin átján
ára. Ég hef áður kynnst og talað við
útlending sem er ekki með dval­
arleyfi og hann pressaði lúmskt á
mig með því að segja hluti eins og:
„Þegar þú ert tilbúin þá getum við
gift okkur.“ Þú þarft að passa sjálf­
an þig í þessum aðstæðum.“
Þar sem Gunnhildur var ekki
orðin lögráða þurfti að sækja um
fyrir hana sérstakt leyfi til dóms­
málaráðuneytisins til að fá ganga
í hjúskap. Giftingarathöfnin fór
síðan fram með látlausum hætti á
skrifstofu Sýslumannsins í Reykja­
vík í júlí 2014, minna en hálfu ári
eftir að Gunnhildur og maðurinn
kynntust.
Móðir Gunnhildar hafði flust
búferlum til Noregs fyrr um árið
og þurfti Gunnhildur að finna
sér nýjan samastað ásamt eigin­
manni sínum. Tóku þau í kjölfarið
íbúð á leigu. Eiginmaður Gunn­
hildar fékk vinnu við ræstingar hjá
fyrirtæki á höfuðborgarsvæðinu.
Þar sem að hann var ekki kom­
inn með íslenska kennitölu fékk
hann ekki útborgað fyrr en eftir
rúmlega hálft ár í vinnu. Gunn­
hildur þurfti því nær alfarið að sjá
fyrir heimilinu, borga reikninga
og leigu. Á þeim aldri, þegar flest­
ir búa áhyggjulausir í foreldrahús­
um, þurfti Gunnhildur því að reka
heimili samhliða því að vera í
vinnu.
„Ég eyddi öllu sem ég átti:
fermingarpeningunum, barna­
peningunum, öllum laununum,
hverri krónu,“ segir Gunnhildur
en barnapeningurinn sem um
ræðir voru upphæðir sem hún
hafði safnað inn á sparireikning
frá unga aldri. Hlutirnir breyttu­
st hins vegar til hins betra eftir að
eiginmaður Gunnhildar fékk út­
hlutað íslenskri kennitölu og gat
komið með tekjur inn á heimilið.
Hún gat því einbeitt sér aftur að
framhaldsskólanáminu ásamt
því að vera í hlutastarfi. Þrátt fyr­
ir mikið álag tókst henni að ljúka
stúdentsprófi á fjórum árum líkt
og jafnaldrar hennar.
Sátt í dag
Parið skildi í fyrra eftir fjögurra ára
hjónaband og segir Gunnhildur
að þau hafi fjarlægst hvort annað
smátt og smátt.
„Það fór að vera eins og hann
hefði aldrei tíma fyrir mig, hann
var í 100 prósent vinnu og seinna
í 100 prósent námi og á fullu að
stunda ræktina. Við gerðum líka
þau mistök að ef upp komu vanda­
mál þá leystum við ekki úr þeim.
Ég fór að efast um sambandið, en
ég var samt hrædd við óvissuna og
hvað myndi taka við ef við mynd­
um skilja.“
Gunnhildur kveðst sátt við líf­
ið í dag en hún hefur undanfarin
misseri unnið á hjúkrunarheimili
og stefnir á háskólanám, hugsan­
lega erlendis. Hún segir engin sár­
indi eða svik hafa verið á bak við
skilnaðinn.
„Alls ekkert þannig, hann er
mjög góður maður og ég hef ekk­
ert á móti honum, þetta var ekki
að ganga upp.“ Hún bætir við að
vissulega hafi hún fórnað afar
miklu fyrir hjónabandið en það
þjóni litlum tilgangi að velta sér
upp úr því. „Ég get ekkert breytt
þessu í dag. Ég lít á þetta sem
ákveðna lífsreynslu, þetta breytti
mér til hins betra og gerði að verk­
um að ég þurfti að þroskast hratt í
stað þess vera kannski í einhverju
djammi og rugli.“ n
Auður Ösp Guðmundsdóttir
audur@dv.is
„Breytti
mér til
hins betra